ฉันเป็นหัวหน้าเผ่าดึกดำบรรพ์ - บทที่ 33 พบอีกครั้ง

บทที่ 33 พบอีกครั้ง

มู่เฟิง มองไปที่ผักกาดหอมชิ้นเล็กๆนี้ด้วยความสุข เขาขุดและใส่ตะกร้า จากนั้นเขาก็ใช้กิ่งไม้ปักลงบนพื้น

“เจ้าทำอะไร?” ชั่วเฟิง ถามด้วยความสับสน

“นี่เป็นการทำเครื่องหมาย!” มู่เฟิงยิ้มและอธิบาย

“ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากเผ่า ข้าจะหาคนมาขุดพวกมันกลับไปปลูก!”

“ปลูกงั้นหรอ?” ชั่วเฟิง เกาหัว

“บนภูเขาลูกนี้ก็มีอยู่แล้วทำไมต้องปลูกด้วย?”

มู่เฟิง ยิ้มและสายหัว “เจ้าจะรู้เองในอนาคต!”

“แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี?” ชั่วเฟิงถามซ้ำ

“อืม.. เดินเข้าไปข้างในต่อ!” มู่เฟิง มองไปที่ผักป่าอีกครั้งและคิดกับตัวเอง

“ข้าพบกับผักป่า ได้รับคะแนน 200 คะแนนที่เสียไปก่อนหน้านี้คืนแล้ว!”

ดังนั้นทั้งสองจึงลุกขึ้นและเดินขึ้นเขาต่อไป เพราะ มู่เฟิง ได้เจอผักก่อนหน้านี้ ตอนนี้เอง ซิ่วเฟิง ก็เกิดความกระปรี้กระเปร่าเช่นกัน

เขาเดินมองดูซ้ายมองขวาตามถนนบนภูเขา บางครั้งก็ชี้ไม้ต้นหนึ่งถาม มู่เฟิง ว่า

“แบบนี้กินได้ไหม?”

“แล้วแบบนี้ล่ะ?”

“หญ้านี้กินได้หรือเปล่า?”

มู่เฟิง รู้สึกขบขันเล็กน้อย เขาจึงพูดขึ้นว่า

“ผักป่าที่กินได้เรียกว่าผัก สิ่งที่กินไม่ได้คือหญ้า!”

ชั่วเฟิง ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

“แต่ข้าไม่รู้ว่าอันไหนคือผักอันไหนคือหญ้า!”

“ไม่เป็นไร ครั้งนี้พวกเราสองคนมาที่นี่เพื่อหาผักป่า ข้าสามารถค่อยๆสอนเจ้า เมื่อกลับไปเจ้าก็สอนคนในเผ่า!”

“ได้ อุกะอุกะ” ซิ่วเฟิง พยักหน้าอย่างแรง เขาได้ยินพ่อของเขาพูดมาแล้วก่อนหน้านี้ว่า มู่เฟิง เป็นหัวหน้าเผ่า และได้พาเผ่าออกไปล่าสัตว์ถึง 3 ครั้งและทุกครั้งก็สามารถเก็บเกี่ยวได้อย่างดี

พ่อของเขาบอกว่า การได้ออกไปกับหัวหน้าเผ่าจะต้องมีจิตใจฮึกเหิมและเรียนรู้อยู่ตลอดเวลาอีกทั้งยังต้องปกป้องหัวหน้าเผ่าด้วย

มู่เฟิง ไม่รู้ว่า ซิ่วเฟิง กำลังคิดอะไรอยู่เขาเดินไปข้างหน้ามองซ้ายมองขวาหวังว่าจะได้พบอะไร พูดตามตรงภูเขาตะวันออกเป็นภูเขาที่ราบเรียบมีพืชมากมายและหญ้าป่าจำนวนมาก แต่การจะหาผักป่าที่กินได้นั้นยากเย็นเสียจริง

เขาคิดในใจว่าตัวเองมาผิดทางหรือเปล่า ผักป่าที่อยู่ในป่าส่วนบนภูเขามีแต่สมุนไพรและเห็ด เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาอดไม่ได้ที่จะมองหารากไม้ผุๆและหญ้าบางต้นหวังว่าจะหาเห็ดเจอ

เขาเปลี่ยนความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว เขามองไปเห็นเห็ดสีเทาอ่อนที่หยู่ข้างรากไม้

“เห็ดดอกไม้!” มู่เฟิง อุทานออกมาอีกครั้ง

เห็ดดอกไม้เป็นเหตุชนิดหนึ่งคล้ายกับเห็ดแบน แต่สีไม่เท่ากับเห็ดแบน

เนื่องจากเห็ดดอกไม้ส่วนใหญ่เกิดขึ้นบนไม้ผุและดูเหมือนดอกไม้บานสะพรั่งจากระยะไกลจึงมีคนเรียกมันว่า “เห็ดดอกไม้”

เห็ดดอกไม้ไม่เพียงแต่สามารถกินได้แต่ยังสามารถใช้เป็นยาจีนคุณค่าทางโภชนาการไม่จำเป็นต้องพูดมากไม่ว่าจะเป็นการปรุงอาหารหรือซุปก็เหมาะสมที่สุด

ในชาติที่แล้ว มู่เฟิง ได้เข้าไปยังภูเขาเพื่อทำงานโบราณคดีของเขาใช้ชีวิตอยู่ในป่าเพื่อทำอาหารบางครั้งเขาก็หาเห็ดดอกไม้มาต้มน้ำแกงกิน ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเห็ดดอกไม้อีกครั้งในยุคดึกดำบรรพ์เขารู้สึกถึงความคุ้นเคยกับมันทันที

เขาใช้พูดพลั่วเห็ดดอกไม้อย่างระมัดระวังและวางไว้อยู่ในตะกร้า จากนั้นตัดกิ่งไม้และปักลงบนพื้นเพื่อทำเครื่องหมาย คราวนี้ ชั่วเฟิง ก็แปลกใจอีกครั้ง

“หัวหน้าเผ่า นี่คืออะไรกินได้อย่างนั้นหรือ?”

“สิ่งนี้เรียกว่าเห็ด กินได้! และมันไม่ใช่หญ้าแต่เป็นแบคทีเรีย!”

เขามองไปรอบๆและพบเห็ดอีกชนิดที่ดูเหมือนร่มขนาดเล็กที่กางออก เขาเอื้อมมือออกไปดึงมันออกมาแล้วพูดว่า

“นี่คือเห็ดร่มมันกินได้”

“นอกจากเห็ดที่เติบโตบนต้นไม้นี้หายากแล้วเห็ดพวกนี้ก็กินได้เช่นกัน!” มู่เฟิง พยายามอธิบายอย่างอดทน

“แต่จำไว้ว่าเห็ดที่พบเห็นทุกชนิดไม่ใช่ทั้งหมดที่สามารถกินได้ บางอันมีพิษกินแล้วถึงแก่ความตาย!”

“ฮะ?” ซิ่วเฟิง ตกใจ “พวกเราควรทำอย่างไรดีนอกจากเจ้าแล้วก็ไม่มีคนอื่นรู้!”

“ง่ายมาก เห็ดที่กินได้ทั่วไปจะมีสีนี้ สีเทา สีเหลืองอ่อน และสีน้ำตาล ส่วนเห็ดอื่นๆที่มีสีฉูดฉาด เช่นสีแดงสีม่วงจะมีพิษมากและไม่สามารถกินได้”

เขาหยุดชั่วคราวๆก่อนจะพูดเสริมขึ้นว่า

“ต่อไปถ้าเจ้าจะเก็บเห็ดก็ห้ามเก็บเห็ดที่มีสีสันฉูดฉาดเด็ดขาด!”

“เข้าใจแล้วอุกะอุกะ!” ซิ่วเฟิง รีบจดจำเอาไว้เพราะกลัวจะพลาดรายละเอียดอื่นๆ

“ไม่แปลกใจเลยที่พ่อบอกว่าต้องการให้ข้าเรียนรู้จากหัวหน้าเผ่าที่แท้เขาก็มีความรู้มากขนาดนี้!” ชั่วเฟิงคิดในใจ

มู่เฟิง ชี้ไปที่เห็ดดอกไม้ “เมื่อเจ้ากลับไปถึงเผ่าเจ้าจะต้องพาคนออกมาหาของเหล่านี้กลับเข้าไป พยายามอย่าจ่าผิด!”

“ข้าจะจำเอาไว้!” ซิ่วเฟิงพยักหน้า

“ดี!” มู่เฟิง พยักหน้าและลุกขึ้นเดินต่อไป

ในเวลาเดียวกันเขาก็คิดในใจของเขา

“เห็ดดอกไม้นี้สามารถแลกได้กับคะแนน 200 คะแนน เห็ดร่มสามารถแลกคะแนนได้ 200 คะแนนเช่นกัน ฮ่าๆๆ การเดินทางในครั้งนี้เป็นเรื่องง่ายที่จะเก็บสะสมคะแนนเล็กๆน้อยๆ!”

มู่เฟิง เดินไปพลางคิดไปพลาง ซิ่วเฟิง ที่อยู่ด้านข้างมองไปรอบๆอย่างคุครุ่นคิดเดินไปเดินมาหลายรอบเพื่อดูว่ามีอะไร “ที่กินได้บ้าง

ทันใดนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าแล้วรีบตะโกน “หัวหน้าเผ่าหยุดก่อน”

“หืม?” มู่เฟิง กำลังคิดถึงเรื่องต่างๆอยู่ในใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของ ซิ่วเฟิง เขาก็หยุดเดินอย่างกะทันหันโดยไม่รู้ตัว

“มีอะไรหรอ?”

ชั่วเฟิง พุ่งตัวไปด้านข้างของ มู่เฟิง ยกมีดสันขึ้นสายตาจับจ้องไปยังทิศทางหนึ่ง