ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 225(2) รับช่วงต่อศูนย์ส่งเสริมแม่และเด็ก

ตอนที่ 225(2) รับช่วงต่อศูนย์ส่งเสริมแม่และเด็ก

ตอนที่ 225(2) รับช่วงต่อศูนย์ส่งเสริมแม่และเด็ก

ทุกคนใช้โอกาสนี้ชวนเถ้าแก่มากินอาหารมื้อเย็นด้วยกับเพื่อฉลองให้เธอ

ซูเถามีความสุขมากหลังจากได้รับเงินก้อนโต จากนั้นก็ค้นหาอาหารในร้านค้าจำหน่ายอาหารและเครื่องดื่มอยู่นาน จากนั้นก็ซื้อหม้อไฟขนาดเล็กที่อุ่นได้เองสี่สิบถ้วย ทำให้ทุกคนมีอาหารมื้อค่ำที่มีชีวิตชีวา

กลิ่นหอมลอยออกไปนอกกำแพง ทำให้ผู้คนรอบ ๆ เถาหยางมองเข้าไปข้างใน ดวงตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความปรารถนา

ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเถาหยางไม่เพียงอิ่มท้อง แต่ยังได้กินอาหารอร่อย ๆ อีกด้วย

บางคนสัมผัสขนมปังที่แห้งและแข็งที่เหลือในอ้อมแขนของพวกเขา ท้องพวกเขาส่งเสียงร้องไม่หยุด แต่พวกเขาก็ฝืนกินไม่ไหว

ในตอนกลางคืน ซูเถาลุกขึ้นจากเตียงแล้วเปิดระบบ พร้อมกับนำผลึกนิวเคลียส 35 อันที่อดีตผู้นำกองทัพมอบให้ออกมาจากพื้นที่ของฟางจือ

เธอใช้ผลึกนิวเคลียส 30 อันเพื่อรับสิทธิ์การจัดการของศูนย์ส่งเสริมแม่และเด็กตงหยาง

ในไม่ช้าพื้นที่สีเขียวขนาดใหญ่ก็ปรากฏบนแผนที่เถาหยาง หญิงสาวคลิกพื้นที่เพื่อดูรายละเอียดทั้งหมดอย่างชัดเจน

ซูเถาไม่ได้วางแผนที่จะใช้เงินและเวลาไปกับการสร้างศูนย์สุขภาพแม่และเด็กใหม่ในขณะนี้ เพราะการก่อสร้างของอดีตผู้นำกองทัพค่อนข้างดี และมีการดูแลรักษาอย่างดี เธอจะรอจนกว่าจะมีการเกิดเพิ่มมากขึ้นแล้วค่อยทำ

ดังนั้นเธอจึงติดตั้งกล้องเพียงไม่กี่ตัว สร้างห้องน้ำ ห้องเก็บน้ำอะไรพวกนี้

ไม่งั้นต้องหาคนส่งน้ำให้ที่ศูนย์ทุกเดือนคงลำบาก

และเมื่อพิจารณาบัญชีที่มีทรัพย์สินรวมมากกว่า 11 ล้านเหลียนปัง ซูเถาก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และใช้เงินไปกว่า 3 ล้านเพื่อสร้างโดมป้องกันที่ครอบคลุมพื้นที่ศูนย์สุขภาพแม่และเด็กให้อยู่ในพื้นที่ปลอดภัย

ในเวลาเดียวกัน คุณแม่ที่กำลังรอคลอดของศูนย์สุขภาพแม่และเด็กก็รู้สึกถึงอากาศที่เย็นลง

บางคนที่ยังไม่ได้นอนก็เริ่มพูดคุยกันทันที

“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าจู่ ๆ อุณหภูมิลดลง จากตอนแรกที่ฉันเหงื่อแตกพลั่กเพราะความร้อน”

“นี่ ฉันนึกว่ามีแค่ฉันคนเดียวที่รู้สึก อากาศเย็นลงมาก ทำให้อาการแพ้ท้องของฉันดีขึ้นมากด้วย”

เถาเสวี่ยภรรยาของผู้อำนวยการการไฟฟ้าตงหยางที่มารอคลอดที่นี่ก็รู้สึกเช่นกัน เมื่อเธอได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเธอเป็นประกายเล็กน้อย และส่งข้อความไปถามสามีของเธอ

“เถาหยางเข้าครอบครองศูนย์ส่งเสริมแม่และเด็กเหรอ”

ผู้อำนวยการชิวแห่งการไฟฟ้ายังคงเจ็บปวดเพราะอดีตผู้นำกองทัพเอาผลึกนิวเคลียสไปสามอัน และเขาก็ตอบด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินข่าว

“ใช่ คนที่มีผลึกนิวเคลียสมากมายขนาดนี้ ใครกันจะไม่หยิบมันขึ้นมาใช้ ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไง”

เถาเสวี่ยมีความสุขมาก

“ที่นี่อากาศเย็นสบาย ฉันได้ยินมาว่าที่เถาหยางเป็นเหมือนฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปี มีอุณหภูมิที่เหมาะสม ฉันไม่เคยเข้าใจเลย แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว มันสบายจริง ๆ ลูกในท้องของฉันก็ปลอดภัย เพราะก่อนหน้านี้ร้อนมากฉันนอนไม่หลับ ถ้าฉันนอนไม่หลับเขาก็นอนไม่หลับเหมือนกัน แล้วเขาก็จะเตะที่ท้องฉันบ่อย ๆ”

ผู้อำนวยการชิวรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบนี้

ขอแค่ภรรยาของเขาได้รับประโยชน์จากมัน เพราะเจ้าหน้าที่บางคนที่ถูกบังคับให้มอบผลึกนิวเคลียสของพวกเขาไป ก็ไม่มีญาติที่กำลังตั้งครรภ์

เถาเสวี่ยลูบท้องของเธอ ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่ง และพิมพ์ลงไปอย่างรวดเร็ว

“น้องสาวของคุณแต่งงานมาสามปีแล้วไม่ใช่เหรอ เมื่อไหร่จะมีลูกล่ะ”

ผู้อำนวยการชิวตอบว่า

“สามปีแล้ว เธอกำลังวางแผนที่จะมีลูกเร็ว ๆ นี้แหล่ะ ทำไมจู่ ๆ คุณก็ถามขึ้นมา”

เถาเสวี่ยรู้สึกว่าเขาตกตะลึง “คุณก็ ถ้าน้องสาวของคุณตั้งครรภ์ คุณก็รับเธอมาอยู่ที่ตงหยางสิ มันสะดวกสบายและปลอดภัยมาก”

ผู้อำนวยการชิวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วก็เห็นด้วย แต่เขาก็ยังมีข้อกังวล

“เธออยู่ที่อู๋ไถ อู๋ไถพัฒนาดีกว่าตงหยางของเรามาก และสามีของเธอก็เป็นถึงรองนายกเทศมนตรี เขาน่าจะวางแผนไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว อีกอย่าง ที่นี่ไม่ปลอดภัย แถมยังไกลอีกด้วย”

เถาเสวี่ยไม่เต็มใจ

“แต่ไม่ว่าจะดีแค่ไหน เรื่องปัญหาด้านความปลอดภัยก็ไม่สู้ที่นี่ ยังไงเสี่ยวติงก็ต้องมาที่เถาหยางเพื่อซื้อเสบียงอยู่ดี ก็แค่พาเธอมาด้วย เรื่องแค่นี้เอง เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันค่อยโทรหาเธอแล้วกัน”

อุณหภูมิที่ลดลงอย่างกะทันหันในศูนย์สุขภาพแม่และเด็กไม่เพียงแต่คุณแม่เท่านั้นที่รู้สึกได้ แต่รวมถึงพยาบาลและแพทย์ที่ปฏิบัติหน้าที่ด้วย

พยาบาลสาวสองคนออกไปเดินเล่นด้วยกันก็รู้สึกเย็นมาก แต่เมื่อจะเดินไปด้านนอกอีกหน่อยก็ต้องพบว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นอยู่ ก็เลยผ่านไปไม่ได้

แต่ในที่สุดก็หาประตูพิเศษเจอหลังจากสัมผัสไปรอบ ๆ มีประตูอยู่ด้านหน้าอาคาร และสามารถออกไปได้ทางประตูนี้เท่านั้น

แต่คิดไม่ถึงว่าทันทีที่พวกเธอออกมา อากาศที่แผดเผาก็พัดพาให้พวกเธอรีบหันหลังกลับไป

ทั้งสองเบิกตากว้าง

เหมือนคนละโลกเลย

ในคืนนั้น ข่าวที่ว่า ‘อุณหภูมิในศูนย์สุขภาพแม่และเด็กลดลง โดยมีเถาหยางเข้าควบคุม’ ก็แพร่สะพัดไปทั่วตงหยาง

เมื่อซูเถาตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นและกำลังจะไปหากานหงอวี้และเพื่อนเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการเปิดตัว ‘เว็บไซต์อย่างเป็นทางเการของเถาหยาง’ เธอก็เห็นฟ่านฉวนฮุยออกไปข้างนอกโดยสะพายกล้องไว้ด้านหลัง

เมื่อเธอถาม เขาก็บอกว่าจะรีบไปที่ศูนย์สุขภาพแม่และเด็กเพื่อถ่ายทำเนื้อหา และจะโปรโมตมันบนเว็บไซต์ทางการของเถาหยางที่เพิ่งเปิดตัวใหม่

ซูเถาหัวเราะและปล่อยเขาไป

เมื่อพวกเขามาถึงห้องประชุมขนาดเล็ก กานหงอวี้และเพื่อนก็กำลังรออยู่ ทันทีที่พวกเขาเห็นเธอมาถึงพวกเขาก็บอกเธออย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับยอดการเข้าชมเว็บไซต์

“ความนิยมสูงกว่าที่ผมคิดไว้มาก เมื่อวานนี้การเข้าดูหน้าเว็บทั้งวันมีมากกว่า 100,000 ครั้ง จำนวนการดูหน้าเว็บเฉลี่ยของระบบแต่ละฟังก์ชันก็เช่นกัน สูงถึง 60,000 ถึง 70,000 คลิก มากที่สุดคือ ‘การซื้อเสบียง’ คุณลองถามคุณหลินดูก็ได้ เขาเป็นผู้รับผิดชอบในส่วนนี้”

เมื่อคืนนี้หลินฟางจือนอนดึกเนื่องจากเขาต้องนั่งประมวลข่าวที่เกิดขึ้น เขาจึงดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย ก่อนที่จะส่งข้อมูลการสั่งซื้อที่เขาเตรียมไว้ให้ซูเถา

ซูเถาเหลือบมองไปที่มันและแอบรู้สึกหวาดกลัว

มีคำสั่งซื้อทั้งหมดมากกว่า 20 รายการซึ่งได้ชำระเงินมัดจำและกำลังรอการจัดส่ง

มีคำสั่งซื้อหลายร้อยรายการที่เพิ่มลงในตะกร้าสินค้าที่ต้องชำระ

และคำปรึกษามากกว่าพันข้อความ…

ซูเถาลูบหัวหลินฟางจืออย่างขอบคุณ “ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของนายนะ ฉันจะขอให้จวงหว่านรับสมัครพนักงานบริการลูกค้าสองคนเพื่อมาช่วยแบ่งเบาภาระนาย”

หลินฟางจือพยักหน้าอย่างแรง

ภาระงานของเมิ่งเชียนเองก็ไม่น้อย

มีผู้คนจำนวนมากสมัครขอเข้าอยู่อาศัยผ่านเว็บไซต์ทางการ เนื่องจากหน้าเว็บสามารถเห็นสถานะของที่อยู่อาศัยแต่ละประเภทได้ และรูปถ่ายเหล่านี้อย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้คนตื่นเต้น

จะมีก็แค่จวงหว่านที่สบายหน่อย

เนื่องจากยังไม่มีการเปิดเผยข้อมูลการรับสมัคร เธอจึงรอดพ้นจากสิ่งที่จะเข้ามาถาโถม

แต่เมื่อพิจารณาจากภาระงานของทุกคนแล้ว การรับสมัครรอบใหม่ก็ควรจะเริ่มขึ้น เพราะเธอคงสบายอยู่ได้ไม่กี่วัน

หลังจากคิดทุกอย่างอย่างถี่ถ้วนแล้วซูเถาก็พูดขึ้นมาว่า

“หงอวี้ ฉันอยากให้คุณสร้างเพจย่อยขึ้นมาอีกหน้าหนึ่ง เพื่อใช้แสดงข้อมูลเกี่ยวกับคนหายและการตามหาญาติ ถ้าใครมีเบาะแสก็สามารถส่งมาที่หลังบ้านได้”

เมื่อเจียงอวี่ที่อยู่ในความมืดได้ยินคำพูดนั้น หัวใจของเขาก็เต้นเร็วขึ้น

หลังจากที่เถาหยางมีชื่อเสียงเพิ่มมากขึ้น ยอดการเข้าชมก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก

กานหงอวี้และเฝิงอันพยักหน้าพร้อมกัน “เรื่องนี้ไม่ยาก สามารถทำได้ในสามวัน”

ซูเถาขอบคุณพวกเขาทั้งสอง

เธอต้องการใช้เพจนี้เพื่อตามหาผู้สูญหายฟรี เพื่อช่วยให้ผู้คนจำนวนมากค้นหาสมาชิกในครอบครัวที่สูญหายของพวกเขาในวันสิ้นโลก

เพราะเถาหยางมีชื่อเสียงเพิ่มมากขึ้น ผู้คนก็จะเข้าชมเว็บไซต์ทางการของพวกเขามากขึ้น และมีแนวโน้มที่พวกเขาจะกระจายข่าวคนหายและญาติ ๆ มากยิ่งขึ้น

หลังจากจัดการสิ่งเหล่านี้แล้ว เจียงอวี่ก็ออกมาจากเงามืด ขยับริมฝีปากของเขาและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

ทว่าเมิ่งเสี่ยวป๋อก็วิ่งเข้ามาด้วยความโกรธพร้อมกับตะโกนว่า

“เถ้าแก่ คนที่อ้างว่าเขาเป็นพี่ชายคนรองของคุณกลับมาแล้ว แต่ผมไม่คิดว่าเขามาที่นี่เพื่อหางานทำ เขาดูภูมิใจมากและบอกว่าเขานำของขวัญมาให้คุณ”