ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 434 จบบริบูรณ์ (1)
ตอนที่ 434 จบบริบูรณ์ (1)
ตอนที่ 434 จบบริบูรณ์ (1)
“สุขสันต์วันเกิดเถ้าแก่ซู!” นักวิจัยที่หน้าตาซีดเซียวยิ้มและตะโกนอวยพรเธอพร้อมกัน
แม้แต่ผู้เช่ารอบ ๆ ก็ตะโกนเสียงดัง
“สุขสันต์วันเกิด!!”
“เถ้าแก่ซู สุขสันต์วันเกิดและขอให้โชคดี!”
“เถ้าแก่ซู! สุขสันต์วันเกิด ขอให้เถ้าแก่อยู่เย็นเป็นสุข!”
“เถ้าแก่ซู!”
“เถ้าแก่ซู…”
สุดท้ายไม่รู้ว่าใครตะโกนเสียงลั่นมาจากระเบียงหน้าต่าง
“ผมรักเถาหยาง ผมรักเถ้าแก่ซู!!!”
เป็นผู้ชายแต่เสียงแตกเหมือนไก่ขัน
เฉินเทียนเจียวที่กำลังนั่งอยู่ในเฮลิคอปเตอร์สีชมพูจู่ ๆ ก็ผงะไป และตระหนักได้ว่าตนเองไม่ควรตะโกนออกไป
ซูเถาตกตะลึงเมื่อมองดูหลอดวัคซีนเล็ก ๆ ในมือ เสียงอวยพรมากมายลอยเข้าหู เธอพยายามที่จะอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่เธอก็ไม่สามารถกลั้นได้จริง ๆ
หลังจากยุ่งจนหัวหมุนเธอก็ลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตนเอง
ในช่วงสิบแปดปีที่ผ่านมา ไม่เคยได้ฉลองวันเกิดสักครั้ง ไม่เคยมีใครจำได้ว่าเธอเกิดวันไหน บางครั้งหลี่หรงเหลียนนึกขึ้นมาได้ก็จะเพิ่มข้าวให้เธอ ไม่มีเซอร์ไพรส์และไม่มีของขวัญ เธอเอาแต่บ่นว่าโลกแตกแล้ว สภาพความเป็นอยู่ของครอบครัวไม่ดี ขอให้เธอเชื่อฟัง
เป็นเวลาสิบแปดปีแล้วที่เธอได้ยินเรื่องนี้
แต่ว่าตอนนี้…
เธออ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก มีคำพูดนับพันก่อขึ้นในใจ หลากหลายอารมณ์จุกอยู่ในอก เธอไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้แม้แต่น้อย
“สุขสันต์วันเกิดนะเถาจื่อ” จวงหว่านหลั่งน้ำตาและรีบเข้าไปกอดเธอเอาไว้
เมิ่งเชียนก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อกอดพวกเขา
จากนั้นตามมาด้วยหลินฟางจือ หม่าต้าเพ่า ผู้อาวุโสเหม่ย เฉียนหลิน เฉียนหรงหรง อู๋เจิ้น พ่อครัวฉิน เมิ่งเสี่ยวป๋อ เสี่ยวอวี๋ เหล่าอวี๋ผอ…
ทุกคนยังกอดกันเหนียวแน่นเหมือนแต่ก่อน ทุกคนร่วมกันสร้างที่แห่งนี้มาด้วยกันทีละก้าวจนถึงทุกวันนี้
ทุกคนล้อมรอบซูเถาไว้แน่น และสิ่งที่ซูเถากอดไว้ในอ้อมแขนของเธอคือวัคซีนที่เต็มไปด้วยการเผชิญหน้ากับภารกิจและเรื่องราวมากมาย การพัฒนาวัคซีนที่ประสบความสำเร็จถือเป็นด่านสุดท้ายของยุคที่มืดมนนี้
หลังจากยี่สิบปีแห่งความวุ่นวายและการนองเลือด ตอนนี้ได้เดินทางมาถึงจุดจบแล้ว
ซูเถารู้สึกได้ถึงกระแสความอบอุ่นที่ยังคงอยู่ในหัวใจของเธอไหลเวียนอย่างต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุด
ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของทุกคน!
ขอบคุณผู้ศรัทธาที่ไม่ละทิ้งการวิจัยทางวิทยาศาสตร์มาเป็นเวลา 20 ปี!
ขอบคุณผู้สร้างและผู้จัดการของเถาหยางทุกคนที่ทำงานหนัก!
เพื่อนร่วมชาติทุกคนที่เสียสละและอุทิศตนในโลกที่มีปัญหานี้!
ในเวลานี้เฮลิคอปเตอร์สีชมพูปรากฏขึ้นในท้องฟ้าที่บินอยู่ไม่สูงมากนัก เสียงคำรามของเครื่องยนต์ขนาดใหญ่ทำให้ซูเถาเงยหน้าขึ้นมอง
เฉินเทียนเจียวที่รับหน้าที่เป็นกัปตันตะโกนใส่เธอ
“เถ้าแก่ซู! เหล่าต้าของเราชวนคุณขึ้นมาชมพระอาทิตย์ขึ้น!”
เมื่อซูเถาเห็นเฮลิคอปเตอร์สีชมพูลำนี้ เธอก็รู้ว่านี่เหมือนการคัดลอกการออกแบบรถที่เวินม่านมอบให้เธอ จากนั้นก็หลั่งน้ำตา
เธอปีนบันไดขึ้นเฮลิคอปเตอร์ พร้อมกับรัดเข็มขัดนิรภัย และจากนั้นเฮลิคอปเตอร์ก็ค่อย ๆ วนขึ้นไปเหนือท้องฟ้า
ชาวเถาหยางโบกไม้โบกมือพร้อมตะโกนอวยพรเธอ เมื่อมองลงไปด้านล่างผู้คนก็เหมือนจะเล็กลงเรื่อย ๆ และเมื่อเงยหน้าขึ้นไปในระยะไกล เฮลิคอปเตอร์นี้ก็ได้ฉีดพ่นละอองยาอย่างต่อเนื่อง จนเกิดสายรุ้งอันงดงามขึ้นในยามเช้า ผสานรวมเข้ากับก้อนเมฆราวกับเป็นอาณาจักรแห่งสายรุ้ง
ยาไม่เพียงนำมาซึ่งความสงบสุขเท่านั้น แต่ยังนำมาซึ่งสายรุ้งอันน่าทึ่งอีกด้วย
ซูเถาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
“สุขสันต์วันเกิดนะเถาเถา”
เธอหันศีรษะของเธอไปกะทันหัน และเห็นสือจื่อจิ้นนั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เพียงแต่ว่าร่างกายของเขาเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ จนเห็นตัวตนได้ไม่ชัดเจนนัก
ซูเถาต้องการคว้าเขาโดยสัญชาตญาณ แต่มันก็เปล่าประโยชน์ มือของเธอยังคงผ่านร่างเขาไปได้เหมือนเช่นเคย
สือจื่อจิ้นก็อยากที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสผมของเธอ แต่แล้วมันก็ต้องทะลุผ่านไป จึงแสดงสีหน้าเศร้าเสียใจออกมา
“ใกล้รุ่งสางแล้ว น่าเสียดายที่ผมคงไม่สามารถชมพระอาทิตย์ขึ้นร่วมกับคุณได้ ผมสัญญาว่าปีหน้าผมจะไม่พลาดแม้แต่นาทีเดียวในวันเกิดของคุณ”
หลังจากพูดประโยคนี้ พระอาทิตย์ก็ส่องแสงเจิดจ้านอกหน้าต่าง
“ฉันจะรอคุณ จนกว่าคุณจะฟื้นขึ้นมาจริง ๆ!” ซูเถาพูดอย่างเร่งด่วน
ร่างกายของสือจื่อจิ้นสลายไปภายใต้แสงแดดอันอบอุ่นยามเช้า
สายรุ้งยังคงเปล่งประกายสดใส แต่อารมณ์ของซูเถาหดหู่
เฉินเทียนเจียวรู้สึกสะเทือนใจมาก “เถ้าแก่ซู ขอบคุณนะ เมื่อเหล่าต้าได้ยินคำพูดนี้ของคุณ เขาต้องรีบฟื้นขึ้นมาเพื่อปกป้องคุณด้วยชีวิตของเขาอย่างแน่นอน หากคุณมีภารกิจอะไร เขาก็พร้อมที่จะออกไปต่อสู้ให้แม้ว่ามันจะไร้สาระก็ตาม”
“ในอนาคตฉันไม่ต้องการให้เขาแบกภาระหนักอีกต่อไป” ซูเถารู้สึกขบขันกับสิ่งที่เขาพูด
……
ยาที่โปรยปรายลงไปราวกับสายฝนนี้สามารถกวาดล้างซอมบี้ทางตอนใต้ไป 90% ไม่เพียงแต่ซอมบี้กลายพันธุ์ที่ซ่อนอยู่ในความมืดเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเคียวโลหิตและซอมบี้ธรรมดา พวกมันทั้งหมดถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว
และยาชุดใหม่ยังคงผลิตอย่างเข้มงวดตามแผนของทีมวิจัยเสิ่นเวิ่นเฉิง ซึ่งจะต้องฉีดพ่นยาต่อไปอีกครึ่งปีและภายในหนึ่งปีทุกคนก็จะได้รับการฉีดวัคซีนอย่างครบถ้วน มนุษย์จะกลับมาปกติสุขสมบูรณ์ ไวรัสควบคุมได้ ชีวิตใหม่จะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
ฐานหลัก ๆ ที่ตั้งใจเดินทางมาสนับสนุนเถาหยางมองเห็นสายรุ้งอันน่าทึ่งบนท้องฟ้า หัวใจที่เปี่ยมไปด้วยพลังพร้อมเผชิญหน้ากับอันตราย ราวกับว่ากำลังถูกทำให้มลายหายไป พวกเขาทั้งหมดจ้องมองไปที่ท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า
“สำเร็จแล้ว! มันคือยาสังหาร! เถาหยางทำสำเร็จ! วันสิ้นโลกจบลงแล้ว!” ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้น
เสียงนี้ดังราวกับสายฟ้าฟาด ทุกคนต่างโห่ร้อง และร้องไห้ออกมาเสียงดัง
ขณะเดียวกันก็มีข่าวแพร่สะพัดไปทั่วสารทิศและสถานที่ต่าง ๆ ทุกคนร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างดีใจ
หลังจากที่ซูเถาลงจากเฮลิคอปเตอร์แล้ว สิ่งแรกที่เธอทำคือประสานงานกับฉางจิงในเรื่องการปล่อยวัคซีนป้องกัน และเริ่มแผนการฉีดวัคซีนระดับชาติ
หลังการประชุมใหญ่ก็มีการประชุมเล็ก ๆ และหลังการประชุมเล็ก ๆ เธอก็ได้ไปพูดคุยกับท่านผู้นำสูงสุดเป็นเวลานานสองชั่วโมง
กว่าจะจัดการเรื่องต่าง ๆ ก็ค่ำแล้ว เธอก็ตระหนักว่าตนเองไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน
ด้วยความหิว เธอจึงรีบเดินไปโรงอาหารอย่างรวดเร็ว แต่ทันทีที่เปิดประตูก็พบว่ามีกลีบดอกไม้ปลิวว่อนลงมาเหนือศีรษะ
ทางเข้าเป็นทางเดินที่ถูกปกคลุมไปด้วยดอกไม้ มีเค้กหรูห้าชั้นอยู่ตรงปลายทาง โต๊ะทั้งสองด้านเต็มไปด้วยของขวัญหลากหลายขนาด และเพดานเหนือศีรษะเต็มไปด้วยลูกโป่งสีสันสดใส
ผู้คนหลายสิบคนทั้งจวงหว่าน เมิ่งเชียน หม่าต้าเพ่า ฯลฯ ต่างก็ยืนเคียงข้างกัน และเมื่อพวกเขาเห็นซูเถาที่ทำท่างุนงง พวกเขาก็ตะโกนขึ้นพร้อมกัน
“เจ้าของวันเกิดมาแล้ว!”
ก่อนที่ซูเถาจะทันได้โต้ตอบ เฉินซีก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับกลุ่มเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในชุดกระโปรงผ้าโปร่ง พร้อมยื่นหมวกวันเกิดและยื่นช่อดอกไม้ให้เธอ
เธอรีบแต่งตัวและตรงไปขอพรหน้าเค้กที่มีการจุดเทียนเอาไว้แล้ว
ควรจะขอพรอะไรดี?
เฮ้อ เธอน่ะเป็นคนโลภมาก เธอต้องการเผยแพร่วัคซีนไปทั่วทั้งประเทศและแม้กระทั่งทั่วโลกโดยเร็วที่สุด และต้องการให้เพื่อนร่วมชาติกลับสู่ชีวิตที่เจริญรุ่งเรืองและสงบสุขก่อนวันสิ้นโลก
เธออยากให้สือจื่อจิ้นเลิกเป็นผีแล้วฟื้นขึ้นเร็ว ๆ
ขออวยพรให้อดีตผู้นำกองทัพและผู้อาวุโสเหม่ยมีสุขภาพแข็งแรง
หวังว่าม่านม่านจะมีลูกเป็นของตัวเองโดยเร็วที่สุด
หวังว่าล่าเจียว และภรรยาของเมิ่งเสี่ยวป๋อจะให้กำเนิดบุตรได้อย่างราบรื่น
หวังว่าอู๋เจิ้นจะสามารถออกมาจากเงามืดของอดีตได้อย่างสมบูรณ์ และพบคนที่จะอยู่กับเขาตลอดไป
หวังว่าเหลยสิงจะตัดใจจากเธอได้และกลับมาเป็นตัวของตัวเอง
ส่วนกู้หมิงฉือ เธอหวังว่าอาการสมองเสื่อมของชายชรากู้จะดีขึ้น และเขาจำหลานชายของเขาได้สักที…
