ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 182 ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปหาคุณ
ตอนที่ 182 ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปหาคุณ
ตอนที่ 182 ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปหาคุณ
ซูเถาส่งข้อความถึงเฉียนหลิน เพื่อฝากข้อความไว้และขอให้เธอพาพนักงานไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมการทำงานใหม่ก่อน แล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็ค่อยว่ากันอีกทีหลังจากเธอตื่นนอน
เธอนอนหลับจนถึงบ่ายสองโมงและตื่นมาด้วยความหิว
หลินฟางจือนำอาหารกลางวันมาให้เธออย่างใส่ใจ
หลังจากซูเถากินไปสองสามคำ เมื่อเห็นหลินฟางจือใบหน้าแดงก่ำ เธอก็ถามว่า
“นายร้อนมากเลยเหรอ?”
หลินฟางจือส่ายหัวอย่างว่างเปล่า
เจียงอวี่ตอบแทนเขา
“ในโรงอาหารคนเยอะและแออัดมาก ต้องเบียดเสียดกัน ไม่งั้นจะหยิบอาหารจากตู้จำหน่ายอัตโนมัติไม่ได้”
ซูเถารู้สึกขมขื่นเมื่อนึกถึงจวงหว่านที่กระตุ้นให้เธอขยายโรงอาหาร
ดูเหมือนว่าผลึกนิวเคลียสทั้งแปดที่ได้มาใหม่จะต้องปล่อยไปอีกครั้ง
โรงอาหารต้องขยายแยกต่างหาก
ตอนนี้ที่เถาหยางมีผู้เช่าเกือบ 300 คน แต่โรงอาหารทั้งหมดสามารถรองรับผู้เช่าได้ประมาณ 60 คนถ้าเข้ามาใช้งานพื้นที่พร้อมกัน ซึ่งมันทำให้แออัดมาก
จำนวนตู้จำหน่ายต่าง ๆ ก็ไม่เพียงพอ แต่ไม่มีที่ว่างให้วางเพิ่ม เธอจึงทำได้แค่เปิดที่ดินผืนใหม่
แต่เธอก็ไม่สามารถใช้ทั้งแปดอันทีเดียวได้
เธอยังไม่พบวิธีที่แน่นอนในการรับผลึกนิวเคลียส ดังนั้นเธอจึงต้องเก็บผลึกนิวเคลียสไว้สองอันเพื่อไว้สำรอง
แม้ว่าพื้นที่จะไม่ได้ขยายออกไป แต่ปืนพลังงานนิวเคลียสก็ยังคงต้องใช้ผลึกนิวเคลียสเป็นจำนวนมาก
[ตรวจพบผลึกนิวเคลียสเลเวล 1 จำนวน 6 อัน กำลังดำเนินการรวบรวมพลังงาน… ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับสิทธิ์ในการจัดการที่ดินนี้ โปรดตรวจสอบและยอมรับ]
ซูเถาตรวจสอบแผนที่และเห็นว่าพื้นที่ทั้งหมดของเถาหยางเต็ม 5,000 ตารางเมตรแล้ว
เธอรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
เธอได้มันมาเนื่องจากการทำงานหนักของเธอ
เธอก็กะว่าเดี๋ยวจะทำโรงอาหาร ยังไม่ต้องทำให้มันดีขนาดนั้น ก็น่าจะใช้เวลา 1 ชั่วโมงในการจัดโต๊ะ เก้าอี้ และตู้จำหน่ายของอัตโนมัติอีกสองสามตู้
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือวิธีการฆ่าถานหย่งโดยไม่ล้มเหลว ทำภารกิจที่ซ่อนอยู่ให้สำเร็จ และสร้างมันขึ้นมาใหม่
ซูเถาขึ้นไปชั้นบนเพื่อดูเฮยจือหม่า
มันยังคงนอนตัวขดเป็นลูกบอล ไม่กินไม่ดื่ม ราวกับว่ามันสูญเสียอะไรไปทั้งชีวิต ซูเถาเจ็บปวดมาก เธอยื่นมือเข้าไปในกรงเพื่อลูบมัน แต่เฮยจือหม่าแค่ขยับหูและไม่สนใจเธอ
“ฉันจะทำยังไงกับแกดี”
เจียงอวี่ก้าวออกมาจากเงามืดและให้คำแนะนำ
“แนะนำให้ขังไว้อีกสองวัน ถ้าไม่ได้ผลจริง ๆ ก็ลืมไปซะ”
ซูเถาพยักหน้า และรีบหันหน้าหนีจากการมองลูกแมวที่น่าสงสาร เพื่อไม่ให้หัวใจของเธออ่อนลงและประนีประนอมในวินาทีถัดไป
กฎหมายและความสงบในตงหยางแย่ลงเรื่อย ๆ
เธอไม่มีทางทำเช่นนี้ได้ อัตราการว่างงานสูงเกินไป และหลายคนกลายเป็นคนไร้บ้าน การโจรกรรมเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ถ้ามีคนที่หิวแล้วจับเฮยจือหม่าไปตั้งโต๊ะขึ้นมาล่ะ…
เธอลอบถอนหายใจแล้วรีบไปล้างหน้าแปรงฟัน ทำอารมณ์ให้สงบ และเตรียมตัวไปที่สำนักงาน
ในขณะเดียวกันเฉียนหลินก็โทรหาเธอ
“เถ้าแก่ ตื่นแล้วเหรอ”
เมื่อได้เห็นรอยยิ้มและคำพูดที่ไม่สามารถปกปิดได้ในน้ำเสียง ซูเถาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอประทับใจกับอาคารเถาฮวามาก
“ตื่นแล้วค่ะ ห้องจำหน่ายสินค้าเป็นยังไงบ้างคะ พอได้ไหม”
เฉียนหลิน รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง “คิดไม่ถึงเลยว่าตอนเช้าหลังจากที่ฉันมอบหมายงานให้พนักงานเสร็จ และทันทีที่ข่าวเผยแพร่ออกไป ผู้เช่าครึ่งหนึ่งของเราก็มาต่อแถวรอ”
“คนมาที่ร้านค้าจำหน่ายสินค้าเยอะจนเบียดเสียด โชคดีที่จวงหว่านคิดอย่างรอบคอบและหาคนมาเพิ่มให้ฉัน ไม่อย่างนั้นตอนนี้ฉันคงยุ่งมาก”
ซูเถากล่าวว่า “ดีแล้วค่ะที่พวกคุณใช้งานได้อย่างสะดวก”
“ตอนที่ฉันลงไปข้างล่าง ฉันเจอคุณย่าเฉินกำลังเข็นรถเข็นคันเล็ก ๆ มีกลุ่มหญิงสาวอีกสองสามคนกำลังถ่ายรูป และพูดถึงอาคารเถาฮวาของเราอย่างกระตือรือร้น”
“คุณมีเวลาว่างต้องไปดูนะ ห้องจำหน่ายสินค้าสะดวกสบายมาก อาคารเถาฮวาก็ใหญ่มาก เมื่อก่อนตอนที่ฉันจะไปซื้อผัก ฉันต้องรอเป็นเวลานานเพื่อลงทะเบียนข้างนอก มันร้อนจนเหงื่อแตกพลั่ก”
“แต่ตอนนี้สามารถเข้าไปในอาคารและเข้าแถวได้แล้ว มีเครื่องปรับอากาศด้วย มันกว้างขวางมาก มันแบ่งออกเป็นสามสี่แถวและไม่ต้องคอยเบียดกัน”
หลังจากได้ยินแบบนี้ กลุ่มหญิงสาวก็รีบไปที่อาคารเถาฮวา
คุณย่าเฉินเห็นซูเถา ก็อวดของที่ซื้อมาได้ให้หญิงสาวดูด้วยสีหน้าพึงพอใจ
ซูเถาหัวเราะ “เห็นซื้อแต่ละครั้งเยอะแยะเลย กินหมดเหรอคะ”
“ฉันกินคนเดียวไม่หมดหรอก แต่มีเหล่าเหม่ย เหล่ากู้ และเสี่ยวพ่านอยู่ไม่ใช่เหรอ พวกเขาอุดหนุนอาหารฉัน”
“คุณย่าเปิดโต๊ะเหรอคะเนี่ย”
คุณย่าเฉินพูดอย่างมีชัยว่า “ใช่แล้ว ฉันมีหน้าที่ดูแลปากท้องของชายชราทั้งสองเรียบร้อย”
ซูเถาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ตอนนี้คุณย่าทักษะเทียบเท่าพ่อครัวฉินแล้วนะคะเนี่ย”
คุณย่าเฉินโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก พ่อครัวฉินน่ะเป็นมืออาชีพ ฉันยังตามหลังอยู่มาก แต่ถ้าให้ฉันเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ก็ได้อยู่นะ ว่าแต่ฉันขอถามหนูหน่อย ที่เถาหยางมีห้องให้เช่าไหม ฉันเองก็อยากเปิดร้าน”
ซูเถาตกตะลึง “ตอนนี้ยังไม่มีค่ะ”
คุณย่าเฉินผิดหวังเล็กน้อยและพูดว่า
“ไว้ถ้ามีแล้วเก็บไว้ให้ฉันหนึ่งห้องนะ ย่าจะเชิญหนูกับฟางจือไปกินเนื้อหมูตุ๋นแบบเผ็ดกัน”
“ได้ค่ะ”
คำพูดของคุณย่าเฉินทำให้ใจของซูเถาฟูขึ้นอีกนิด
เธอไม่ควรจำกัดอยู่แค่การเช่าที่พักอาศัย
การอัปเกรดเป็นเลวเวล 6 หรือสูงกว่าจะปลดล็อกโหมดการเช่าเพิ่มเติม เช่นเป็นห้องว่างสำหรับการปล่อยเช่าเป็นร้านค้าหรือโกดังต่าง ๆ
ซูเถารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและตั้งตารอ
หลังจากมาถึงสำนักงานเพื่อจัดการเรื่องสำคัญบางอย่าง ซูเถาก็เริ่มวางแผนที่จะฆ่าถานหย่ง
แต่จริง ๆ แล้วเธอไม่มีพรสวรรค์ในการวางแผนฆ่าคนมากนัก และเธอคิดว่าหลายแผนการเต็มไปด้วยช่องโหว่
หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็โทรหาเหลยสิง
“คุณถึงที่หมายหรือยัง”
“ยังไม่ถึง อีกสองสามวัน ขอบคุณเถ้าแก่ซูที่คอยเป็นห่วงผม”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเขา ซูเถาจินตนาการถึงรอยยิ้มของเขาที่แสดงฟันเขี้ยว
แสงแดดยังไม่เจิดจ้าเท่าเขา
“ระวังตัวด้วยแล้วกัน”
เหลยสิงไม่ได้โง่และอ่อนหวานขนาดนั้น เมื่อรู้ว่าเธอต้องขออะไรบางอย่างจากเขา เขาก็เลยพูดว่า
“เอาล่ะ คุณว่ามาดีกว่า ว่าคุณต้องการอะไรจากผม ตราบใดที่คุณไม่ขอให้ผมไปตาย ผมก็จะรับปาก”
ซูเถายังคงรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้
“ฉันต้องการฆ่าถานหย่ง แต่ฉันอยากถามคุณว่าควรวางแผนยังไงให้ปลอดภัยที่สุดและมีเปอร์เซนต์ความสำเร็จสูงสุด”
เหลยสิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อเขาได้สิ่งที่เธอพูด
“ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร ไม่ต้องวางแผนอะไรหรอก คุณรอผมกลับไป ผมจะให้พี่น้องของผมบุกเข้าไป แล้วจับตัวถานหย่งมาให้คุณ แล้วปล่อยให้คุณทำลายเขาด้วยมือของคุณเอง”
ซูเถาตกตะลึง
มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ
ไม่ต้องเตรียมการอะไรเลย?
ไม่ต้องปรึกษาอะไรกันเลยเหรอ?
แค่บุกเข้าไป?
แต่ถ้าลองคิดดูให้ดี มันคือสไตล์การทำของเขาจริง ๆ
การวางแผนอะไรแทบจะไม่เป็นประโยชน์สำหรับเขาเลยจริง ๆ
เหลยสิงซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เปิดเพลงในรถเสียงดัง โดยไม่คำนึงว่าการเคลื่อนไหวนั้นอาจดึงดูดซอมบี้
ซูเถาสามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขาอวดเก่งแค่ไหน
“ฆ่าคนเหรอ…”
ซูเถาเปลี่ยนน้ำเสียงแล้วเรียกเขา
“ถ้าอย่างนั้นพี่ใหญ่เหลย คุณจะกลับมาเมื่อไหร่ น้องสาวอย่างฉันรอพี่อยู่”
เหลยสิงชอบวิธีการของเธอมาก เขาไม่สามารถควบคุมหางของเขาได้ หางเขาโผล่ออกมาและกระดิกอย่างดุร้าย พร้อมกับอ้าปากกว้าง
“ก่อนสิ้นเดือนนี้ ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปหาคุณ”
