ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 431 พัฒนาสำเร็จ
ตอนที่ 431 พัฒนาสำเร็จ
ตอนที่ 431 พัฒนาสำเร็จ
ซูเถาทุ่มเทพลังงานทั้งหมดของเธอไปกับการทำภารกิจจับซอมบี้กลายพันธุ์และรวบรวมผลึกนิวเคลียสอย่างไม่ไยดี
เธอยุ่งมากจนไม่มีเวลากินข้าวด้วยซ้ำ ดังนั้นเหลยสิงและคนอื่น ๆ ที่กลับมาที่เถาหยางจึงไม่ได้เห็นหน้าเธอ
จวงหว่านส่ายหัวไปที่เหลยสิงและพูดว่า
“กัปตันเหลย คุณอย่าเพิ่งไปหาเธอตอนนี้เลย ปล่อยให้เถ้าแก่ของเราอยู่เงียบ ๆ ดีกว่า ตอนนี้เธอแบกรับความกดดันไว้มากจริง ๆ เธอจะโล่งใจได้ก็ต่อเมื่อเธอยุ่งเหมือนลูกข่าง”
เหลยสิงฟังจวงหว่านและไม่ได้ไปรบกวนเธอ แต่เขาเข้าร่วมกลุ่มการเตรียมงานวันเกิดให้กับซูเถา ไม่ว่าจะยุ่งหรือมีความกังวลแค่ไหน ชาวเถาหยางก็ยอมอดหลับอดนอนเพื่อจัดงานวันเกิดให้กับเถ้าแก่ของพวกเขา
ชาวเถาหยางยุ่งอยู่กับการเตรียมงานทั้งวันทั้งคืน
แม้แต่สือจื่อจิ้นเอง เขาไม่เพียงแต่ต้องลาดตระเวนทุกคืน แต่ยังต้องกำกับเฉินเทียนเจียวและคนอื่น ๆ เพื่อช่วยเขาเตรียมตัว
เฉินเทียนเจียวและคนอื่น ๆ ที่ทำงานมาจนหมดแรง ในตอนกลางคืนเขากำลังฝันว่าเขาอยู่ท่ามกลางสงคราม ฝันไปได้ครึ่งเดียวก็ถูกกัปตันของพวกเขาก็ลอยอยู่ในอากาศและถามว่าเฮลิคอปเตอร์สีชมพูพร้อมหรือยัง
ซูเถามัวแต่ยุ่งจงไม่ได้สังเกตเห็นการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของทุกคน เพราะเมื่อเจอกับพวกเขา และเห็นพวกเขามีอาการเหนื่อยล้า เธอก็คิดว่าพวกเขาคงนอนดึกเพราะทำงานล่วงเวลา ดังนั้นจึงพยายามผลักดันตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ในฐานะเถ้าแก่ เธอต้องทำงานหนักขึ้นกว่านี้ และทำทุกอย่างให้ดีที่สุด!
เมื่อเธอพยายามผลักดันตัวเองแบบนี้ ก็พาลให้สือจื่อจิ้นเดือดร้อนทำงานหนักไปด้วยกัน เธอไม่เพียงแต่ขอให้เขาตอกบัตรทุกคืน แต่ยังกำหนดขอบเขตของการลาดตระเวนให้เขาด้วยงานจำนวนมาก
สือจื่อจิ้นรู้สึกว่านี่เป็นการกดขี่ แต่เขาไม่กล้าพูด ดังนั้นเขาจึงเดินไปรอบ ๆ อย่างดื้อรั้นและต้องพยายามเจียดเวลาเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันเกิดของเธอ
ซูเถาไม่เพียงแต่กดขี่ร่างวิญญาณของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงนกและแมวของเธอด้วย
หลิงอวี่และเฮยจือหม่าก็ได้รับคัดเลือกจากเธอให้ทำงานข่าวกรองด้วยเช่นกัน
ภายใต้งานที่ทำการจับกุมที่มีความหนาแน่นสูงและความเข้มข้นสูง ผลลัพธ์จึงชัดเจนเป็นอย่างมาก และอัตราการเสียชีวิตในสถานที่ต่าง ๆ ลดลงถึง 40%
ความคืบหน้าของฐานการทดลองยังถูกเร่งขึ้นทีละขั้น เวลาการวิจัยที่ประเมินไว้จากเดิมสองเดือนเหลือเพียงสองสัปดาห์ และในที่สุด เช้าวันหนึ่งเสิ่นเวิ่นเฉิงมองไปที่ยาสีน้ำเงินเขียวในมือของเขาอย่างภาคภูมิใจ…
ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยออกมา
สำเร็จแล้ว สำเร็จแล้ว…
เขาฝังศีรษะไว้ในอ้อมแขน และร้องไห้จนไหล่สั่นเทิ้ม
กลุ่มนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่อยู่เคียงข้างเขาก็หลั่งน้ำตาอย่างเงียบ ๆ
เสิ่นเวิ่นเฉิงระงับอารมณ์ของเขาและขอให้ผู้ช่วยของเขาโทรหาซูเถา
ซูเถาที่เพิ่งผล็อยหลับไป รับโทรศัพท์อย่างงัวเงียก่อนชะงักไปครู่หนึ่งแล้ววิ่งไปที่ฐานทดลองทั้งชุดนอน
เมื่อเธอเห็นหลอดยาในมือของเสิ่นเวิ่นเฉิง ดูเหมือนเธอจะมองเห็นแสงแห่งความหลุดพ้นผ่านของเหลวที่มีขนาดเพียงสามมิลลิลิตร
เสิ่นเวิ่นเฉิงพาเธอไปที่ห้องทดลองที่เก็บตัวอย่างไว้ จากนั้นก็ตัดนิ้วฮว่าผีออกแล้วใส่ลงในภาชนะ และหยดยาลงไป
“เถ้าแก่ซู ดูสิ”
ดวงตาของซูเถาเบิกกว้าง และเห็นว่าทันทีที่ยาสัมผัสนิ้วของฮว่าผี มันก็เหมือนกับประกายไฟสัมผัสกับกระดาษ และกลายเป็นขี้เถ้าในช่วงเวลาสั้น ๆ
ในท้ายที่สุด แม้แต่ขี้เถ้าก็ถูกกัดกร่อนในอากาศอย่างช้า ๆ และสลายหายไปอย่างสมบูรณ์
“ในการฆ่าซอมบี้กลายพันธุ์ให้สมบูรณ์ใช้ยาเพียงสามมิลลิลิตรเท่านั้น”
เพื่อตรวจสอบผลกระทบนี้ เสิ่นเวิ่นเฉิงยังใช้ซอมบี้ที่เพิ่งจับได้เป็นพิเศษสำหรับการทดลองอีกด้วย
แน่นอนว่ายาจะต้องสัมผัสผิวหนังของมันเท่านั้น และภายในหนึ่งนาที ซอมบี้ก็ถูกทำลายด้วยเสียงคำรามแห่งความเจ็บปวด
“มันไม่มีผลกระทบต่อมนุษย์” เสิ่นเวิ่นเฉิงลองหยดยาลงแขนของเขาแล้วแสดงให้เธอดู
ซูเถาได้เห็นฉากการทำลายล้างแล้วก็ยังวิตกกังวลอยู่เล็กน้อย
แต่จริงอยู่ที่เมื่อสัมผัสกับผิวหนังมนุษย์จะระเหยออกไปเหมือนแอลกอฮอล์ในเวลาไม่นาน
ขอแค่ปริมาณยานี้มีมากเพียงพอ วันสิ้นโลกนี้ก็จะได้จบลงสักที
เมื่อวันนี้มาถึงจริง ๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามันไม่จริง
และน้ำตาก็ยังไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ
เสิ่นเวิ่นเฉิงตาเป็นประกาย “เถ้าแก่ซู เราประสบความสำเร็จ 99% แต่เรายังไม่ถึงขั้นตอนสุดท้าย รบกวนคุณเตรียมเฮลิคอปเตอร์เพื่อกระจายยา แต่เราต้องจับซอมบี้ให้ได้เป็นจำนวนมาก เราจะได้ผลิตยาได้มากขึ้น เราต้องขยายการผลิต”
“เมื่อเฮลิคอปเตอร์บินขึ้นสู่เหนือดินแดนสหพันธ์ ทุกอย่างจะคลี่คลายลง”
ตอนนี้ส่วนที่ยากที่สุดได้รับการแก้ไขแล้ว เหลือเพียงอย่างเดียวคือปริมาณ!
“ได้ค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ” ซูเถาปาดน้ำตาและพยักหน้าอย่างแรง
ข่าวการพัฒนายาที่ประสบความสำเร็จ ซูเถาได้แจ้งไปยังผู้นำที่สำคัญเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
เมื่ออดีตผู้นำกองทัพรู้ข่าว เขาก็ก้มศีรษะลงอย่างเงียบ ๆ และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำตา
“ถ้าเหล่าเลี่ยวยังอยู่ เขาคงได้ยินข่าวนี้กับหูของเขาเอง ทำไมเขาไม่ยืนหยัดอีกสักหน่อย เขาเป็นคนดื้อรั้นที่สุดตอนที่ทำสงครามเย็นกับฉัน”
ซูเถาทนไม่ไหวและถอนตัวออกไปอย่างเงียบ ๆ
ห้องปฏิบัติการเถาหยางกำลังอยู่ในช่วงที่วุ่นวายที่สุด
มันกำลังเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของการแข่งขัน และทุกวินาทีนั้นมีค่า
ซูเถาเริ่มจับซอมบี้กลายพันธุ์อย่างบ้าคลั่งและบีบอัดเวลานอนในแต่ละวันของเธอเหลือเพียง 3 ชั่วโมง เมื่อมีสัญญาณเตือนเพียงเล็กน้อย เธอก็จะไปปรากฏตัวในสถานที่แห่งนั้นทันที และดวงตาของเธอก็เป็นประกายเมื่อเจอซอมบี้กลายพันธุ์
ในสายตาของเธอ ซอมบี้กลายพันธุ์ค่อย ๆ เปลี่ยนจากความน่ากลัวเป็นแสงแห่งความหวัง
ยิ่งจับได้มากเท่าไร ยาของเสิ่นเวิ่นเฉิงก็จะผลิตได้มากขึ้นเท่านั้น
วันนั้นคงใกล้เข้ามาทุกที
เมื่อมันได้รับข่าวว่าเถาหยางยังเป็นศูนย์การผลิตทั้งยังวิจัยยาและวัคซีนด้วย ซึ่งดูเหมือนว่ายาเหล่านั้นจะถูกใช้งานในเวลาอันใกล้ แม้ว่ามันจะไม่รู้ว่ายาจะส่งผลอย่างไร แต่ก็ต้องไม่ใช่สิ่งที่ดีและอาจถึงขั้นหายนะด้วยซ้ำ
จากทั้งหมดที่กล่าวมา การมีอยู่ของเถาหยางทำให้รู้สึกเหมือนมีหนามแหลมคอยทิ่มแทง และไม่สามารถกำจัดความทุกข์ได้!
แต่เถาหยางก็เหมือนกับมีกำแพงเหล็ก ไม่สามารถเจาะทะลุไปได้ หากต้องการฆ่าใครสักคน ต้องรอให้คนด้านในออกมา
แต่ตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่ครอบครัวผู้อาศัยในเถาหยางถูกสังหารสามรายเพื่อเป็นการส่งสัญญาณเตือน ผู้คนในเถาหยางและตงหยางก็ได้เรียนรู้วิธีการอยู่รอด และไม่มีใครเคยออกนอกอาณาเขตหรือปล่อยให้ใครเข้าไปในพื้นที่ได้
ไซเรนรีบไปกระจายข่าวแก่พันธมิตรทุกคนในความมืด…โจมตีเถาหยาง!
เถาหยางเป็นคนพรากพันธมิตรของเราไป!
แทนที่จะมองหาการรวมตัวทีละคนในความมืด เป็นการดีกว่าที่จะเปิดเผยข่าวโดยตรงและบอกทุกคนว่าการเอาชนะเถาหยางเท่านั้นที่เราจะมีอนาคตได้ มนุษย์จะถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเรา และโลกนี้เป็นของพวกเรา!
เราไม่อยากเป็นขยะอีกต่อไป เป็นคนพิการที่มองไม่เห็นแสงสว่าง!
เราจะมีความแข็งแกร่งและจิตใจที่แข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่ามนุษย์! เราจะเป็นผู้ควบคุมโลกใบนี้!
ตราบใดที่เราสามัคคีกัน แม้ว่าเถาหยางจะมีกำแพงเหล็กจริง ๆ แต่ก็สามารถทำลายได้!
ทันทีที่ประกาศอันเย่อหยิ่งนี้ถูกปล่อยออกมา ก็ทำให้เกิดความโกลาหลและความตื่นตระหนกไปทั่วทุกพื้นที่
พวกมันไม่ได้ซ่อนตัวอีกต่อไป!
พวกมันได้ประกาศสงครามกับมนุษย์อย่างเป็นทางการแล้ว!
เป้าหมายหลักของการประกาศสงครามคือเถาหยางที่เป็นความหวังของทุกคน!
ซอมบี้กลายพันธุ์จำนวนนับไม่ถ้วนในความมืดเริ่มแยกเขี้ยวแสดงความโหดร้ายและคำรามไปทางเถาหยางราวกับสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก
