ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 438 ตอนพิเศษ 4

ตอนที่ 438 ตอนพิเศษ 4

ตอนที่ 438 ตอนพิเศษ 4

ซูเถาตกตะลึง

ชิ้นส่วน? รวบรวม?!

ในชั่วพริบตา ดูเหมือนเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง และเลือก ‘ใช่’ ด้วยความกลัว

[กำลังรวม กรุณารอสักครู่…]

[การควบรวมเสร็จสมบูรณ์ ระบบเจ้าของอสังหาฯ ตรงตามเงื่อนไขที่ซ่อนอยู่สำหรับการอัปเกรดเลเวล 9 เพื่อมองหาชิ้นส่วนที่ขาดหายไปของระบบหลัก โฮสต์ต้องการใช้เงิน 100 ล้านเหลียนปังเพื่ออัปเกรดระบบหรือไม่?]

หัวใจของซูเถาแทบเด้งกระดอนออกจากอก ดังนั้นเธอจึงคลิก ‘ใช่’ ต่อไป

[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ ระบบเจ้าของอสังหาฯ ได้รับการอัปเกรดหนึ่งระดับเป็นเลเวล 9 การอัปเกรดนี้จะเปลี่ยนเป็นระบบหลักโดยอัตโนมัติ และชิ้นส่วนที่เหลือของระบบหลักคือ 0/2]

[สามารถสอบถามฟังก์ชันและร้านค้าที่ปลดล็อกได้บนหน้าจอระบบที่เกี่ยวข้อง]

[อัปเกรดรางวัลเพื่อปลดล็อกร้านค้าในอนาคต ซึ่งสามารถพบได้ที่หน้าร้าน]

ซูเถาคลิกที่หน้าจอระบบด้วยความงุนงง และพบว่าหน้าจอหลักเพิ่มขึ้น ‘สร้างยานพาหนะการบิน’ บนหน้าจอหลักของเธอ

หลังจากคลิกเข้าไป เธอก็เข้าใจว่านี่คือระบบของนายท่านเซียว เธอสามารถใช้งานได้ตามปกติ รวมถึงร้านค้าและฟังก์ชันที่เขาปลดล็อกหลังจากทำงานหนักมามากว่าสิบปี

ตอนนี้หากมีเครื่องบินธรรมดาอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็สามารถเปลี่ยนมันเป็นเรือบรรทุกเครื่องบินได้ภายในไม่กี่นาที

ซูเถารู้สึกว่าคอของเธอแห้งเล็กน้อย แห้งมากจนเธอพูดไม่ออก

จากเดิม…ที่เธอมีเพียงระบบเดียวเท่านั้นจู่ ๆ ถูกแบ่งออกเป็นหลายส่วนโดยไม่ทราบสาเหตุ

ระบบเจ้าของอสังหาฯ จึงเป็นส่วนที่ใหญ่ที่สุด และมีฟังก์ชันค่อนข้างครบถ้วน รวมไปถึง ‘อาหาร’ และ ‘ที่อยู่อาศัย’ ที่เป็นปัจจัยจำเป็นพื้นฐานของชีวิต

นายท่านเซียวเป็นเพียงชิ้นส่วนเล็ก ๆ ที่สามารถเปลี่ยนได้เฉพาะวัตถุการบินได้เท่านั้น ระบบของลั่วเหยียนก็อาจเป็นเพียงชิ้นส่วนเล็ก ๆ เช่นกัน

ถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดก็น่าจะเหลืออีกสองชิ้น

แล้วมันคืออะไร

เสื้อผ้า? เครื่องประดับ?

เธอไม่น่าจะเดาพลาด คงจะเป็นระบบเสื้อผ้าหรือความบันเทิง ระบบคงอ่อนแอมากจนไม่ถูกค้นพบหรือดำเนินการอย่างจริงจังในวันสิ้นโลกแบบนี้

เพราะปีนี้เธอและลั่วเหยียนต่างก็มองหาคนที่มีระบบเหมือนกัน แต่ไม่พบอะไรเลย

ซูเถารู้สึกงุนงงเล็กน้อย ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าระบบมีไว้สำหรับเธอในการรวบรวมชิ้นส่วนทั้งหมด?

เกิดอะไรขึ้น เธอยังไม่เกษียณเหรอ แล้วทำไมจู่ ๆ เธอถึงต้องไปทำภารกิจอื่นล่ะ?

“เถาจื่อ เถาจื่อ! กลัวเหรอ?” ใบหน้าของเซียวเหวินอวี้ปรากฏขึ้นในนิมิตของเธอ

ซูเถากลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง และหัวเราะออกมาเบา ๆ “เอ่อ ใช่ นิดหน่อยน่ะ”

เธอกลัวจริง ๆ

เธอกลัวแผนการและวิธีการของเซียวเหวินอวี้ และยังกลัวการรวมระบบอย่างกะทันหันอีกด้วย

เธอแค่อยากจะเป็นคนธรรมดา

เซียวเหวินอวี้ยิ้มอย่างตรงไปตรงมา

“ฉันมีความแค้นในใจมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือเทวดาฟ้าดิน ฉันก็ต้องฆ่าเขา!”

“ขอแสดงความยินดีด้วย ความปรารถนาของคุณเป็นจริงแล้ว” ซูเถาก็เลยยิ้มไปกับเธอ

“เถาจื่อ คุณกลัวฉันหรือเปล่า” เซียวเหวินอวี้ถามทันที

ซูเถาส่ายหัว “ไม่กลัว คนที่ขับเครื่องบินมาเพื่อช่วยฉัน จะไม่มีวันทำร้ายฉัน”

เซียวเหวินอวี้หัวเราะเสียงดังและกอดเธอเอาไว้แน่น

“เถาจื่อ ฉันมีความสุขมากเลยเถาจื่อ!”

……

การมีเพื่อนรักเป็นหัวหน้าตระกูลมีประโยชน์ยังไงน่ะเหรอ?

สิ่งที่ดีก็คือในช่วงสองวันที่ซูเถาพักอยู่ที่บ้านตระกูลเซียว เธอได้เข้าใจว่าคนที่มีอำนาจเหนือทุกอย่าง มีแต่คนเคารพยำเกรงมันเป็นยังไง

น้องชายและน้องสาวต่างมารดาของเซียวเหวินอวี้ ทุกคนต่างก็มีความสุภาพต่อเธอ พวกเขาคอยมาดูแลรับใช้เธอไม่ห่าง เพียงเพื่อทำให้เซียวเหวินอวี้พึงพอใจ

แม้แต่สือจื่อจิ้นก็ได้อาศัยบุญบารมีนั้นด้วย

แต่เพราะเขาหน้าตาดีและมีนิสัยดี น้องสาวคนที่สิบสี่ของเซียวเหวินอวี้จึงหลงใหลในตัวเขา ทุกครั้งที่เธอเห็นสือจื่อจิ้น ดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะเป็นประกายขึ้น และเธอก็ดูเหมือนดอกไม้ที่เพิ่งบานสะพรั่ง

แต่สุดท้ายแล้ว เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็ทำได้แค่คิดไม่ซื่อแต่ไม่มีความกล้า เธอจึงกล้าที่จะมองดูจากระยะไกลเท่านั้น แอบร้องเรียกเขาว่า ‘คุณสือ’ แล้ววิ่งจากไป

เธอไม่กล้าแม้แต่จะอิจฉาซูเถาตรง ๆ เลยทำได้แต่อิจฉาอยู่ลึก ๆ

เมื่อพวกซูเถาจากไป เธอก็เอาแต่ร้องไห้ปานจะขาดใจ

เธอรับรู้ได้ว่าการแอบชอบใครคนหนึ่งในครั้งแรกของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง

เมื่อซูเถาเข้าไปในรถ ก็กวาดตามองสำรวจสือจื่อจิ้นขึ้นลง แล้วพ่นลมหายใจเย็นชา

สือจื่อจิ้นรีบไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เพราะกลัวเธอจะไม่พอใจด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาจงใจเข้าใกล้และพูดย้ำกับเธอ

“ถอนหายใจใส่ผมทำไม ถอนหายใจใส่ผมทำไม ทำไมต้องถอนหายใจด้วย”

ลมหายใจที่เขาหายใจออกรดใส่ใบหน้าของซูเถา ใบหน้าของเขาก็เคลื่อนเข้ามาใกล้ ๆ จนเธอไม่สามารถหลบหนีได้

ใบหน้าของซูเถาลุกเป็นไฟด้วยความตื่นตระหนก และก็ผลักหน้าอกของเขาออก “ดึงดูดผึ้งและเหล่าผีเสื้อดีนัก ไปให้พ้นเลยนะ! น่ารำคาญ!”

สือจื่อจิ้นปฏิเสธ แต่เอาจมูกถูใบหูของอีกฝ่ายแล้วส่งเสียง “หึ่งหึ่ง”

“แล้วดึงดูดคุณได้ไหม หึ่งหึ่ง…”

ซูเถารู้สึกจั๊กจี้จนอยากจะหัวเราะออกมา แล้วเธอก็ทนไม่ไหวหัวเราะออกมาจริง ๆ

“คุณเป็นอะไร ไม่ต้องปิดบังผมหรอก มันปิดไม่มิดหรอกนะ”

สือจื่อจิ้นออกไปยืนด้านข้างของซูเถา ห่างประมาณยี่สิบเซน เขามองลงไปที่ไหล่ของตัวเอง “ดูผมของคุณสิ”

ซูเถาเหลือบมอง และเส้นผมของเธอติดอยู่กับเสื้อคลุมของเขาเนื่องจากไฟฟ้าสถิต

สือจื่อจิ้น “เส้นผมของคุณอยากอยู่กับผม”

ซูเถาเตะเขาอยู่ตรงนั้น

เมื่อสือจื่อจิ้นถูกเตะเพราะเขากล่าวหาว่าเธอตบตาเขาไม่มิด เขาก็เลิกหยอกล้อเธอและยอมแพ้ให้กับเธอแต่โดยดี

ซูเถาต้องการศึกษาร้านค้าในอนาคตที่เพิ่งปลดล็อกในรถ แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงดมฟึดฟัดของเขา

“คุณได้กลิ่นอะไรหรือเปล่า”

“ดูเหมือนคุณจะเปลี่ยนแชมพูใหม่แล้ว คืนนี้แบ่งให้ผมใช้บ้างสิ”

หลังจากที่สือจื่อจิ้นพูดจบ เขาก็จ้องมองเธอไม่วางตาราวกับว่าเขาสามารถมองดูเธอได้ไม่มีเบื่อ

ซูเถาตีเข้าที่จมูกของเขา

“ทำตัวเป็นสุนัขไปได้ ออกไปเปลี่ยนกะกับเจียงอวี่ซะ เขาขับรถมาหกชั่วโมงแล้ว ถึงเวลาเปลี่ยนกะแล้ว”

สือจื่อจิ้นจากไปอย่างไม่เต็มใจ ขณะที่ซูเถาเริ่มสำรวจร้านใหม่

ร้านค้าในอนาคตที่น่าสนใจมีการผลิตยาและอาวุธที่ไม่สามารถผลิตได้ในระดับเทคโนโลยีของสหพันธ์ในปัจจุบัน รวมถึงผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ไฮเทคและหุ่นยนต์ทำความสะอาดอัจฉริยะมากมาย

เธอยังเห็นลิฟต์อวกาศ ซึ่งเป็นยานพาหนะเคลื่อนย้ายในอวกาศระหว่างดาวเคราะห์ทั้งสองดวง ซึ่งมีอยู่ในแนวคิดทางวิทยาศาสตร์ของสหพันธ์เท่านั้น

นอกจากนี้ยังมียานอวกาศทุกประเภทที่สามารถบินไปยังอวกาศอีกด้วย

แน่นอน… มันจะเป็นไปได้ไหมที่จะไล่ตามดวงดาว แล้วได้เห็นดาวดวงอื่นนอกจากโลก?

หัวใจของซูเถาเต้นเร็วขึ้นและการหายใจของเธอก็ขาดช่วง

แต่พอเห็นราคาก็สงบลงทันที

ดูเหมือนว่าเป็นสินค้าที่กินเวลาและพื้นที่จึงต้องเสียภาษีเทคโนโลยีราคาแพง สินค้าที่เดิมทีต้องการผลึกนิวเคลียส 3,000 อัน จะต้องจ่ายภาษีเทคโนโลยีเพิ่มเติมเป็นผลึกนิวเคลียสจำนวน 12,000 อัน

ยิ่งสินค้ามีความแตกต่างจากระดับเทคโนโลยีของยุคนี้มากเท่าใร ภาษีก็จะยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น

ซูเถาสามารถดูได้เฉพาะผลิตภัณฑ์ธรรมดาบางอย่างเท่านั้น

เมื่อพลิกผ่านไปเธอก็หันไปที่กลุ่มของยา

สายตาของเธอจ้องมองไปที่ขวดยาสีน้ำเงินเขียวโดยไม่ได้ตั้งใจ

คำอธิบายข้างต้นคือสามารถซ่อมแซมความเสียหายของร่างกายได้ ไม่ว่าจะเป็นการบาดเจ็บภายนอกหรือการบาดเจ็บภายใน และสามารถบรรลุผลการซ่อมแซมได้ถึง 90%

สิ่งที่ทำให้ซูเถาตกใจคือยังมีความคิดเห็นด้านล่าง

ล่าสุดคือ :

ภรรยาผมได้รับความเสียหายทางร่างกายอย่างไม่อาจรักษาได้หลังคลอดบุตรคนแรก หมอบอกว่ามีลูกอีกไม่ได้แล้ว ขอบคุณทางบริษัทที่ให้เรามีลูกสาวคนที่สองที่น่ารักแบบนี้