ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 137 ขยายอาคารที่พักใหม่
ตอนที่ 137 ขยายอาคารที่พักใหม่
ตอนที่ 137 ขยายอาคารที่พักใหม่
ซูเถารู้สึกประหลาดใจมาก
“คุณทำงานเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยในโรงงานใช่ไหม มันก็ดีไม่ใช่เหรอ”
เมิ่งเสี่ยวป๋อกล่าวว่า “อย่าพูดถึงมันเลย โรงงานกำลังจะปิดตัวลง ตั้งแต่เดือนที่แล้วเงินเดือนของผมก็ลดลงอย่างมาก ผู้จัดการโรงงานยังบอกด้วยว่าถ้าสามารถหางานดี ๆ ได้ ก็ไปเถอะ อีกหนึ่งเดือนโรงงานก็จะปิดตัวลง”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ใช้มือเท้าที่พนักพิงของโซฟาหนัง รอยมือขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นทันที และใช้เวลานานกว่าจะกลับคืนสู่สภาพเดิม ทำให้เมิ่งเสี่ยวป๋อตกใจคิดว่าเขาบดขยี้มันซะแล้ว
“ผมขอโทษ ผมควบคุมมันได้ไม่ดีเท่าไหร่ เดี๋ยวผมจะให้ภรรยาของผมชดใช้ให้”
ซูเถาโบกมือ “ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นหรอก งั้นคุณไปหาป้าชีก็ได้ ตอนนี้เธอรับผิดชอบแผนกรักษาความปลอดภัย ถ้าเธอตกลง ฉันก็ไม่มีปัญหา”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เมิ่งเสี่ยวป๋อค่อนข้างเหมาะสม แม้ว่าเขาจะทึ่มเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ใช่คนซับซ้อน
อีกทั้งยังมีประสบการณ์การทำงานที่เกี่ยวข้อง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสามารถของเขานั้นสามารถยับยั้งได้อีกด้วย
เมิ่งเสี่ยวป๋อมีความสุขมาก
“ตอนบ่ายผมไปถามหัวหน้าชีมาแล้ว และเธอก็ตกลง โดยบอกว่าจะรายงานคุณตอนไปทำงานในวันพรุ่งนี้แต่ผมอดไม่ได้ก็เลยรีบมาถามคุณ”
“ขอบคุณเถ้าแก่ซู ขอบคุณมาก พูดตามตรง ผมอยากทำงานในเถาหยางของเรามานานแล้ว แต่เห็นส่วนใหญ่รับสมัครแต่ผู้หญิง ผมเลยไม่กล้าถาม”
“ในอนาคตเมื่อคุณเข้าทำงาน คุณจะทำตัวหุนหันพลันแล่นอย่างวันนี้ไม่ได้ ถ้าคุณมีอะไรจะพูด คุณควรบอกหัวหน้าชีก่อน” ซูเถาพูดอย่างหมดหนทาง
นี่คือสิ่งที่ผู้อาวุโสเหม่ยเตือนเธอ ในเมื่อแบ่งอำนาจแล้ว เรื่องรายงานข้ามหน้าข้ามตามันจะเกิดขึ้นไม่ได้ ต้องปฏิบัติตามคำสั่งและหน้าที่ มิฉะนั้นจะเกิดความโกลาหลในการจัดการสิ่งต่าง ๆ ในอนาคต
แม้ว่าเมิ่งเสี่ยวป๋อจะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำไม่ได้ แต่เขารู้ทันทีว่าเขาคิดผิด และรีบพูดว่า
“ผมขอโทษจริง ๆ ผมไม่เข้าใจ แต่ในอนาคตผมจะใส่ใจให้มากขึ้น”
ซูเถาพูดติดตลก “โอเค กลับไปเร็ว ๆ ระวังภรรยาของคุณจะลงโทษและให้คุกเข่าเพราะไปสาย”
แม้ว่าเมิ่งเสี่ยวป๋อจะยังไม่ได้แต่งงาน แต่ชื่อเสียงของเขาในฐานะคนกลัวภรรยาที่เข้มงวดก็แพร่กระจายไปทั่วในเถาหยางแล้ว
เขาไม่โกรธเรื่องนี้ เขายังพูดอย่างมีชัยว่าผมรักภรรยาของผม และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการที่ภรรยาของผมมีความสุข
เมิ่งเสี่ยวป๋อถูมือเข้าด้วยกัน “เถ้าแก่ ผมขอถามคำถามอื่นได้ไหม ภรรยาของผมขอให้ผมถาม มันไม่เกี่ยวกับงาน”
“ได้สิ ว่ามาได้เลย”
เขายังเขิน ๆ อยู่นิดหน่อย “พวกเรากำลังจะแต่งงานและเตรียมตัวที่จะมีลูก เรากลัวว่าถ้าเราสองคนต้องทำงานจะเลี้ยงลูกไปด้วยไม่ได้ ก็เลยอยากให้คุณพ่อคุณแม่มาช่วยเลี้ยง เลยต้องเปลี่ยนห้องให้ใหญ่ขึ้น ผมอยากถามว่า…ถ้ามีบ้านสามห้องนอนสองห้องนั่งเล่น พวกเราขอเปลี่ยนแปลงประเภทการเช่าได้ไหม”
ซูเถาพยักหน้า “ได้ พนักงานภายในสามารถพูดคุยเรื่องการเปลี่ยนสัญญาเช่าได้ ไว้คุยกับผู้จัดการจวงเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยละเอียดในภายหลังแล้วกัน”
เมื่อเมิ่งเสี่ยวป๋อได้ยินว่าการเป็นพนักงานของเถาหยางมีประโยชน์อย่างไร เขาก็รู้สึกขอบคุณเธออย่างมีความสุขทันที จากนั้นเขารีบจากไป ราวกับว่าแทบรอไม่ไหวที่จะกลับบ้านและรายงานให้ภรรยาทราบ
ซูเถารอให้เขาจากไปและถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ เธอจะต้องอดหลับอดนอนเพื่อสร้างห้อง 3 ห้องนอน 2 ห้องนั่งเล่น ไม่เช่นนั้นเธอจะถูกจวงหว่านกระตุ้นอีกครั้ง
เธอเป็นเจ้านาย แต่เธอถูกพนักงานกระตุ้นให้ทำงานและทำการปรับปรุงอยู่ทุกวัน เมื่อไหร่เธอจะได้นอน
ก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้ ซูเถาเบิกเงินจากเฉียนหรงหรงอีก 200,000 เหลียนปัง เด็กสาวตัวน้อยรู้สึกเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้
ซูเถาตอบเธออย่างจริงจัง ‘เงินที่จะเอาไปใช้ตอนนี้คือการต่อยอดในอนาคต’
เฉียนหรงหรงอ่านประโยคนี้หลายครั้งและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อล้างสมองตัวเอง และเธอก็รู้สึกดีขึ้นจริง ๆ
หลังเที่ยงคืน ซูเถาลุกขึ้นเปิดระบบ และสร้างอาคารอีกหลัง อยู่หลังอาคารหมายเลข 2 บนที่ดินที่ได้มาใหม่ขนาด 500 ตารางเมตร ชื่ออาคารหมายเลข 4
ในอาคารหมายเลข 4 เธอวางแผนที่จะสร้างห้องชุดที่มี 3 ห้องนอนและ 2 ห้องนั่งเล่นเท่านั้น ไม่มีห้องโถงที่ชั้น 1 เมื่อขึ้นไปแต่ละชั้นก็จะเป็นประตูห้องส่วนตัวของแต่ละครอบครัวเลย
เธอค้นหาการออกแบบของห้องชุดแบบ 3 ห้องนอน 2 ห้องนั่งเล่นก่อนวันสิ้นโลกในอินเทอร์เน็ต และตกแต่งตามนั้น
เมื่อเทียบกับห้องชุดแบบ 2 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่นของอาคาร 3 ห้องชุดนี้มีห้องเก็บของและห้องเสื้อผ้าเพิ่มขึ้นมา มีผู้คนมากมายอาศัยอยู่ในนั้น และห้องเก็บของก็เป็นสิ่งจำเป็น
ห้องนั่งเล่นและห้องรับประทานอาหารถูกรวมเข้าด้วยกัน เป็นพื้นที่ที่กว้างขวางมาก และยังมีพื้นที่เหลืออีกด้วย นอกจากนี้ ผู้เช่ายังสามารถจัดพื้นที่สำหรับให้บุตรหลานใช้เป็นพื้นที่พักผ่อนและเล่น
นอกจากนี้ยังมีห้องน้ำแยกต่างหากในห้องนอนใหญ่ มีห้องน้ำรับแขกอยู่ด้านนอกซึ่งแยกส่วนเปียกและส่วนแห้ง สามารถตอบสนองความต้องการของครอบครัวขนาดใหญ่ที่มีสมาชิก 5-6 คน
ระเบียงก็มีความกว้างมากและมีแสงสว่างเพียงพอในตอนกลางวัน นอกจากนี้ ยังมีเครื่องซักผ้าและเครื่องอบผ้าอีกด้วย เมื่อพิจารณาการตากผ้าปูที่นอนและผ้านวมแล้ว เธอจึงจัดราวตากผ้าติดเพดานแบบยกขึ้นลงได้ วางตู้เสื้อผ้าที่ผนังทั้งสองด้านซึ่งสะดวกสำหรับการจัดเก็บ
หลังจากการตกแต่งทั้งหมดเสร็จสิ้น ซูเถาก็ไปดูด้วยตาตนเอง เธอตรวจสอบรายละเอียดอย่างระมัดระวัง และเพิ่มรายการเล็ก ๆ จากนั้นเริ่มโหมดเช่ารายเดือนด้วยความพึงพอใจ
ต้นทุนรวมของชุดหนึ่งคือ 48,000 เหลียนปัง และระบบตัดสินว่าค่าเช่ารายไตรมาสสูงถึง 100,000 เหลียนปังและค่าเช่าเฉลี่ยต่อเดือนมากกว่า 30,000 เหลียนปัง
ค่าเช่าค่อนข้างสูง
เหมาะกับกลุ่มผู้มีรายได้สูงและครอบครัวที่มีประชากรหลาย ๆ คน ค่าเฉลี่ยรายหัวของแต่ละคนจะคุ้มค่ากว่าห้องเดี่ยว
ซูเถาอดนอนทั้งคืน เธอขยายและปรับปรุงใหม่ห้องชุดแบบ 3 ห้องนอน 2 ห้องนั่งเล่นทั้งสามห้อง เสร็จทั้งหมด เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็เป็นเวลารุ่งสางแล้ว ดังนั้นเธอจึงรีบเข้านอน
การนอนหลับครั้งนี้เป็นความฝันอันแสนหวาน เธอฝันว่าได้เป็นเจ้าของที่ดินขนาดใหญ่ และสามารถสร้างบ้านได้ทุกที่ที่เธอต้องการ เธอยังสร้างวิลล่าสามชั้นให้ตัวเองด้วย เจ้าขนฟูยังมีลานอิสระสำหรับทำกิจกรรมต่าง ๆ และมีคอนโดแมวสุดหรูที่เธอซื้อให้แมวตัวเองอีก
เฮยจือหม่ากระโดดขึ้นไปบนชั้นสูงสุดและเบ้ปากใส่เธอ ในฝันคอนโดแมวสูงเท่าตึก 3 ชั้น เธอกลัวมากจึงเอื้อมมือไปจับมันกลัวว่ามันจะหล่นลงมา
เฮยจือหม่าร้องเหมียวและกระโดดมาข้างหน้า
ซูเถาตื่นขึ้นไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะถูกเหยียบโดยเฮยจือหม่าที่กระโดดลงมาจากตู้
“ลูกเนรคุณ!” ซูเถาสบถเมื่อเห็นมันร้องและข่วนประตู เธอจึงต้องยอมลุกออกไปเปิดประตูให้มันออกไปเล่น
ทันทีที่ประตูเปิด ลูกเนรคุณก็รีบวิ่งออกไป
ตอนนี้สำหรับมันเถาหยางไม่พอให้เล่นสนุก มันวิ่งไปที่ภูเขาผานหลิวเพื่อเยี่ยมชมเป็นครั้งคราว และบางครั้งก็ออกไปข้างนอกอย่างกล้าหาญ
เมื่อเห็นว่าพี่ชายผู้อำมหิตของมันหนีไปแล้ว ไป๋จือมาก็เขย่งเท้าไปถูกับซูเถาอย่างงุ่มง่ามและร้องหาของกิน
หลังจากนอนจนเกือบเที่ยง ไป๋จือหม่าและเสวี่ยเตาก็หิวโหย หลังจากให้อาหารแล้วเธอก็กินอะไรง่าย ๆ และรีบไปที่สำนักงาน เพราะยังมีหลายสิ่งหลายอย่างรอให้เธอจัดการ
ก่อนถึงที่ทำงาน จวงหว่านโทรมาถามอย่างดีใจว่า
“เถ้าแก่ ตื่นหรือยัง? ฉันเห็นอาคารใหม่แล้ว! มีสามห้องนอนสองห้องนั่งเล่นหรือเปล่า”
“ใช่ ๆ วางสายก่อน ฉันกำลังจะไปที่สำนักงาน”
เมื่อเธอมาถึงที่ทำงาน จวงหว่านมองเธอด้วยดวงตาที่สดใสเหมือนไป๋จือหม่าที่รออาหารเย็น
ซูเถาเป็นคนตลกและส่งข้อมูลให้เธอเกี่ยวกับห้องแบบ 3 ห้องนอน 2 ห้องนั่งเล่นทั้งสี่ห้อง
“เก็บห้อง 002 ไว้ให้ครอบครัวเมิ่งเสี่ยวป๋อ เมื่อถึงเวลาคุณก็บอกพวกเขาเกี่ยวกับกระบวนการเปลี่ยนสัญญาเช่า ห้อง 003 และ 004 ปล่อยเช่า ส่วนห้องชุด 001 นั้นสงวนไว้ให้คุณโดยเฉพาะ”
สิ่งที่จวงหว่าน อยากได้ยินที่สุดคือประโยคสุดท้าย ขณะที่เธอกำลังจะกล่าวขอบคุณ ซูเถาก็พูดต่อ
“แต่ห้องนี้ไม่ได้ให้คุณเช่า”
