ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 29 ทำไมเร็วจัง - novel-lucky

เฉินฝานซิงหมดคำจะพูด

ทำไมถึงเจาะจงที่จะเลือกเธอ

เขาบอกว่ามีเธอเพียงคนเดียวที่คู่ควรกับเขา!

เธออยากจะปฏิเสธการเปิดเรื่องมาก็เดินหน้าจีบเลยแบบนี้

เขาบอกว่าจะปฏิเสธคำปฏิเสธของเธอ

แผนการทุกอย่างล้วนแล้วแต่อยู่ในกำมือของเขา เห็นชัดๆ ว่าเธอโดนรุกหนักขนาดไหน

ความโอหังที่ฝังอยู่ในกระดูกทำให้เธอขัดขืนอย่างอัตโนมัติ

แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับป๋อจิ่งชวน เธอก็มักจะสิ้นแรงขัดขืน

เธอรวบผมขึ้นพลางสูดอากาศเข้าปอดแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ

“ถอนหายใจทำไม มีอะไรให้กลุ้มใจ”

เฉินฝานซิงมองเขา

เขาก็ได้แต่ยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ เธอ เสื้อเชิ้ตสีขาวราคาแพงรับกับโครงหน้าหล่อเหลาเพอร์เฟกต์ ร่างกายสูงใหญ่

เธอรับรู้ได้ว่าอีกคนที่อยู่ตรงหน้ากำลังเก็บอาการอย่างสุดความสามารถ

เรียวคิ้วสีหมึกคู่นั้น ขมวดเข้าหากันอย่างดุดันก่อนจะถูกเหลาจนคมกริบ

ถ้าเกิดเธอเดาไม่ผิด ละก็ในกระดูกของผู้ชายคนนี้คงเย็นเยียบจนแทบจะเป็นน้ำแข็ง

“กำลังคิดอะไรอยู่” ป๋อจิ่งชวนเอ่ยขึ้นอีก เฉินฝานซิงมองเขาอย่างไม่เกรงกลัว นัยน์ตาสีนิลค่อยฉายแววความว้าวุ่น

เฉินฝานซิงตื่นขึ้นจากห้วงความคิด เสตามองไปทางอื่นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดเยือกเย็นเล็กน้อย

“เปล่าค่ะ ก็แค่คิดว่าคุณตัดสินใจโดยพลการเกินไป อีกอย่างฉันก็เป็นฝ่ายที่ไม่ยินยอมให้คุณเข้ามา ยามต้องเผชิญหน้ากับคุณฉันรู้สึกหมดแรงเหมือนถูกกำปั้นฮุกเข้าที่ท้อง”

เขาเลิกดึงคิ้วเรียบ เอ่ยขึ้นเบาๆ

“คุณกำลังทำให้ตัวเองกลายเป็นเม่นที่คอยปกป้องตัวจากทุกคน คุณไม่ยอมเดินออกมาเองแต่กลับใช้หนามแหลมทั้งตัวของคุณปฏิเสธทุกคนที่คอยเข้าหา”

เธอตะลึงจนต้องหันกลับมามองเขาอีกครั้ง

ใครๆ ก็พยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอเดินออกมา

ดวงตาสีหมึกจ้องมองเธออยู่เนิ่นนาน น้ำเสียงเรียบเฉยก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง

“คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น คุณอยากจะเป็นตัวเม่นต่อไปก็เป็นไปเถอะ เพราะถึงยังไงผมก็ไม่กลัวที่จะเจ็บเพราะหนามของคุณ”

เป็นเวลาเนิ่นนาน เฉินฝานซิงเริ่มรู้สึกหวาดหวั่นจนต้องรีบดึงตัวเองกลับมา มือกำผ้าห่มไว้แน่นด้วยความตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก

“ฉัน…ฉันจะไปดูว่าคุณย่าท่านตื่นแล้วหรือยัง”

ว่าพลางก็เปิดผ้าห่มออก แต่กลับนึกถึงเสื้อคลุมอาบน้ำตัวหลวมที่สวมอยู่

เธอแหงนหน้ามองเขา สื่อความหมายอย่างชัดเจน

ป๋อจิ่งชวนผินกายไปอีกทางอย่างอัตโนมัติ

–