ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 393 หวานจัง / ตอนที่ 394 ความงดงามอ่อนช้อย

ตอนที่ 393 หวานจัง

ที่โรงแรม

เฉินฝานซิงอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำก็เห็นป๋อจิ่งชวนนั่งอยู่บนโซฟาด้านนอกห้องนอน รูปร่างสูงสง่าเต็มเปี่ยมไปด้วยท่าทางสูงส่งไม่ธรรมดา ท่ามกลางความสุขุมนุ่มลึกแฝงไปด้วยกลิ่นอายที่ผิดแผกไปจากปกติ

เขานั่งหันหน้าออกไปทางทะเลเทียมสีฟ้าด้านนอกหน้าต่าง แววตาล้ำลึกนิ่งเรียบยากจะคาดเดาความคิด

เฉินฝานซิงมีความรู้สึกกังวลหนักอึ้งอยู่ภายในจิตใจ เธอเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ค่อยๆ ก้มตัวลงนั่งลงข้างเขา

กลิ่นหอมสดชื่นอ่อนๆ โชยเข้าสู่จมูก ป๋อจิ่งชวนหันไปมองเธอ ทันใดนั้นเองสีหน้าก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความลุ่มหลงเอ็นดูออกมา

เขายื่นแขนออกไปโอบไหล่ของเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง

เฉินฝานซิงยอมขยับเข้าไปชิดเขาแต่โดยดี

“คุณเป็นอะไรไป”

“หืม?”

“ดูเหมือนคุณจะมีเรื่องในใจ”

ดวงตาสีดำทมิฬของป๋อจิ่งชวนฉายประกายของความหมองหม่น เขาพยักหน้ายอมรับอย่างตรงไปตรงมา ฝ่ามือขนาดใหญ่ลูบไล้ลงไปบนเส้นผมของเธออย่างเบามือ

“อืม มีเรื่องในใจ”

เฉินฝานซิงเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของเขา “มีเรื่องในใจก็อย่าเก็บไว้ คุณเล่าให้ฉันฟังสิ บางทีฉันอาจจะช่วยคุณหาทางแก้ได้”

ป๋อชิ่งชวนก้มลงมองเธอ ใบหน้าหล่อเหลาในระยะประชิดนั้นมีประกายที่ทำให้คนแทบคลั่ง ถึงแม้ทั้งสองคนจะอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานานขนาดนี้แล้ว แต่ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับใบหน้านี้ตรงๆ เฉินฝานซิงก็ยังคงรู้สึกทำตัวไม่ถูกเสมอ

บนโลกใบนี้ทำไมถึงได้มีผู้ชายที่หน้าตางดงามขนาดนี้อยู่ได้

เมื่อเห็นสายตาที่เป็นประกายคู่นั้นของเฉินฝานซิงจ้องมองเขาอยู่ ประกอบกับรูปหน้าที่เรียบร้อยงดงามนั้นของเธอทำให้คนใจเต้น เขาอดปัดไรผมที่อยู่ด้านข้างออกไม่ได้ ดวงตาที่เงียบสงบคู่นั้นสอดส่ายไปมาอยู่บนใบหน้าของเธอ

จากนั้น จู่ๆ เขาก็โน้มใบหน้าลงไปอย่างกะทันหันเพื่อประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากของเธอ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า

“คุณก็คือเรื่องในใจของผม ลองบอกที เรื่องนี้ควรจะแก้ไขยังไง หือ”

เฉินฝานซิงค่อยๆ คืนสติกลับมา ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะจ้องเขาจนใจลอยไปไกล

พระเจ้าช่วย!

นี่เธอเป็นผู้หญิงที่ “ลุ่มหลงในความงาม” เหรอเนี่ย

เมื่อพยายามคิดทบทวนคำพูดของป๋อจิ่งชวนเมื่อกี้นี้ด้วยอาการมึนงง ใบหน้าที่สง่างามก็แดงระเรื่อขึ้นมา

“เหอะ…”

ป๋อจิ่งชวนหัวเราะในลำคอ

ผู้หญิงคนนี้ ความรู้สึกช้าเกินไปหรือเปล่า

เขายื่นมือออกไปจับปลายคางของเธอไว้เบาๆ พลันพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “เมื่อกี้คิดอะไรอยู่เหรอ”

เฉินฝานซิงสายตาลอกแลก “ไม่…ไม่ได้คิดอะไร”

“โกหก”

ป๋อจิ่งชวนมองเธอยิ้มๆ ผู้หญิงคนนี้ฉลาดเป็นกรดแต่กลับโกหกไม่เก่งเอาซะเลย

ทุกครั้งท่าทีเลิ่กลั่ก ดูมีพิรุธแบบนั้น ก็ถูกเขามองออกอย่าง่ายดายเสมอ

“ฉันไม่ได้คิดอะไรอยู่เลยจริงๆ”

เฉินฝานซิงกำชับ ตีเธอให้ตายเธอก็ไม่มีทางยอมรับว่าเมื่อกี้เธอมัวแต่ตกอยู่ในภวังค์ของ “ความงาม” ของเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น

น่าขายหน้าจริงๆ!

เฉินฝานซิงกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาจากอ้อมกอดของเขา แล้วกลอกตาไปมา พูดด้วยรอยยิ้ม

“วันนี้คุณนายเผยให้ขนมพื้นเมืองมาหลายอย่างเลย ฉันไปเอามาให้ชิมนะ”

ระหว่างที่พูดเธอก็ลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปยังโต๊ะน้ำชา กลิ่นหอมสดชื่นของสบู่หลังอาบน้ำอบอวลอยู่กลางอากาศ ก่อนจะระเหยแตะปลายจมูก สายตาของป๋อจิ่งชวนมองตามเธอไปอย่างไม่วางตา

เฉินฝานซิงหยิบขนมพื้นเมืองที่คุณนายเผยให้มาเปิดดู เป็นกล่องรวมขนมพื้นเมืองหลากหลายรูปแบบ

เธอเดินถือกล่องไปนั่งลงข้างป๋อจิ่งชวน ก่อนจะหยิบผลไม้แห้งเข้าปากหนึ่งชิ้น

“หวานจัง”

หลังจากพึมพำออกมา ก็หันไปมองทางป๋อจิ่งชวนด้วยสีหน้าเสียดาย “คุณไม่ค่อยทานหวานใช่ไหมล่ะ น่าเสียดายจัง…”

ตอนที่ 394 ความงดงามอ่อนช้อย

ป๋อจิ่งชวนหันข้างพิงพนักโซฟา แขนเรียวยาววางพาดไว้ด้านหลังของโซฟา ดูคล้ายกำลังโอบไหล่ของเธอเอาไว้อยู่ เขาหันมามองใบหน้าของเธอด้วยท่าทางเกียจคร้าน ดวงตาดำขลับคู่นั้นค่อยๆ หรี่ลงเล็กน้อย

“ไม่เลี่ยนเหรอ”

“ไมได้กินแทนข้าวเสียหน่อย นานๆ ทีกินครั้งหนึ่งก็พอ”

“งั้นเหรอ”

ป๋อจิ่งชวนจ้องมองกล่องขนมที่วางอยู่บนเข่าของเธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

เฉินฝานซิงรีบหยิบผลไม้แห้งออกมาหนึ่งชิ้นแล้วยื่นไปตรงหน้าของเขา “รสชาติไม่เลวเลย คุณลองชิมดู…”

“อืม…”

ป๋อจิ่งชวนส่งเสียง “อืม” ออกมาคำเดียว เฉินฝานซิงก็ยื่นผลไม้แห้งในมือของตัวเองเข้าปากเขาทันที

ทว่าป๋อจิ่งชวนยังไม่ทันมองผลไม้แห้งที่กำลังเข้าใกล้ปากของตัวเอง มือที่พาดอยู่บนโซฟาก็เอื้อมมาจับหัวของเธอเอาไว้ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากกับเธอ

บางทีอาจเป็นเพราะทิวทัศน์ทะเลสีฟ้าสุดแสนโรแมนติกนอกหน้าต่างที่คู่รักต่างเฝ้าใฝ่หาตั้งอยู่ตรงหน้า หรือบางทีอาจเป็นเพราะช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองอย่างเงียบๆ ทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มได้ง่ายกว่าเดิม

นิ้วของเธอยังจับผลไม้แห้งเอาไว้

แสงแดดนอกหน้าต่างที่ส่องประกายระยับสาดกระทบกับน้ำทะเลสีฟ้า ฉายประกายพาดผ่านหน้าต่างเต็มบานสไตล์ฝรั่งเศสเข้ามา ทำให้ภายในห้องสว่างไสวกว่าที่เคย

ฝุ่นละอองเล็กๆ ที่ลอยคลุ้งอยู่กลางอากาศถูกแสงตกกระทบผ่าน

เธอลืมตามองใบหน้าผู้ชายตรงหน้า ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติของชายหนุ่มปะทะเข้าสู่สายตา ท่าทางที่ดูลุ่มหลงและเสน่หาในตัวเธอของชายหนุ่มที่ดูสูงส่ง เย็นชา และเข้าถึงยากนั้นทำให้หญิงสาวหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

ดวงตาดำทมิฬจดจ้องมาที่เธอ ดวงไฟเร่าร้อนลุกโชนอยู่ในดวงตาคู่นั้น

“หวานจัง”

เสียงแหบเครือของป๋อจิ่งชวนทำให้เฉินฝานซิงใจเต้นตึกตัก พลันรีบก้มหน้าเพื่อหลบสายตา

ทันใดนั้นเอง ความอบอุ่นที่ห่อหุ้มร่างกายของเธอเอาไว้ก็แปรเปลี่ยนเป็นความหนาวเย็นอย่างกะทันหัน ก่อนที่กลิ่นคุ้นเคยจะลอยจากเธอไปตามสายลมที่พัดผ่าน

เธอนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะตั้งสติกลับมาได้ ร่างของชายหนุ่มหายเข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว

“ป๋อ…”

เธอเอื้อนเอ่ยพยายามจะรั้งเขาไว้ แต่ปรากฏว่าประตูห้องน้ำกลับถูกปิดลงไปอย่างรุนแรง

ความร้อนรุ่มที่ถาโถมเข้ามาในหัวค่อยๆ ถูกกดเอาไว้ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบผลไม้แห้งในมือเข้าปาก

ภายในปากยังมีรสชาติของเขาหลงเหลืออยู่

หวานจัง…