ฉันเป็นหัวหน้าเผ่าดึกดำบรรพ์ - บทที่ 6 แผนการฝึก

บทที่ 6 แผนการฝึก

มู่เฟิง ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเขากลัวว่าหมิงกวง จะคัดค้านหัวชนฝาแต่เห็นได้ชัดว่าเขาคงคิดมากเกินไป อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็มีตําแหน่งในการต่อกรกับหมิงกวง

“ เอาล่ะบอกข้ามาว่าเมื่อก่อนเจ้าเคยไปล่าสัตว์แล้วได้อะไรกลับมาบ้าง?”มู่เฟิงถาม

หมิงกวง ตอบตามตรง “ ในฤดูร้อนเราจะสามารถจับเหยื่อได้ค่อนข้างมาก เราสามารถไปจับปลาที่ทะเลสาบต้าหลง และล่าสัตว์ในป่าได้” หมิงกวงกล่าว แต่ในตอนนี้มันเป็นฤดูใบไม้ผลิเราสามารถเข้าป่าได้เท่านั้น ที่นั่นมีกวางเขา แรดขนยาวและบางครั้งจะสามารถจับมังกรขนดอกได้หลายตัว

“กวางเขา แรดขนยาว” มู่เฟิง ฟังชื่อของมันและเปรียบเทียบกับสิ่งที่เขาเคยร่ําเรียนมา จากนั้นหันไปถามต่อ “มังกรขนดอกคืออะไร?”

ไม่รอให้เขาถามต่อระบบก็เด้งขึ้นมาในหัวของเขา มีภาพและสัตว์ป่าที่มีลักษณะเหมือนไก่

“มันคือไก่ดึกดําบรรพ์นั่นเอง!” มู่เฟิง มองแว้บเดียวก็มั่นใจว่า “มังกรขนดอก” ที่พวกเขาพูดถึงก็คือบรรพบุรุษของไก่!

เขาจําได้ว่าบรรพบุรุษที่เก่าแก่ที่สุดของไก่เป็นไดโนเสาร์ ถ้าจะกล่าวแบบนั้นจริงๆ ไก่ในยุคนี้จะถูกเรียกว่ามังกรขนดอก

“ มันจะต้องอร่อยแน่ๆ!” มู่เฟิง อดหัวเราะออกมาไม่ได้

อีกอย่างเนื่องจากมังกรขนดอก เป็นไก่ยุคดึกดําบรรพ์มันสามารถทําให้เชื่องได้

ในเวลาเดียวกันระบบก็ปลดล็อคภารกิจ :ฝึกสัตว์อสูร แต้มความสําเร็จ 300 แต้ม!

“ไม่เลว!” มู่เฟิง แอบดีใจ “นอกจากทําภารกิจสําเร็จแล้วยังสามารถฝึกเลี้ยงสัตว์ป่าได้ ตราบใดที่สามารถทําให้มังกรขนออกเชื่องได้เนื้อและไขในเผ่าของเราจะบรรเทาการขาดแคลนอาหารได้”

ในตอนนั้นเอง มู่เฟิง ก็เกิดคิดแผนการเลี้ยงสัตว์ป่าขึ้น เมื่อเห็น มู่เฟิง ยิ้มที่มุมปาก หมิงกวงก็เกาศีรษะและกล่าวว่า

“หัวหน้าเผ่า มังกรขนดอกนั้นรสชาติดีมากแต่พวกมันวิ่งเร็วเกินไปพวกเราไม่ค่อยจับมันได้”

มู่เฟิง เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง ถ้ามันวิ่งไม่เร็วปานนี้คงจะสูญพันธุ์ไปนานแล้ว

“ไม่เป็นไรข้ามีวิธีจับมัน!” มู่เฟิงยิ้ม

“วิธีอะไร?” หมิงกวง สงสัย “ข้าต้องเตรียมอะไรบ้าง?”

“อย่าเพิ่ง ตอนนี้พวกเราจะยังไม่ออกไปล่าสัตว์ในป่า แต่ต้องขึ้นเขาจัดการเรื่องเร่งด่วนที่สุด ก่อนทุกคนเกือบจะไม่มีอาหารกินกันแล้ว เรื่องของมังกรขนดอกค่อยว่ากันทีหลัง!”

“แล้วพรุ่งนี้เราจะทําอะไรกันดี?”

“จับปลา!”

“จับปลางั้นหรอ?” หมิงกวง ตกตะลึงไปครู่นึงก่อนจะนึกขึ้นได้จึงส่ายหน้าอีกครั้ง “ตอนนี้บนภูเขามีน้ําแข็งบนผิวน้ําในทะเลสาบ แม้ว่ามีปลาอยู่เป็นจํานวนมากแต่ก็ต้องรอน้ําแข็งละลายถึงจะจับได้!”

มู่เฟิง หัวเราะเบา “วางใจเถอะข้ามีวิธี!”

หมิงกวง เชื่อแต่ก็ยังสงสัย แต่เมื่อเห็น มู่เฟิง มีสีหน้ามั่นใจเขาก็สบายใจขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้

คืนนั้น มู่เฟิง นอนคนเดียวในถ้ํา เขาหยิกต้นขาตัวเองอย่างแรงเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้ฝันไป เขาเริ่มจัดระเบียบความคิดของตัวเองและยืนยันว่าเขาได้ข้ามมิติมาจริงๆ

จากประสบการณ์ในวันนี้เหมือนความฝัน เขาได้กินข้าว 2 มื้อตั้งแต่เช้าจรดค่ํา อาหารทั้ง 2 มือเป็นเนื้อรมควัน บนเนื้อไหม้เกรียมและมีรสขมเล็กน้อยทําให้เขากลืนไม่ลง

เขาเหลือบมองเกลือที่ใส่บนเนื้อย่างของเขา มันมีสีเหลืองปนกับสีขาวและยังมีสิ่งสกปรกอื่นๆ เห็นได้ชัดว่านี้ไม่ใช่เกลือบริสุทธิ์

“ปัญหาเกลือยังพอทนได้!” มู่เฟิง บ่นพึมพํากับตนเอง

“แต่ประเด็นคือเนื้อย่าง กินยากจริงๆ พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะใส่เครื่องปรุงอะไรบ้างนอกจากเกลือ?”

“ยังมีน้ําดื่มอีก แม้ว่าน้ําดื่มดูเหมือนจะสะอาดแต่ยังมีตะกอนอยู่ข้างใต้”

…………

เช้าวันรุ่งขึ้น ไป๋หยา ตะโกนอยู่นอกถ้ํา “พี่ มู่เฟิง หัวหน้าเผ่าตื่นได้แล้ว!”

“หืม?” มู่เฟิง ขยี้ตาและลุกขึ้นจากเตียง เขาส่ายหัวเอียงคอเพื่อผ่อนคลายการเจ็บปวด เตียงที่ทําจากหินแข็งนอนไม่ค่อยสบาย

เขาเดินออกจากถ้ําแล้วพูดว่า “เมื่อวานข้าบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอให้เรียกข้าว่าพี่ มู่เฟิงก็พอ!”

ไป๋หยา มองซ้ายมองขวาอย่างประหม่าและแลบลิ้นออกมาอย่างซุกซน

“ท่านพ่อของข้าไม่ยอมให้เรียกท่านเช่นนั้น!”

มู่เฟิง ยิ้มและส่ายหัว “เจ้าแค่บอกว่าข้าเป็นคนสั่งก็พอ!”

“อืม!” ไป๋หยา กะพริบตาปริบๆเต็มไปด้วยความดีใจ “ ข้าบอกเขาแล้วแต่เขาไม่เชื่อ!”

“จริงสีข้าได้ยินท่านพ่อบอกว่าวันนี้พวกท่านจะไปจับปลากันที่ภูเขาต้าหลงอย่างนั้นหรอ?” ไป๋หยา ถามต่อ

“ใช่แล้ว!” มู่เฟิง ยิ้มและมองไปที่หญิงสาว

“เจ้าอยากไปด้วยงั้นหรอ?”

เขารู้ว่าในยุคนี้ผู้หญิงไม่สามารถออกรล่ากับหน่วยล่าสัตว์ได้และจะมีหน้าที่เพียงเก็บผลไม้ป่าด้วยตนเอง

“ไปได้หรอ?” ไป๋หยา รู้สึกตึงเครียดและตั้งตารอคําตอบ

มู่เฟิง คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ได้ ยังไงก็ไปภูเขาต้าหลงก็ไม่มีอันตรายอะไร!”

“เยี่ยมไปเลย!” ไป๋หยา โห่ร้อง “งั้นข้าจะพาท่านไปกินข้าวก่อนแล้วจากนั้นค่อยออกเดินทาง!”

“ได้” มู่เฟิง เดินตามไป๋หยาไปหาหลี่หูและ หมิงกวง

“ เมื่อวานพวกเขาตกลงกันแล้วว่าวันนี้จะขึ้นไปฏเขาต้าหลงด้วยกัน”

เมื่อได้ยินว่าไป๋หยาจะติดตามพวกเขาขึ้นไปยังภูเขาต้าหลงเพื่อจับปลา หลี่หูถลึงตาใส่แล้วตะโกนว่า “เหลวไหลพวกเราออกไปล่านะ!”

“ไม่เป็นไรหรอกท่านลุง!” มู่เฟิงโบกมือ

“ไม่น่ามีอันตรายอะไรแค่ไปจับปลาเท่านั้นเอง!”

หลีหูเห็นดังนั้นทําได้เพียงถลึงตาใส่นาง “เช่นนั้นเจ้าจะต้องเชื่อฟัง ระหว่างทางห้ามวิ่งไปทั่วทุกหนทุกแห่ง!”

“ท่านพ่อได้โปรดวางใจ!”

“ดี ผู้นํา… มู่เฟิง พวกเราออกเดินทางกันเลยดีหรือไม่?”

“อิ่มไปกันเถอะ!”