ชีวิตของผมเปลี่ยนไปเมื่อไปปรากฏตัวในรายการ VTuber ของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 8 พรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดของผม

หลังจากวางสาย พวกเราก็นั่งอยู่ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดแบบเงียบๆ…..ไม่สิ แล้วทำไมอายากะถึงพูดถึงผมในสตรีมล่ะ?  ไม่ใช่ว่าผมโกรธหรืออะไรหรอก แต่…ผมอยากรู้ว่าทำไม ? ผมรู้สึกสับสนนิดหน่อย

[นี่อายากะ…ที่อิบุกิซังพูดนี่เรื่องจริงหรอ ?]

[….]

อายากะไม่ตอบและเบือนหน้าหนีจากผม…อา เธอเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ถ้ามีอะไรที่ไม่อยากพูดไม่ว่าจะรอนานแค่ไหนเธอก็จะไม่ตอบหรอก.

[ถ้าไม่บอกฉันจะไปดูเองแล้วนะ อย่าคิดว่ามันไม่มีคลิปของเธออยู่… ]

[อ่าาา โม่ ! รู้แล้วน่า !]

เมื่อผมบอกแบบนั้นไป อายากะก็เริ่มพูดออกมาอย่างรีบร้อน ผมมั่นใจว่าเธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ แต่ผมเดาว่าเธอคงไม่อยากให้ใครมาดูคลิปของเธอต่อหน้าหรอก

ใบหน้าของอายากะกลายเป็นสีแดงและเริ่มพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

[ฉ-ฉัน บางทีก็พูดแบบนั้นในสตรีมอยู่….]

[ทำไมล่ะ ?]

[เพราะว่า ! ความทรงจำของฉันเกี่ยวกับรุยมันน่าสนใจมาก…… แล้วก็รุยเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่ฉันภูมิใจและนับถือมากเลยนะ !]

[…]

พอลองนึกถึงอดีตดูแล้ว…ภูมิใจในตัวฉันเนี่ยนะ? เธอล้อเล่นหรือเปล่า?  

[…อืม สายตาแบบนั้นแหละ รุย  นายชอบดูถูกตัวเอง ชอบพูดประมาณว่า ‘มีคนเก่งกว่าฉันอีกเยอะ’ ‘ฉันไม่ใช่คนใจดี’….แต่ทั้งหมดนั้น มันไม่จริงเลย! ]  

[…!]

ผมเบิกตากว้างให้กับคำพูดของอายากะ ถึงแม้ผมจะดีใจที่ได้ยินคำพูดของเธอก็เถอะ แต่ในขณะเดียวกันก็มีบางส่วนในใจที่รู้สึกเจ็บปวด

[ รุยนายมีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งจริงๆนะ ! ฉันสตรีมเกมกับรุยเพื่อให้ทุกคนได้รับรู้นะเข้าใจมั้ย?]

[อายากะ…]

ผมคิดว่าอายากะชวนผมมาสตรีมแค่เพราะเธออยากให้มาเฉยๆ ผมก็เลยรู้สึกเขินขึ้นมา…เมื่อเธอเห็นผมเป็นแบบนั้น รอยยิ้มของอายากะก็ค่อยๆ กลับมา

[ฮิฮิ แล้วก็….สตรีมประสบความสำเร็จเกินคาดเลยนะ ! ฉันตกใจมากๆเลยที่ต้นสังกัดติดต่อมาน่ะ! ในทางกลับกัน ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้!]

[โชคชะตา ?]

[ใช่แล้ว ! โชคชะตาไงล่ะ ! ถ้ารุยเข้ามาในโลกแห่งนี้ ฉันแน่ใจว่าจะได้สัมผัสประสบการณ์มากมายเลยนะ ! ทุกๆวันจะเต็มไปด้วยสิ่งใหม่ๆ และฉันคิดว่ามันจะต้องสนุกมากแน่ๆ! ]

สื่งใหม่ๆ หรอ ?  พอมาคิดดูแล้วแค่ได้มาเล่นกับอายากะทุกๆวันผมก็สนุกมากๆแล้ว

ถ้าเจอสถานที่ใหม่ๆ ผมจะเป็นคนแรกที่ไปสร้างฐานลับเอาไว้ ถ้าเธอไปซื้อเกมใหม่มา ผมก็จะไปซื้อมาแล้วเล่นให้เทพ อาจดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าผมแอบทำโดยที่หวังจะเซอร์ไพรส์อายากะละก็ มันน่าจะเติมเต็มผมมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

ตั้งแต่ที่ผมหยุดเล่นกับอายากะ ชีวิตของผมก็มีแค่เดินทางไปมาระหว่างโรงเรียนกับที่บ้าน แต่ตอนนี้จากโรงเรียนเปลี่ยนมาเป็นงานพาร์ทไทม์……แล้วก็หลายๆเรื่องที่ผ่านๆมา มันยากที่จะบอกว่าชีวิตของผมนั้นสนุกดี

ผมคิดว่าคงจะดีถ้าจะก้าวออกจากชีวิตประจำวันอันน่าเบื่อนี้ไปสู่อีกโลกหนึ่ง…?

[แน่นอนว่า มีหลายเรื่องที่นายอาจจะยังไม่เข้าใจและกังวลอยู่… แต่ยังไงรุยก็ยังมีฉันอยู่ใช่มั้ยล่ะ ?]

[เอ๊ะ?]

[ฉันเป็นวีทูบเบอร์ที่ดังมากๆเลยไงล่ะ ! ]

แล้วอายากะก็โพสท่าที่อยู่ในอนิเมะสาวน้อย และท่านั้น…ดูเหมือนซ้อนทับกับเงาอายากะตอนเธอเด็กๆเลย

[ฮ่าๆ นั้นสินะ ฉันยังมีเธออยู่นี่นา ไม่แน่ว่านี่อาจจะเป็นพรสวรรค์ยอดเยี่ยมที่สุดของฉันก็ได้]

[เอ๊ะ ?  เอ๊ ! ? ไม่สิฉันว่านั่นก็เวอร์ไปหน่อยนะ]

[ไม่อะ  ไม่เวอร์ไปหรอก ฉันกล้าพูดได้เลย]

จากนั้น…ใบหน้าของอายากะก็แดงขึ้นมากกว่าเดิม เธอหันหลังให้ผมแล้วซุกหน้าลงบนหมอนที่วางเอาไว้

[อ่าาา~ ! โม่ ! รุยแบบนี้มันขี้โกงนะ]

[เรื่องอะไรหรอ?]

พอผมพูดไป เธอก็ตบหลังผมด้วยหมอนอีกอันที่วางอยู่ตรงนั้น

[โอ๊ย]

[อ่า ยังไงก็เถอะ รุยตัดสินใจจะเป็นวีทูบเบอร์แล้ว ฉันเดาว่าคงเป็นแบบนั้นสินะ ?]

[อืม ก็….ก็คงเป็นงั้นแหละ]

[ฟุฟุ เธอพูดแล้วนะ? เอาล่ะ งั้น เดี๋ยวฉันแจ้งคุณผู้จัดการก่อนนะ]

[ผ-ผู้จัดการหรอ ?  เอ๊ะ นี่เธอ มีคนแบบนั้นด้วยหรอ ?]

[ใช่แล้วล่ะ ถ้าฉันมีเรื่องอะไรละก็ ฉันก็จะถามคุณผู้จัดการนี่แหละ]  (tl : แนวๆผู้จัดการส่วนตัว ส่วนตอนที่แล้วจะอารมณ์แบบผู้บริหารทั้งสังกัด)

นี่วีทูบเบอร์มีผู้จัดการด้วยหรอ ? นี่มันไม่ต่างกับพวกคนดังๆเลยไม่ใช่หรอ?

[เหมือนคนดังเลยแฮะ]

[ฮิ ฮิ เดี๋ยวรุยก็จะได้รู้จักกับคนดังแล้วนะ ?]

[ชักเริ่มกังวลแล้วสิ….]

[ไม่เป็นไรหรอก ! เห็นฉันจะเป็นแบบนี้ แต่ฉันก็จัดการให้ได้นะ]

อายากะพูดแล้วก็ตบหลังผม ในตอนนั้นผมรู้สึกมั่นใจว่าอายากะพึ่งพาได้จริงๆ

[นั่นสินะ  เข้าใจและ งั้นฉันจะเชื่อเธอสักหน่อยแล้วกัน]

[อืม แบบนั้นแหละดีแล้ว ! รุยควรมองโลกในแง่ดีมากกว่านี้นะ]

[อ่า นั่นสินะ]

อายากะยิ้มกับคำพูดของผม สีหน้าของเธอแตกต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วอย่างสิ้นเชิง

[เอาล่ะ! ถ้าอย่างนั้น เราก็พอมีเวลาอยู่ วันนี้เรามาสตรีมคอลแลปด้วยกันมั้ย?]

[ไม่อะ]

[เอ๊ ? ทำไมอะ ?!]

[อยากคุยกับอายากะอีกสักหน่อยน่ะ]

[ห-โห ! นี่รุยกลายเป็นขี้แอ๊คขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน !?]

[เอ๊ะ ? ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นนะ…]

มันแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมหมายถึงว่าอยากจะคุยตามปกติ ไม่ใช่ในฐานะ วีทูบเบอร์….แต่อายากะดูมีความสุข ก็โอเคแล้ว

จากนั้นอายากะก็เล่าเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับวีทูบเบอร์ให้ผมฟัง ก่อนจะกลับบ้านผมก็กินสลัดมันฝรั่งที่แม่อายากะทำให้และออกจากบ้านอายากะไป……

——————————————————-

อ่านก่อน(นิดนึง)ที่เพจ FB : Monica モニカ

ขอบคุณที่ตามอ่านครับ 🙏💗

สัปดาห์หน้าจะยุ่งๆนิดหน่อยไม่รู้จะได้ลงมั้ยรอดู~

ps.  มีผิดอะไรตรงไหนแจ้งได้นะครับ