ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 404 ฆ่าตัวตาย
ตอนที่ 404 ฆ่าตัวตาย
ตอนที่ 404 ฆ่าตัวตาย
ในขณะที่ซูเถากำลังดูภาพการทำนายของเธอ ก็พบว่าหลังจากที่ฮว่าผีพบกระเป๋าเป้ เธอก็คลี่ยิ้มออกมา และกอดรัดกระเป๋าไว้แน่น พร้อมกับยื่นจมูกเข้าไปใกล้ ๆ กับซิป สูดดมกลิ่นเลือดที่อยู่ภายในอย่างตะกละตะกลาม
ภาพที่ซูเถาเห็นคือเธอยังคงมีบาดแผลมากมายบนร่างกาย และบาดแผลบริเวณหน้าอกของเธอยังมีรูขนาดใหญ่และมีเลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด ในขณะที่การเดินเหินของเธอก็ค่อนข้างลำบาก
เธอสะพายกระเป๋าไว้บนหลัง และมองไปที่เถาหยางด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
จากนั้นเธอก็มุ่งหน้าไปที่ฐานโส่วอัน ซึ่งจะใช้เวลาพักฟื้นที่นั่นประมาณสามหรือสี่วัน เมื่อซูเถาเห็นภาพการทำนายนี้ ก็เริ่มรู้สึกหายใจติดขัด และเธอก็พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อจดจำภาพทำนายของฮว่าผี
การที่ฮว่าผีใช้เวลาพักฟื้นที่ฐานโส่วอันเป็นเวลาหลายวัน ถือโอกาสเหมาะที่จะจับเธอในเวลานี้
ซูเถากำลังจะยุติการทำนายของเธอ แต่แล้วภาพที่เธอเห็นก็เปลี่ยนไป และเธอก็ได้เห็นคนที่คุ้นเคยมาก…เหลยสิง
เหลยสิงอยู่ที่ฐานโส่วอันเหรอ?
ซูเถาตั้งสมาธิและ ‘มอง’ อีกครั้ง เธอเห็นชายผมสั้นสีทองและมีท่าทางเย่อหยิ่ง เป็นเขาจริง ๆ!
ในขณะเดียวกันฮว่าผีก็จ้องมองเขาและไล่ตามเขาด้วยสายตาที่ละโมบ ไม่ใช่ความโลภระหว่างชายหญิง แต่เป็นความโลภของนักล่าเมื่อเห็นเหยื่อและ “ของสะสม”
จู่ ๆ หัวใจของซูเถาก็จมดิ่ง มือเท้าเย็นเฉียบ แต่ภาพที่เธอเห็น ฮว่าผีไม่ได้รีบร้อนที่จะลงมือ เธอเพียงพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ ออกไปข้างนอกแต่เช้าและกลับมาอีกทีก็ดึกดื้น บางครั้งอาจจะไป ‘หาอะไรกิน’
หลังจากรูปร่างหน้าตาของเธอฟื้นตัวเกือบ 60% เธอก็ไปเจอคน ๆ หนึ่ง หรือพูดตรง ๆ ก็คือซอมบี้กลายพันธุ์…ไซเรน
ซึ่งมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่ซูเถาคิด เพราะแท้จริงแล้วไซเรนเป็นซอมบี้ตัวผู้
ยิ่งกว่านั้น เขายังเป็นชายร่างเตี้ย ผิวคล้ำและหยาบกร้าน รูปร่างผอม หางตาตก
การจ้องมองของเขาเหมือนอีแร้งที่ดุร้ายและโหดเหี้ยม
ฮว่าผีนัดเขาออกมาเจอ จากนั้นก็วางเป้ไว้บนเก้าอี้อีกตัว ซูเถารู้สึกเหมือนเธออยู่ที่โต๊ะเดียวกันกับพวกเขา และมีส่วนร่วมเป็นพยานในแผนการที่ซอมบี้วางแผนฆ่ามนุษย์
ฮว่าผีบอกแผนของเธอจนหมดเปลือก โดยที่จะมีไซเรนช่วยเธอโจมตี และหลังจากนั้นทั้งสองก็เริ่มพูดคุยแผนการอย่างละเอียดอีกสองครั้ง
ไซเรนต้องการค้นหาพวกเดียวกันอีกสองตัว อันดับแรกเพื่อทำลายฐานซินตู ซึ่งเป็นฐานที่ใหญ่ที่สุดในทางใต้ จากนั้นไปทางเหนือเพื่อบุกฉางจิง และจัดการกับเถาหยางเป็นลำดับสุดท้าย
แต่ฮว่าผีไม่เห็นด้วย เธอต้องการแทะกระดูกแข็ง ๆ อย่างเถาหยางก่อน เพราะหลังจากที่เถาหยางถูกทำลาย เวลาของมนุษย์ก็จะถดถอยลง ส่วนสถานที่อื่น ๆ ก็ค่อย ๆ รวบรวมและกลืนกิน
ไซเรนพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาว่า นี่เป็นความต้องการล้างแค้นส่วนตัว เธออยากที่จะแก้แค้นเหยียนจ่งที่หักหลังเธอ และมันจะเสี่ยงเกินไปที่จะทำลายเถาหยางก่อน ซึ่งเขาไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง
ฮว่าผียังคงนิ่งเงียบ
หลังจากนั้นทั้งสองก็จบบทสนทนาลงตรงนี้
จากนั้นภาพการทำนายก็เปลี่ยนไป ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าฮว่าผีตัดสินใจไปหาไซเรนเพื่อเจรจาอีกครั้ง ตามมาด้วยการรักษาอาการบาดเจ็บต่อไป เมื่อเธอหายดี 80% ซูเถาไม่รู้ว่าเธอใช้วิธีใด แต่มันดูเหมือนว่าเธอจะช่วยชีวิตหั่วเสอเอาไว้และได้รับความไว้วางใจจากกลุ่มเป้าถูได้สำเร็จ ซึ่งความไว้วางใจนี้ทำให้เธอได้เข้าร่วมทีมชั่วคราว…
และในขณะนั้นเองภาพทำนายก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
เหมือนว่าภาพการทำนายสามเดือนข้างหน้าได้หยุดอยู่แค่นี้
ซูเถาถึงกับหมดเรี่ยวแรง หัวของเธอเจ็บปวดเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ จากนั้นเธอก็ล้มลงกับพื้น มือและเท้าของเธออ่อนแรงจนไม่สามารถลุกขึ้นได้
แล้วในเวลานั้นจวงหว่านผู้มีใบหน้าซีดเซียวก็พุ่งตัวเข้ามาในห้องทำงานของเธอ โดยไม่ทันได้เคาะประตูเพื่อขออนุญาต
“เถ้าแก่! เจียงอวี่เขา เขาใช้ปืนยิงไปที่ถงถง…”
จู่ ๆ ซูเถาก็รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า เธออยากที่จะพยุงตัวเองขึ้น แต่ก็ล้มลงกับพื้นหลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง “ช่วยประคองฉันหน่อย!”
มันเป็นคำทำนาย และในที่สุดความฝันที่ทำนายไว้ของเธอก็เป็นจริง
เธอรู้สึกสิ้นหวัง กลไกแห่งชะตากรรมที่เธอเห็นจากการทำนาย ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเปลี่ยนแปลง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เวรกรรมก็เป็นอย่างนี้
เมื่อเธอเดินโซเซกลับไปในห้องที่นองไปด้วยเลือด ก็บังเอิญได้ยินว่าเสิ่นเวิ่นเฉิงมีท่าทีปึงปังด้วยอารมณ์โทสะ
“นายต้องการฆ่าเธอเหรอ! นายมันบ้าไปแล้ว! รู้หรือเปล่าว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน! ฉัน ฉัน นาย…”
เขาตัวสั่นด้วยความโกรธ
จงเกาอี้รัดตัวเขาเอาไว้ “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่เป็นไร ปืนพกธรรมดาทำอะไรเธอไม่ได้หรอก”
เมื่อซูเถาได้ยินสิ่งนี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และหัวใจของเธอกลับมาเจ็บปวดอีกครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นเจียงอวี่ที่นอนอยู่บนพื้นโดยไม่เคลื่อนไหว ความเจ็บปวดนั้นมากจนทำให้การหายใจของเธอยากลำบาก
เธอเข้าใจเหตุผลของเจียงอวี่ที่เลือกทำแบบนี้ ไม่ว่าค่าการวิจัยของเจียงถงมันจะมากมายมหาศาลแค่ไหน แต่เมื่อเธอตายไปแล้ว ความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานทั้งหมดจะหายไปเช่นกัน
เธอไม่สามารถคาดหวังให้ทุกคนเป็นกลางและเห็นแก่ส่วนรวมได้
เจียงอวี่เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาในวัยยี่สิบต้น ๆ ก่อนที่วันสิ้นโลกจะเกิดขึ้น เขายังไม่แม้แต่จะเรียนจบหรืออยู่ในวัยที่เข้าสังคม
เธอหายใจเข้าลึก ๆ และให้จวงหว่านช่วยประคองเธอเดินเข้าไปตรวจสอบสถานการณ์ของเจียงถง
เจียงถงถูกยิงที่หน้าผาก แต่ไม่มีอะไรเทียบได้กับการทรมานที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ ปากของเธอเผยอเล็กน้อยและดูเหมือนว่ากำลังพึมพำอะไรบางอย่าง
เธอจึงเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อฟัง “พี่ พี่ ถงถงได้บอกลาพี่…”
จู่ ๆ มือที่เหมือนจะเหลือแต่กระดูกก็ยกขึ้น แต่กว่าซูเถาจะรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร มันก็สายไปเสียแล้ว!
เธอเอามือจับกะโหลกตนเองแล้วบีบอย่างแรง จนทั้งห้องเต็มไปด้วยแสงระยิบระยับ ราวกับว่ามีบางอย่างแตกเป็นเสี่ยง ๆ…
เสิ่นเวิ่นเฉิงกรีดร้องเสียงดัง “อ๊า! ผลึกนิวเคลียส!!!”
จากนั้นเขาก็สลบไป
ซูเถายืนนิ่งเฝ้าดูแสงที่ค่อย ๆ สลายไปทีละน้อย เลือดและเนื้อบนเตียงนอนแน่นิ่งไร้ชีวิตอย่างแท้จริง โลกทั้งใบเหมือนจะเงียบสงัดลง
เจียงอวี่ซึ่งนอนอยู่บนพื้นและตัวแข็งทื่อจากอาการปวดเกร็งที่หน้าท้อง เริ่มหัวเราะราวกับเสียสติ และนั่นก็ทำให้เขาเริ่มไอเป็นเลือด
ซูเถาก็อาการแย่เช่นเดียวกัน เธอตกใจมากจนสมองและร่างกายของเธอไม่สามารถทำงานได้ชั่วขณะ ราวกับว่าเลือดในร่างกายของเธอถูกแช่แข็ง
เธอไม่รู้ว่าตัวเองถูกส่งกลับไปที่บ้านได้อย่างไร และไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่สมองจะเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง
เธอหันกลับมาและเห็นหลินฟางจือมีใบหน้าเศร้าอยู่ข้าง ๆ เธอ
เธอเริ่มเรียบเรียงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ไม่ได้! เธอต้องฮึดสู้! เธอต้องจับฮว่าผีที่อาศัยอยู่ที่ฐานโส่วอันให้ได้โดยเร็ว ไม่สามารถปล่อยให้เธอพบกับเหลยสิงได้!
“หลิงอวี่ หลิงอวี่! ส่งกระเป๋ากลับไป! รีบไป!”
หลิงอวี่ซึ่งกำลังกินสตรอว์เบอร์รีอย่างมีความสุขก็ตกตะลึงอีกครั้ง
นกตัวนี้หมดแรงแล้วจริง ๆ
ในขณะเดียวกันซูเถาเริ่มโทรหาเหลยสิง แต่ไม่สามารถติดต่อเขาได้ หลังจากตรวจสอบตำแหน่งของเฉินหยางแล้ว พบว่าพวกเขาดูเหมือนจะกำลังเดินทางไปโส่วอัน โดยผ่านดินแดนที่ไร้ผู้คนและสัญญาณ
ซูเถาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกจวงหว่านว่า เมื่อพวกเขาเข้ามาในพื้นที่สัญญาณแล้ว จำเป็นต้องโทรติดต่อเหลยสิงให้ได้โดยเร็วที่สุดและโอนสายหาเธอ
จวงหว่านกลั้นหายใจราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่ากลัว
จากนั้นซูเถาก็สั่งให้คนที่ถูกส่งไปจับกุมฮว่าผี หาสถานที่ที่เธอเห็นภาพนั้นให้ได้โดยเร็วที่สุด เพื่อดักรอฮว่าผี
เพราะด้วยอาการบาดเจ็บในปัจจุบัน ไม่น่าเป็นปัญหาสำหรับผู้ที่มีพลังวิเศษที่ทรงพลังมากกว่าหนึ่งโหลที่จะจัดการกับเธอ โดยเฉพาะสยงไท่ที่สามารถใช้ ‘กรงล่องหน’ ดักจับฮว่าผีที่บาดเจ็บสาหัสได้
ทุกอย่างถูกวางแผนมาอย่างรอบคอบ แต่หัวใจของซูเถายังคงวูบไหวอยู่
เหตุการณ์ของเจียงถงส่งผลกระทบต่อเธอมากเกินไป
การทำนายของเธอแม่นยำเกินไป และมันทำให้เธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เธอไม่สามารถหลบหนีได้ แม้ว่าเธอจะรับรู้และพยายามอย่างดีที่สุดแล้วก็ตาม
