ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 27 คุณเลินเล่อแบบนี้เสมอเหรอ

ภาพตรงหน้าคือมือสวยหน้ามอง 

ในระยะเผาขน 

ถึงขนาดว่าที่รับรู้ได้ถึงสัมผัสอุ่นที่จากมือที่คอยเคลียคลอใบหน้าของเธอ 

เสี้ยวนาทีที่สูดกลิ่นอายเย็นเข้าปอด ศีรษะก็ร่นถอยหลัง 

เป็นเวลาเดียวกันกับที่ดวงตาเปิดออก ภาพของชายหนุ่มสะท้อนขึ้นจากนัยน์ตาดำสนิทราวบ่อน้ำลึก 

ดวงตาพร่างพราวฉายแววตื่นตระหนกและระวังตัวอย่างชัดเจน 

ป๋อจิ่งชวนเก็บมือกลับเข้ามาอย่างเงียบๆ 

“ตื่นแล้ว?” 

“คุณ…คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง” 

เขาไม่โต้ตอบ ยกยิ้มขึ้นพลางค่อยๆ ลดสายตาไปมองยังใต้ขากรรไกรและใต้… 

แววตาสุภาพเป็นที่สุด แต่ทว่าเฉินฝานซิงก็สามารถเห็นสิ่งที่แอบแฝงอยู่จากสีหน้าคลุมเครือ 

เธอรีบผุดขึ้นนั่ง 

ร่นถอยหลังตามสัญชาตญาณ ร่างตกลงในช่องว่างข้างหลังทันทีจนหงายท้องลงไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว 

เวลานี้เฉินฝานซิงมีเพียงความเสียใจและระอา 

เป็นแบบนี้อีกแล้ว! 

ทำไมเธอต้องทำเรื่องขายหน้าต่อหน้าผู้ชายคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า! 

การตกลงไปกองบนพื้นห้องไม่ได้เกิดขึ้นตามที่จินตนาการไว้! 

ราวกับครั้งแรกที่ทั้งสองได้สัมผัสกัน เธอไม่เพียงแค่ปะทะเข้ากับร่างของเขาเท่านั้นทว่าความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยนี้ 

ดูเหมือนว่า… 

จะชนเข้ากับหัวใจไปด้วยเสียอย่างนั้น 

การปะทะที่ทำให้จิตใจไม่สงบแบบนั้นกลับกลายเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ 

เขานิ่งเงียบไม่กี่นาที มองดูความอึดอัดใจและลุกลี้ลุกลนที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว มุมปากจึงค่อยๆ คลี่ยิ้มขึ้น 

“คุณมักจะเลินเล่อแบบนี้เสมอเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงน่าฟังตามมาด้วยเสียงกลั้วขำ 

“ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน” 

เฉินฝานซิงเร่งอธิบายอย่างร้อนรน หลังจากที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าคมสันกว้างขึ้นความอึดอัดใจก็ชัดขึ้นตามกัน 

“เป็นแบบนี้เฉพาะอยู่ต่อหน้าผม?” 

คำถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อมแม้แต่น้อย ทำให้เฉินฝานซิงหันหน้าหนีไม่โต้ตอบ 

ป๋อจิ่งชวนหัวเราะเสียงต่ำ “ช่างดีอะไรอย่างนี้” 

เฉินฝานซิงหน้าเริ่มขึ้นสี 

“คุณ…มาทำอะไรในนี้” 

เขากระตุกยิ้มชวนมองกว่าครั้งไหนๆ 

“คุณใช้อ่างอาบน้ำผม สวมเสื้อคลุมอาบน้ำผม นอนบนเตียงผม ยังจะถามอีกว่าผมมาทำอะไรที่นี่” 

เฉินฝานซิงกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอย่างตกตะลึง หน้าสวยร้อนฉ่าจนแทบไหม นัยน์ตาไม่มีสิ่งใดนอกจากความอึดอัดและประหลาดใจ 

“นี่ห้องคุณ?!” 

มองปฏิกิริยาของเธอ ความกระจ่างแจ้งจึงปรากฏขึ้นในแววตา เห็นได้ชัดว่านี่คงเป็นผลงานชิ้นโบแดงของใครบางคน 

มิน่าล่ะ เมื่อกี้ไหลหรงถึงได้ทำสายตาแปลกๆ 

“ถ้าไม่ใช่ล่ะ คุณจะคิดว่าผมตั้งใจเข้ามาเพื่อล่วงเกินคุณ?” 

เธอชะงักค้างสายตากวาดไปมาระหว่างเขาทั้งคู่ไปมาสองครั้ง 

ขนาดไม่ได้ตั้งใจเข้ามาหายังเสียเปรียบไปขนาดนี้แล้ว แล้วถ้าเขาตั้งใจล่ะ