ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 55 บอสกู้ ความคิดอย่างรอบคอบถี่ถ้วนของคุณที่จะตีฉันในเถาหยางฉันได้ยินแล้ว
บทที่ 55 บอสกู้ ความคิดอย่างรอบคอบถี่ถ้วนของคุณที่จะตีฉันในเถาหยางฉันได้ยินแล้ว
บทที่ 55 บอสกู้ ความคิดอย่างรอบคอบถี่ถ้วนของคุณที่จะตีฉันในเถาหยางฉันได้ยินแล้ว
“ฉันไม่ได้เห็นห้องครัวที่กว้างและสะอาดเช่นนี้มานานแล้ว เครื่องใช้ไฟฟ้าขนาดเล็กเหล่านี้ก็ด้วย แม่หนูเธอลำบากแล้ว ฉันได้ยินลูกเฉินบอกว่าเธอเป็นคนเตรียมทุกอย่างไว้เหรอ”
หญิงชราพูดพลางเดินไปจับมือซูเถาไว้ “บอกย่าหน่อยว่าเธอชอบกินอะไร ย่าทำเสร็จแล้วจะเอาไปให้ที่ห้อง”
เฉินเทียนเจียว คุณย่า?
เขารู้ว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่ของซูเถาแต่ก็เห็นได้ชัดว่าอายุไม่ได้ห่างกันเยอะนะ!
เมื่อหญิงชราได้บ้านแล้วก็ลืมลูกชายของเธอไปเลย เธอเดินไปรอบ ๆ ห้องทุกห้อง และยิ่งรู้สึกชอบเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นระเบียงกว้างที่รับแดด
“วันหลังฉันจะไปที่ไร่ เพื่อซื้อดินและเมล็ดพืชเอากลับมาปลูกที่ระเบียง ถ้าหนูเถาอยากกินอะไรก็มาหาฉันได้นะ”
เฉินเทียนเจียวเอนตัวลงถามขึ้นอย่างไร้ยางอาย “แม่แล้วผมล่ะ?”
หญิงชราเฉินเมินเฉยต่อเขา “ทั้งปีเอาแต่อยู่ข้างนอก ยังมีหน้าจะกินอะไรล่ะ”
เมื่อคำพูดนี้ออกมาทุกคนพากันหัวเราะ ซูเถาเองก็ยิ้มออกมาเช่นกัน และเป็นตอนนั้นเองที่สายตาของเธอก็บังเอิญสบเข้ากับใบหน้าของสือจื่อจิ้น เธอจึงส่งเสียงฟึดฟัดครั้งหนึ่งแล้วเบือนหน้าหนี
สงครามเย็นยังคงดำเนินต่อไป…
เมื่อจัดหาที่อยู่ให้สองแม่ลูกตระกูลเฉินเสร็จแล้ว ซูเถาก็กลับไปที่สํานักงาน หญิงสาวถูมือของตัวเองเพื่อตรวจสอบยอดเงินในบัญชี
เงิน 80,000 เหลียนปังเข้าบัญชี ทำให้คลังเก็บเงินเล็ก ๆ ของเธอกลับมามีเงินจำนวนมากขึ้น และมีเงินมากกว่า 90,000 เหลียนปัง
จวงหว่านก็เข้ามาคุยกับเธอถึงเรื่องการจัดห้องว่างที่เหลืออยู่
“เพื่อนร่วมงานของฟ่านฉวนฮุยได้จองห้องเดี่ยวหมายเลข 013 ไว้ พรุ่งนี้เช้าจะมาลงทะเบียน ตอนนี้เรายังมีห้องเดี่ยวว่างห้าห้อง ห้องคู่หกห้องยังว่างอยู่ คุณว่าเราจะเปิดโฆษณาช่องทางการเช่าเป็นการภายในเมื่อไหร่ดี ผู้เช่าหลายคนเริ่มถามแล้ว”
ซูเถาเอ่ย “พรุ่งนี้มาเริ่มกันเถอะ”
เธอต้องการหาเงินก่อนที่เธอจะจากไป ซื้อของบางอย่างเพื่อที่เธอจะได้ออกเดินทาง
จวงหว่านพยักหน้า “อ่อ อีกอย่าง ช่วงสองสามวันนี้ป้าฉีรายงานกับฉันว่าชั้นที่สองของอาคารสองของเรามักจะมีกลิ่นเหม็นเน่า หลังจากถามถึงได้รู้ว่าคู่สามีภรรยาจากหน่วยงานการเกษตรกินอาหารแล้วไม่ทิ้ง แต่ตั้งไว้ในห้องนั่งเล่น บอกว่าพอเปิดประตูห้องของทั้งสองคนแล้วก็เห็นว่าไม่มีพื้นที่จะเดินแล้ว”
“ป้าฉีทนไม่ไหว เธอจึงบอกว่าให้พวกเขาใส่ใจความสะอาดหน่อย ผู้เช่าบนชั้นสองคนอื่น ๆ ก็ไม่พอใจเช่นกันจนพวกเขาทะเลาะกัน สุดท้ายพวกเขาสองคนก็ประนีประนอม และบอกว่าจะหาคนทำมาทำความสะอาด ฉันเลยจะมาถามเธอว่าคนแปลกหน้าเข้ามาในเถาหยางได้ไหม”
ซูเถาไม่มีอะไรจะพูด “ฉันยังสามารถไม่ยอมให้เข้ามาได้เหรอ ถ้าไม่ยอมให้เข้ามา พวกเขาสองคนก็จะเปลี่ยนทั้งชั้นสองให้เป็นที่ทิ้งขยะ เดี๋ยวคนทำงานมา พี่ก็ไปเปิดสิทธิ์การเข้าให้เขา แต่พี่ต้องเตือนพวกเขาหน่อยว่าให้ดูของมีค่าของตัวเองให้ดี”
กวานจือหนิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็เบื่อที่จะฟังแล้ว เธอเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว จึงตอบสนอง
คนที่จัดการเรื่องอาหารทำไมสกปรกขนาดนี้
“อีกอย่าง พี่เขียนจดหมายขอคำแนะนำทางการแพทย์รึยัง” ซูเถาถาม
จวงหว่านถอนหายใจ “ฉันเขียนและส่งไปแล้ว แต่ไม่มีการตอบกลับใด ๆ หรือว่าเขาจงใจที่จะไม่ตอบกลับกันนะ”
ซูเถากล่าว “ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่มีการตอบกลับอะไร คุณก็เขียนอีกฉบับ และไปใส่ในกล่องจดหมายของเขา”
พูดพลางเธอก็พลิกดูเครื่องสื่อสารของตนเองอีกครั้ง และพบหมายเลขลึกลับก่อนหน้านั้น
“ไม่รู้ว่าหมายเลขนี้โทรติดไหม ถ้าเขียนจดหมายไม่ได้ พี่ก็ค่อยโทรไป โทรตอนเที่ยงคืนนะ ชายขี้เหนียว!”
จวงหว่าน “…” ยังคงเป็นบอสที่แข็งแกร่ง
ในเวลานี้กู้หมิงฉือชายขี้เหนียวก็ยิ้มเยาะเย้ยทันทีเมื่อเปิดจดหมายอ่าน
เขาเรียกจงเกาอี้มา และโยนจดหมายให้เขาดู
“นายคิดว่าควรจะตอบตกลงไหม?”
จงเกาอี้เป็นผู้ชายในวัยสี่สิบต้น ๆ หยิบจดหมายไปดูอย่างละเอียดด้วยท่าทีสุภาพ
หลังจากอ่านแล้วเขาพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ค่าธรรมเนียมการวินิจฉัย 20,000 เหลียนปังก็ถือเป็นธุรกิจที่คุ้มค่า”
กู้หมิงฉือจุดบุหรี่ “ถูกต้องเป็นธุรกิจ แต่พวกเขาเป็นคนของเถาหยาง”
จงเกาอี้ผู้รู้เหตุและผลเลือกที่จะเงียบอย่างชาญฉลาด
เถาหยางทําให้เจ้านายขาดทุน และยังทําลายธุรกิจบางส่วนของเขาในตงหยาง หากเขาจะโกรธก็สามารถเข้าใจได้
กู้หมิงฉือเยาะเย้ย “ซูเถาคนนี้ยังกล้าที่จะมารับการรักษา เธอไม่เคยเอาการกระทบกระทั่งของเราก่อนหน้าอยู่ในสายตาเลย”
จงเกาอี้ยังคงก้มหน้าเงียบ
กู้หมิงฉือโบกมือ “นายไปเถอะ ถามไปสามประโยคไม่ตอบอะไรเลย”
เมื่อไล่คนไปแล้ว กู้หมิงฉือก็ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และก็อดไม่ได้ที่จะต้องโทรไป
ซูเถามองสายเรียกเข้าในมือพลางคิ้วเลิกขึ้น ก่อนมองไปยังจวงหว่าน “ตาคนขี้งกโทรมาแล้ว”
จวงหว่านไม่กล้าคุยกับโจรท้องถิ่นอย่างกู้หมิงฉือ เลยผลักภาระออกไป “เธอรับเถอะ ๆ”
“เขาคงไม่โผล่ออกมาจากเครื่องสื่อสารแล้วมาตีพี่ได้หรอก” ซูเถาเอ่ยพลางรับสาย
ทั้งสองพูดขึ้นในเวลาเดียวกัน
“เถ้าแก่ซู”
“บอสกู้”
“…” ทั้งสองนิ่งเงียบไปพร้อมกัน
กู้หมิงฉือบดขยี้บุหรี่อย่างอดทน
“เรื่องขอการตรวจก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สามารถคุยกันได้”
“งั้นคุณว่าจะคุยกันยังไงดี?”
ในใจซูเถารู้สึกอะไรบางอย่าง และรู้สึกเสมอว่าคำว่า ‘คุย’ นี้ไม่ใช่สิ่งที่ดี
แน่นอนว่าอีกฝ่ายพูดว่า “20,000 ไม่เพียงพอ บัญชีเก่าผมยังไม่ได้คิดกับคุณเลย บ้านในตงหยางของผมไม่เพียงแต่จะปล่อยเช่ายากแล้ว แต่คนที่เช่าก็สร้างปัญหาให้ผมอยู่บ่อย ๆ”
ซูเถารู้สึกว่าคนนี้น่าเกลียดจริง ๆ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจอีกฝ่าย
“คุณสร้างเรื่องอื้อฉาวของเถาหยาง เราเสมอกันแล้วตกลงไหม มาคุยกันแบบธุรกิจ คุณทำธุรกิจแพ้แล้วยังจะให้อีกฝ่ายจ่ายเงินให้อีกเหรอ จะมีเรื่องดีขนาดนั้นได้ยังไง”
หัวใจของจวงหว่านสั่นไหว คำพูดเมื่อครู่ก็ตรงไปจริง ๆ
คู่ควรกับการเป็นเถ้าแก่ของเธอ
กู้หมิงฉือเยาะเย้ย “คุณบอกว่าคุยกับแบบธุรกิจ งั้นธุรกิจการวินิจฉัยนี้ผมไม่อยากทำ คุณหาคนอื่นเถอะ”
พูดแล้วก็วางสาย
ซูเถาโกรธจัด หยิบเครื่องสื่อสารและโทรกลับ เมื่ออีกฝ่ายรับแล้วก็เปิดเครื่องด่าทันที
“ทําไมคุณถึงเป็นคนขี้งกแบบนี้ ฉันถามคุณหน่อยว่าเรามีความเกลียดชังกันมากจนไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้เลยเหรอ? แค่แย่งธุรกิจส่วนเล็ก ๆ ของคุณมา กู้หมิงฉืองูเจ้าถิ่นของเขตตะวันออก เผยตงยังไม่สามารถจัดการคุณได้เลย มีแค่ทรัพย์สินทรุดโทรมไม่กี่หลังคุณจะขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าคุณตกลงเรื่องตรวจวินิจฉัยในครั้งนี้ ความขัดแย้งเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนหน้านี้จะถือว่าล้มเลิก”
กู้หมิงฉือหัวเราะอย่างโกรธเกรี้ยว
“ล้มเลิกเหรอ? แม้ว่าจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งของธุรกิจของฉัน แต่ฉันสูญเสียเงินไปอย่างน้อย 600,000 เหลียนปังทุกเดือน และไม่สามารถนับคะแนนสมทบที่เสียไปได้เลย ไหนเธอลองบอกมาสิว่าจะล้มเลิกมันยังไง หะ!”
ซูเถาสําลัก
600,000 ค่อนข้างเยอะก็จริง…
กู้หมิงฉือหมดความอดทน “ผมไม่ต้องการคุยกับคุณ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ขาดแคลนน้ำในเถาหยาง ตอนนี้ฤดูร้อนกําลังจะมาถึง มีปัญหาการขาดแคลนน้ำทุกที่ คุณจัดหาน้ำให้กับเขตตะวันออกของเราเป็นเวลาหนึ่งปี ฉันจะปล่อยให้จงเกาอี้ไป”
ซูเถาปฏิเสธ “บอสกู้ ฉันเคยได้ยินความคิดอย่างรอบคอบถี่ถ้วนของคุณที่จะตีฉันในเถาหยางแล้ว การใช้น้ำหนึ่งปี แม้ว่าฉันจะไม่ได้ขาดแคลนน้ำในเถาหยาง แต่มูลค่านี้สูงกว่าเงิน 600,000 เหลียนปังของคุณ ทุกคนขาดแคลนน้ำ ฉันมีน้ำที่นี่ และราคาก็สูงเสียดฟ้า”
