ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 317 เหล่าอวี๋ผอ

ตอนที่ 317 เหล่าอวี๋ผอ

ตอนที่ 317 เหล่าอวี๋ผอ

ซูเถาคิดไม่ถึงเลยว่าหัวหน้าสวี่ได้คิดแทนพวกเขาเป็นที่เรียบร้อย

ตอนนี้เธอกับเฉียนหลินพบที่อยู่ที่หัวหน้าสวี่ให้ไว้แล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าที่นี่จะอยู่ห่างไกลขนาดนี้ เพราะต้องขับรถถึง 2 ชั่วโมงกว่าจะไปถึงที่นั่น และตอนนี้เวลามันก็ดึกมากแล้ว

เฉียนหลินลงจากรถพร้อมกับดูนาฬิกาก็พบว่าสี่ทุ่มแล้ว จากนั้นก็รู้สึกลังเลขึ้นมาเล็กน้อย “นี่มันก็ดึกมากแล้ว จะเป็นการรบกวนเธอหรือเปล่า?”

“ลองดูก่อนแล้วกันค่ะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว ถ้าหม่าต้าเพ่าซ่อมเครื่องปั่นไฟไม่ได้ วันพรุ่งนี้ธุรกิจของเราจะหยุดชะงักแน่” ซูเถากล่าว

ทั้งสองจอดรถเอาไว้ หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปตามถนนเล็ก ๆ เส้นหนึ่ง และเห็นบ้านชั้นเดียวหลังเล็กด้านหน้ายังเปิดไฟสว่างโร่

“เปิดไฟหมายความว่ายังไม่เข้านอน งั้นฉันจะเคาะประตูแล้วนะ” เฉียนหลินดีใจเป็นอย่างมาก

คนที่เปิดประตูเป็นชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบปี รูปร่างผอมสูง เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาแต่มีปานแดงที่แก้มขวาทำให้ความดูดีของเขาลดลงทันทีครึ่งหนึ่ง

เฉียนหลินเก็บอาการเอาไว้อย่างดีไม่แสดงอาการแปลก ๆ ท่าทีของเธอสุภาพมาก

“สวัสดีค่ะ เราได้รับการแนะนำจากหัวหน้าสวี่ฉางให้มาที่นี่เพื่อติดต่อขอซื้อเครื่องปั่นไฟจากเหล่าอวี๋ผอ”

“สวัสดีค่ะ ขอโทษที่มารบกวนกลางดึกนะคะ เหล่าอวี๋ผอพอจะสะดวกไหมคะ” ซูเถายังทักทายชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มสดใส

ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเบี่ยงตัวไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อให้พวกเธอเข้าไปในบ้าน สายตาของเขาจับจ้องไปที่สร้อยข้อมือสีดำบนข้อมือของซูเถา และสีหน้าเฉยเมยของเขาก็คลายความกังวลลงเล็กน้อย

เขานำทางเข้าไปด้านในแล้วส่งเสียงเรียก “ย่า แขกของอาสวี่มาหา”

“ฉันไม่ว่าง! รอก่อน” น้ำเสียงแหบแห้งของหญิงชราส่งเสียงเกรี้ยวกราดมาจากด้านใน

ซูเถานึกถึงสิ่งที่หัวหน้าสวี่แนะนำก่อนหน้านี้ว่าให้พูดจาอย่างสุภาพกับเหล่าอวี๋ผอ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงอย่างเชื่อฟังและรออย่างอดทน แต่คิดไม่ถึงว่าเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่นั่งลง โซฟาที่เธอนั่งก็ขยับเอง ทำให้เธอกลัวที่จะอยู่ตรงจุดนั้น

เฉียนหลินยังไม่ได้นั่งลง เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของซูเถา เธอที่กำลังจะหย่อนสะโพกลงก็ต้องหยุดอยู่กลางอากาศไม่กล้าแม้แต่ขยับเขยื้อน

“เป็นโซฟานวดที่ย่าของผมทำขึ้นน่ะ มันไม่กินคนหรอก พวกคุณนั่งได้” ชายหนุ่มพูดเบา ๆ

ซูเถาและเฉียนหลินเผยรอยยิ้มเชื่องช้าและนั่งลงอย่างสบายใจ แต่ว่าไม่ได้นะ เก้าอี้นวดนี้นั่งสบายมาก

โต๊ะกาแฟที่อยู่ตรงหน้าก็น่าสนใจเช่นกัน เมื่อยื่นมือไปเหนือโต๊ะมันก็จะยกสูงขึ้นมาอยู่ในระดับเดียวกับมืออัตโนมัติ โดยไม่จำเป็นต้องเอื้อมมือเลย

ซูเถาไม่คาดคิดมาก่อนว่าบ้านหลังเล็กนี้จะเต็มไปด้วยสิ่งอัจฉริยะที่สร้างขึ้นเอง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยสวยงามทันสมัยมากนัก แต่มันใช้งานง่ายกว่าสิ่งของจากร้านค้าจำหน่ายสิ่งของปรับปรุงบ้านของเธอ

เหล่าอวี๋ผอคนนี้น่าทึ่งมาก

ชายหนุ่มแนะนำตัวเองสั้น ๆ

“ผมแซ่อวี๋ เรียกผมว่าเสี่ยวอวี๋ก็ได้ วันนี้น้ำในบ้านถูกใช้จนเกินขีดจำกัดแล้ว ผมเลยไม่มีน้ำมาต้อนรับพวกคุณ ถ้ากระหายน้ำก็อาจจะต้องอดทนเอาหน่อยนะครับ”

“พวกคุณอาศัยอยู่ในสถานที่ห่างไกล แล้วไปหาน้ำมาจากไหนเหรอคะ” ซูเถาอดไม่ได้ที่จะถาม

เพราะสถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่เกือบถึงแนวชายแดนซินตู ไม่มีท่อส่งน้ำและไฟฟ้าเลยสักอย่าง

“คุณไม่รู้เรื่องนี้? คนที่ให้สร้อยข้อมือคุณไม่ได้พูดอะไรเลยเหรอ” เสี่ยวอวี๋มองหญิงสาวอย่างสงสัย

ซูเถา???

ทำไมช่วงนี้ถึงมีอะไรหลาย ๆ เรื่องที่เธอไม่รู้

เมื่อมองไปที่การแสดงออกของหญิงสาวตรงหน้า เสี่ยวอวี๋จึงรู้ว่าเธอไม่รู้เรื่องจึงรีบอธิบายว่า

“คุณรู้จักกับสือจื่อจิ้นใช่ไหม เขาเอาผลึกนิวเคลียสของผู้มีพลังวิเศษประเภทน้ำมาเป็นสิ่งตอบแทน และขอให้คุณย่าของผมทำสร้อยข้อมือนี้ให้เขา และย่าของผมก็ใช้ผลึกนิวเคลียสของผู้มีพลังวิเศษประเภทน้ำนี้สร้างถังเก็บน้ำขึ้นมา มันสามารถใช้ได้เพียงหนึ่งปีเท่านั้น และโควตาของวันนี้ก็มาถึงขีดจำกัดสูงสุดแล้ว”

ข้อมูลค่อนข้างแน่น

ที่แท้สือจื่อจิ้นก็ขอให้เหล่าอวี๋ผอทำสร้อยข้อมือนี้ให้เธอ ไม่แปลกใจเลยที่หัวหน้าสวี่จะจำมันได้อย่างรวดเร็ว

นอกจากนี้ ในยุคที่น้ำขาดแคลนอย่างมาก มูลค่าของผลึกนิวเคลียสของผู้มีพลังวิเศษประเภทน้ำจะสูงกว่าผลึกนิวเคลียสอื่น ๆ มาก เงินเดือนของสือจื่อจิ้นนั้นไม่ต่ำเลย เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกอุ่นวาบในใจ

และซูเถาก็ได้รู้ข้อมูลที่สำคัญว่า เหล่าอวี๋ผอสามารถใช้ผลึกนิวเคลียสของผู้มีพลังวิเศษได้อย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุด

แทนที่จะหมดไปในสามวัน

ความสามารถนี้…ทรงพลังมาก เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่ห้องของเหล่าอวี๋ผอ ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายแวววาว

“ต้องขอบคุณผลึกนิวเคลียสของผู้มีพลังวิเศษประเภทน้ำ ไม่อย่างนั้นเราคงไม่สามารถย้ายมาที่นี่ได้” เมื่อเสี่ยวอวี๋พูดถึงสือจื่อจิ้น น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย

“แต่สถานที่นี่มันห่างไกลมาก ทำไมคุณถึงย้ายมาที่นี่” เฉียนหลินคิดไม่ออก

ในเวลานี้เหล่าอวี๋ผอก็ออกมาจากห้อง พร้อมกับตบเข้าที่ประตู และตะเบ็งเสียงลั่น

“คุณไม่ต้องมาสนใจเรื่องที่อยู่อาศัยของพวกเราหรอก บอกฉันสิว่าสวี่ฉางแนะนำให้คุณมาซื้ออะไร หญิงชราอย่างฉันเป็นหนี้บุญคุณเขามาก่อน ดังนั้นฉันจะไม่รับเงิน เมื่อคุณได้ของแล้วก็ให้รีบกลับไปซะ”

“คุณย่า พวกเขารู้จักกับสือจื่อจิ้นด้วย” เสี่ยวอวี๋เตือน

การแสดงออกของเหล่าอวี๋ผอดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ดีมากนัก เธอยังคงมีท่าทีที่จริงจัง

ซูเถามองไปที่หญิงชราตรงหน้าเธอ ผมสีขาวดอกเลาของเธอถูกหวีอย่างพิถีพิถัน แม้ว่าเสื้อผ้าจะเก่าแต่ก็สะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบเรียบร้อย ถึงเธอจะมีมือทั้งสองข้าง แต่ทว่านิ้วของเธอแต่ละข้างนั้นขาดไปข้างละ…

เหล่าอวี๋ผอหลุบเปลือกตาเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกจับจ้องอย่างกดดัน

ซูเถามองไปทางอื่นทันทีและพูดอย่างตรงไปตรงมา “เราต้องการซื้อเครื่องปั่นไฟขนาดเล็กและพกพาสะดวก…”บราวนี่ออนไลน์

เฉียนหลินก็พยักหน้าให้กับคำพูดของซูเถา

เหล่าอวี๋ผอไม่ได้พูดอะไร เธอหันหลังกลับและไปที่ห้องเพื่อดูรอบ ๆ แล้วโยนก้อนโลหะขนาดเท่าลูกรูบิคให้ซูเถา

ซูเถาจับมันด้วยสีหน้างุนงง และมองอีกฝ่ายด้วยสายตาว่างเปล่าอย่างรอคำอธิบาย เนื่องจากในส่วนของคู่มือใช้งานนั้นไม่มี จึงต้องอาศัยการอธิบายจากเจ้าของ

“ฉันจะพูดครั้งเดียว หาด้านที่มืดที่สุดก่อนใช้ กดปุ่มตรงกลาง มันจะขยายเป็นแผงโซลาร์เซลล์ขนาด 2 คูณ 2 นำไปตากแดดเพื่อเก็บพลังงาน และเมื่อต้องการเก็บก็ให้กดด้านที่สว่าง…” เหล่าอวี๋ผอพูดอย่างรวดเร็ว

เธอใช้เวลาอธิบายอยู่นาน

ในที่สุดซูเถาก็สรุปได้ว่าสิ่งนี้สามารถเปลี่ยนเป็นไฟฟ้าได้จากการเก็บพลังงานแสงอาทิตย์ หรืออาจใส่ผลึกนิวเคลียสธรรมดาเข้าไปโดยตรงเพื่อเปลี่ยนพลังงานภายในให้เป็นไฟฟ้าเพื่อใช้งาน

สุดยอดมาก…

“รีบไปรีบไป ฉันจะเข้านอนแล้ว” หลังจากพูดจบ เหล่าอวี๋ผอก็ไล่แขกออกไป

เสี่ยวอวี๋ออกมาส่งพวกเธอ

ซูเถารู้สึกว่าการที่คนหนุ่มสาวคุยกันน่าจะเป็นการดีกว่า จึงเอ่ยถามเสี่ยวอวี๋

“คุณกับเหล่าอวี๋ผออาศัยอยู่ที่นี่เพื่อซ่อนตัวจากผู้คนเหรอ?”

ด้วยความไว้วางใจในสวี่ฉางและสือจื่อจิ้น เสี่ยวอวี๋จึงไม่ระแวดระวังพวกเขาทั้งสองมากนัก เขาจึงพยักหน้าและพูดว่า

“ไม่อย่างนั้นคนเหล่านั้นก็คงบุกมาที่บ้านของพวกเราเพื่อขอให้ย่าทำสิ่งต่าง ๆ แต่ย่าของผมไม่อยากจะรับปากเพื่อประดิษฐ์สิ่งของออกมามากมายขนาดนั้น”

ซูเถาก็คิดเช่นกัน แต่เมื่อมองไปรอบ ๆ ถิ่นทุรกันดารแห่งนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

“เรื่องการดื่มไม่มีปัญหา แล้วเรื่องอาหารการกินล่ะ?”

เสี่ยวอวี๋บอกว่าเขาจะไปตลาดเป็นประจำเพื่อซื้อเนื้อสังเคราะห์กลับมาเป็นจำนวนมากแล้วแช่ไว้ในน้ำดื่ม เพื่อที่เวลากินจะได้อิ่มท้อง สองย่าหลานไม่มีเงินเก็บ เหตุผลง่ายมากคือเหล่าอวี๋ผอไม่ต้องการทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อเงิน ไม่อย่างนั้นใคร ๆ ก็ล้วนแต่จะมาคุกคามเธอด้วยผลประโยชน์

ซูเถามองเสี่ยวอวี๋และไม่แปลกใจที่เขาผอมมากขนาดนี้ น่าสงสารเหลือเกิน

เหล่าอวี๋ผอก็ผอมแห้งแรงน้อย

ดังนั้นเธอจึงอดใจไม่ไหว เอาถุงใหญ่สองใบสำหรับใส่อาหารและเครื่องดื่มจากพื้นที่ของฟางจือยื่นให้เสี่ยวอวี๋

“อย่าปฏิเสธเลย ฉันละอายใจมากที่เหล่าอวี๋ผอไม่คิดเงินเรา ของพวกนี้ฉันก็ไม่คิดเงิน เก็บไว้ให้ดีนะคะ อย่ากินแต่อาหารสังเคราะห์แช่น้ำ มันไม่ค่อยมีประโยชน์”