ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 239 ได้โควตาเพิ่ม
ตอนที่ 239 ได้โควตาเพิ่ม
ตอนที่ 239 ได้โควตาเพิ่ม
เมิ่งเชียนตกอยู่ในความประหลาดใจ เมื่อเธอได้รับอาคารที่ว่างเปล่า นี่เป็นครั้งแรกที่มีการส่งมอบอาคารเปล่าทั้งหมดให้กับตนเอง
เมื่อก่อนเถ้าแก่สร้างตึกทีเหมือนบีบยาสีฟัน สร้างวันละครึ่งชั้นทุกวัน แต่เธอไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ พูดอย่างตื่นเต้นว่าได้รับแล้ว และจะส่งเอกสารการลงทะเบียนให้พนักงานของเถาหยางโดยเร็วที่สุดเพื่อกรอกข้อมูล
หลังจากแก้ปัญหาเรื่องที่พักของพนักงานของตัวเองแล้ว ห้องที่เหลือจะถูกปล่อยให้เช่า
ในตอนกลางคืน ซูเถานอนอยู่บนเตียงและเปิดระบบเพื่อรีเฟรชเทมเพลตห้อง ยิ่งมองดูก็ยิ่งตื่นเต้น เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าการตกแต่งภายในจะสวยงามได้ขนาดนี้
นอกจากนี้ยังมีการออกแบบลานกลางแจ้งพร้อมศาลาเล็ก ๆ สระน้ำเล็ก ๆ สวนดอกไม้และผักต่าง ๆ
สามารถวางเตาบาร์บีคิวบนระเบียงเพื่อสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ในตอนกลางคืน…
มันทำให้เธอต้องการที่จะเปิดที่ดินสำหรับตัวเอง และสร้างวิลล่าขนาดเล็กที่มีสนามหญ้า
ไป๋จือหม่าที่กลัวการออกไปข้างนอก จะได้วิ่งเล่นในสนามได้
แต่เมื่อนึกถึงกล่องผลึกนิวเคลียสที่ว่างเปล่าของตัวเอง ชีวิตของชาวตงหยางกว่า 50,000 ชีวิตบนบ่าของเธอ จึงทนไม่ได้ที่จะใช้ผลึกนิวเคลียสนี้ไปโดยเปล่าประโยชน์
ซูเถาถอนหายใจ ปิดระบบ ปิดไฟ และนอนกอดไป๋จือหม่าที่หลับไปแล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้น เธอกำลังจะไปหาผู้อาวุโสเหม่ยเพื่อดูแบบร่างที่ผู้อาวุโสเหม่ยออกแบบให้กับเถาฉือ แต่จู่ ๆ ชีอวิ๋นหลันก็โทรหาเธอ และบอกว่าคนจากซินตูต้องการพบจวงหว่าน
“เถ้าแก่ เขาคือชายวัยประมาณสามสิบที่บอกว่าเป็นเลขาของรองหัวหน้าฐานซินตู แซ่จั๋ว”
ซูเถาคาดเดาว่าอาจเป็นเพราะเจียงจิ่นเวยถูกขับไล่ออกไป จึงส่งคนมาพูดคุย
แต่เนื่องจากพวกเขากำลังจะเข้าร่วมการประชุมสุดยอดพันธมิตรที่จัดขึ้นที่เมืองซินตู การที่จะไม่ไว้หน้าผู้มาเยือนก็คงไม่ดีนัก ดังนั้นจวงหว่านจึงต้องออกไปรับหน้า
เมื่อจวงหว่านกลับมา เธอก็บ่นกับซูเถา
“เมื่อชายคนนี้เห็นฉัน เขาก็ถามว่าซูเถาเป็นผู้เช่าของคุณหรือเปล่า เมื่อฉันตอบว่าใช่ เขาก็มองมาที่ฉันด้วยความเสียใจ และให้จดหมายเชิญ 3 ฉบับแก่ฉัน โดยบอกว่าเดิมทีเขาต้องการให้โควตาผู้เข้าร่วมประชุมในเถาหยาง 5 คน แต่ผู้เช่าของเราบางคนทำให้ผู้หญิงของรองหัวหน้าจั๋วไม่พอใจ เขาโกรธมากจนต้องตัดโควตาของเราลง”
“เขายังบอกด้วยว่าหัวหน้าจั๋วชื่นชมเถาหยางของเรามาก ไม่งั้นเขาคงไม่เพียงแต่ลดโควตาลงอย่างเดียว เขาให้ฉันกลับไปจัดการกับผู้เช่าที่สร้างปัญหา และขอคำอธิบาย เรื่องนี้จึงจะถูกยกเลิก จากนั้นหากเราเข้าร่วมการประชุม ก็จะได้ทำความรู้จักกับหัวหน้าของพวกเขา บลา บลา บลา…”
เมิ่งเชียนคิดว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ
“หัวหน้าจั๋วไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้านายของเรา และต้องการใช้เรื่องการตัดโควตาเพื่อให้เราลงโทษซู…เถ้าแก่ซูเป็นการภายใน”
“พวกเขามีแผนที่ดี ถ้าเถ้าแก่ซูเป็นผู้เช่าธรรมดาจริง ๆ บางทีถ้าเราทำการลงโทษเรื่องนี้ ก็เหมือนกับว่าให้พวกเขายืมมือเราไปล้างแค้นแทนผู้หญิงคนนั้น”
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที พวกเขาก็กลับมามีสติและระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
ซูเถาคิดว่ามันตลก “ได้โควตามาอีก 3 ที่ฟรี ๆ มีใครอยากไปเข้าร่วมไหม”
เฉียนหรงหรงยกมือเล็ก ๆ ของเธอขึ้นสูง
“งั้นหรงหรงก็ไปด้วยได้” ซูเถาตอบด้วยรอยยิ้ม
เฉียนหรงหรงแสดงใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุขออกมา
ซูเถามองไปที่เมิ่งเชียนและถามเธอ
เมิ่งเชียนส่ายหัวโดยไม่ต้องคิด “พวกคุณไปเถอะ ต้องมีคนอยู่ดูแลที่นี่”
ชีอวิ๋นหลันก็ส่ายหัว “ฉันรับผิดชอบเรื่องความปลอดภัย ไปไม่ได้”
จวงหว่านรู้สึกผิดขึ้นมาทันที “งั้นฉันก็คงขออยู่ที่นี่เหมือนกัน เถ้าแก่ คุณพาผู้อาวุโสเหม่ยและลูกศิษย์ของเขาไปแทนฉันเถอะ รวมเสี่ยวพ่านด้วยก็ 3 คนพอดี”
ในที่สุดหลังจากคุยกันนานกว่าครึ่งชั่วโมง ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าควรพาผู้อาวุโสเหม่ยและลูกศิษย์ของเขารวมถึงเสี่ยวพ่านซึ่งเป็นนางพยาบาลไปด้วย
ผู้อาวุโสเหม่ยเป็นคนรอบรู้และขาของเขาก็ดีขึ้นมาแล้ว ขอแค่ไม่ออกกำลังกายอย่างหนัก เขาก็ดูเหมือนคนธรรมดาที่เดินได้ทั่วไป
ซูเถาคิดว่าตอนนี้เรื่องโควตาก็น่าจะลงตัวแล้ว
ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจพาทั้งสามคนไป
แต่เธอยังต้องถามความเห็นของผู้อาวุโสเหม่ย เพราะฐานซินตูไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ต้องใช้เวลาขับรถไปที่นั่นสามหรือสี่วัน อีกทั้งช่วงนี้ก็มีซอมบี้ออกอาละวาด มีความเสี่ยงไม่น้อย
แต่ผู้อาวุโสเหม่ยตกลงหลังจากนั้นทันที “ชายชราอย่างฉันจะร่วมสนุกด้วย เพื่อให้เสี่ยวซิงได้เพิ่มพูนความรู้ของเขาด้วย”
เจิ้งซิงตื่นเต้นมาก
เขาไม่เคยไปที่อื่นเลยนอกจากสถานีเก่าและเถาหยาง ดังนั้นเขาจึงตั้งตารอที่จะไป
หลิวพ่านพ่านรู้สึกวิตกเล็กน้อย
ซูเถาปลอบเธอ “ไม่ต้องคิดมากนะคะ แค่คอยอยู่ข้าง ๆ ผู้อาวุโสเหม่ยก็พอ”
ผู้อาวุโสเหม่ยมองเธอด้วยความเอ็นดู
เจิ้งซิงดึงเธอและพูดว่า “ป้าหลิว ผมจะปกป้องป้าเอง ไม่ต้องกลัว”
หลิวพ่านพ่านมองไปที่เจิ้งซิงที่ตัวสูงได้ครึ่งหนึ่งของเธอ และพยักหน้า
ผู้อาวุโสเหม่ยยิ้ม “งั้นก็เรียบร้อย”
หลังจากพูดจบ จู่ ๆ พยาบาลของชายชรากู้ก็มาเคาะประตู เมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วพูดกับหลิวพ่านพ่าน
“คุณเสี่ยวพ่าน คุณอู๋มอบหมายให้ฉันนำสตรอว์เบอร์รีมาให้ผู้อาวุโสเหม่ย เถ้าแก่ซู คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ พอดีเลย ฉันกำลังจะนำสตรอว์เบอร์รีไปให้คุณเหมือนกัน”
หลิวพ่านพ่าน รู้สึกประหลาดใจ “ปลูกได้เยอะเหรอ?”
เสี่ยวหลี่ว์ยิ้มและพูดว่า “คุณอู๋ทำให้สุก เพื่อให้พวกเราลองชิมก่อน”
เมื่อซูเถาเดินไป เขาเห็นว่าเสี่ยวหลี่ว์ถือสตรอว์เบอร์รีสีขาวสองตะกร้าซึ่งดูฉ่ำและมีกลิ่นหอม
เสี่ยวหลี่ว์ยัดตะกร้าใบหนึ่งให้เธอ “เถ้าแก่ซูเอาไปทั้งตะกร้านั่นแหละ หลังจากคุณกินเสร็จ ก็ค่อยให้คนเอาไปคืนคุณอู๋”
หลังจากที่เสี่ยวหลี่ว์ออกไปแล้ว ผู้อาวุโสเหม่ยก็ขอให้หลิวพ่านพ่านนำไปล้างและมานั่งลงเพื่อทานอาหารด้วยกันและคุยกันถึงสิ่งที่ต้องปรับปรุงในการวางแผนของเถาฉือ
หลังจากล้างสตรอว์เบอร์รีแล้ว หลิวพ่านพ่านก็นำสตรอว์เบอร์รีมาซับน้ำออกอย่างระมัดระวัง แล้วส่งให้ผู้อาวุเหม่ยและซูเถา
ซูเถาขอบคุณเธอและรับมันไว้ แต่ใครจะรู้ทันทีที่เธอแตะโดนนิ้ว ภาพที่น่ากลัวก็ระเบิดขึ้นในใจของเธอทันที ใบหน้าของเธอซีดเผือด และมองไปที่หลิวพ่านพ่านด้วยความตกใจ
