ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 46 เป็นเธอ! เป็นเธอ!! ต้องเป็นเธอ!! - novel-lucky

ท่ามกลางผู้บริหารระดับสูงไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ ออกมา ทั้งร่างเครียดตึงจนเป็นสายธนู ความตั้งใจแผ่ออกเป็นหนึ่งแสนสองหมื่นส่วน ก้มหน้าก้มตาลงอ่านประเด็นสำคัญในรายละเอียดยิบย่อยของรายงานแผนกที่ต้องเสนอในอีกไม่ช้า

ท่านประธานป๋อวันศุกร์นี้ก็ต้องขึ้นรับตำแหน่งประธานผู้บริหารสูงสุดของสมาคมสกุลป๋อทั่วโลก ทุกๆ ฝ่ายจึงต้องรายงานในการประชุมครั้งนี้

จนถึงขณะนี้การประชุมได้กินเวลามาร่วมสองชั่วโมงแล้ว แต่ละคนอยู่ในชุดสูทรองเท้าหนัง ที่เหงื่ออาบแผ่นหลังทะลุผ่านเสื้อเชิ้ต

ลอบมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง เห็นได้ชัดว่าอายุยังน้อย แต่ออร่าแบบนั้น…

ช่างทรงพลังจริงๆ!

เวลานี้หัวหน้าฝ่ายธุรการกำลังตัวสั่นงันงกในขณะกล่าวจบการรายงาน เขายืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอให้บอสใหญ่ได้วิพากษ์วิจารณ์ ซักถามข้อสงสัยและหาข้อผิดพลาด

หลังจากนั้นดวงตาอันเย็นชาได้กวาดมองมา ทำเอาหนาวไปทั้งห้องประชุมเป็นเวลาสามวิ

ทว่ารอตั้งหลายนาทีก็ไม่เห็นว่าป๋อจิ่งชวนจะพูดอะไรออกมา

ทั้งห้องประชุมเข้าสู่ความเงียบสงัด ขาของหัวหน้าฝ่ายธุรการที่ยื่นอยู่ข้างหน้าเริ่มสั่นไม่เป็นท่า เขาส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังอวี๋ซงที่อยู่ข้างๆ ป๋อจิ่งชวน

อวี๋ซงเม้มปากเข้าหากัน ลุกขึ้นเดินเข้าใกล้ด้านหน้าของป๋อจิ่งชวนแล้วโน้มตัวลงทักเขาหนึ่งคำ

“คุณผู้ชาย…”

ป๋อจิ่งชวนหันหน้ามามองเข้า อวี๋ซงถึงกับผงะไป

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้เห็นแววตาสับสนของคุณผู้ชาย หรือว่า…ฝนกำลังจะตกเป็นสีแดงแล้ว

หลังจากที่ตกตะลึงไปแล้ว เขาก็รีบพูดขึ้น “หัวหน้าหวังรายงานเสร็จแล้วครับ”

ป๋อจิ่งชวนคิ้วตึงพร้อมก้มหน้าลงพลิกเอกสารของแผนกธุรการในมือไปมาก่อน แล้วถึงจะได้เอ่ยออกมา

“มาตรฐานการประเมินงานยังต้องปรับให้สูงขึ้นอีก ค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการดำเนินงานของบริษัทมีปัญหา อีกเดี๋ยวแผนกการเงินช่วยส่งบิลรายจ่ายทุกปีอย่างละเอียดของแผนกธุรการมาให้ตรวจสอบด้วย”

ป๋อจิ่งชวนไม่ได้พูดสิ่งใดต่อ ไม่ได้บอกให้หัวหน้าหวังกลับไปได้และก็ไม่ได้บอกให้ฝ่ายต่อไปขึ้นมารายงานต่อเช่นกัน

หัวหน้าธุรการที่น่าสงสารยืนอยู่ที่เดิมอย่างไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดี

เป็นเวลาเนิ่นนาน ในที่สุดป๋อจิ่งชวนก็มีการเคลื่อนไหว

ทุกสายตาจับจ้องไปยังเขา

สิ่งที่เห็นมีเพียงมือขาวนั้นยกขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อหันไปโบกเรียกอวี๋ซงเข้ามา

เขาค่อยๆ หันหน้ามา ความหล่อเหลาบนใบหน้าฉาบด้วยความเคร่งขรึมและจริงจังอย่างเคยตัว

เขาผินหน้ากวาดตามองอวี๋ซงหนึ่งครั้ง ความซับซ้อนได้แผ่ขยายในดวงตาสีดำขลับ

คุณผู้ชายที่เป็นแบบนี้สิ ถึงเป็นคุณผู้ชายที่อวี๋ซงรู้จัก

อวี๋ซงโน้มตัวลงอย่างรีบร้อน “คุณผู้ชายมีอะไรให้รับใช้ครับ”

เสียงต่ำและราบเรียบของป๋อจิ่งชวนแว่วขึ้นข้างหูของอวี๋ซง

“ทางนั้นเขาเป็นไงบ้าง”

เขาถึงกับฉงน