ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 423 ซอมบี้เจาะสมองตัวเอง!

ตอนที่ 423 ซอมบี้เจาะสมองตัวเอง!

ตอนที่ 423 ซอมบี้เจาะสมองตัวเอง!

มันมาถึงเขตของการควบคุมโดยสมบูรณ์ของซูเถาแล้ว

ความรู้สึกนี้มัน…ซูเถาไม่สามารถอธิบายได้ ราวกับว่าซอมบี้ที่ติดอยู่ภายในได้กลายเป็นสิ่งที่อยู่ในกำมือเธอ

เธอสามารถ ‘เห็น’ ได้จากทุกมุม และเพียงคิดทุกอย่างในหัวมันก็จะทำตามความคิดของเธอ ให้มันเดินวนไปทั่วทุกทิศ ให้มันคุกเข่าลง หรือแม้แต่วางปืนไว้ข้าง ๆ เพื่อให้มันเดินไปหยิบเอง และสั่งการให้มันหันปากกระบอกปืนเข้าหาตัวเอง

ถ้าจะให้บรรยายความรู้สึกนี้ ก็คงเหมือนผู้เล่นที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ กำลังควบคุมตัวละครในเกมให้ทำทุกอย่าง

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตหรือไม่มีชีวิตก็ตาม

สามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ได้เหตุผลแล้วว่าทำไมฟังก์ชันนี้ต้องใช้ผลึกนิวเคลียสจำนวนมาก มันเป็นโหมดผู้ควบคุมโดยสมบูรณ์ เป็นดินแดนของเธอ และสามารถจัดการได้ทุกอย่าง

ซูเถาคิดกับตัวเองในใจ บางทีเธออาจใช้กำลังของเธอเองเพื่อกวาดล้างซอมบี้กลายพันธุ์ทั้งหมดที่โส่วอัน

เธอทำการรื้อกำแพงที่ขังซอมบี้กลายพันธุ์เอาไว้ออก และตั้งค่าให้มันยืนอยู่กับที่

แน่นอนว่าหลังจากนั้นไม่นาน ซอมบี้กลายพันธุ์อีกตัวที่กำลังทำการสังหารผู้คนอยู่อีกฝั่งก็มาถึง

เมื่อเห็นว่าสหายของมันถูกแช่แข็งอยู่กับที่ และมีเพียงลูกตาเท่านั้นที่ขยับได้ มันจึงรีบรุดขึ้นหน้า เมื่อกำลังจะเอ่ยถามก็พบว่ามันขยับไม่ได้เช่นกัน

ด้วยวิธีนี้ ในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง ซูเถาที่นั่งอยู่ที่ห้องทำงานในเถาหยาง ไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าใดก็จับซอมบี้กลายพันธุ์ได้ถึงสามตัวจากระยะไกล เธอสามารถควบคุมพวกมันได้ภายใต้สิทธิ์ของเธอ

แต่สามตัวนี้ไม่ใช่ตัวเดียวกันกับที่ทำการสังหารหมู่ในโส่วอัน

เพราะเธอไม่เห็นซอมบี้ ‘ไซเรน’ ที่ฉางจิงต้องการตัว

เธอต้องการที่จะครอบคลุมฐานทั้งหมดของโส่วอันเพื่อเปิดใช้งานการควบคุมโดยสมบูรณ์ เพื่อไม่ให้มีพวกมันหนีไปได้ แต่ฐานโส่วอันก็ไม่ได้เล็กกว่าตงหยาง เธอไม่ได้มีผลึกนิวเคลียสเพียงพอถึงขนาดนั้น

จับได้สามตัวก็ไม่เลว แต่ถ้าไม่มีฟังก์ชันใหม่นี้ อย่าว่าแต่สามตัวเลย แค่จับโบนวิงส์ตัวเดียวก็นองเลือดแล้ว

ในฐานโส่วอัน เหล่ากองกำลังแบ่งแยกดินแดนก็ยังคงหลบซ่อนตัวด้วยความหวาดหวั่น

พวกเขายืนอยู่บนแท่นสูงที่มีการป้องกันอย่างเข้มงวด กำลังส่องดูด้วยกล้องส่องทางไกล

เกิดอะไรขึ้น ทำไมอสูรร้ายสามตัวถึงนิ่งเฉยราวกับถูกตรึงเอาไว้?

ผู้ที่ยังรอดชีวิตอยู่รอบ ๆ ไม่กล้าขยับ

ซูเถาไม่สนใจว่าคนเหล่านี้คิดอย่างไร แต่เธอกังวลเล็กน้อยว่าจะฆ่าซอมบี้กลายพันธุ์เหล่านี้ได้อย่างไรมากกว่า

เธอพยายามปล่อยให้พวกมันฆ่าตัวตายด้วยปืน แต่ไม่ว่าจะเป็นปืนพกธรรมดาหรือปืนพลังงานนิวเคลียส ก็ทำได้แค่ทำลายร่างกายของพวกมันให้บาดเจ็บเท่านั้น ซึ่งนี่ไม่สามารถฆ่าพวกมันได้จริง ๆ

กองกำลังแบ่งแยกดินแดนที่หลบอยู่ที่สูงตกใจยิ่งกว่า

หืม? ทำไมปืนหลายกระบอกถึงปรากฏขึ้นในอากาศ?

หืม? พวกมันเริ่มทำร้ายตัวเองได้ยังไง?

หืม! พวกมันไม่สามารถทำร้ายตัวเองได้!

แม้ว่าปืนพลังงานนิวเคลียสจะไม่สามารถฆ่าพวกมันได้ แต่มันก็ทำให้ซอมบี้ทั้งสามตัวได้รับบาดแผลขนาดใหญ่ ร่างกายครึ่งหนึ่งของพวกมันก็ถูกทำลายไป

เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้รอดชีวิตที่อยู่รอบ ๆ ก็กล้าที่จะเคลื่อนไหวและวิ่งหนีไปในที่สุด

คนเป็นแม่ที่อยู่ไม่ไกลจ้องมองด้านหน้าอย่างว่างเปล่า และเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เป็นไปได้ไหมว่าพระเจ้ากำลังช่วยพวกเขาอยู่?

ซูเถาพยายามคิดวิธีจัดการกับซอมบี้ทั้งสาม ทันใดเธอก็นึกถึงเจียงถง แม้ว่าภาพนั้นจะเจ็บปวดเกินไปสำหรับเธอ แต่มันก็ให้คำใบ้กับเธอเช่นกันว่าซอมบี้กลายพันธุ์ควรจะเจาะสมองพวกมันเอง?

แล้วเธอก็ทำจริง ๆ

ซอมบี้ที่มีกระดูกอ่อนงอกอยู่บนหลังถูกเธอลากออกมาก่อนเพื่อทำการทดลอง แต่น่าเสียดายที่มันเจาะสมองตัวเองและคว้าผลึกนิวเคลียสของตัวเองออกมา ทว่าไม่ได้เกิดการทำลายจนแตกกระจาย

ผลึกนิวเคลียสของมันก็เหมือนเหล็ก และไม่ว่าจะยังไงก็ไม่สามารถแตกร้าวได้

ในฝั่งของเหล่ากองกำลังแบ่งแยกดินแดน พวกเขาเห็นว่าซอมบี้เจาะสมองของตัวเอง! แม้ว่าสมองแหวกขนาดนั้นพวกมันก็ยังไม่ตาย!

ทุกคนคิดว่าซอมบี้กลายพันธุ์บ้าไปแล้ว

มันกำลังถูกโจมตีจากไวรัสที่ไม่รู้จักควบคุมพวกมันหรือเปล่า?

ไม่เพียงแต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเท่านั้นที่คิดเช่นนี้ แม้แต่ไซเรนก็ต้องถอยกลับพร้อมกับพรรคพวกเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีเช่นกัน

มันกำหมัดแน่น และดวงตาโหดเหี้ยมนั้นฉายแววขุ่นเคืองและเย็นชา มันต้องคิดให้ออกว่าทำไมสหายที่รวมตัวกันด้วยความยากลำบากจู่ ๆ ก็สูญเสียการควบคุมไป!

เดิมทีพวกมันมีแผนจะทำลายฐานโส่วอัน โดยเริ่มต้นจากการโจมตีมนุษย์ก่อน เมื่อเสร็จสิ้นจึงจะไปโจมตีฐานซินตู ซึ่งเป็นฐานทัพที่ใหญ่ที่สุดในทางตอนใต้

แต่สุดท้ายยังทำลายฐานโส่วอันไม่สำเร็จ และสหายทั้งสามก็ยังถูกบางอย่างครอบงำ!

จากที่พวกมันมีกันหกตัว ก็หายไปครึ่งหนึ่งทันที!

แม้แต่ก้าวต่อไปเพื่อโจมตีซินตูก็ต้องล่าช้าลง!

เกิดอะไรขึ้น?!

……

ซูเถาไม่สามารถฆ่าพวกมันได้ ดังนั้นเธอจึงได้แต่กักขังพวกมันไว้ที่โส่วอันชั่วคราว และสร้างกำแพงสูงเพื่อดักพวกมันไว้ คนในโส่วอันจะได้ไม่หวาดกลัวเมื่อพบเห็น

ทันทีที่เธอออกจากหน้าจอระบบ ซูเถาก็ได้ยินจวงหว่านรีบวิ่งเข้ามา

“เถ้าแก่ เถ้าแก่ เกิดเรื่องแล้ว ฐานโส่วอันแตกแล้ว! การสังหารหมู่กำลังเกิดขึ้นภายใน! ฉางจิงเพิ่งได้รับข่าว และเขาจะส่งกองกำลังไปสนับสนุนอย่างเร่งด่วน! ฉันได้ยินมาว่ามีซอมบี้กลายพันธุ์อยู่ข้างใน! และมีหลายตัว!”

“ไม่ต้องไป มันถูกควบคุมไว้แล้ว โทรกลับหาฉางจิงบอกว่าไม่จำเป็นต้องส่งกองกำลังไป” ซูเถาลูบขมับ

เพียงแต่เธอต้องใช้พลังงานมากในการใช้ฟังก์ชันนี้ต่อไป

จวงหว่านที่ตกอยู่ในความตื่นตระหนก “มีอะไรอยู่ภายใต้การควบคุม แล้วทำไมต้องโทรหลับหาฉางจิง?”

โส่วอันกำลังจะล่มสลายไม่ใช่เหรอ ถ้าฉางจิงไม่ส่งกองกำลังไปสนับสนุน ทุกคนจะตายกันหมด

ในอนาคตเพื่อนบ้านของเถาหยางจะกลายเป็นกลุ่มซอมบี้กลายพันธุ์

ซูเถาหยุดคิดครู่หนึ่ง เมื่อคิดถึงเรื่องยุ่งยากนี้ก็ควรอธิบายพฤติกรรมที่ผิดปกติของซอมบี้กลายพันธุ์ทั้งสามตัวให้ฉางจิงฟังอย่างไร?

แต่ในไม่ช้าเธอก็พบว่าตนเองกำลังเผชิญปัญหา

เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?

ผู้เช่าส่วนใหญ่ในเหยางเป็นพยานได้ว่าเธอไม่ได้ก้าวเท้าเข้าไปในฐานโส่วอันแม้แต่ครึ่งก้าว แต่เป็นซอมบี้สามตัวที่รมควันด้วยตัวเอง

ไม่ต้องโทรหรอก ให้ฉางจิงส่งคนไปแล้วค่อยคาดเดาด้วยตัวเอง

หลังจากคิดทบทวนแล้ว เธอก็ยิ้มและพูดกับจวงหว่าน

“ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็ไม่ต้องไปโส่วอันแล้ว พี่วางใจได้ค่ะ แต่ตอนนี้รบกวนพี่เรียกคุณเสิ่นมาพบฉันหน่อย”

เธอต้องถามเสิ่นเวิ่นเฉิงว่ามีวิธีอื่นในการฆ่าซอมบี้กลายพันธุ์นอกเหนือจากการปรุงยาหรือเปล่า

หากไม่มีความสามารถที่จะจับซอมบี้กลายพันธุ์ ก็ให้ขังพวกมันไว้ในห้องมืดเล็ก ๆ

แต่มันสบายใจกว่าที่จะฆ่า

ความสนใจของจวงหว่านถูกเบี่ยงเบนไปทันที ถูกต้อง ซูเถาไม่ต้องไปที่โส่วอันแล้ว!

จากนั้นเธอก็วิ่งหายไปราวกับพายุโหมกระหน่ำ

ซูเถานั่งอยู่ในสำนักงานอย่างสงบ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าฉางจิงกำลังตกใจกลัวถึงขีดสุด เมื่อพวกเขาได้ยินว่ามีซอมบี้กลายพันธุ์หลายตัวรวมตัวกันในโส่วอัน

จบลงแล้ว ซอมบี้กลายพันธุ์เริ่มปรากฏตัวเป็นกลุ่ม และโจมตีมนุษย์ราบเป็นหน้ากอง

ซอมบี้ตัวเดียวพวกเขายังพอรับมือได้ แต่หากพวกมันรวมตัวกันก็ไม่สามารถรับประกันอะไรได้

น่ากลัวเกินไป…

ท่านผู้นำสูงสุดกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ให้ส่งกองกำลังไปทันที แม้ว่าจะมีมนุษย์เหลือเพียงคนเดียว ก็ต้องไปช่วยมา”

ทั้งห้องประชุมเงียบ ทุกคนรู้ว่าเวลานี้การเผชิญหน้ากับซอมบี้กลายพันธุ์ที่รวมตัวกัน มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีชีวิตรอดกลับมา

คำสั่งทางทหารของท่านผู้นำสูงสุดนั้นเป็นสิ่งที่เด็ดขาด เมื่อพวกเขาได้รับคำสั่ง พวกเขาก็ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล

พวกเขาเป็นทหารและภารกิจของพวกเขาก็เป็นแบบนี้ ครั้งนี้พวกเขาไม่เพียงช่วยเหลือเพื่อนร่วมชาติให้รอดชีวิตเท่านั้น แต่ยังแสดงให้ซอมบี้กลุ่มนี้เห็นด้วยว่าแม้ว่าเราจะไม่สามารถเอาชนะพวกมันได้ แต่เราก็ไม่สามารถเหยียบย่ำได้ง่าย ๆ เหมือนกัน!