ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 378 ปลดล็อกร้านขายยา
ตอนที่ 378 ปลดล็อกร้านขายยา
ตอนที่ 378 ปลดล็อกร้านขายยา
เวินม่านไม่ได้เตรียมใจมาเพื่อรับคำตอบที่รอคอยมาโดยตลอด เมื่อได้ยินจึงโผเข้ากอดซูเถาแน่น เธอรู้สึกตื่นเต้นและขอบคุณอย่างจริงใจ แม้ว่าเธอจะเป็นคนเรียบง่าย แต่เธอก็ไม่ได้โง่ จริง ๆ เถาหยางไม่ได้ขาดแคลนเงินและไม่ได้ขาดผลึกนิวเคลียส ไม่จำเป็นต้องขายที่ดินด้วยซ้ำ
และถึงแม้ว่าซูเถาจะขายที่ดิน เธอก็ยังต้องมาทำการก่อสร้างให้เราอีก
ซูเถาปฏิบัติต่อเธอเหมือนเพื่อน ดังนั้นจึงตกลงขายที่ดินให้เธอในราคาถูก เห็นแบบนี้แล้วเธอจะไม่รู้สึกซาบซึ้งใจได้ยังไง
ลั่วเหยียนดึงภรรยากลับมา พร้อมกับกล่าวขอบคุณซูเถาแทนเธอ
“ในวันนี้เถาหยางไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว และแน่นอนว่าราคาไม่สามารถเหมือนเดิมได้เช่นกัน เซียวเหวินอวี้โชคดีที่คว้ามันเอาไว้ได้ตั้งแต่แรก แต่เราจะไม่เอาเปรียบเถ้าแก่ซูเด็ดขาด ผมจะจ่าย 80 ล้านเหลียนปังและผลึกนิวเคลียสอีก 20 อัน นอกจากนี้ก็ยังมีฐานทัพเคลื่อนที่รุ่นใหม่ล่าสุดจากเชียนอัน นี่คือของขวัญเพื่อมิตรภาพจากเชียนอัน เถ้าแก่ซูไม่ต้องเกรงใจ”
ซูเถารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ยินเรื่องนี้
การแสดงออกนั้นสำคัญมากจริง ๆ ครั้งนี้เชียนอันได้ผูกมิตรกับเถาหยางด้วยความจริงใจ แต่สิ่งที่ซูเถาไม่คาดคิดคือไม่นานหลังจากที่เวินม่านจากไปสักพัก เธอก็แอบย่องกลับมาและนำกล่องยาขนาดใหญ่มาให้
“สิ่งเหล่านี้พ่อของฉันำมาให้จากฉางจิงด้วยการขนส่งทางอากาศ ให้ฉันไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉิน ฉันเลยเอามาแบ่งให้คุณครึ่งหนึ่ง มียาแก้หวัดและยาลดไข้ ยาแก้ปวด และยาแก้อักเสบอยู่ในนั้น”
ในขณะที่เวินม่านพูด เธอก็นั่งลงบนโซฟา เทยาในกล่องยาและเริ่มแบ่งยาเป็นสองส่วน หลังจากการแบ่งยาเสร็จ ก็อดไม่ได้ที่จะหยิบกล่องยาที่ใช้กันทั่วไปอีกสี่กล่องจากกองตัวเอง และยัดเข้าไปในกองของซูเถา โดยแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอาล่ะ แบ่งคนละครึ่ง ช่วงนี้คุณต้องดูแลสุขภาพหน่อยนะ ถ้ารู้สึกไม่ค่อยสบายก็ให้รีบกินยาเพื่อป้องกันอาการเจ็บปวด เหมือนฉันจะได้ยินมาว่าภรรยาของลูกน้องคุณคนหนึ่งมีไข้ขึ้นสูงฉันก็เลยให้ยาเธอไปหนึ่งกล่อง อีกอย่างตอนนี้เธอก็ตั้งครรภ์ด้วย…” หลังจากพูดเธอก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย
และจู่ ๆ ซูเถาก็จับมือเธอ “ม่านม่าน”
“หืม” เวินม่านสูดจมูก
จู่ ๆ ซูเถาก็ไม่สามารถปฏิเสธกองยาเหล่านี้ได้
เวินม่านดูเหมือนจะรับไม่ได้หากความเมตตาของตนเองถูกปฏิเสธ หัวใจที่บริสุทธิ์ของเธอนั้นช่างเปราะบาง และจำเป็นต้องได้รับการเข้าใจและยอมรับจากผู้อื่น
“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากจะขอบคุณน่ะ ในขณะที่เราอยู่ในสภาวะขาดแคลนยา คุณยังนึกถึงฉันและเถาหยาง” ซูเถาหัวเราะ
“ฉันยินดี แต่ว่าฉันขอไปหาเสียวหั่วเยี่ยนอีกได้ไหม” เวินม่านตื่นเต้น
“ไปสิ พอดีเลย ล่าเจียวกำลังนอนเล่นอยู่ที่ชั้นบน คุณสามารถใช้โอกาสนี้ขโมยหั่วเยี่ยนออกมาเล่นตามลำพังได้นะ”
“โอเคเล้ย” เวินม่านสลัดความโศกเศร้าก่อนหน้านี้ออก และวิ่งขึ้นไปชั้นบนด้วยความดีใจ
ซูเถามองไปที่กองยาบนโซฟาและรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ ดังนั้นเธอจึงต้องรีบปลดล็อกร้านขายยาและส่งคืนให้ม่านม่านสองเท่า
ด้วยยาของเวินม่าน ไข้ของภรรยาของเสี่ยวป๋อก็ลดลงภายในสามชั่วโมงหลังจากรับประทาน และสีหน้าของเธอก็ค่อย ๆ กลับมาปกติ แม้แต่ลูกน้อยในครรภ์ของเธอก็ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ
เมิ่งเสี่ยวป๋อที่อยู่ข้าง ๆ น้ำมูกน้ำตาไหลไม่หยุด ภาพลักษณ์ผู้ชายมาดแมนของเขาหายไปแล้ว
จงเกาอี้ถอดหน้ากากออกและพูดกับซูเถา
“โชคดีที่กินยาทันเวลาเลยทำให้ไข้ลดลงอย่างรวดเร็ว ไม่อย่างนั้นถ้ายังมีไข้สูงต่อเนื่องจะส่งผลต่อพัฒนาการของเด็ก”
ซูเถาถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แต่จงเกาอี้ยังคงมีท่าทางตึงเครียดเล็กน้อย
“เถ้าแก่ซู เรื่องยาเราจะเอายังไงกันดี? อย่าคิดว่ามันเป็นแค่ไข้หวัดเล็กน้อย เพราะหากปล่อยให้มันเรื้อรังนาน ๆ มันจะกลายเป็นโรคร้ายแรง คุณก็รู้ว่าความสามารถของผมรักษาได้เฉพาะอวัยวะที่ขาดหาย แต่หากไม่มียารักษา การเจ็บป่วยเล็กน้อยแบบนี้ผมก็ไม่สามารถรักษาได้”
“ใกล้แล้วค่ะใกล้แล้ว เชื่อฉัน อีกไม่กี่วันมันจะได้รับการแก้ไข” ซูเถามั่นใจ
จงเกาอี้พึมพำเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเธอต่อ
ทว่าเขาก็ได้ยินจากจวงหว่านว่าซูเถาไม่ได้ส่งใครไปซื้อยาเลย และหมกมุ่นอยู่แต่กับการสร้างบ้านเท่านั้น ถ้าไม่ออกไปหาข้างนอก นั่งอยู่บ้านเฉย ๆ แล้วยามันจะตกลงมาจากท้องฟ้าเหรอ?
แต่เจ้านายก็คือเจ้านาย เขาคงไม่ผลีผลามออกไปนอกเถาหยางเหมือนที่เฉินหยางทำหรอก
“คุณหลิงจากซินตูอาการแย่ลงเรื่อย ๆ ตอนนี้เขาอยู่ในอาการกึ่งโคม่า คุณต้องการให้ซินตูส่งคนมารับเขาไปไหม” จงเกาอี้เปลี่ยนเรื่องอย่างชาญฉลาด
พูดตรง ๆ คือหากเขาตายในคลินิกเถาหยาง… มันคงจะเสียชื่อมาก
จั๋วเอ่อร์เฉิงที่กำลังเงี่ยหูฟังอยู่ก็พบเสียงของตนเองทันที “ผมทำการแจ้งไปแล้ว เถ้าแก่ซู ผมมีวิธีรับชุดยาจากฉางจิงเพื่อแก้ปัญหาความจำเป็นเร่งด่วนของเถาหยางเป็นการชั่วคราว คุณจะลองพิจารณาผมดูสักหน่อยไหม?”
จงเกาอี้เสียสติไปชั่วขณะ และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นมา
อะไรกัน บอสกู้มีคู่แข่งเพิ่มมาอีกคนโดยไม่รู้ตัวเหรอ
แต่ซูเถาปฏิเสธทันที “ฉันจัดการเรื่องยาเองได้ ฉันคงไม่รบกวนรองจั๋ว”
จั๋วเอ่อร์เฉิงรู้สึกประหลาดใจ “คุณล้อเล่นหรือเปล่า? ผมไม่เห็นว่าจะมีทีมใดจากเถาหยางออกไปนอกเมืองเพื่อหาซื้อยาเลย คุณมีช่องของคุณเองเพื่อส่งพวกเขาออกนอกเถาหยางเหรอ”
ถ้าเป็นแบบนี้…
จั๋วเอ่อร์เฉิงจ้องมองไปที่ซูเถาพร้อมกับขมวดคิ้ว
ไม่น่าแปลกใจที่เถาหยางไม่สนใจที่จะสร้างความสัมพันธ์กับพวกเขา แม้แต่ยาก็สามารถแก้ไขได้ด้วยตัวเอง เหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่เธอแก้ไม่ได้
ซูเถาไม่มีเวลาอธิบายให้เขาฟัง เธอจึงรีบกระตุ้นให้เมิ่งเชียนเร่งเรื่องการปล่อยเช่าห้องพัก
เมิ่งเชียนปฏิบัติตามความคาดหวังของหญิงสาว ซึ่งมันก็ประสบความสำเร็จ ในที่สุดก็มีผู้เช่ามากกว่า 50 รายมาลงทะเบียนเข้าพักคนในบ่ายวันนั้น หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เธอก็ยังทำงานต่อไป และทำเรื่องลงทะเบียนเข้าพักสำหรับผู้เช่าใหม่จนล่วงเลยไปถึงห้าทุ่มของวันนั้น
ในขณะนี้จำนวนผู้เช่าทั้งหมดในเถาหยางใกล้จะถึงหนึ่งพันคนอย่างรวดเร็ว และในช่วงบ่ายของวันพรุ่งนี้ พวกของเจียงอวี่ก็จะเดินทางกลับมาถึงเถาหยาง
เสียงแจ้งเตือนที่หายไปนานมาจากระบบดังขึ้น
[เป็นไปตามข้อกำหนดการอัปเกรดเลเวล 7 โฮสต์ต้องการใช้เงิน 12 ล้านเหลียนปังในการอัปเกรดระบบหรือไม่]
ซูเถาคลิก ‘ใช่’ โดยไม่ลังเล
สินทรัพย์ทั้งหมด -12,000,000 เหลียนปัง
[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ ระบบอสังหาฯ ได้รับการอัปเกรดหนึ่งระดับ เป็นเลเวล 7 ร้านให้เช่าได้รับการพัฒนา และร้านขายยาได้รับการปลดล็อก โปรดตรวจสอบและยอมรับ]
ซูเถาเปิดระบบทันทีและคลิกเข้าไปในร้านขายยาเพื่อตรวจสอบ ซึ่งในนั้นมีการแบ่งหมวดหมู่อย่างชัดเจน เช่น ยาสามัญประจำบ้าน ยาแก้หวัด ยาแก้ฟกช้ำ ยารักษาระบบประสาท…และแม้แต่สูตินรีเวชและบุรุษวิทยา
นอกจากนี้ยังมียาแก้หวัดอีกหลายประเภทคล้ายกับเสี่ยวไฉ่หู*[1] ยาลดไข้ หรือก่านเม่าหลิง*[2]ที่เป็นยาต้านไวรัสชนิดเม็ด และอื่น ๆ อีกมากมาย หากจะเรียกว่านี่คือร้านยาขนาดใหญ่ก็ไม่น่าเกินจริง
และเช่นเคย มันไม่จำกัดจำนวนการซื้อและราคาเป็นมิตรกับผู้คน
เมื่อเทียบกับตงหยาง ยาแก้หวัดหนึ่งกล่องถูกขายในราคา 4,000 เหลียนปัง ซึ่งในระบบของเธอขายเพียง 60 หรือ 70 เหลียนปังเท่านั้น
[1] เสี่ยวไฉ่หู (小柴胡) เป็นยาที่ใช้รักษาโรคที่เกิดจากพิษไข้
[2] ก่านเม่าหลิง (感冒灵) ยาแก้หวัด
————————-
