ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 146 แมวที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีเท่านั้นที่เลือกกิน
ตอนที่ 146 แมวที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีเท่านั้นที่เลือกกิน
ตอนที่ 146 แมวที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีเท่านั้นที่เลือกกิน
แมวดำดูเหมือนจะถูกอะไรบางอย่างดึงดูด มันรีบลงจากต้นไม้ คว้าผลึกนิวเคลียสเอาไว้และเตรียมที่จะวิ่ง
สยงไท่ขว้างกรงออกไปด้วยความรวดเร็ว และโชคดีที่ดักมันไว้ได้
จากนั้นแมวดำก็ตื่นตระหนก วิ่งชนไปมาในกรงที่มองไม่เห็น ส่งเสียงร้องเหมียว ๆ จ้าละหวั่น
สยงไท่รู้สึกยินดีเล็กน้อยในใจ เขาบีบกรงให้แน่นและบีบคอแมวเพื่อไม่ให้ส่งเสียง
สยงไท่พาตัวมันไปหลังจากทารุณกรรมมานาน และเมื่อปล่อยมือ เจ้าแมวดำตัวนั้นก็สงบ
เขากลัวมากจนคิดว่ามันตายไปแล้ว แต่เมื่อสัมผัสอย่างระมัดระวัง ก็พบว่ามันแค่หมดสติไป
สยงไท่ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก ความฝันของเขาที่จะดื่มเครื่องดื่มหรูหรานั้นขึ้นอยู่กับแมวตัวนี้แล้ว
เนื่องจากตอนนี้ดึกมากแล้ว ภูเขาผานหลิวปิดทำการแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องพาแมวกลับไปที่ที่พักก่อน และวางแผนว่าจะนำมันมาเป็นของขวัญในวันพรุ่งนี้
เขากลับมาที่กระท่อมทรุดโทรม ขณะที่กำลังจะยัดแมวใส่กระสอบ ชายมีฐานะถามด้วยความประหลาดใจว่า
“คุณไปจับแมวมาจากไหนเหรอ ขอผมดูหน่อย”
สยงไท่โยนแมวที่หมดสติไปให้เขาแล้วพูดว่า
“แมวจรจัดข้างถนนน่ะ”
เสิ่นเวิ่นเฉิงสายตาสั้นมาก และได้ทำแว่นสายตาหายระหว่างทาง เขาจับแมวและต้องการดูใกล้ ๆ แต่ทันทีที่แตะขนมันก็ขมวดคิ้วทันทีและพูดว่า
“มันไม่ใช่แมวจรแน่ ๆ มันเป็นแมวเลี้ยง เจ้าของน่าจะดูแลมันดีมาก ๆ ให้อาหารดี ๆ ไม่งั้นขนของมันคงไม่เงางามและเนื้อหนังเต่งตึงแบบนี้ ผมแนะนำให้คุณส่งมันกลับไปในที่ที่คุณจับได้ การเลี้ยงสัตว์เลี้ยงให้ดีได้ในยุคสุดท้าย เจ้าของน่าจะเป็นคนที่มีกำลังพอตัว”
สยงไท่ไม่เชื่อ “ตอนผมจับมันได้ เด็กแถวนั้นบอกผมว่าเขาเห็นมันวิ่งไปมาข้างนอกทุกวัน ไม่มีใครสนใจมัน มันคือแมวจร”
วันนี้เสิ่นเวิ่นเฉิงได้ค้นพบแล้วว่าสยงไท่เป็นคนเกียจคร้านและโง่เขลา เหนื่อยเปล่าที่จะอธิบายเหตุผลกับเขา แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามว่า
“แมวตัวนี้วิ่งเล่นอยู่ข้างนอก คุณเคยเห็นมันกินขยะไหม? มีเฉพาะแมวที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีเท่านั้นที่เลือกกิน”
สยงไท่นึกถึงประสบการณ์การจับแมวของเขาเมื่อครู่ ก็แอบรู้สึกผิด แต่เมื่อเขานึกถึงความฝันที่สวยงามที่ภูเขาผานหลิว….
เขาคว้าแมวจากมือของเสิ่นเวิ่นเฉิง และยัดมันลงในกระสอบแล้วมัดไว้ สายตาจ้องเขม็งไปที่เสิ่นเวิ่นเฉิงและพูดว่า
“คนแซ่เสิ่น คุณไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณยังต้องพึ่งพาผมในการดำรงชีวิต ถ้าคุณไม่อยากให้สหายของคุณหาคุณไม่เจอ ก็เงียบปากไว้ดีกว่า”
เสิ่นเหวินเฉิงเม้มริมฝีปาก คิดว่าจะหาคนมาช่วยเขาออกจากคนงี่เง่าเลวทรามคนนี้ได้อย่างไร
เขาแทบจะไม่สามารถทนอยู่ได้แม้แต่วันเดียว
โชคดีที่เพื่อนของเขาติดต่อพลตรีสือจากฐานตงหยางได้ พวกเขาเพิ่งผ่านสถานีเก่ามา และพวกเขากำลังกลับไปที่ฐานหลักหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ
……
ดวงตาของซูเถาเปลี่ยนเป็นสีแดงหลังจากค้นหาเฮยจือหม่ามาทั้งคืน
เธอไม่เห็นลูกชายสุดที่รักจนกระทั่งรุ่งสาง มันแทบทำให้เธอร้องไห้ออกมา
ชีอวิ๋นหลันวิ่งไปกลับเถาหยางและภูเขาผานหลิว เพื่อเอาภาพจากกล้องวงจรปิดมาดูทีละเฟรม
เผยตงโทรมาปลอบใจซูเถา ในขณะที่เธอยืนอยู่บนที่สูงและใช้พลังดวงตาแห่งสวรรค์ของเธอเพื่อค้นหาและตรวจสอบ
ในมุมมองเรื่องความสามารถพิเศษของเฮยจือหม่า ไม่เพียงแต่กองทัพบุกเบิกเท่านั้น แต่ยังรวมถึงกองกำลังปกป้องเมืองก็เช่นกันที่เล็งเห็นว่านี่เป็นความสามารถที่พิเศษและหายาก เมื่อเห็นซูเถารักและหวงแหนขนาดนี้ เผยตงก็ไม่เคยเปิดปากพูดมาก่อน
เมื่อผู้ช่วยรอบ ๆ ได้ยินว่าเฮยจือหม่าหายไป พวกเขาก็กลัวมากเช่นกัน กลัวว่ามันจะตกไปอยู่ในมือของผู้ร้าย และกลัวว่าผู้ร้ายจะใช้ประโยชน์จากความสามารถของมัน
ในทางกลับกัน สยงไท่ผู้ใจร้ายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ เขานอนหลับจนถึงรุ่งเช้าและกำลังจะไปที่ภูเขาผานหลิว พร้อมกับถุงกระสอบเพื่อมอบของขวัญให้ซูเถา แต่เขาบังเอิญพบกับชวีจิ้งอวิ๋นรองหัวหน้าที่สถานีเก่า
ชวีจิ้งอวิ๋นไม่ต้องการแม้แต่จะเข้าไปในบ้านที่ทรุดโทรมของเขา เธอไม่จำเป็นต้องมองก็รู้ว่าข้างในนั้นสกปรกโสโครกแค่ไหน
เธอจึงเรียกเขาอยู่ที่หน้าประตู
สยงไท่รู้สึกประหลาดใจมาก “คุณชวี มาหาผมด้วยตัวเอง มันช่าง….ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ”
ชวีจิ้งอวิ๋นพูดด้วยสีหน้าว่างเปล่า “เป็นเกียรติสินะ”
“ใช่ ๆ คุณต้องการให้ผมทำอะไร ผมบอกคุณทุกอย่างที่ผมรู้เกี่ยวกับภูเขาผานหลิวไปแล้ว ถ้าคุณจับผมและถามผมอีกครั้ง คุณจะไม่ได้อะไรเหมือนเดิม”
ชวีจิ้งอวิ๋นกล่าวว่า “อาไท่ ความสามารถของคุณทรงพลังมาก คุณอยากใช้ชีวิตล่องลอยแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เหรอ”
สยงไท่กล่าวว่า “คุณชวี ไม่ต้องมายกยอผมหรอก ผมแค่ต้องการมีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ ไม่ต้องการเสี่ยงทำสิ่งที่อันตราย ขอแค่มีกินมีดื่ม ไม่อดตายก็พอ นั่นก็ถือว่าดีมากแล้ว”
“คุณชวี ถ้าคุณนึกถึงความสามารถของผมและดึงผมให้ไปทำในสิ่งที่อันตราย ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมมันคนเน่าเฟะ ขี้เมา แต่พระเจ้าตาบอดถึงได้มอบพลังความสามารถให้ผม”
ชวีจิ้งอวิ๋นอาจเหมือนกับเสิ่นเวิ่นเฉิงในตอนนั้น ที่สำลักและพูดไม่ออก
หายากมากที่จะเห็นคนเข้าใจอย่างถ่องแท้เช่นนี้
ชวีจิ้งอวิ๋นหายใจเข้าลึก ๆ “คุณควรคิดอย่างรอบคอบ เรื่องนี้มีความเสี่ยงเล็กน้อยเท่านั้น แต่คราวนี้ถ้าคุณทำสำเร็จ คุณจะไม่เพียงมีเงิน มีผู้หญิงคอยปรนเปรอ แต่คุณยังได้อยู่ในห้องที่แสนวิเศษพร้อมกับมีผักสดกินทุกมื้อ”
สยงไท่ตกตะลึงไปครู่หนึ่งและถามว่า “คุณชวี คุณเป็นนายหน้ารับสมัครที่ภูเขาผานหลิวหรือเปล่า? ในตอนนั้น หม่าต้าเพ่าก็พูดแบบเดียวกันนี่ ยกเว้นเรื่องผู้หญิง”
ชวีจิ้งอวิ๋นโกรธมากและหันหลังพร้อมกับกระแทกส้นสูงกลับไป
เมื่อชวีจิ้งอวิ๋นกลับไป เธอก็บ่นกับถานหย่ง
“สมองของซอมบี้ยังดีกว่าสยงไท่คนนี้อีก ฉันเชื่อจริง ๆ คุณหาคนอื่นเข้าร่วมทีมเถอะ ฉันอารมณ์เสียเมื่อเห็นเขา”
ถานหย่งกอดหญิงสาวสวย รูปร่างสะโอดสะอง สวมกระโปรงผ้าโปร่งสีขาวไว้ข้าง ๆ
“ซาซาของฉัน เธอต้องช่วยจัดการกับเรื่องนี้แล้วแหละ ฉันจะให้จิ้งอวิ๋นพาเธอไปพบสยงไท่ในภายหลัง สยงไท่มันไม่ได้เรื่องจริง ๆ ใครก็ตามที่ฟังเพลงของเธอจะเชื่อฟังคำพูดและหลงใหลในตัวเธอ แม้ว่าตอนนี้จะมีคนเพียงพอ แต่ถ้าเพิ่มอีกคนหนึ่ง ก็จะมีหลักประกันเพิ่มมากขึ้น ตกลงไหม”
ขณะที่เขาพูด เขาก็จูบเธอที่แก้ม
ชวีจิ้งอวิ๋นมองไปทางอื่น ลึก ๆ แล้วเธอรู้สึกไม่พอใจ
ถานหย่งเริ่มเมินเฉยต่อเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อก่อนเขาเคยคำนึงถึงความรู้สึกของเธอ แต่พอตอนนี้มีคนใหม่เขาก็เปลี่ยนไป
ตอนนี้….เธออาจจะเป็นแค่คนทำธุระในสายตาของเขาเท่านั้น เป็นไม่ได้แม้กระทั่งคนรักเก่า
เหลียนซายิ้มอย่างเย้ายวนใจ และพยักหน้าพลางแตะที่ริมฝีปากของเขา “ดูที่จูบครั้งนี้ก่อน แล้วฉันจะรับงานนี้”
แต่เมื่อเหลียนซาและชวีจิ้งอวิ๋นมาถึงบ้านที่ทรุดโทรมของสยงไท่ ก็เห็นเขากำลังเดินทางไปที่ภูเขาผานหลิว เพื่อมอบของขวัญ
เจ้านายของหม่าต้าเพ่าเพิ่งสูญเสียแมวซึ่งเป็นที่รักไป และเมื่อเขาเห็นสยงไท่ เขาก็รีบเข้าไปขวางทันที
“นายมาที่นี่ทำไมอีก ฉันพูดไปหมดแล้ว เถ้าแก่ของเราไม่ได้ขาดอะไร และเรารับสมัครคนที่มีความสามารถเท่านั้น!”
