ชีวิตของผมเปลี่ยนไปเมื่อไปปรากฏตัวในรายการ VTuber ของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 5 มาทำด้วยกันเถอะ Vtuber น่ะ!
–หลังจากที่สตรีมจบ, เราทั้งคู่ก็นั่งเล่นสมาร์ตโฟนของตัวเอง. ผมนั่งเล่นเกมในเน็ต ส่วนอายากะเหมือนค้นชื่อตัวเองอยู่ …
[นี่ รุย ! ผลตอบรับของสตรีมเราดีมากเลย! กำลังเป็นกระแสอยู่ด้วย! มีคอมเมนต์ถามว่าจะคอลแลปครั้งหน้าอีกเมื่อไหร่น่ะ! นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นอะไรแบบนี้อะ!]
[อ่าา……?]
ผมเงยหน้าขึ้นแล้วส่งเสียงด้วยความสับสน ผมไม่สนใจความเห็นหลังสตรีมเท่าไหร่…เธอโอเคแล้วหรอที่สตรีมกับผมแล้วมันเป็นกระแสขึ้นมา? ไม่ได้ไม่ชอบหรอ?
[เรย์…….ไม่สิอายากะ เธอยินดีกับเรื่องนี้หรอ?]
[เอ๊ะ? ฉันมีความสุขจริงๆ นะ! ก็มีคนดูเยอะมากเลยนี่นา …อะ ตามสถิติในช่องแล้ว สตรีมนี้ยอดวิวเยอะเป็นอันดับ 2 รองจากสตรีมเดบิวต์เลยนะ!]
[อ่าา……?]
ปกติแล้วสตรีมเดบิวต์ของวีทูบเบอร์จะได้รับความสนใจมากๆ ผมรู้เพราะวีทูบเบอร์หลายๆ คนก็เป็นแบบเดียวกัน…แต่สตรีมต่อมาที่ยอดวิวเยอะๆ ดันเป็นสตรีมที่คอลแลปกับผม แล้วแฟนๆ จะไม่โกรธเหรอ?
[อย่าเอาแต่ ‘อ่า’ สิ! ดูคอมเมนต์พวกนี้ซิ! ทุกคนให้ความสนใจมากๆ เลยนะ!]
[เออ รู้แล้วน่า]
อายากะบอกแฮชแท็กของสตรีมให้ผม จากนั้นผมก็ค้นแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่ใน “ทวีตอิท” ไหนดูสิ……?
[‘เป็นสตรีมที่สุดยอดมาก!’ ‘อยากให้เธอคอลแลปกับรุยอีกจัง’ ‘สนุกมาก!!’ ‘ฉันหวังว่าเรย์จะไม่ร่วมงานกับผู้ชายที่ฉันไม่รู้จัก’ …..]
[ก.. ก็มีคนแบบนั้นบ้างแหละ แต่ส่วนใหญ่ก็มีแต่เมนต์ดีๆ ใช่มั้ยล่ะ?]
[ก็ใช่…]
ผมมั่นใจว่ามีคนดีมากมายที่เป็นแฟนตัวยงพยายามเพิ่มแฮชแท็กและคอยคอมเมนต์…แต่ผมก็ยังมั่นใจอีกว่ายังมีคนที่ไม่ทวีตอยู่ด้วยและพวกเขาก็ไม่เห็นด้วยที่ผมคอลแลปจริงๆ ผมลองคิดไปไกลกว่านั้นดู
[ยังไงก็เถอะ รุย เป็นไงบ้าง? สตรีมสนุกมั้ย?]
[ก็สนุกดี…แต่ว่าฉันสนุกที่ได้เล่นเกมกับอายากะหลังจากไม่ได้เล่นด้วยกันมานาน….ไม่ได้เกี่ยวกับสตรีมหรืออะไรนั่นหรอก]
[ฮิฮิ! งั้นหรอๆ งั้นก็ดีแล้ว!]
เมื่ออายากะได้ยินคำพูดของผม เธอก็แสดงรอยยิ้มอันไร้เดียงสาของเธอให้ผมเห็น รอยยิ้มที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่เมื่อก่อน อ่า แค่เห็นรอยยิ้มแบบนั้นของอายากะ ในหัวก็คิดถึงแต่เรื่องของเธอ………….อะ ไม่ได้การละ ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย..?
[แล้วก็นะ รุย! เราจะคอลแลปกันอีกเมื่อไหร่ดี? พรุ่งนี้เลยเป็นไง?]
[เอ้ยๆ ลืมที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้รึไง? นี่เป็นครั้งเดียวที่ฉันจะสตรีมนะแถมพรุ่งนี้ฉันมีงานพาร์ทไทม์ด้วย ไม่น่าไหว]
อายากะตอนนี้อยู่ในช่วงพักซัมเมอร์ แต่คนที่ทำงานพาร์ทไทม์แบบผมไม่ได้พักอะไรแบบนั้นเลย เมื่ออายากะได้ยินคำพูดของผมเธอก็ดูเศร้าอยู่สักพักนึง แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
[เข้าใจแล้ว…. งั้นไว้เจอกันใหม่นะ! แล้วจะมาเล่นด้วยกันใหม่มั้ย?]
[เอ่อ ก็ได้อยู่หรอก แต่ว่าเธอไม่ได้ไปเที่ยวกับใครเลยหรอ? ฉันว่าเธอควรออกไปเที่ยวกับเพื่อนที่มหาลัยฯไม่ก็วีทูบเบอร์คนอื่นๆ มากกว่านะ]
[อย่างที่คิด ความรู้สึกช้าจริง…]
[เอ๊ะ?]
[อืม ไม่มีอะไรหรอก งั้นแล้วเจอนะ รุย?]
[อ่า แล้วเจอกัน]
คำพูดของอายากะกวนใจผมนิดหน่อย แต่ผมไม่ได้นึกถึงมันเป็นพิเศษ…ผมหยิบของแล้วออกจากบ้านของอายากะไป
* * *
ผ่านไปไม่กี่วันหลังจากที่ผมสตรีมคอลแลปในช่องของอายากะ ช่วงเวลาหลังจากสตรีมวันนั้นก็ผ่านไปโดยที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย…..
[หืม?]
วันหนึ่งหลังจากผมทำงานพาร์ทไทม์เสร็จ ก็ได้รับสายจากอายากะและมีข้อความบนสมาร์ตโฟนของผม เมื่อเปิดข้อความไป มันก็เขียนอยู่ว่า
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! โทรกลับมาด้วย ด่วนๆ !!”
ผมรู้สึกแปลกๆ กับคำว่า “เรื่องใหญ่” ของอายากะอยู่หรอก แต่ผมก็เมินเฉยไม่ได้เหมือนกัน พอคิดแบบนั้นผมก็โทรหาอายากะ…แล้วเธอก็รับสายทันที
[ฮัลโหล , รุย?!]
ผมได้ยินเสียงที่ดูตกใจของอายากะ
[อายากะ, เกิดเรื่องอะไรรึป่าว?]
[อืม! , คือว่านะมีเรื่องอัศจรรย์เกิดขึ้นล่ะ!]
[เรื่องอัศจรรย์?]
[ใช่! นี่รุย ก่อนหน้านี้นายมาออกสตรีมกับฉันใช่มั้ย?]
[อ่าฮะ]
ความทรงจำนั้นอยู่ดีๆ ก็แว็บเข้ามาในหัว……มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นหรือเปล่า?
[หรือว่าสตรีมบินไปแล้ว?]
[เหอะ , ไม่ใช่แบบนั้นสิ! คุณผู้จัดการเห็นสตรีมนั้นแล้วบอกว่าน่าสนใจมากๆ ! เขาบอกว่าอยากให้นายมาเข้าสังกัดอะ! เพราะงั้นเขาเลยวานให้ฉันมาถามนายเผื่อว่านายจะสนใจน่ะ!]
[………..ครับ?]
ผมไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่อายากะอยากจะสื่อหรอก แต่รู้สึกว่า…
[หรือก็คือ , รุยโดนสเก๊าท์ให้มาเป็นวีทูบเบอร์ของสังกัดเลยนะ! เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ นะ! สุดยอดมากเลย!]
อืม? ผมไปเป็นวีทูบเบอร์เหรอ? …อย่ามาพูดบ้าๆ สิ
[ขอปฎิเสธ ฉันไม่ทำหรอก]
จากนั้นเสียงที่โคตรดังของอายากะก็ดังเข้ามาหูผมอีกครั้ง
[เอ๊ะะะ!!!!!? ทำไมอะ!? มาทำด้วยกันเถอะ! วีทูบเบอร์อะสนุกจะตาย!?]
[ไม่ คือมันสนุกดีนะ…แต่ฉันทำให้คนอื่นๆ มีความสุขไม่ได้หรอก อีกอย่างฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับวีทูบเบอร์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่มีทางที่คนแบบฉันจะเป็นได้หรอก….]
[เป็นได้สิ ขนาดฉันยังเป็นได้เลย!!]
[นั่นเพราะว่าเธอเป็นคนตลก พูดเก่งแถมดูน่าสนใจอีก…]
[ฉันว่ารุยน่าสนใจกว่าฉันเยอะ! แถมเล่นเกมเก่งอีก!]
[อ่าา , เกมอะนะ?]
มองอีกมุมนึง นั่นคือสื่งเดียวที่ผมจะเอาชนะอายากะได้ แต่…ถ้าพูดให้ตามตรง คือ มีคนที่เล่นเกมเก่งกว่าผมตั้งเยอะ …
[ยังไงก็เถอะ! มาบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลย! นายมาหลังทำงานพาร์ทไทม์เสร็จได้ใช่มั้ยล่ะ?]
[ทำไมอะ จะสตรีมอีกแล้วหรอ?]
[ไม่อะ ไม่สตรีมหรอก สบายใจได้! อ่อ แล้วก็! ทำไมไม่มากินข้าวเย็นที่บ้านฉันเลยล่ะ! เมื่อก่อนนายก็มาบ่อยๆ ไม่ใช่หรอ?]
[นานเกินไปมั้ยนั่น ตอนนั้นฉันอยู่ประถมเองไม่ใช่หรอ?]
บอกตอนนี้อาจจะสายไปหน่อย แต่อายากะอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของเธอ ส่วนผมอยู่คนเดียว ถึงแม้เราจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน แต่บ้านของเราก็อยู่ไกลกันมาก
[งั้นก็ดีเลย! เดี๋ยวฉันบอกแม่ก่อนว่ารุยจะมา เพราะงั้นอย่าลืมมานะ!]
[อ่า]
หลังจากเธอพูดอยู่ฝ่ายเดียวเสร็จก็ตัดสายไป เห้ออ ให้ตายเถอะไม่ว่าจะเมื่อไหร่อายากะเนี่ยก็เห็นแก่ตัวจริงๆ
อันที่จรืง เดือนนี้ผมใช้เงินซื้อเกมไปเยอะมากจนการเงินผมมีปัญหานิดหน่อย เพราะงั้น ถ้าผมไปบ้านอายากะแล้วเก็บเงินค่ามื้อเย็นไว้ผมน่าจะเหลือเงินเก็บไว้ซื้อข้าวมื้ออื่นได้อีก
[อืมมม ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ]
เมื่อตัดสินใจแบบนั้น ผมก็ปั่นจักรยานไปบ้านของอายากะจากที่ทำงานพาร์ทไทม์
————————————————-
ขอบคุณที่ตามอ่านครับ 🙏💗
ps, มีผิดอะไรต้องไหนแจ้งได้นะครับ
