ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 91 ดินแดนใหม่–จัดการภูเขาหลิวผาน

ตอนที่ 91 ดินแดนใหม่–จัดการภูเขาหลิวผาน

ตอนที่ 91 ดินแดนใหม่–จัดการภูเขาหลิวผาน

ซูเถาขอให้หลินฟางจือนําผลึกนิวเคลียสซอมบี้วิวัฒนาการของเธอออกมาจากห้วงมิติ เมื่อมีผลึกนิวเคลียสอยู่ในมือ ระบบก็ส่งเสียงเตือนทันที

[ตรวจพบผลึกนิวเคลียสระดับหนึ่งสี่ชิ้น กำลังเก็บเกี่ยวพลังงาน…]

ในเวลาไม่ถึงสิบวินาที ซูเถาเฝ้าดูผลึกนิวเคลียสทั้งสี่ของเธอถูกดูดจนแห้ง เหมือนปืนพลังงานนิวเคลียสที่เต็มไปด้วยผลึกค่อย ๆ กลายเป็นโปร่งใส แล้วก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในอากาศ และหายไป

เมื่อมองไปที่อินเทอร์เฟซระบบอีกครั้ง แถบการทำงานที่ถูกซ่อนและตําแหน่งที่วางของผลึกนิวเคลียสห้าตัวก็ปรากฏขึ้น และยังมีอีกหนึ่งช่องที่แสดงผลว่าว่าง โครงร่างของผลึกนิวเคลียสยังคงกะพริบอย่างต่อเนื่อง แจ้งเตือนเธอให้เติมนิวเคลียสชิ้นสุดท้ายโดยเร็วที่สุด

เข้าใจแล้วว่าระบบกําลังใช้ภารกิจที่ซ่อนอยู่เพื่อบอกเธอ การขยายดินแดนต้องใช้พลังงานผลึกนิวเคลียส และเธอจำเป็นต้องไปถึงที่นั่นด้วยตัวเอง

เมื่อมองไปยังพื้นที่ในระบบ เธอทำได้เพียงเติมผลึกนิวเคลียสให้สำเร็จ ถึงจะมีอำนาจจัดการภูเขาหลิวผาน ซึ่งมีพื้นที่ทั้งหมดประมาณ 1,000 ตารางเมตร รวมทั้งโรงรถร้างที่เชิงเขาด้วยพื้นที่ประมาณ 800 ตารางเมตร

ด้วยที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ของภูเขาหลิวผานไม่ต้องดีไปกว่านี้แล้ว ทั้งภูมิประเทศที่สูง และไม่ใช่เรื่องง่ายที่ซอมบี้จะขึ้นมา ทั้งยังอยู่ใกล้กับจุดแวะพัก นอกจากนี้ยังเป็นเส้นทางเดียวสำหรับฐานหลักที่จะใช้ในการเดินทาง

บางทีเธออาจได้ส่วนแบ่งจากจุดแวะพัก….

แต่ผลึกนิวเคลียสชิ้นสุดท้ายนี้เธอจะเอามาจากที่ไหน?

ในเวลานี้กวานจือหนิงเอ่ยอย่างงงงวย “คุณอยากจัดการงานไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ขยับเขยื้อนเลย?”

สีหน้าซูเถาดูแย่ลง “ฉันขาดผลึกนิวเคลียสของซอมบี้วิวัฒนาการไปอีกชิ้น หากหามาได้ก็สามารถไปได้แล้ว”

บนหัวกวานจือหนิงปรากฏเครื่องหมายคำถาม “นี่เราใช้เวลามาหลายวัน จากตงหยางถึงโส่วอัน จนมาถึงจุดแวะพัก ประสบกับอันตรายน้อยใหญ่ ในที่สุดก็มาถึงที่นี่ คุณลงจากรถและบอกฉันว่า คุณยังต้องการผลึกนิวเคลียสอีกอันเหรอ?”

“คุณนี่มัน ทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนที่อยู่ตงหยาง? ตอนอยู่โส่วอันทำไมไม่พูด? มาถึงที่นี่เพื่อมาหาผลึกนิวเคลียสเหรอ? ข้างหน้าก็ไม่ติดกับหมู่บ้าน ข้างหลังก็ไม่ติดกับร้านค้า แม้แต่เงาซอมบี้ก็ไม่มี จะเอาผลึกนิวเคลียสจากที่ไหนมาให้คุณ”

ซูเถาถูกเธอดุด้วยดวงตาแดงก่ำ และอยากจะเอาชนะอีกฝ่ายให้ได้

“ฉันก็ไม่รู้นี่! ใครจะอยากทำให้ตัวเองและคนอื่นเสียเวลาโดยไม่มีเหตุผล รบกวนคุณช่วยหยุดพูดหน่อยได้ไหม”

พูดจบก็ไม่สนใจเธออีก และหันกลับไปที่ขบวนรถ

หลินฟางจือมองไปที่กวานจือหนิงที่สับสน และเรียนรู้ที่จะพูดว่า “รบกวนคุณ”

จากนั้นรีบตามซูเถาไป

กวานจือหนิง “???”

ซูเถาครุ่นคิดเรื่องนี้ และคิดว่าควรไปหาสือจื่อจิ้นน่าจะแก้ปัญหาได้เร็วที่สุด แต่เมื่อเห็นว่าเขากำลังพิงร่างอยู่กับด้านข้างของรถ ก้มหน้าดูรูปถ่ายและไฟล์ของผู้เสียสละชีวิต เธอก็ทนไม่ได้ที่จะต้องรบกวนเขา

ยืนอยู่ห่าง ๆ ขยับจนนิ้วเท้าพันกัน

หลังจากผ่านไปเกือบสิบนาที เขาก็เอ่ยขึ้น แต่ก็ยังก้มหน้าอยู่

“ถ้ายังอยู่ตรงนั้นอีก พื้นจะกลายเป็นหลุมจนเลี้ยงปลาได้แล้วนะ”

ซูเถารู้สึกอายเล็กน้อย และค่อยเดินเข้าไป

สือจื่อจิ้นเก็บภาพถ่ายและไฟล์อย่างระมัดระวังพลางมองไปที่เธอ

“พูดเถอะ มีอะไร?”

ซูเถาลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ยังพูดออกไปอย่างทื่อ ๆ ว่า

“ฉันยังขาดผลึกนิวเคลียสของซอมบี้วิวัฒนาการหนึ่งชิ้นอย่างเร่งด่วน คุณพอจะช่วยฉันหาอีกชิ้นได้ไหม? ”

สือจื่อจิ้นเอ่ยว่า “ขอถามได้ไหมว่าคุณจะเอามันไปทำอะไร”

แน่นอนว่าเพื่อเติมเงิน และรับสิทธิ์ในการจัดการภูเขาหลิวผาน เพื่อให้ภารกิจที่ซ่อนอยู่เสร็จสมบูรณ์ เพื่อเปิดร้านค้าที่ซ่อนอยู่ เพื่อให้ได้รั้วไฟฟ้า และทำให้ตงหยางมีกําแพงป้องกันของศัตรูให้ได้โดยเร็วที่สุด…

มีจุดประสงค์มากมาย

เธอพูดอย่างจริงจัง “ด้วยผลึกนิวเคลียสนี้ คุณจะไม่จําเป็นต้องออกไปข้างนอกเพื่อหาวัสดุก่อสร้างของกําแพงเมืองอีก”

เมื่อฟังแล้วก็รู้สึกว่าผลึกนิวเคลียสและวัสดุก่อสร้างเป็นสองสิ่งที่ไม่สามารถหักล้างกันได้เลย

แต่สือจื่อจิ้นยังคงเชื่อเธออย่างไม่มีข้อกังขา “ได้ แต่ผมต้องแจ้งอดีตผู้นำกองทัพก่อน เพราะผลึกนิวเคลียสสองชิ้นของซอมบี้วิวัฒนาการในมือของผม เพิ่งถูกแลกมากับชีวิตของผู้พลีชีพทั้งแปด”

หัวใจของซูเถาสั่นสะท้าน

แลกมากับชีวิตแปดชีวิต ความหนักหน่วงนี้หนักเกินไปแล้ว

เธอมองไปที่ภูเขาหลิวผานที่อยู่ด้านหลังเธอ รอให้เธอได้รับสิทธิ์ในการจัดการ เธอจะสร้างจุดแวะพักและโรงแรมไว้ที่นี่

โดยจะให้บริการฟรีทั้งที่พักและจุดแวะพักกับทหารของตงหยางที่ออกปฏิบัติภารกิจในแต่ละครั้ง

แน่นอนว่า! ให้ฟรีแค่พวกเขาเท่านั้น ส่วนฐานอื่น ๆ ก็เรียกเก็บเงินตามปกติ!

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูเถาถูกสือจื่อจิ้นเรียกไปยังรถที่ผู้นำทหารใช้ และยื่นโทรศัพท์ดาวเทียมให้เธอ ปลายสายเป็นเสียงของอดีตผู้นำกองทัพ

“หนูเถา?”

“ค่ะ คุณปู่ผู้นำฉันเองค่ะ”

“จื่อจิ้นบอกฉันแล้ว ฉันเห็นด้วย แต่มีบางอย่างที่หนูต้องรู้คือ ผลึกนิวเคลียสมีค่าและล้ำค่ามาก มีเรื่องราวนับไม่ถ้วนที่เขียนด้วยเลือดหลังผลึกเกือบทุกชิ้น มันสามารถนำพลังและความหวังมาสู่ชีวิต ฉันยังหวังว่าเธอจะหวงแหนมัน”

ซูเถาจับโทรศัพท์ไว้และพยักหน้าอย่างแรง “ฉันทำได้ค่ะ”

เพียงต้องการให้เธอหวงแหนมัน แม้แต่คุณปู่ผู้นำก็ไม่ได้บอกเลยว่าเขาต้องการให้เธอตอบแทนอะไร ซึ่งเท่ากับว่าให้เธอแล้ว

“งั้นก็ไปเถอะเด็กดี ไปทำสิ่งที่เธอต้องทำ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ สือจื่อจิ้นก็ยื่นกล่องไม้ให้เธอ อย่างหนักอึ้ง

สองมือของซูเถารับมาวางไว้ข้าง ๆ และคำนับแบบทหารให้เขาอย่างเงอะงะ

สือจื่อจิ้นหัวเราะขบขัน “ตำแหน่งยังไม่ถูกต้อง”

พูดพลางเข้าไปใกล้เธอเพื่อแก้ไขท่าทางให้ “ร่างกายส่วนบนตั้งตรง มือขวาต้องยกขึ้นอย่างรวดเร็ว ประกบนิ้วทั้งห้าไว้ด้วยกัน นิ้วกลางแตะที่มุมขวาของขอบหมวกประมาณสองเซนติเมตร…”

ซูเถาเงยหน้าขึ้น มองคางของเขาที่ยังมีตอของหนวดอยู่เล็กน้อย หญิงสาวจึงเอื้อมมือไปสัมผัสโดยสัญชาตญาณ

ยากที่จะทำได้….

ชายหนุ่มถูกเธอสัมผัสด้วยมือเล็ก ๆ ที่อ่อนนุ่มก็ตกตะลึง รีบดึงมือออกและถอยห่าง พยายามเก็บซ่อนอารมณ์ของตนเองไว้

“ไปเถอะ คุณน่าจะยังมีงานที่ต้องทำต่อ”

ซูเถาโอบกล่องไว้ในมือ และพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมอีกครั้ง ก่อนจะลงจากรถและวิ่งไปทางตีนเขาของภูเขาหลิวผาน

ในช่วงเช้าแดดยังไม่ค่อยแรง เธอเปิดกล่องออก นำผลึกนิวเคลียสที่หนักอึ้งออกมาและปิดตา

[ตรวจพบผลึกนิวเคลียสระดับหนึ่งหนึ่งชิ้น กำลังเก็บเกี่ยวพลังงาน… เก็บเกี่ยวพลังงานเสร็จสมบูรณ์ ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ทําภารกิจที่ซ่อนอยู่ได้สําเร็จ ปลดล็อกร้านค้าที่ซ่อนอยู่ได้สําเร็จ ร้านค้าจำหน่ายอุปกรณ์ป้องกันและสิ่งก่อสร้าง]

[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับสิทธิ์การจัดการของที่ดิน โปรดตั้งชื่อที่ดิน]

คำว่าภูเขาหลิวผานก็ฟังเพราะอยู่แล้ว ไม่ต้องเปลี่ยนแล้วกัน

[ได้ตั้งชื่อว่าภูเขาหลิวผาน–เถาหยางแล้ว โฮสต์โปรดตรวจสอบทันที]

ในใจซูเถารู้สึกตื่นเต้น เธอเปิดอินเทอร์เฟซแผนที่ของแผงระบบและแน่นอนว่าพื้นที่สีเขียวที่จัดการได้ก็ปรากฏขึ้นเหนือเขตเถาหยาง–ภูเขาหลิวผาน

คลิกที่แผนที่ของภูเขาหลิวผาน ภาพสามมิติใหม่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

ครอบคลุมพื้นที่ 1,000 ตารางเมตร 80% ของพื้นที่ของภูเขาหลิวผานปกคลุมด้วยถนนขรุขระ มีพื้นที่ราบที่สามารถก่อสร้างได้น้อยมาก

ซูเถาสังเกตอินเทอร์เฟซ และพบเครื่องมือปรับปรุงภูมิประเทศ จึงคลิกเพื่อค้นหาว่าสามารถปรับรูปร่างของภูเขาหลิวผานได้ไหม เมื่อพบแล้วเธอก็เลือกใช้มันทันที และปรับระดับภูเขา ยกพื้นขนาดใหญ่ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 600 ตารางเมตร

เมื่อพิจารณาแล้วว่าการขึ้นเขาค่อนข้างลำบาก เธอจึงสร้างบันไดไว้ขึ้นเขา โชคดีที่ภูเขาไม่สูงมาก ใช้เวลาเพียง 15 นาทีก็สามารถขึ้นไปถึงพื้นที่ราบบนยอดเขาได้แล้ว

แม้ว่าจะใช้เวลาไม่นานนัก แต่หากมีลิฟต์ก็จะดีกว่า และหากมีลิฟต์ อาคารที่พักของเถาหยางก็สามารถสร้างให้สูงกว่าเดิมได้ เพื่อรองรับผู้เช่าที่มากขึ้น