ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 104 ฆ่าพี่น้องและทำลายกำแพงของฉัน ต้องได้เห็นดีกัน!
ตอนที่ 104 ฆ่าพี่น้องและทำลายกำแพงของฉัน ต้องได้เห็นดีกัน!
ตอนที่ 104 ฆ่าพี่น้องและทำลายกำแพงของฉัน ต้องได้เห็นดีกัน!
เฉียนหลินเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถจริง ๆ เมื่อตนเองประสบความสำเร็จ เธอจึงวางแผนสำหรับเดือนหน้าทันที
ซูเถากลับไปคุยเรื่องนี้กับจวงหว่าน
“หรือว่าให้เฉียนหรงหรงทำบัญชีดีคะ เธอเป็นคนละเอียดรอบคอบ และก็มีคุณสมบัติเพียบพร้อม”
จวงหว่านกล่าวว่า “ฉันก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่ว่าเฉียนหรงหรงยังเด็กเกินไป ฉันอยากให้เธอช่วยแบ่งเบาอยู่เคียงข้างฉันสักสองสามปี แล้วค่อยว่ากันทีหลัง”
ซูเถากล่าวว่า “แบบนั้นก็ได้ค่ะ ค่อย ๆ สอนเธอแล้วกันค่ะ ให้เธอคอยเป็นผู้ช่วยพี่ แล้วอีกหน่อยค่อยมอบหมายให้เธอดูแลเรื่องการจ่ายค่าจ้างพนักงาน รายได้ของพื้นที่เพาะปลูก แล้วทุกต้นเดือนฉันจะมาทำเรื่องเบิกถอนกับพี่และหรงหรง”
“ไม่มีปัญหา ฉันจะดูแลกระเป๋าเงินให้คุณเอง”
เมื่อซูเถามีเงินในมือ อารมณ์ของเธอจึงยิ่งเบิกบาน และอยากที่จะเพิ่มอะไรบางอย่างที่ภูเขาผานหลิว เพราะว่าครั้งที่แล้วด้วยงบประมาณที่จำกัดทำให้ต้องประหยัดเงิน และยังมีสิ่งของหลายสิ่งหลายอย่างที่เธอยังไม่ได้ซื้อ
จู่ ๆ ในเวลานี้แม่บ้านอัจฉริยะก็ส่งเสียงเตือน
ตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ซูเถาแจ้งผู้เช่าทั้งหมดให้ทราบทันที เพื่อให้ทุกคนกลับเข้าไปในห้องพักของตัวเองและห้ามออกจากเถาหยาง พยายามอย่าออกไปไหน ส่วนคนที่ยังไม่กลับมาก็ให้อยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัยในตงหยาง
หลังจากที่ซูเถาแจ้งให้ผู้เช่าทุกคนทราบ เธอก็ติดต่อเผยตงอีกครั้ง แล้วจากนั้นก็ขึ้นไปที่หลังคาของอาคารหมายเลขสาม แน่นอนว่าในตอนกลางคืนเธอเห็นซอมบี้ที่มีวิวัฒนาการแล้วเจ็ดถึงแปดตัวพร้อมกับเคียวขนาดใหญ่
ซูเถาคิดว่าเมื่อพวกมันเห็นกำแพงและรั้วลวดหนามไฟฟ้าก็น่าจะจากไปเหมือนครั้งที่แล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพวกมันใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วยกเคียวนั้นฟาดลงไปที่กำแพง
ซูเถาตกตะลึง มันช่างกล้าหาญและโจ่งแจ้ง เธอจึงออกคำสั่งให้แม่บ้านอัจฉริยะทำการช็อตไฟฟ้า
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า การช็อตไฟฟ้านั้นจะให้เกิดควันสีขาวจากตัวพวกมันเล็กน้อยเท่านั้น ซึ่งไม่มีผลกระทบต่อการโจมตีเลย พวกมันยังคงฟาดเข้ามาที่กำแพงอย่างแรง
และจู่ ๆ อารมณ์ด้านลบของซูเถาที่เธอทนอดกลั้นมาทั้งวันก็ระเบิดตู้ม ทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกโกรธจัด
กล้ามากนะ!
ฆ่าพี่น้องของฉัน แล้วยังมาทำลายกำแพงอาณาเขตของฉันอีก!
วันนี้จะได้เห็นดีกัน วันนี้พวกมันต้องตายอย่างน้อยหนึ่งตัว
ในขณะเดียวกันผู้เช่าที่อยู่บนชั้นสูง ๆ ก็ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น พวกเขาตกใจมาก และพวกเขาก็ถ่ายวิดีโอแล้วส่งเข้าไปในกลุ่ม
“สัตว์ร้ายพวกนี้มันเริ่มโจมตีรั้วของพวกเราแล้ว!”
“ฮะ! ฉันก็ได้ยินเสียง แต่ฉันคิดว่ามีการปรับปรุงบ้านเสียอีก!”
“กำแพงของเราจะต้านทานไหวไหม?”
“คิดว่ายังพอไหว เห็นพวกมันฟาดมาที่กำแพงสักพักแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นร่องรอยแตกหักอะไรเลยนะ”
“ฉันเห็นเถ้าแก่ซูของเราอยู่บนหลังคา ในมือของเธอถือปืนอยู่ด้วย!”
“มีคนที่มีความสามารถโจมตีระยะไกลบ้างไหม? ไม่มีอาวุธก็ไม่เป็นไร! แต่จะปล่อยให้เถ้าแก่ซูสู้อยู่คนเดียวไม่ได้!”
……
ซูเถาไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับกลุ่มผู้เช่า เธอกำลังถือปืนพลังงานนิวเคลียสและพยายามเล็งไปที่เป้าหมาย
เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะนึกถึงฉากที่สือจื่อจิ้นฝึกให้เธอยิงปืนในตอนนั้น เธอต้องมีหัวใจที่หนักแน่น ดวงตาที่เฉียบคม และมือที่ยิงออกไปอย่างรวดเร็วว่องไว
เธอยิงออกไปมีเสียงดัง ‘ปัง’ แขนขนาดใหญ่ของเคียวโลหิตก็ระเบิดออก และแตกหักลงกับพื้น
เหลืออีกสองนัด!
ซูเถาเล็งอีกครั้ง เมื่อลำแสงแพรวพราวทะลุหัวซอมบี้ เนื้อสีน้ำตาลและเลือดก็สาดกระเซ็นไปทุกที่ เธอยิงสำเร็จ!
เธอเปลี่ยนท่าทางและเล็งไปที่เคียวโลหิตอีกฝั่งที่กำลังจะหนีอีกครั้ง
อีกหนึ่งนัด สำเร็จ!
ทุกคนรีบขึ้นไปบนสุดของอาคาร พวกเขาเห็นซูเถานั่งเอามือทาบหน้าอก โดยมีศพเคียวโลหิตสองศพอยู่ที่มุมชั้นล่าง
กวานจือหนิงประคองเธอขึ้น และพูดอย่างไร้ความปรานี
“กำแพงนั้นมันจะพังลงมาหรือไง? โดนฟาดลงมาตั้งหลายครั้ง แต่ไม่มีร่องรอยแม้แต่น้อย ปล่อยให้มันทำลายไปสิ คุณจะอวดเก่งทำไม”
เมื่อครู่เธอต้องใช้สมาธิอย่างสูง ทำให้ซูเถาอ่อนล้าทั้งร่างกายและจิตใจ แต่เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก โชคดีที่มันผ่านไปอย่างราบรื่น
เธอหัวเราะออกมา และจู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตนเองไม่ได้อ่อนแอ ยังสามารถล้างแค้นให้กับเพื่อนพี่น้องที่ตายไป และมีส่วนร่วมในการต่อต้านศัตรูต่างสายพันธุ์
เมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ กวานจือหนิงก็พูดไม่ออกว่าต้องการจะตำหนิเธอว่าอย่างไร
“คุณ…ช่างมันเถอะ คุณรู้สึกอ่อนแรงหรือเปล่า นี่เป็นผลข้างเคียงของการใช้ปืนพลังงานนิวเคลียสอย่างต่อเนื่อง มันจะทำให้เรารู้สึกเหนื่อยมาก เผยตงเองก็รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยหลังจากยิงออกไปสี่นัด อย่างคุณน่ะไม่ต้องพูดถึง ไม่มีพลังเหนือธรรมชาติด้วย”
ซูเถาคิดว่าเป็นเพราะเธอมีสุขภาพไม่ดี และเธอก็ต้องใช้สมาธิอย่างสูงก็เลยอ่อนล้า
แน่นอนว่ามีราคาที่ต้องจ่ายสำหรับการใช้อาวุธที่ทรงพลัง
หลังจากอพยพผู้เช่าที่เป็นกังวลออกไปแล้ว กวานจือหนิงก็พาซูเถากลับไปที่ห้อง
กวานจือหนิงลงไปชั้นล่างและเดินไปรอบ ๆ กำแพงด้านนอกเพื่อตรวจสอบเคียวโลหิตสองตัวที่สังหารโดยซูเถา และนำผลึกนิวเคลียสสองชิ้นที่ปกคลุมไปด้วยซากเนื้อและคราบเลือดที่น่าขยะแขยงกลับมา
“ขอแสดงความยินดี คุณยิงไม่โดนผลึกนิวเคลียสโดยตรง ทำให้คุณได้ประโยชน์จากมันมากมาย”
กวานจือหนิงล้างมันแล้วโยนให้เธอ
ซูเถารับมันไว้ เธอมีความสุขไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
เดิมทีเธอแค่ต้องการระบายความโกรธ แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีความสุขอย่างคาดไม่ถึง
มันบังเอิญมากที่ปืนพลังงานนิวเคลียสของเธอหมดพลังงาน เพราะใช้ปืนนั้นจนเต็มอัตราพลังที่มันมี
อีกชิ้นหนึ่งเธอให้หลินฟางจือเก็บมันไว้
กวานจือหนิงก็ยินดีกับเธอเช่นกัน “สองสามวันนี้พักผ่อนให้เพียงพอ แม้ว่าเหตุการณ์ในวันนี้จะเกิดขึ้นกะทันหัน แต่ก็พิสูจน์ได้ว่ากำแพงของเถาหยางนั้นแข็งแกร่ง ทุกคนจะได้รู้สึกสบายใจมากขึ้น”
ซูเถาเหนื่อยมาก “เอาเถอะ งั้นคุณติดต่อเผยตงให้หน่อย ถามเธอว่าตงหยางถูกทำร้ายหรือเปล่า พรุ่งนี้หลังจากฉันตื่น คุณบอกฉันด้วยนะ”
การนอนหลับครั้งนี้ลึกมาก เมื่อซูเถาตื่นขึ้น เธอก็เห็นข้อความที่กวานจือหนิงทิ้งไว้บนเครื่องสื่อสาร
“เมื่อคืนนี้ที่ตงหยางไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ซอมบี้โจมตีเถาหยางเท่านั้น เผยตงบอกว่ามันอาจเป็นการทดสอบ ต่อไปหลังจากพบว่าฝ่ายคุณนั้นโจมตียาก พวกมันคงไม่กล้ามาที่นี่อีก
ซูเถารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นข่าว
เมื่อคิดถึงผลการยิงเมื่อคืนนี้ เธอค่อนข้างรอคอยซอมบี้ที่จะมาหาเธอเพื่อชนกำแพงทางใต้อีกครั้ง
ด้วยวิธีนี้เธอจะได้รับผลึกนิวเคลียสเพิ่มขึ้นอีกสองสามชิ้น
ในเวลานี้มีเสียงเคาะประตูหน้าห้อง เมื่อประตูเปิดออก คุณย่าเฉิน สือจื่อเยว่ และผู้เช่าที่คุ้นเคยอีกหกหรือเจ็ดคนก็อยู่ที่หน้าห้อง
คุณย่าเฉินถือกล่องอาหารกลางวันสามชั้น “ฉันคิดว่าหนูน่าจะตื่นแล้ว ก็เลยเอาอาหารมาให้ เมื่อคืนหนูคงจะเหนื่อยมาก ที่ต้องแบกชีวิตหลายชีวิตไว้บนหลังของหนู ผู้เช่าของเรามีชายหนุ่มที่แข็งแกร่งมากมายแต่ก็ไร้ประโยชน์ ปล่อยให้เด็กสาวออกมาปกป้องทุกคนเพียงลำพัง”
สือจื่อเยว่มองเธอด้วยดวงตาที่สดใส
“พี่เถาจื่อ หนูดูวิดีโอที่พี่ยิงเคียวโลหิตเมื่อคืนนี้ มันวิเศษมาก หนูได้ยินจากพี่ชายว่าพี่ฝึกฝนน้อยกว่าหนึ่งเดือน แต่ความแม่นยำของพี่ก็สูงกว่าของหนูที่ได้รับการฝึกฝนมาหลายปีอีกนะ ตอนที่พี่ถือปืนพลังงานนิวเคลียสต่อสู้กับเคียวโลหิตจากระยะไกลนั้นไม่เลวเลย สุดยอดมาก”
ซูเถาพูดอย่างรวดเร็ว “เป็นเพราะประสิทธิภาพของมันดี พี่ไม่ได้รับการฝึกฝนขนาดนั้น ถือว่าพี่มีโชคมากกว่า”
ต้องยกความดีความชอบให้กับความแค้นของเธอ
สือจื่อเยว่เปิดวิดีโอจากเมื่อคืนให้ซูเถาดู “ดูสิ กระสุนนัดแรกออกจะเอียงเล็กน้อย แต่ชนกับแขนขายักษ์ของมัน และอีกสองนัดเป็นการยิงที่ศีรษะอย่างแม่นยำ ระยะนี้ไม่ใกล้นัก และมันก็เป็นเวลากลางคืนอีกด้วย อย่านะ ห้ามถ่อมตัวเด็ดขาด ถ้าพี่โชคดี พี่ต้องได้รับเงินทุกวัน อีกอย่างกำแพงของเราแข็งแกร่งมาก”
ขณะที่เธอพูด เธอก็แสดงรูปถ่ายอื่น ๆ ให้ซูเถาดู ทั้งกำแพงที่ถูกโจมตีมีเพียงรอยขีดข่วนเล็ก ๆ เหมือนรอยข่วนของแมว
สือจื่อเยว่กล่าวว่า “ภาพถ่ายเหล่านี้กลายเป็นที่เลื่องลือ ตอนนี้ผู้คนภายนอกกำลังบอกว่าการอาศัยอยู่ในเถาหยางเท่านั้นถึงจะรอดพ้นจากการโจมตีของซอมบี้ในครั้งต่อไป”
