ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 215 เงื่อนไขสูง

ตอนที่ 215 เงื่อนไขสูง

ตอนที่ 215 เงื่อนไขสูง

ซูเถากำลังจะออกไป และเดิมทีเสวี่ยเตาที่กำลังนอนหลับอยู่ก็ขยับจมูกฟึดฟัด มันลืมตาพร้อมกับลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ประตูและเห่าเสียงดัง

เห็นได้ชัดว่ามันได้กลิ่นลมหายใจของกู้หมิงฉือ ทำให้รู้สึกว่าคนไม่ดีมาที่บ้าน

ไป๋จือหม่าที่กำลังนอนกลิ้งไปมาก็ร้องเหมียวด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสุนัขเห่า มันรีบปีนขากางเกงของเธออย่างรวดเร็ว กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหญิงสาว พร้อมกับซุกหัวของมันไปที่เธอเพื่อให้ปลอบโยน

ซูเถาลูบหัวมันสองสามครั้ง จากนั้นก็ไปพูดกับเสวี่ยเตาโดยไม่คำนึงว่ามันจะเข้าใจหรือไม่

“ทำตัวดี ๆ นะเสวี่ยเตา วันนี้กู้หมิงฉือไม่ใช่คนเลว ใจเย็น ๆ…”

หลังจากเกลี้ยกล่อมเสวี่ยเตาเป็นเวลานาน เธอก็หยุดพูดอย่างไม่เต็มใจ แต่ยังคงเดินไปรอบ ๆ บ้านอย่างกระวนกระวาย

ซูเถาใช้ประโยชน์จากความเลินเล่อของมันและรีบวางไป๋จือหม่าลงเพื่อเปิดประตู แต่ทันทีที่เปิดเสวี่ยเตาก็พุ่งตัวออกไปราวกับลูกธนู

ซูเถาตกใจและไล่ตามมันพร้อมกับตะโกนเรียก

เธอไล่ไปจนถึงประตู เธอเฝ้าดูเสวี่ยเตาวิ่งไปหาชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้น

กู้หมิงฉือรออย่างร้อนใจ อีกอย่างข้างนอกก็ร้อน ดังนั้นเขาจึงอยากเข้าไปรอข้างใน และจะได้ถือโอกาสดูโดมป้องกันโปร่งใสที่เป็นที่กล่าวขานด้วย

แต่คิดไม่ถึงว่าทันทีที่เขาก้าวเข้าไปก้าวแรก เขาก็ได้ยินเสียงสุนัขเห่าอย่างโกรธเกรี้ยว

ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น เขาก็พบกับหัวสุนัขสีดำโผล่ออกมา

เปลือกตาของเขากระตุกและหมอบลงทันที

สุนัขตัวใหญ่ลอยอยู่เหนือหัวของเขาและพุ่งไปโดนเมิ่งเสี่ยวป๋อที่อยู่ด้านหลังจนล้มลงไปที่พื้น

เมิ่งเสี่ยวป๋อคร่ำครวญทั้งคนและสุนัขล้มลงอย่างหนัก เสวี่ยเตาแก่แล้ว มันจึงเดินโซเซเล็กน้อยเมื่อลุกขึ้นยืน

แต่เมื่อมันเห็นกู้หมิงฉือ เลือดของมันก็สูบฉีดขึ้นมาอีกครั้งและเตรียมที่จะพุ่งตัวเข้าไป

ซูเถาที่รีบวิ่งไปหามันพร้อมกับตะโกน “เสวี่ยเตา!!”

กู้หมิงฉือวิ่งหนีและไปยืนอยู่ข้างหลังซูเถา

เสวี่ยเตากัดฟัน มันต้องการที่จะไล่ล่าและฆ่าต่อไป

ซูเถาจ้องมองมัน

เสวี่ยเตากัดฟันของมันและมองไปที่กู้หมิงฉือ มันแยกฟันเขี้ยวแสดงความเกรี้ยวกราด เมื่อมันหันหลังกลับมันก็ถอนหายฟึดฟัดราวกับไม่พอใจ แล้วก็เดินจากไป

ซูเถาใส่สายนิรภัยและอุดจมูกของมัน

“ใจเย็น ๆ จะฟังฉันไหม ถ้ายังทำแบบนี้อีก ฉันจะไม่สนใจแล้ว ต่อจากนี้ไปแกไม่ต้องมานอนบนเตียงของฉัน ฉันจะอนุญาตแค่ไป๋จือหม่าเท่านั้น”

เสวี่ยเตาส่งเสียงครางหงุงหงิงในลำคอสองครั้ง ทันใดนั้นก็ปล่อยเสียงครวญครางออกมาอย่างน่าเวทนา และค่อย ๆ นอนลงด้วยท่าทางหูลู่หางตก

ซูเถารู้ว่ามันต้องการการปลอบโยนและต้องการให้เธอสัมผัสมัน

ดังนั้นเธอจึงคุกเข่าลงและลูบขนของมันเบา ๆ และพูดสิ่งดีดีเหมือนการกล่อมเด็ก

หลังจากผ่านไปสิบนาที ในที่สุดเสวี่ยเตาก็สงบลง

แต่ตราบใดที่มันเห็นกู้หมิงฉือ มันก็ยังอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง และส่งเสียงขู่ในลำคอ

ซูเถาไม่มีทางเลือกนอกจากเรียกเมิ่งเชียนเพื่อขอให้เธอพาเสวี่ยเตากลับไป

กู้หมิงฉือจัดระเบียบเสื้อผ้าตนเอง และพูดด้วยความขยะแขยง “หมาโง่”

“ห้ามด่ามัน” ซูเถาจ้องอีกฝ่ายเขม็ง

ทันใดนั้นกู้หมิงฉือก็รู้สึกว่าเขาไม่สำคัญเท่าสุนัข เขากลายเป็นหมาหัวเน่าทันที เขาโยนกล่องของขวัญแต่งงานไว้ในอ้อมแขนของเธอ แล้วทำเป็นไม่สนใจเธอ

หุยซู่ที่มากับเขายิ้มอย่างเกรงใจให้ซูเถาและแก้ตัวให้เจ้านาย “บอสของเราอารมณ์ไม่ค่อยดี อย่าถือสาเลยนะ”

ซูเถารู้สึกเหนื่อยล้า โดยคิดว่าเธอคงไม่อยากจะเอาความคนใจแคบ “ช่างเถอะ ตามฉันมา ไปนั่งพักที่ห้องรับแขกก่อน”

หุยซู่เดินตามเธอและมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น

ได้ยินมานานแล้วว่าเถาหยางมีสภาพแวดล้อมที่ดี มันดีจริงๆ อาคารเหล่านี้ใหม่และเป็นระเบียบเรียบร้อย อีกทั้งยังมีน้ำพุเล็ก ๆ ไม่น่าแปลกใจที่บอสส่งนายท่านมาที่นี่ก่อนเวลา

กู้หมิงฉือที่สวมหน้ากากอยู่ เอาแต่บ่นพึมพำโดยที่คางของเขาไม่ขยับ

ซูเถาก็พอจะรู้นิสัยของเขา และพูดออกมาว่า “คุณกู้ ฉันขอเชิญคุณมาทางนี้หน่อยได้ไหมคะ”

กู้หมิงฉือแค่นเสียงราวกับไม่พอใจ และก้าวเท้าตามเธอไป ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หุยซู่ ซูเถา “…”

นี่เป็นครั้งที่สองที่ซูเถาเห็นกู้หมิงฉือ

ครั้งล่าสุดที่เธอเห็นเขาคือตอนที่เขาไปหาแมวที่สถานีเก่า เขาสวมหมวกและหน้ากากแกล้งทำเป็นคนแปลกหน้ากับเธอ

แม้ว่าครั้งนี้จะต่างออกไปจากครั้งที่แล้ว เขาใส่หน้ากากปกคลุมครึ่งหน้า และมองเห็นได้เฉพาะคางที่แหลมคมเท่านั้น

เมื่อคิดถึงความสามารถในการฆ่าคนด้วยสายตาของเขา ซูเถาก็เข้าใจ

เมื่อมาถึงชั้นล่างของอาคารเถาหลี่

พนักงานในบริเวณสำนักงานชั้นที่ 1 ทุกคนก็เข้ามาทักทายเมื่อเห็นซูเถา

เนื่องจากกานหงอวี้และเฝิงอันก็อยู่ที่นั่นด้วยในช่วงสุดสัปดาห์ พวกเขาจึงยกมือขึ้นและพูดว่า

“เถ้าแก่ซู วันนี้คุณมีเวลาไหม? หน้าเว็บของเราเกือบจะพร้อมแล้ว ผมอยากให้คุณดูหน่อย”

ซูเถามีความสุขมาก “ว่างค่ะ สองทุ่มเจอกันที่ห้องประชุมชั้น 3”

หุยซู่ไปดูบริเวณสำนักงานด้วยความอยากรู้อยากเห็น และพบว่าทุกคนมีโต๊ะทำงานเป็นของตัวเอง และมีที่ให้ดื่มน้ำและพักผ่อนภายใน ซึ่งเขาอิจฉามาก

กู้หมิงฉือเหลือบมองเขาเบา ๆ “คุณชอบไหม”

เมื่อมองย้อนกลับไป เขาพูดอย่างจริงจังทันที “ผมก็ยังชอบเขตตะวันออกของเรามากกว่า รู้สึกเหมือนอยู่บ้าน”

กู้หมิงฉือค่อนข้างพอใจกับคำตอบของเขา

ซูเถากลอกตาโดยที่เขามองไม่เห็น และนำพวกเขาขึ้นลิฟต์ไปยังห้องประชุมขนาดใหญ่บนชั้นสอง ที่ใช้เป็นห้องรับรองแขกเช่นเดียวกัน

เมื่อรู้ว่ากู้หมิงฉือกำลังจะมา จวงหว่านก็เตรียมน้ำและของว่างในตอนเช้าให้เขา

หลังจากวางมันลง เธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นดวงตาของเขา แต่จวงหว่านก็ยังรู้สึกสั่นสะท้านในใจ เธอรีบหันกลับมาและจากไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเธอจากไป กู้หมิงฉือก็หันศีรษะไปถามซูเถาว่า “จวงหว่านเหรอ? ภรรยาใหม่ของจงเกาอี้ใช่ไหม?”

“ใช่ คุณมีปัญหาอะไรกับเธอหรือเปล่า”

กู้หมิงฉืออารมณ์เสียมาก

“ผมไม่ยุ่งหรือรังแกผู้หญิง คุณเห็นผมเป็นคนแบบนั้นหรือไง”

ซูเถายอมรับความผิดพลาดของตัวเองทันที “ฉันคงคิดมากไปเอง”

จากนั้นเธอก็ถามอีกครั้ง “แล้วคุณจะไปหาเรื่องจงเกาอี้ไหม”

พูดตามตรง เธอยังไม่เชื่อว่าด้วยบุคลิกใจแคบของกู้หมิงฉือจะยอมปล่อยจงเกาอี้ที่ทิ้งความไว้ใจของเขามาหาเธอได้ง่าย ๆ เหรอ

ใบหน้าของกู้หมิงฉือเรียบเฉย “คุณจะขายเสบียงให้ผมไม่ใช่เหรอ ไหนใบเสนอราคาล่ะ”

ซูเถาให้เขาหนึ่งแผ่น

กู้หมิงฉือเลือกสินค้าเป็นจำนวนมาก แล้วส่งให้เธอพร้อมกับพูดว่า

“ถ้าคุณให้เสบียงเหล่านี้กับผมฟรี ผมสัญญาว่าจะไม่ตามจงเกาอี้คนทรยศกลับไป”

ซูเถาพูดอย่างโกรธ ๆ

“เงื่อนไขคุณสูงจริงนะ มูลค่ารวมแค่ 400,000 เหลียนปัง ยังมีหน้ามาขอฉันฟรีอีกนะ ปล้นกันชัด ๆ”

กู้หมิงฉือยังคงไม่แยแส

“ถ้าคุณเป็นคนอื่น ผมคงปล้นคุณไปแล้ว 400,000 เหลียนปัง แลกกับผู้ที่มีพลังการรักษา คุณไปคิดเอาแล้วกันว่าคุณหรือผมกันแน่ที่ขาดทุน

ซูเถาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เป็นความจริงที่ว่าเงินน่ะสามารถหาใหม่ได้ แต่ผู้ที่มีพลังการรักษาไม่ได้หาง่าย ๆ

แต่เมื่อคิดว่าเธอต้องสูญเสียเสบียงมากมายไปโดยเปล่าประโยชน์ ไม่ว่าจะคิดยังไง หัวใจของเธอก็เจ็บปวด

“ถ้าจะให้ฟรี ๆ มันก็เกินไป ฉันจะลดราคาให้ครึ่งหนึ่ง” เธอต่อรอง

กู้หมิงฉือเหล่ไปที่เธอ

“คุณนี่สุดยอดเลยนะ ครึ่งนึงก็แค่ 200,000 เหลียนปัง คุณขาดเหรอ เงิน 200,000 เหลียนปังน่ะ?”

ซูเถาผู้น่าสงสาร “…หรือคุณจะจ่ายเต็มสี่แสนล่ะ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ กู้หมิงฉืออยากจะเอาคืนเธอสักครั้ง แต่ถ้าเธอตายเขาก็จะได้ของฟรี และจงเกาอี้ก็อย่าได้คิดที่จะหลบหนีไปจากเขาได้