ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 179 ผลึกนิวเคลียสแปดอัน
ตอนที่ 179 ผลึกนิวเคลียสแปดอัน
ตอนที่ 179 ผลึกนิวเคลียสแปดอัน
ซูเถาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในดวงตาของจี้ไฉเจ๋อ
ชายคนนี้ดูมีพรสวรรค์มาก เขาสวมชุดลำลองสะอาดตา ผมของเขาดูเหมือนเพิ่งทำเสร็จ และเขาดูเรียบร้อยกว่าคู่หมั้นของเขา เหอเมิ่งขุย
ซูเถานำทางพวกเขาไปนั่งอย่างใจเย็นและทักทายพวกเขาอย่างสุภาพ
“ทุกท่าน ทานข้าวให้อิ่มท้องก่อนนะคะ”
การต้อนรับครั้งนี้ทำให้จี้ป๋อต๋าตั้งใจมากขึ้นที่จะบรรลุเป้าหมายของการร่วมมือกับเถาหยาง เขาไม่มีแม้แต่ใจจะกินด้วยซ้ำ เขาได้ยินลูกชายพูดอย่างสุภาพมาก และกำลังจะแสดงความตั้งใจและความจริงใจของเขา
“เถ้าแก่ซูเป็นคนช่างคิด ผมเคยไปที่องค์กรตามฐานมาหลายแห่ง ไม่มีที่ใดสบายเท่าของคุณ มันทำให้ผมตาสว่างจริง ๆ เถ้าแก่ซูอายุเท่าไหร่ ถึงสามารถจัดการเถาหยางได้ดีขนาดนี้ ยังเด็กอยู่แท้ ๆ น่าชื่นชมจริง ๆ”
เหอเมิ่งขุยที่อยู่ด้านข้างเกิดความไม่พอใจเล็กน้อย เธอไม่พูดไม่จา ใบหน้าบึ้งตึง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังเมื่อเธอมองไปที่ซูเถา
สัมผัสที่หกของผู้หญิงบอกว่าคู่หมั้นของเธอสนใจผู้หญิงคนนี้
ซูเถาหยุดชั่วคราว ไม่สนใจจี้ไฉเจ๋อ และหันไปมองพ่อของเขาแทน
“คุณจี้ เมื่อสักครู่คุณมีอะไรจะถามฉันนะคะ?”
จี้ป๋อต๋าปฏิบัติตามขั้นตอนที่เขาวางไว้อย่างชาญฉลาด
“เรามาที่นี่ครั้งนี้ เหตุผลเพื่อซื้ออาหารที่จัดเก็บง่ายและของใช้ประจำวันเล็ก ๆ น้อย ๆ จากเถ้าแก่ซู ยังไงก็ตาม มีน้ำดื่มบรรจุขวดและเชื้อเพลิงด้วย ไม่ทราบว่าเถ้าแก่ซูคิดราคายังไงหรือ”
ซูเถาถามว่า “พวกขนมปังอบกรอบ ขนมปัง บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และไส้กรอกแฮมเหรอคะ”
จี้ป๋อต๋าพยักหน้าแสดงรอยยิ้ม
“ใช่ ตั้งแต่การระบาดของซอมบี้ระลอกที่สอง ฐานทัพหลายแห่งถูกบุกรุก เหอคังอาจล่มสลายในสักวันหนึ่ง ผมต้องการซื้อเครื่องใช้ในบ้านและเฟอร์นิเจอร์จากคุณ แต่ของเหล่านั้นก็ขนย้ายลำบาก จะเป็นการดีกว่าหากซื้ออาหารและเครื่องดื่มจากคุณ ที่สามารถเอาไปแจกจ่ายให้ทหารที่อยู่แนวหน้า”
“คุณจี้เป็นคนมีน้ำใจ แต่พูดตามตรง ฉันไม่ต้องการเงินสกุลเหลียนปัง คุณมีอย่างอื่นเป็นการตอบแทนอีกไหม”
จู่ ๆ จี้ป๋อต๋าก็เข้าไปพัวพันกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“เถ้าแก่ซู คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม ถ้าตงหยางคุยกับผมเรื่องค่าตอบแทนนอกเหนือจากเงิน เหอคังก็สามารถช่วยสนับสนุนอุตสาหกรรมส่วนตัวได้ แต่การพัฒนาของเถาหยางดีกว่าของเหอคังมาก พวกเราให้เงินเป็นค่าตอบแทนคงไม่สมน้ำสมเนื้อ”
ซูเถาพูดเป็นนัยกับเขา “ฉันได้ยินมาว่าคุณทำการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ได้ดี ไม่ใช่ว่าทางฉางจิงทำการศึกษาผลึกนิวเคลียสของซอมบี้ที่มีวิวัฒนาการอย่างละเอียด และพวกคุณก็สนับสนุนการวิจัยนี้อย่างดี”
จี้ป๋อต๋าเข้าใจทันที
เธอต้องการแลกเปลี่ยนกับผลึกนิวเคลียส!
สาวน้อยหัวขโมย!
เขาลำบากใจยิ่งขึ้นไปอีก “เถ้าแก่ซู ในเมื่อคุณรู้คุณค่าของผลึกนิวเคลียสซอมบี้ คุณก็ต้องเข้าใจว่ามันหายากและมีค่าแค่ไหน และเรามีไม่มากนัก…”
จี้ไฉเจ๋ออัจฉริยะกล่าวว่า “พ่อ ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถใช้ผลึกนิวเคลียสได้ เฉพาะผู้ที่ถึงจุดสูงสุดของวิวัฒนาการเท่านั้นที่จะใช้มันได้ ถ้ายังไม่ถึงจุดนั้น มันก็แค่ไข่แก้ว ทำไมพ่อไม่แลกเปลี่ยนไปซะ เพื่อแลกกับสิ่งของอุปโภคบริโภคกับเถ้าแก่ซู พ่อต้องอยู่กับปัจจุบัน! ผมพูดถูกไหม เถ้าแก่ซู”
จี้ป๋อต๋าโกรธมากจนอยากจะทุบด้วยรองเท้าของเขา
“รู้อะไรไหม! อีกไม่นานคนส่วนใหญ่จะสามารถใช้มันได้! อย่างช้าที่สุด 2-3 ปีต่อมาพวกเขาจะใช้งานได้ทั้งหมด! หากไม่ตุนตอนนี้ ในอนาคตก็จะหายาก!”
ซูเถายิ้ม “คุณจี้ ฉันเองก็ไม่ได้ต้องการอย่างอื่นอีกแล้ว ทำไมคุณไม่ลองคิดดูล่ะ”
จี้ป๋อต๋าดูเหมือนถูกบีบคอ
แท้จริงแล้ว เถาหยางมีทุกสิ่งที่เธอต้องการ ยกเว้นผลึกนิวเคลียส ทางเหอคังไม่มีข้อต่อรองใดที่จะดึงดูดเธอ
เหอเมิ่งขุยไม่เข้าใจวิธีการริเริ่มของซูเถา ดังนั้นเธอจึงหันกลับมาและพูดกับพ่อตาในอนาคตของเธอโดยไม่ลังเล
“ลุงจี้ ไม่ใช่ว่าเถาหยางเป็นที่เดียวที่มีน้ำและอาหาร เราไม่จำเป็นต้องแขวนคอตัวเองใช่ไหม”
ก่อนที่จี้ป๋อต๋าจะพูด จี้ไฉเจ๋อก็สวนขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ
“คุณกำลังพูดถึงอะไร? อย่าพูดไร้สาระถ้าคุณไม่เข้าใจ แม้ว่าจะมีฐานอื่น ๆ แต่มันจะดีเท่าเถาหยางได้ยังไง”
ในอดีตเขายังคิดว่าเหอเมิ่งขุยยังเด็กและสวยงาม มีครอบครัวที่ดี มีพ่อเป็นประกอบการยาสูบผู้มั่งคั่ง ดังนั้นเขาจึงพอใจกับเธอมาก
เพราะพ่อตาในอนาคตร่ำรวยและใจดีกับลูกสาวของเขามาก ดังนั้นเขาจึงได้รับเงินมากมาย
แต่เธอก็ไม่มีอะไรดี นอกจากความร่ำรวย นี่คือเงินเฟ้อในวันสิ้นโลก อุปสงค์อุปทานไม่เท่ากัน สิ่งของหลายสิ่งหลายอย่างก็หาซื้อไม่ได้
มันพักที่ไหนจะดีไปกว่าเถาหยางและเพลิดเพลินไปความสุขสบายเช่นนี้
เหอเมิ่งขุยเป็นที่ชื่นชอบของเขามาโดยตลอด และเธอไม่เคยได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดีจากเขาเลย เธอตกตะลึงไปชั่วขณะราวกับว่าเธอไม่สำคัญในสายตาของเขาและอาจถูกแทนที่ได้
เธอน้ำตาคลอเบ้าทันที เธอผลักเก้าอี้ออก ลุกขึ้นและวิ่งออกไป
จี้ป๋อต๋าโกรธ “ไปตามเธอ อย่าปล่อยเธอไป”
จี้ไฉเจ๋อหวั่นไหวกับเสียงตะโกนของพ่อ เขารีบวิ่งตามคู่หมั้นของเขาไป
เมื่อพวกเขาจากไป จี้ป๋อต๋าพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เถ้าแก่ซู ลูกชายของผมน่าผิดหวังจริง ๆ และเป็นเพราะความล้มเหลวในการศึกษาด้วย ผมคิดว่าในวันสิ้นโลก ผมน่าจะเลี้ยงดูเขาได้ไม่ดี ตามใจเขา และปล่อยให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากการขาดแคลนอาหารและความยากลำบากตั้งแต่เขาอายุยังน้อย อาจเป็นเพราะเขาลำบากเกินไป ทำให้เขาอยากได้ทุกอย่างเมื่อโตขึ้น และไม่เต็มใจที่จะทำงานหนัก”
ซูเถาไม่คาดคิดว่าจะเป็นเช่นนี้ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าเขาซึ่งมีอายุเกือบครึ่งศตวรรษ
แต่ธุรกิจก็คือธุรกิจ เธอยังคงพูดว่า
“ลูกชายของคุณพูดถูก แม้ว่าฐานอื่น ๆ จะมี แต่ก็ไม่ดีเท่าเถาหยาง และมีไม่มากเท่า พวกเขาไม่สามารถจัดหาสิ่งจำเป็นเหล่านี้ให้เหอคังได้เป็นเวลานานแบบฉัน”
จี้ป๋อต๋าพ่ายแพ้ “เถ้าแก่ซูต้องการผลึกนิวเคลียสกี่อัน?”
“คุณมีเท่าไหร่?”
จี้ป๋อต๋าหัวใจจะวาย “เป็นไปไม่ได้ที่เราจะแลกเปลี่ยนทั้งหมดเพื่อแลกกับเสบียง มากสุดแปดชิ้น นี่คือความจริงใจของผม เถ้าแก่ซูโปรดยกโทษให้ผมด้วยที่ไม่สามารถร่วมมือกับเถาหยางได้”
ซูเถารู้สึกตื่นเต้น
แปดอัน!
ถ้าให้เธอได้ถึงแปดอัน จำนวนผลึกนิวเคลียสทั้งหมดในมือของเหอคังจะต้องเกิน 20
พี่เผยเชื่อถือได้จริงๆ เธอบอกว่าเหอคังมีสต็อกเป็นจำนวนมาก
เธอยังคงสงบ “คุณจี้วางแผนที่จะขอเสบียงชุดแรกเท่าไหร่”
จี้ป๋อต๋ามีความสุขมาก
นี่คือคำมั่นสัญญา
เดิมทีเธอคิดว่าจะต้องต่อรองกับเขา แต่คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าเพื่อฐานแล้วเขาจะยอมเอาผลึกนิวเคลียสมาแลก
ฐานไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขาคนเดียว และการสะสมผลึกนิวเคลียสให้เพียงพอก็เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวิวัฒนาการของผู้ที่มีชีวิตเหนือธรรมชาติของฐาน
เขาพูดอย่างรวดเร็วว่า “เถ้าแก่ซูเป็นคนตรงไปตรงมาจริง ๆ เพราะครั้งนี้เราไม่ได้เตรียมตัวมา และพวกเราก็ขับรถมาที่นี่ เสบียงชุดแรกเราขอบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองร้อยลัง
ซูเถาพยักหน้า
“คุณจี้ ผลึกนิวเคลียสแปดอัน เป็นเพียงสำหรับความสัมพันธ์ความร่วมมือระยะยาวของเรา แต่ยังมีการคำนวณอื่น ๆ สำหรับเสบียงอีก”
จี้ป๋อต๋าสำลัก “…ราคาเท่าไหร่?”
ไม่ใช่ว่าเธอจะขึ้นราคาหรอกนะ?
ซูเถายิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ไม่แพงหรอกค่ะ ไว้ฉันจะแจ้งราคาให้คุณทราบภายหลัง”
เธอไม่ต้องการใช้เงินของเธอเองกับระบบเพื่อซื้อมัน
