ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 286 เข้าเมือง

ตอนที่ 286 เข้าเมือง

ตอนที่ 286 เข้าเมือง

เหลยสิงขมวดคิ้ว “ผมจะเข้าเมืองไปกับใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ?”

ในปีที่ผ่านมานี้ ผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญมาก เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเส้นเอ็นส่วนไหนที่หดตัว เพราะถึงแม้ว่าลับหลังแล้วเธอจะไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกับกลุ่มเป้าถู แต่เธอมักเข้ามาทำให้เขารำคาญ

ฉู่หมิงเคยชินกับน้ำเสียงของเขา ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกไม่พอใจ “เราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้เลยเหรอ”

เหลยสิงเป็นคนใจร้อน

และเขาไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับคนที่น่ารำคาญแบบนั้น

“สรุปคุณไม่มีอะไรใช่ไหม ถ้าแค่โทรมาถามเรื่องนี้เฉย ๆ ก็ขอโทษด้วย ผมไม่มีอะไรจะพูด!”

“นาย…”

เหลยสิงวางสายโทรศัพท์ไปและสนทนากับสวี่ฉางต่อ ท่าทางของเขาแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อครู่

“ถ้าอย่างนั้นท่านไม่ว่าอะไรใช่ไหม ที่ผมจะเอาของเหล่านั้นมอบให้คนจากตงหยาง”

สวี่ฉางพอจะเดาได้ว่าเหลยสิงจะมอบสิ่งนี้ให้ใคร ดังนั้นเขาจึงบอกว่า “ถ้าฉันให้นายไปแล้ว มันก็เป็นของนาย นายอยากจะเอาไปมอบให้ใครมันก็เป็นสิทธิ์ของนาย”

เหลยสิงยิ้มอย่างมีความสุข

เงินรับจ้างใด ๆ ในครั้งนี้ไม่เพียงแต่รวมถึงผลึกนิวเคลียสและเงินสกุลเหลียนปังเท่านั้น แต่หัวหน้าสวี่ยังมอบของดีให้กับเขาอีกอย่างหนึ่งด้วย นั่นก็คือแคมป์หลบภัยเคลื่อนที่

เป็นของที่กองทหารรักษาการณ์ฉางจิงพัฒนาขึ้นมาใหม่ ดูจากภายนอกเป็นเพียงกล่องดำขนาดเท่าลูกบาสเก็ตบอลเท่านั้น แต่หลังจากกดสวิตช์ มันสามารถเปลี่ยนเป็นพื้นที่ 4 ตารางเมตรที่มั่นคง กันลม กันฝน และกันกระสุน

จากการทดลองได้พิสูจน์แล้วว่าแม้แต่แขนขาขนาดยักษ์ของเคียวโลหิตก็ไม่สามารถเจาะทะลุได้

หากต้องการตั้งค่ายพักแรมในช่วงเดือนมีนา ก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาตั้งเต็นท์ แต่สามารถพักในห้องเดี่ยวนี้ได้ด้วยการกดสวิตช์ ซึ่งปลอดภัยมาก

นอกจากนี้ยังสามารถใช้ร่วมกับหลายอันเพื่อแปลงเป็นพื้นที่ที่ใหญ่ขึ้น

ถ้าไม่ใช่เพราะเหลยสิงได้รับมันมาจากหัวหน้าสวี่เพียงอันเดียว เขาก็อยากจะให้ซูเถาสักสี่อัน เพื่อให้เธอใช้เป็นห้องขนาดใหญ่สำหรับพักผ่อนขณะแวะพักระหว่างเดินทาง ซึ่งปลอดภัยกว่ารถบ้านของเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาพูดกับหัวหน้าสวี่ว่า “ถ้าในอนาคตสามารถซื้อได้ ท่านอย่าลืมนึกถึงผมนะ!”

เพราะตอนนี้มันถูกส่งไปใช้ที่เขตทหารภายในของฉางจิงเท่านั้น และคนนอกไม่สามารถหาซื้อได้

หัวหน้าสวี่ชำเลืองมองเขา

“นายล้มเลิกความคิดนี้ไปได้เลย มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีการขายสิ่งนี้ ฉันคิดว่า รถบ้านนั่นนั่งสบายมาก นายไม่หามาแลกกับของเพื่อนำไปมอบให้เธอล่ะ”

เหลยสิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ความสะดวกสบายสำคัญกว่าความปลอดภัย ซูเถาน่าจะชอบของขวัญชิ้นนี้

เหลยสิงผ่านขั้นตอนต่าง ๆ ในการเข้าเมือง พร้อมกับความหวังที่เต็มเปี่ยมในหัวใจ

ซูเถาและคนอื่น ๆ ก็ผ่านขั้นตอนเข้าไปทีละคน ๆ

เจ้าหน้าที่ต่างไม่กล้าที่จะปฏิบัติหน้าที่อย่างสะเพร่าต่อผู้นำจากฉางจิง และถึงแม้ประสิทธิภาพการตรวจคนเข้าเมืองจะสูงมาก แต่หลังจากรอไม่ถึงสิบนาทีกลุ่มคนก็เข้ามาในเมืองด้วยท่าทางที่ทรงพลัง

ซูเถามองดูเมืองซินตูรอบนอกอย่างคร่าว ๆ ก่อนที่จะตระหนักถึงความต่างระหว่างตงหยางและซินตู

แม้แต่เมืองรอบนอกของซินตูก็ยังปูด้วยพื้นคอนกรีตเรียบ ถนนก็สะอาด มีถนนหนทางกว้างขวางสามารถต้อนรับรถที่ผ่านไปมาได้อย่างสะดวก

กระทั่งการทำให้เป็นพื้นที่สีเขียวทั้ง 2 ฝั่งถนน แม้ว่ามันจะไม่ดีเท่าฝีมือของอู๋เจิ้น แต่ก็ดูใกล้เคียงกับพื้นที่สีเขียวก่อนวันสิ้นโลกมาก

นอกจากนี้ บ้านเมืองโดยรอบยังดูเรียบร้อยและเป็นหนึ่งเดียวกัน ซึ่งแตกต่างจากบ้านที่แน่นขนัดในตงหยาง และสิ่งก่อสร้างต่าง ๆ กำลังจะพังทลาย

เมืองรอบนอกยังเป็นอย่างนี้ แล้วในเมืองจะดีขนาดไหน

ซูเถาอาศัยอยู่ในตงหยางมาสิบแปดปีแล้ว และเธอก็มีความรู้สึกอิจฉาเมื่อเห็นซินตูที่ถูกสร้างขึ้นอย่างดี เธอรู้สึกอึดอัดใจและไม่อยากยอมรับว่าตงหยางนั้นล้าหลัง

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมระหว่างเมืองที่อดีตผู้นำกองทัพอุทิศเพื่อตงหยางมาเป็นเวลา 20 ปี กับซินตูจึงมีความแตกต่างอย่างมาก

เกิดอะไรขึ้น?

การแสดงออกบนใบหน้าของเธอดึงดูดสายตาของสือจื่อจิ้น

สือจื่อจิ้นตบไหล่เธอเบา ๆ “คงแปลกใจล่ะสิว่าทำไมตงหยางถึงพัฒนาไม่ได้แบบนี้”

ซูเถาพยักหน้า

สือจื่อจิ้นไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังเรื่องราวต่าง ๆ กับเธอเช่นกัน มันเป็นความลับที่น่าจะได้รับการเปิดเผยให้เธอรู้ไม่ช้าก็เร็ว

“คุณรู้ไหมว่าทำไมบางคนถึงเรียกเราว่ากองทัพกบฏ? เพราะในเวลานั้นอดีตผู้นำกองทัพยืนกรานที่จะมาที่ตงหยางเพียงลำพัง ฉางจิงไม่ได้มอบหมายให้เขาไป และต่อมาคนอย่างพวกผมที่ไม่ได้จบการศึกษาจากโรงเรียนทหารทั่วไปตามที่ควรจะเป็น…”

สือจื่อจิ้นหัวเราะเยาะตัวเองเมื่อเขาพูดสิ่งนี้

“ทำไมเหรอ?” ซูเถาประหลาดใจ

“เพราะหลังจากวันสิ้นโลกเกิดขึ้นได้ไม่นาน ผู้นำสูงสุดก็ถึงแก่กรรม ฉางจิงก็เกิดความขัดแย้งภายใน อดีตผู้นำกองทัพถูกกดดันให้เป็นผู้ที่ควรขึ้นรับตำแหน่งนี้แทน เนื่องจากเป็นอดีตสหายร่วมรบ มีความสัมพันธ์อันดีกับอดีตผู้นำสูงสุดในตอนนั้น แต่อดีตผู้นำกองทัพของเราปฏิเสธเขา เลือกที่จะทิ้งความยุ่งเหยิงนี้ไว้ข้างหลังและยืนกรานที่จะไปตงหยาง นั่นก็เหมือนว่าเขาหันหลังให้กับสหายของเขา”

“สุดท้าย อดีตผู้นำกองทัพก็ไปที่ตงหยางตามที่เขาต้องการ และกอบกู้แผ่นดินและผู้คนส่วนใหญ่ในตงหยางได้ ฉางจิงก็ยุติความขัดแย้งภายในได้เช่นกัน และคนที่รับตำแหน่งแทนก็คืออดีตสหายร่วมรบของเขาอีกคน”

ซูเถาไม่คาดคิดว่าจะมีภูมิหลังเช่นนี้

ดังนั้นอดีตผู้นำกองทัพจึงถูกตำหนิที่ไม่เข้ารับตำแหน่งเพื่อช่วยเขาในตอนนั้น

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทรัพยากรของตงหยางนั้นถึงขาดแคลนและถูกเยาะเย้ยมากมาย

อดีตผู้นำกองทัพใช้เส้นทางระยะยาว ลงทุนเงินทั้งหมดในการศึกษาและการรักษาก่อน ส่วนในการพัฒนาด้านอื่น ๆ ของฐานเขาก็ต้องพับโครงการเอาไว้และค่อย ๆ พัฒนาในภายหลัง

ตอนนี้ซูเถานึกถึงบ้านที่ทรุดโทรมและแออัดในตงหยาง ก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมา

ไม่เป็นไร ยังมีเธออยู่!

ถึงเธอจะไม่มีความสามารถด้านอื่น แต่เธอสามารถสร้างบ้านได้!

เมื่อเห็นจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเธอ สือจื่อจิ้นก็เผยรอยยิ้มออกมา และเขาก็หยุดพูด

ในความเป็นจริง อดีตผู้นำกองทัพพูดมานานแล้วว่าเขาต้องการโอนตงหยางทั้งหมดให้อยู่ภายใต้การดูแลของซูเถาอย่างช้า ๆ กล่าวสั้น ๆ ได้ว่า ซูเถาคือผู้นำคนต่อไปของตงหยาง

รีบบอกเรื่องนี้ให้เธอได้รู้ ก็ถือว่ามีข้อดีเหมือนกัน

หลังจากที่หัวหน้าสวี่เข้ามาในเมือง ก็มีคนมารับเขาไปที่บ้านรับรอง ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกลาซูเถา

“ขอบคุณเพื่อนตัวน้อยที่ดูแลฉันระหว่างทาง ถ้าเธอต้องการให้ฉันช่วยอะไร มาพบฉันได้ที่บ้านรับรอง”

เหลยสิงรู้สึกประหลาดใจมากที่หัวหน้าสวี่มีความประทับใจที่ดีต่อซูเถา และเสนอไปว่าเขายินดีที่จะให้ความช่วยเหลือเธอในอนาคต

หัวหน้าสวี่ถือว่าเป็นแขกระดับสูงของซินตู เพราะเขาเทียบเท่ากับผู้ประเมินที่ฉางจิงส่งมา

การพัฒนาด้านประสิทธิภาพและศักยภาพ ฯลฯ ของฐานจะต้องได้รับการประเมินโดยหัวหน้าสวี่และรายงานต่อหน่วยงานระดับสูง

ด้วยเหตุนี้ซินตูจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้เกียรติเขาในฐานะแขกอาวุโส

ซูเถาไม่รู้ตำแหน่งจริง ๆ ของหัวหน้าสวี่เลย แต่เธอคิดว่าสวี่ฉางเป็นคนสุภาพ ดังนั้นเธอพยักหน้า โชว์ฟันขาวเรียงเป็นแถวให้เขา

“อาสวี่ก็มาหาพวกเราได้ หากไม่ชินกับการอยู่บ้านพักรับรอง”

เธอหมายความอย่างนั้นจริง ๆ

เมื่อเธอพบที่พักในซินตู เธอจะต้องปรับปรุงอย่างแน่นอนเพื่อให้เธอสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสะดวกสบายมากขึ้น

เธอยังคงมั่นใจในจุดนี้มากไม่ว่าบ้านพักรับรองในซินตูจะดีแค่ไหน ก็คงไม่มีการจัดหาเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ในบ้านให้ครบครันได้อย่างระบบของเธอ

แต่คำพูดเหล่านี้เข้าหูพนักงานต้อนรับและถือเป็นเรื่องตลก

กลุ่มคนจากตงหยางไม่รู้ถึงลักษณะของบ้านรับรองซินตู ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะกล้านำมันมารับรองหัวหน้าสวี่ได้อย่างไร?

แม้แต่สวี่ฉางก็ตอบด้วยรอยยิ้มและพูดกับเหลยสิง

“พวกนายไม่ต้องติดตามฉันแล้ว อยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ”

เขาได้เห็นแล้วว่าเหลยสิงเป็นคนใจร้อน และเขาคงแทบรอไม่ไหวที่จะมอบของขวัญให้หญิงสาว

เขาเป็นครึ่งคนแก่และจะไม่ขัดขวางเรื่องราวดี ๆ ของคนหนุ่มสาว