ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 111 มีแต่พี่เถาจื่อในสายตา
ตอนที่ 111 มีแต่พี่เถาจื่อในสายตา
ตอนที่ 111 มีแต่พี่เถาจื่อในสายตา
ในวันสุดท้ายของเดือนมิถุนายนเป็นวันจ่ายค่าจ้างสำหรับพนักงาน เฉียนหรงหรงดึงบัญชีเงินเดือนออกมาในตอนเช้าและแสดงให้ซูเถาดู
ปัจจุบันเถาหยางมีพนักงานเต็มเวลา 13 คน ยกเว้นผู้อาวุโสเหม่ย ต้องจ่ายเงินให้พนักงานทั้งหมด 104,000 เหลียนปัง
แม้ว่าจะไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย แต่ซูเถาก็ไม่ได้รู้สึกแย่กับมัน ดังนั้นเธอจึงโอนเงินไปอย่างง่ายดาย
นี่เป็นครั้งแรกที่เฉียนหรงหรงได้รับเงินจำนวนมากเช่นนี้ เธอตรวจสอบบัญชีเงินเดือนอย่างประหม่าอีกครั้ง จากนั้นจึงโอนเงินให้พนักงานทีละคนและส่งอีเมลพร้อมสลิปเงินเดือนโดยละเอียด
ซูเถาพยักหน้า และอดไม่ได้ที่จะชื่นชม “หรงหรงของเราระมัดระวังในการทำสิ่งต่าง ๆ ดีมาก”
เฉียนหรงหรงเขินอายและพูดอย่างจริงจังว่า “นั่นคือสิ่งที่ฉันควรทำ”
ซูเถาคิดว่าเธอพิเศษกว่าคนอื่น ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจว่า เมื่อภูเขาผานหลิวเปิด เธอจะให้หรงหรงดูแลเงินเดือนของพนักงานที่นั่นด้วย และจากนั้นจึงขึ้นเงินเดือนให้เธอ
ซูเถาวางแผนที่จะรับสมัครพนักงานแปดคนในภูเขาผานหลิว ผู้จัดการหนึ่งคน พนักงานต้อนรับสองคน พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคน คนทำอาหารหนึ่งคน และคนทำความสะอาดสองคน แต่คาดว่าจะหาได้ไม่ง่ายนัก
เธอคิดว่ามีพนักงานเปิดประตู คนทำความสะอาด และแผนกต้อนรับอย่างละหนึ่งคน แล้วเธอจะเปิดอย่างเป็นทางการ ส่วนที่เหลือก็ค่อย ๆ คัดเลือก
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หม่าต้าเพ่าก็โทรหาเธอ
“เถ้าแก่ซู ผมมีเรื่องอยากจะบอกคุณ หลังจากที่ผมคัดเลือกมาครึ่งเดือน ผมก็พบคนที่เหมาะสมที่จะมาเป็นพ่อครัวแล้ว ก่อนวันสิ้นโลกเขาเคยเป็นเชฟในโรงแรมใหญ่ ส่วนเรื่องความประพฤติผมไม่รู้ แต่ว่านี่มันคือหนึ่งในล้าน”
“แต่ว่าเชฟมีภรรยาพิการหูหนวก มีปัญหาทางด้านสติปัญญา เขาบอกผมว่าอยากพาภรรยามาด้วย ไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครดูแลภรรยา เธอไม่สามารถอยู่รอดหรือใช้ชีวิตเพียงลำพังได้ ผมตัดสินใจเรื่องนี้เองไม่ได้ ก็เลยโทรมาถามคุณก่อน”
ซูเถาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เขามีข้อกำหนดเรื่องเงินเดือนหรืออื่น ๆ อีกไหม”
หม่าต้าเพ่าบอกว่า “ไม่มี เขาแค่หวังว่าจะพาภรรยาของเขามาด้วยได้ และมีที่อยู่ก็เพียงพอแล้ว มันไม่ง่ายสำหรับพวกเขาในฐานะสามีภรรยา หลังจากวันสิ้นโลก ก็ไม่มีโรงแรมใหญ่โต ไม่มีใครชื่นชมฝีมือของเขา เขาต้องทำงานเป็นคนยกกระเป๋าที่จุดแวะพัก ในตอนกลางวันเขาจะพาภรรยาไปที่ทำงานด้วย เธอเฝ้ารอเข้าทำงานตั้งแต่เช้าจนถึงค่ำ”
ซูเถายิ้มและพูดว่า “เขาเป็นคนดีจริง ๆ ไม่เป็นไร เมื่อถึงเวลาก็ให้ทั้งคู่อาศัยอยู่ในหอพักพนักงานทางด้านขวาของชั้นหนึ่งมีห้องเป็นเตียงคู่ นอกจากนี้ให้เงินเดือน 4,000 เหลียนปัง รวมพวกค่าที่พักและค่าอาหาร คุณควรบอกเขาให้ชัดเจน ถ้าไม่มีปัญหาก็มาเริ่มงานได้”
หม่าต้าเพ่าขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เขาจะตกลงอย่างแน่นอน เดี๋ยวคืนนี้ผมจะพาเขามา แต่เถ้าแก่ซู ในตำแหน่งอื่นก็มีผู้สมัครจำนวนมาก ผมคิดว่าแผนกต้อนรับมีพนักงานสี่คนน่าจะเหมาะสมกว่า พนักงานทำความสะอาดสามคน พนักงานรักษาความปลอดภัยหกคน”
“ตอนกลางคืนผมจะเหมารถพาพวกเขามาให้คุณลองพิจารณา”
ซูเถาประหลาดใจกับประสิทธิภาพของเขา “คุณหาคนมากมายได้จากที่ไหน? ที่จุดแวะพักมีคนให้เลือกไม่มากนักไม่ใช่เหรอ”
หม่าต้าเพ่าเกาหัวและหัวเราะ “ครั้งก่อนผมถ่ายรูปสภาพแวดล้อมการทำงานและหอพักพนักงาน รวมถึงเงินที่คุณให้ผมก่อนกลับ ผมนำไปจ่ายให้สื่อมวลชนตามฐานต่าง ๆ ผมขอให้พวกเขาช่วยเผยแพร่ภาพถ่ายและข้อมูลการรับสมัคร”
“ผลลัพธ์ดีมาก มีคนโทรหาผมหลายคน บางคนถึงกับลากครอบครัวของพวกเขามาที่จุดแวะพักเพื่อหาผมโดยไม่คำนึงถึงความเสี่ยงจากการโจมตีของซอมบี้ในช่วงนี้ เพื่อให้หลายแห่งรอบ ๆ รู้ว่าภูเขาผานหลิวมีโรงแรมและสิ่งอำนวยความสะดวก ซึ่งเท่ากับเป็นการประชาสัมพันธ์ล่วงหน้า”
ซูเถาไม่ลังเลที่จะชมเชย “คุณมีเครือข่ายผู้ติดต่อค่อนข้างกว้างขวาง คุณสามารถสื่อสารกับสื่อมวลชนที่อื่นได้ งานก่อนหน้านี้เกี่ยวกับการชักชวนลูกค้า คุณถือว่ามีคุณสมบัติเกินเกณฑ์ด้วยซ้ำไป”
หม่าต้าเพ่ามีความกระตือรือร้นเกี่ยวกับอาชีพของเขามากจนเขาได้รับคำชม แต่เขาไม่กล้าที่จะยอมรับคำชม และรีบพูดว่า
“เหตุผลหลักคือสภาพแวดล้อมการทำงานและที่พักของเราดีมาก การโจมตีของซอมบี้ที่ผ่านมาได้ก่อให้เกิดความสูญเสียอย่างหนักแก่ฐานเล็ก ๆ หลายแห่ง รวมไปถึงกองกำลังขนาดเล็ก ไม่ต้องพูดถึงที่อยู่อาศัย ทั้งการกินการดื่มล้วนขาดแคลน สิ่งที่พวกเราให้ไม่ใช่แค่งาน แต่เป็นการให้ความหวังในการมีชีวิตรอด
ซูเถากล่าวว่า “ตราบใดที่คุณพิจารณาว่าเหมาะสม คุณไม่จำเป็นต้องพาใครมาที่นี่เพื่อให้ฉันเลือก คุณตัดสินใจด้วยตัวเองได้เลย ฉันเชื่อในวิสัยทัศน์ของคุณ”
เมื่อรู้สึกถึงความไว้วางใจของเธอ หม่าต้าเพ่าจึงมีกำลังใจขึ้น “ตกลง ผมจะพาคนคนนั้นมาที่นี่ในคืนนี้ และพรุ่งนี้ก็จะเริ่มงานได้”
หลังจากพูดจบ เขาก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องของอู๋เจิ้น “คนจากเป้าถูออกเดินทางแล้วหรือยัง ผมได้ยินมาว่าสถานการณ์ด้านความปลอดภัยนั้นอันตรายมาก ช่วงนี้ซอมบี้ในบริเวณใกล้เคียงกำลังคลั่ง เหมือนกับแมลงวันที่มองหากลิ่นอุจจาระ พวกกองกำลังแบ่งแยกดินแดนนั้นอยู่ไม่ติดที่เลย”
ซูเถารู้สึกกังวลเล็กน้อย “ออกเดินทางแล้ว แต่ยังไม่ได้โทรกลับหาฉัน ดังนั้นฉันคิดว่าน่าจะยังไม่ถึงโส่วอัน”
“ถ้าชายคนนั้นได้รับการช่วยเหลือแล้ว คุณโทรบอกผมด้วยนะ ผมก็เป็นห่วงเหมือน กัน”
……
ซูเถาวางสายโทรศัพท์ จากนั้นจัดการกับกิจวัตรประจำวันบางอย่างของเถาหยาง และไปดูความคืบหน้าการเรียนของหลินฟางจือ
เซิ่งอวี๋หลันค่อนข้างมีความรับผิดชอบ หลังจากสอนหลินฟางจือแล้ว เธอจะอยู่ต่ออีกหนึ่งชั่วโมงเพื่อสอนเฉินซีเฉินหยางด้วย
จวงหว่านรู้สึกเกรงใจมาก เธอต้องการให้ค่าตอบแทนแก่อวี๋หลัน แต่เธอไม่ยอมรับ ดังนั้นจวงหว่านจึงต้องขอให้เซิ่งอวี๋หลันนำข้าวกล่องสุดพิเศษกลับบ้านสองกล่องทุกวัน
จวงหว่านกล่าวกับซูเถาว่า
“ตอนนี้ฉันยุ่งมากและไม่มีเวลาดูแลเฉินซีและเฉินหยาง เดิมทีฉันต้องการส่งพวกเขาไปที่ตงหยาง เพื่อไปโรงเรียนที่ครอบคลุม แต่วันนี้ฉันฟังชั้นเรียนของเซิ่งอวี๋หลัน เด็กคนนี้เก่งจริง ๆ เธอมีความรู้มากมาย มีการออกเสียงที่ชัดเจน และตรรกะที่ชัดเจน ถ้าเป็นก่อนวันสิ้นโลก เธอน่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้”
ซูเถาเห็นด้วย “อันที่จริง ฉันคิดว่าเฉินซีและเฉินหยางค่อนข้างเชื่อมั่นในตัวเธอ”
เพียงแต่หลินฟางจือยังไม่ชิน การไปเรียนทุกวันก็เหมือนกับการไปหลุมฝังศพ หลังเลิกเรียนเขาจะยิ่งติดเธอมากขึ้น
วันนี้เธอเข้าไปดูเขาในชั้นเรียน ปากเขาก็ท่องพินอิน แต่ตาน่ะมองมาที่เธอ เซิ่งอวี๋หลันตะโกนใส่เขาหลายครั้งแต่ก็ไม่ยอมหันกลับไป
อีกหนึ่งชีวิตที่ติดเธอแจก็คือไป๋จือหม่าซึ่งยังไม่หย่านม
ปวดหัวจริง ๆ
จวงหว่านถอนหายใจ
“อีกครึ่งปีอวี๋หลันก็จะจบการศึกษา ฉันอยากเชิญเธอมาสอนเต็มเวลา ฉันจะได้ไม่ต้องส่งเฉินซีเฉินหยางไปเรียนที่ตงหยาง เมื่อพวกเขาอยู่ในเถาหยาง ฉันก็จะได้ไม่ต้องกังวล ฉันสามารถมั่นใจได้ภายใต้การดูแลใต้จมูกของฉัน”
ซูเถามีแผน “ถ้าอย่างนั้นถ้าพี่มีเวลาก็ลองคุยกับเธอดู เมื่อถึงเวลา ฉันจะสร้างห้องเรียนให้พวกเขา นอกจากนี้ก็ให้เฉินซีและเฉินหยางพาฟางจือไปเล่นมากกว่านี้ เขาจะได้มีปฏิสัมพันธ์และฝึกการสื่อสาร เขาจะมาตามติดฉันทั้งวันก็คงไม่ดี”
จวงหว่านผายมือ “ฉันได้บอกเด็กทั้งสองแล้ว พวกเขาบอกว่าพี่ฟางจือไม่ต้องการเล่นกับพวกเขา เขามีเพียงพี่เถาจื่ออยู่ในสายตา”
ซูเถาก่ายหน้าผากของเธอ
เอาล่ะ ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป
ส่วนไป๋จือหม่ายังคงเกาะแน่น นอกจากกินและนอนแล้ว มันก็ชอบเข้ามาอ้อนเพื่อให้เธอลูบคลำมัน
ในเวลานี้ไป๋จือหม่าที่กำลังมุดเข้าไปใต้เตียง ก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นใต้เตียงนั้นว่างเปล่าพลันร้องเหมียวออกมา
