ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 433 ของขวัญวันเกิด
ตอนที่ 433 ของขวัญวันเกิด
ตอนที่ 433 ของขวัญวันเกิด
ในคืนนี้ เสียงสัญญาณแจ้งเตือนดังขึ้นอยู่หลายครั้ง และสายเรียกเข้าของซูเถาก็ดังไม่หยุด
เมื่อถึงรุ่งสางของอีกวันเสียงเหล่านั้นถึงหายไป หลังจากที่ซูเถาเช็ดน้ำตาที่เปียกชื้น เธอก็หันไปเห็นหลินฟางจือที่เพิ่งจะกลับมา พร้อมจ้องมองไปที่ใต้ตาดำคล้ำของเขา
คนหนึ่งตาแดง คนหนึ่งตาดำ
“ช่วงนี้หยุดรับออร์เดอร์ไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมนายถึงยังต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำอยู่อีกล่ะ?” ซูเถาสูดสมูกแล้วเอ่ยถามเขา
หลินฟางจือได้สติทันทีเมื่อซูเถาเอ่ยทัก
เขาเป่าลูกโป่งทั้งคืน และตอนนี้แก้มของเขาเจ็บมากจนไม่สามารถอ้าปากได้
โดยไม่รอให้เขาตอบคำถาม ซูเถาเดินเข้าไปหาเขาและเห็นว่ามีกลีบดอกไม้ติดอยู่บนตัวของเขา
“นี่คืออะไร? นายไปที่เรือนกระจกของอู๋เจิ้นตอนกลางดึกเหรอ?”
หลินฟางจือผู้ไม่สามารถโกหกได้ก็ตัวแข็งทันที
มันคงเป็นรอยเปื้อนตอนจัดทางเดินดอกไม้
เขาปรายสายตาไปมองสือจื่อจิ้นที่อยู่ข้าง ๆ เขาเพื่อขอความช่วยเหลือ
“หยุดคุยกันได้แล้ว ทั้งสองแยกย้ายกันไปพักผ่อนก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันตอนตื่น” สือจื่อจิ้น
หลังจากที่เขาพูดแบบนี้ ก็จริงอยู่ที่ตอนนี้ซูเถารู้สึกเหนื่อยมาก เธอจึงไม่ได้ติดใจถามเกี่ยวกับกลีบดอกไม้ และผล็อยหลับไป
คิดไม่ถึงว่าภายในสิบนาทีหลังจากหลับไป ก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง…
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลุกขึ้นเพื่อกดเชื่อมต่อ และเสียงของเซียวเหวินอวี้ก็ดังมาจากฝั่งตรงข้าม
“เถาจื่อ! คุณโอเคไหม? ฉันไปหลอกล่อเอาเครื่องบินรบมาจากพ่อสามลำ ฉันจะหาคนขับไปหาคุณเดี๋ยวนี้! รอก่อนนะ!”
“ไม่เป็นไร…” ซูเถาตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
อีกฝ่ายวางสายทันทีโดยไม่ทันรอให้กู้เสี่ยวหวานพูดจบ
เซียวเหวินอวี้ขับเครื่องบินมาจริง ๆ และเธอก็เป็นคนขับมันด้วยตัวเอง หากพ่อของเธอรู้เข้าคงปวดใจไม่น้อย
นี่คือเครื่องบินรบลำล่าสุด! เขาเพิ่งอัปเกรดระบบของตัวเองถึงระดับสูงสุด! เขายังไม่ได้เริ่มเฉลิมฉลองให้ตัวเองเลย!
เหมือนว่าซูเถาจะห้ามเธอเอาไว้ไม่ทัน พูดไม่ทันไรเครื่องบินรบก็บินอยู่บนน่านฟ้าด้านบนแล้ว ทั้งยังมีการปล่อยลูกกระสุนปืนใหญ่บางส่วนเข้าไปในพื้นที่ที่มีซอมบี้กลายพันธุ์เจ็ดสิบหรือแปดสิบตัวรวมตัวกัน ซึ่งแรงระเบิดเหล่านั้นได้ทำลายพวกมันไปกว่าครึ่ง
ซูเถา “!!!” กว่าเธอจะรวบรวมซอมบี้ให้มากระจุกอยู่ในพื้นที่เดียวกันมันไม่ง่ายเลย!
โชคดีที่เซียวเหวินอวี้ปล่อยกระสุนปืนใหญ่เพียงสองครั้งเท่านั้นในขณะที่เธอเดินทางกลับ ไม่เช่นนั้นซอมบี้กลายพันธุ์ทั้งหมดจะถูกกำจัดจนหมด
เซียวเหวินอวี้รู้สึกทึ่งกับความสามารถที่ร้ายกาจของเครื่องบินรบนี้
เธอไม่เคยเห็นพ่อสร้างเครื่องบินรบที่ทรงพลังขนาดนี้มาก่อน เมื่อลูกกระสุนปืนใหญ่ถูกปล่อยลงไป มันไม่เพียงแต่ระเบิดซอมบี้เท่านั้น แต่ยังเกือบจะระเบิดประตูเถาหยางอีกด้วย
เครื่องบินที่พ่อเธอสร้างมีอานุภาพมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เมื่อก่อนเขาทำได้เพียงต่อสู้กับเคียวโลหิตเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาสามารถทำร้ายซอมบี้กลายพันธุ์ให้บาดเจ็บสาหัสได้แล้วเหรอ?
เธอพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
ในขณะที่เธอสงบสติอารมณ์ ซูเถาก็มาขวาง ‘การกระทำชั่วร้าย’ ของเธอได้ทันเวลา
คิดไม่ถึงว่าพอฝ่ายของเซียวเหวินอวี้สงบลง ลั่วเหยียนก็ขับฐานทัพเคลื่อนที่ของเขาเข้าไปสนับสนุนอีกครั้ง
โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ก้าวร้าวเหมือนเซียวเหวินอวี้ พวกเขาสงบลงหลังจากได้รับโทรศัพท์จากซูเถาและไม่ได้รีบเร่งเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ
แต่สิ่งที่ซูเถาไม่คาดคิดก็คือการโจมตีของเซียวเหวินอวี้ทำให้ไซเรนโกรธ
มันทนไม่ไหวที่ถูกมนุษย์ตัวเล็กตัวน้อยโจมตีมันครั้งแล้วครั้งเล่า!
ซอมบี้ที่กระจัดกระจายทั้งหมดถูกนำตัวกลับไป ไม่ว่าจะไม่มีแขนหรือขาก็ตาม เอากลับมาให้หมด! เพื่อพยายามรวบรวมพันธมิตรจากทั่วทุกมุมโลกให้มากที่สุด!
“ฆ่า! และโจมตีขั้นสูงสุด!”
“ทำลายฐานเถาหยาง!”
ทำการโจมตีทุกทางเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าจะเข้าทำลายโดมป้องกัน หรือแม้การทำให้พื้นดินใต้เท้านั้นสั่นสะเทือน ให้ความรู้สึกเหมือนแผ่นดินไหวขนาด 5 หรือ 6 ริกเตอร์
หากฐานเถาหยางไม่แข็งแกร่งพอ แม้ว่าซอมบี้จะไม่สามารถเข้าไปได้ ผู้คนภายในเถาหยางก็ต้องถูกอาคารถล่มทับตาย
ฐานทัพและสถานที่ชุมนุมโดยรอบรู้สึกตกใจ พวกเขาทั้งหมดมองไปในทิศทางของเถาหยางด้วยความหวาดกลัว ในด้านหนึ่ง พวกเขาก็กำลังเตรียมพร้อมสำหรับการสนับสนุนขั้นสุดท้ายของเถาหยาง และในทางกลับกัน พวกเขาต่างอธิษฐานขอให้โล่ป้องกันของเถาหยางยังทนต่อการทำลายจากด้านนอก
……
สัญญาณเตือนภัยเหนือเถาหยางยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่องและมีความถี่มากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้เช่าที่ได้รับการประกาศเตือนให้เตรียมใจรับก็พากันรู้สึกสับสน
แม้แต่ซูเถาก็รู้สึกกังวล
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการปฏิบัติการของเซียวเหวินอวี้ ซอมบี้จึงรวมตัวกันเร็วขึ้นเรื่อย ๆ และในไม่ช้าก็ถึงจำนวนที่เธอต้องการ
ในที่สุดก็สามารถรวบรวมพวกมันได้ในเช้าวันนี้!
เธอสามารถปิดเครือข่ายของพวกมันได้แล้ว!
ในเวลาเดียวกันเสิ่นเวิ่นเฉิงยังได้เตรียมการฉีดพ่นสารเคมีชุดแรกและสั่งให้บุคลากรขนสารเคมีเหล่านี้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์
เพียงแค่…
“เฮลิคอปเตอร์สีชมพูลำนี้เป็นมายังไง ไม่ใช่ของเราใช่ไหม”
เฉินเทียนเจียวป้องปากแล้วตอบเสิ่นเวิ่นเฉิง “เหล่าต้าของเรามอบมันให้เถ้าแก่ซู อย่าเอะอะไป”
เสิ่นเวิ่นเฉิงเงียบเสียงลง
เขาไม่เข้าใจว่าหนุ่มสาวสมัยนี้คบหากัน มีการให้เฮลิคอปเตอร์เป็นของขวัญกันด้วยเหรอ
ซูเถาที่อยู่ไม่ไกลกำลังมุ่งความสนใจไปยังพื้นที่แห่งนั้น ไม่ได้ยินหรือสังเกตเห็นเฮลิคอปเตอร์สีชมพูบินอยู่บนน่านฟ้า
เธอเปิดระบบ และใช้เงินจำนวนมหาศาลเพื่อควบคุมพื้นที่นั้นโดยสมบูรณ์ ทันใดนั้นระบบก็ดังขึ้นในหัวของเธอ
[คำเตือน โดมครอบป้องกันมีร่องรอยความเสียหายกรุณาซ่อมแซมอย่างเร่งด่วน]
ปัญหานี้ไม่ได้ใหญ่โต ถึงแม้จะขาดทุนแต่ก็สามารถรองรับการโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ได้อีกเดือนหนึ่ง
การฟื้นฟูต้องใช้เงินสกุลเหลียนปังเท่านั้น
ซูเถาไม่ทันเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ แต่เธอไม่รู้ว่าหลังจากที่ระบบเตือนมันก็มีสัญญาณเตือนไปทั่วโลก…
เพราะในวินาทีถัดมา เสียงสัญญาณเตือนก็ดังไปทั่วท้องฟ้า ฐานเถาหยางได้รับคลื่นความถี่สูงขึ้นกว่าเดิม 3 เท่า และท้องฟ้าทั้งหมดก็เริ่มสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง จนสามารถมองเห็นโดมครอบโปร่งใสได้
เสียงสัญญาณแจ้งเตือนดูเหมือนจะส่งข้อความถึงทุกคน…โดมครอบป้องกันของเถาหยางทนไม่ไหวอีกต่อไป!
ฉางจิงเป็นสถานที่แรกที่พังทลายลง เหตุจากท่านผู้นำสูงสุดได้ออกคำสั่งให้ใช้กองกำลังของฉางจิงทั้งหมดไปสนับสนุนเถาหยาง!
บรรดาบุรุษผู้แข็งแกร่งที่ฐานซินตูก็กำลังทำการต่อสู้อย่างสุดกำลัง!
ในขณะที่ฐานอู๋ไถใช้สถานที่ของตนเป็นเหยื่อล่อ!
รถถังติดอาวุธจากฐานโส่วอันกำลังมุ่งหน้าไปยังเถาหยาง!
เซียวเหวินอวี้บินเครื่องบินรบเพื่อปล่อยระเบิดทำลายล้าง!
ดวงตาของลั่วเหยียนแดงยิ่งขึ้นไปอีก ในขณะที่ด้านหลังเขามีขบวนรถดัดแปลงขนาดใหญ่กำลังทำการเคลื่อนที่
ซูเถาไม่สนใจว่าโลกภายนอกจะวุ่นวายแค่ไหน เธอกำลังพยายามควบคุมซอมบี้เหล่านี้อย่างรวดเร็วเพื่อส่งไปยังฐานทดลองและใช้มันในการเป็นส่วนประกอบของยา
ซอมบี้ที่ถูกกักขังทั้งหมดถูกส่งไปยังห้องปฏิบัติการได้สำเร็จ
ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือไซเรน
ท่ามกลางฝูงชนซอมบี้ ซูเถามองเห็นมันได้ชั่วขณะหนึ่ง แม้ว่าร่างกายของมันถูกควบคุม แต่ความเกลียดชังและความเคียดแค้นในดวงตาของมันราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไป
ซูเถากำหมัดแน่น และแยกไซเรนไว้ตามลำพัง จากนั้นก็หยิบหลอดยาจากเสิ่นเวิ่นเฉิงแล้วเทลงบนหัวของมันเชื่องช้า…
ไซเรนค่อย ๆ กลายเป็นขี้เถ้าท่ามกลางเสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวด
“กองทัพขับเคลื่อน ขึ้นบินได้!” ซูเถาโบกมือ
เสียงคำรามของเครื่องยนต์ขนาดใหญ่ดังก้องอยู่ในหู และเฮลิคอปเตอร์ต่างก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยภารกิจและความรับผิดชอบอันใหญ่หลวง
หลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ลำสุดท้ายยกขึ้นจากพื้น ก็เกิดเสียงเชียร์ดังมาจากฝูงชนที่อยู่บนพื้นดิน
ในเวลาเดียวกันเสิ่นเวิ่นเฉิงก็ยื่นเข็มฉีดยาขนาดเล็กให้กับซูเถา
ด้านในคือของเหลวใสสามมิลลิลิตร
“เถ้าแก่ซู ความหวังของเราสำเร็จแล้ว วัคซีนถูกพัฒนาเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไวรัสซอมบี้จะไม่สามารถแพร่เชื้อไปยังร่างกายของเราได้อีกต่อไป” เขาเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา
“นอกจากนี้ ผมขออวยพรให้คุณมีความสุขในวันเกิด นี่เป็นของขวัญวันเกิดจากพวกเราพนักงานและเจ้าหน้าที่ทุกคน”
