ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 281 หลิงอวี่ อีกาน้อย
ตอนที่ 281 หลิงอวี่ อีกาน้อย
ตอนที่ 281 หลิงอวี่ อีกาน้อย
อีกาดูเหมือนจะยังไม่ตาย มันยังส่งเสียงร้องอุดอู้อยู่ในลำคอ
สือจื่อจิ้นเห็นว่าอีกาตัวนี้ผิดปกติ
“อย่าปล่อยให้เฮยจือหม่ากิน ช่วยชีวิตมัน และเลี้ยงมันไว้ข้างกายคุณ สอนมันดี ๆ มันจะช่วยคุณได้”
แน่นอนซูเถาฟังสิ่งที่เขาพูด เธอรีบคว้าอีกาจากปากของเฮยจือหม่าแล้วส่งให้เจี่ยนไคอวี่
เฮยจือหม่ารู้สึกสับสนเล็กน้อยหลังจากถูกแย่งชิงอาหาร
เจี่ยนไคอวี่มองไปที่มัน จากนั้นพยักหน้าเพื่อแสดงออกว่าสามารถรักษาได้
แม้ว่าความสามารถของเขาคือ ‘การชำระล้าง’ แต่ก็อยู่ในหมวดหมู่ของการรักษา การห้ามเลือดและการรักษาอย่างง่ายก็สามารถทำได้เช่นกัน
ในระหว่างการรักษา เฮยจือหม่าปฏิเสธที่จะยอมแพ้และร้องไม่หยุดราวกับสาปแช่งเพื่อแสดงความไม่พอใจที่ถูกแย่งอาหารไป
ซูเถาจับคอมันแล้วโยนกลับเข้าไปในรถ และขอให้ฟางจือเปิดอาหารกระป๋องให้มันแทนเพื่อเป็นการปิดปาก
อาการบาดเจ็บของอีกาไม่ร้ายแรง และท่าทางที่กำลังจะตายในตอนนี้ก็ดูหวาดกลัวอย่างแท้จริง
ทันทีที่มันหาย มันก็กระพือปีกและร้องว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย กินนกแล้ว!”
ซูเถามองกลับไปที่สือจื่อจิ้นด้วยความประหลาดใจ “มันพูดได้”
ไม่เพียงแต่นกแก้วเท่านั้นที่สามารถเรียนรู้ที่จะพูดได้
สือจื่อจิ้นจ้องมองไปที่อีกาตัวนั้นอย่างถี่ถ้วน มันมีเคลื่อนไหวเล็กน้อย และพอเขาถามคำถามสองสามข้อ หลังจากนั้นอีกาก็จะตอบกลับด้วยวาจาที่สอดคล้องกัน
สือจื่อจิ้นพยักหน้าและพูดว่า “มันฉลาดมาก และมันได้รับการฝึกฝนให้มี IQ สูง”
เจี่ยนไคอวี่ผูกเชือกเส้นเล็กไว้กับขาของอีกา และให้ปลายอีกด้านหนึ่งแก่ซูเถา “เอามันไปเลี้ยงเถอะ”
ทันทีที่ซูเถารับมัน อีกาตัวน้อยก็ร้องตะโกน “ลักพาตัว ลักพาตัว! ช่วยด้วย!”
นอกจากนี้มันยังเหยียบหัวของซูเถาอีกด้วย
เมื่อสือจื่อจิ้นคว้ามัน อีกาที่กำลังร้องโวยวายก็หยุดทันที ราวกับกลัวที่จะเคลื่อนไหว
“ถ้าส่งเสียงอีก ฉันจะจับแกให้แมวกิน”
ประโยคนี้ได้ผลจริง ๆ เมื่อซูเถาไปดึงเชือกอีกครั้ง เธอก็แกล้งพูดกับมัน
ซูเถาจ้องมอง “หรือจะเป็นอาหารคนดีล่ะ”
เธอนำกรงออกมาจากพื้นที่ของฟางจือ และขังอีกาไว้ในนั้น และวางแผนที่จะให้อาหารก็ต่อเมื่อมันเชื่อง
ดีที่การโจมตีในครั้งนี้ทุกคนไม่ได้รับผลกระทบรุนแรง อีกทั้งยังได้รับผลึกนิวเคลียสมาหนึ่งถุง และอีกาพูดได้อีกหนึ่งตัว
ขบวนรถเดินทางต่อไป
ซูเถาเสียใจมากที่เห็นหน้ารถยุบและไฟหน้าแตกกระจาย เธอตัดสินใจจะหาคนมาซ่อมเมื่อไปถึงซินตู แต่ตอนนี้เธอทำได้เพียงใช้งานมันต่อไปและออกเดินทางต่อ
นอกจากนี้ชุดเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารที่เธอชอบมากก็แตกอีกด้วย
ทั้งหมดนี้เกิดจากรถชนกัน ให้ตายเถอะ!
วันรุ่งขึ้น การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น แม้แต่อีกาก็หยุดร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับตะโกนว่า “กิน กิน!”
ซูเถาผูกมันเอาไว้ และดูเหมือนว่ามันจะรับรู้ เพราะมันแสดงออกว่าไม่มีความสุข มันวิ่งไปรอบ ๆ กรงและตะโกน “ทารุณ!”
แต่เมื่อไรก็ตามที่เฮยจือหม่ากระโดดไปที่ด้านข้างของกรง มันก็ย่อตัวลงทันทีและแสร้งทำเป็นตาย
ซูเถาคิดว่ามันตลกดี กว่าจะไปถึงซินตู เธอก็คิดว่ามันคงหิวมาก เพราะมันร้องออกมาตลอด
“หลิงอวี่หิว หลิงอวี่หิว”
คำพูดเหล่านี้เหมือนกับสิ่งที่เด็กพูดเป็นพิเศษ ทำให้ใจของซูเถาอ่อนยวบและถามว่า
“แกชื่อหลิงอวี่เหรอ? ชอบกินอะไรล่ะ”
จริง ๆ เธอก็หาข้อมูลมาบ้างแล้ว ว่าอีกากินอะไรได้บ้าง และอะไรที่มันไม่สามารถกินได้
ของที่อยู่ในมิติ ก็น่าจะเพียงพอสำหรับมัน
หลิงอวี่เอียงหัวของมัน “ซอมบี้”
ซูเถาปัดป้องและวิ่งไปหาสือจื่อจิ้น
“มันบอกว่ามันชอบกินซอมบี้เหรอ?”
เสบียงที่เก็บอยู่ในห้วงมิติมีแทบทุกอย่าง แต่ไม่มีซอมบี้!
เธอเลี้ยงซอมบี้นกอยู่หรือเปล่า?
สือจื่อจิ้นที่กำลังประชุมทางไกล เขากดปิดเสียงทันทีเมื่อเห็นเธอ และพูดเบา ๆ ว่า
“คุณไปบอกเฉินเทียนเจียว ว่าตอนที่หยุดพักรถให้ออกไปจับซอมบี้มาหนึ่งตัว”
และเฉินเทียนเจียวออกไปจับมาได้จริง ๆ และซากศพที่เขาแบกมาก็มีกลิ่นเหม็นโชยลอยมาแต่ไกล
ซูเถากลั้นหายใจและปล่อยหลิงอวี่ออกจากกรงโดยถือเชือกไว้
หลิงอวี่กระโดดข้ามไปอย่างมีความสุข และกินอย่างเอร็ดอร่อย
เฉินเทียนเจียวรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย “ปากมันจะเหม็นเน่าไหม? อีกหน่อยถ้าจะคุยกับมันคงต้องเว้นระยะห่างหน่อย”
หลิงอวี่เข้าใจ และหันหน้าไปมองเขา “คุณเหม็น คุณเหม็น!”
“รู้จักต่อปากต่อคำนะ จะว่าเหม็นก็เหม็น”
หลิงอวี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและไม่สนใจเขาอีกต่อไป และเมื่อมันกินอิ่มแล้ว มันก็เริ่มบินกลับเข้าไปในกรง
ซูเถาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และหยิบสตรอว์เบอร์รีสีขาวออกมาจากพื้นที่มิติเพื่อเป็นรางวัล
หลิงอวี่ไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน แต่มันบอกว่าอร่อย
มันอ้าปากเพื่อจับมันไว้ และกลืนมันอย่างกระวนกระวายทันทีที่มันกัดเข้าไป
“อร่อยไหม” ซูเถาถามด้วยรอยยิ้ม
หลิงอวี่ “เอาอีก เอาอีก”
“ไม่มีแล้ว ได้คืบจะเอาศอก”
“สอนฉัน สอนฉัน”
ซูเถาไม่ตอบสนอง “ให้ฉันสอนอะไร”
สือจื่อจิ้นแอบกระซิบเธอ “มันอยากรู้ว่าสิ่งนี้เรียกว่าอะไร”
“อ๋อ มันเรียกว่าสตรอว์เบอร์รี”
หลิงอวี่ “เอาสตรอว์เบอร์รี เอาสตรอว์เบอร์รี”
ซูเถา “เงียบได้แล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว”
หลิงอวี่หุบปากลงจริง ๆ และใช้เวลาสักครู่ก่อนที่จะเริ่มกระพือปีกอีกครั้งและถามว่า
“เหล่าเซวีย เหล่าเซวีย”
ซูเถาที่กำลังทำการก่อสร้าง เมื่อเธอได้ยินเสียงของมัน เธอก็ออกจากระบบและลุกขึ้นนั่งอย่างสงสัย
เหล่าเซวียอะไร
ซูเถาเพิกเฉยต่อมัน และหลังจากนั้นไม่นานมันก็เริ่มเรียกหาเหล่าเซวียอีกครั้ง
ซูเถาได้ยินความเศร้าเล็กน้อยจากเสียงของมันอย่างอธิบายไม่ได้
แต่มันส่งเสียงดังเกินไป แม้แต่เสวี่ยเตาที่อารมณ์ดีก็ยังตบกรงของมันอย่างไม่อดทนเพื่อให้มันเงียบ
ซูเถาทนไม่ได้อีกต่อไป จึงถามว่า “เหล่าเซวียคือใคร”
“เหล่าเซวียคือเหล่าเซวีย”
“เขาไม่ต้องการฉันแล้ว เขาไม่ต้องการฉันแล้ว”
หลิงอวี่กระพือปีกอย่างกระวนกระวายในกรง
ซูเถาเดาอย่างคลุมเครือว่าเหล่าเซวียคนนี้อาจเป็นหนึ่งในโจรพวกนั้นและเป็นเจ้าของเก่าของหลิงอวี่
เธอถอนหายใจ “เหล่าเซวียตายแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หลิงอวี่ก็เงียบลงทันที
ซูเถารู้สึกได้ถึงความโศกเศร้าอย่างชัดเจน และรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลในใจของเธอ
เธอหยิบสตรอว์เบอร์รีออกมาอีกลูกแล้วยื่นเข้าไปในกรง
“หลิงอวี่ ต่อไปนี้มาอยู่กับฉันนะ ฉันมีสตรอว์เบอร์รีมากมาย และยังมีของที่อร่อยกว่าสตรอว์เบอร์รีอีกเยอะแยะ”
หลิงอวี่เพียงชำเลืองมองสตรอว์เบอร์รีและหันหลังให้เธอเงียบ ๆ มันพาตัวเองไปอยู่ตรงมุมกรงโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ซูเถารู้สึกเศร้าเล็กน้อย
สือจื่อจิ้นปลอบโยนเธอ
“ค่อยเป็นค่อยไป คุณควรยินดีที่มันไม่คิดเนรคุณต่อเจ้าของ และภักดีต่อเจ้านายของมัน ให้เวลามันหน่อย เมื่อมันยอมรับคุณ มันจะติดตามคุณเอง”
ซูเถารู้สึกสบายใจขึ้นและพยักหน้า
ยิ่งเข้าใกล้ฐานซินตูมากเท่าไหร่ ขบวนรถบนท้องถนนที่มุ่งหน้าไปทางเดียวกันก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ต้องบอกว่าพวกเขาทั้งหมดต่างก็เดินทางมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมการประชุมสุดยอดพันธมิตร
ในขบวนรถที่เธอเห็น หนึ่งในนั้นซูเถาสามารถมองเห็นมอเตอร์ไซค์สุดเท่ของกลุ่มเป้าถูได้จากระยะไกล
ครั้งนี้ขบวนเดินทางมาอย่างเงียบ ๆ ไม่มีการเปิดเสียงเพลง เพราะในรถคันนั้นก็มีหัวหน้าใหญ่จากฉางจิงนั่งอยู่
ในขณะเดียวกันต้าจุ่ยก็เห็นเฮยจือหม่าบนหลังคารถจากการมองกระจกหลัง
ในตอนแรกเขาไม่กล้าฟันธง เพราะว่าไม่น่าจะมีเถ้าแก่ซูคนเดียวที่เลี้ยงแมวเป็นสัตว์เลี้ยง แต่เมื่อเขาเห็นซูเถาเอนกายออกมาจากนอกหน้าต่าง เขาก็รีบตะโกน
“พี่เหลย! พวกเถ้าแก่ซูอยู่ข้างหลังเรา!”
