ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 619 หางจิ้งจอก / ตอนที่ 620 คิดจะกินอะไรก็อย่าให้มันน่าเกลียดนัก
ตอนที่ 619 หางจิ้งจอก
หยางลี่เวยขยับปาก ทว่าไม่ทันจะได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดเฉินซั่งหวาก็พูดขึ้นอีกครั้ง
“งั้นฉันถามหน่อยว่า สินเดิมของฝานซิง เธอวางแผนไว้ว่ายังไง”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็คล้ายว่าพวกเขาจะนึกขึ้นได้ว่าในห้องนี้ยังมีใครอยู่อีกคน จึงได้พากันหันมองไปยังเธอ
เฉินฝานซิงยังคงนั่งอยู่ด้วยท่าทีสงบเงียบ นิ้วเรียวขาวเองก็ยังคงขยับคล้ายกำลังวาดบางสิ่งอยู่บนกระโปรงของตัวเองเหมือนอย่างเช่นเมื่อครู่
เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย ริมฝีปากของเธอถูกประดับไปด้วยรอยยิ้มไม่แยแส เป็นรอยยิ้มที่ดูไร้เหตุผลเสียจนทำเอาคนมองรู้สึกเหน็บหนาวขึ้นในหัวใจ
หยางลี่เวยนึกไม่ถึงเลยว่าจู่ๆ เฉินซั่งหวาจะโยนเรื่องนี้ไปที่เฉินฝานซิง เธอจึงชะงักไปชั่วขณะ
เธออ้าปากพะงาบๆ อยู่ค่อนวัน ก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้นอย่างหวั่นๆ “คุณพ่อคะ…วันนี้เราคุยกันเรื่องสินเดิมของเชียนโหรวไม่ใช่เหรอคะ ถึงยังไงตอนนี้ฝานซิงก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะแต่งงาน รอให้ฝานซิงตบแต่งออกไปแล้วค่อยว่ากันอีกทีก็ยังไม่สายนี่คะ…”
หว่างคิ้วของเฉินซั่งหวายิ่งขมวดเข้าหากันแน่น เจียงหรงหรงเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ในใจเธอยังหวังว่าอีกสักพักเขาจะต้องพูดถึงเรื่องหุ้น แต่เขาดันโมโหขึ้นมาตอนนี้ อย่างนั้นอีกประเดี๋ยวจะไปมีกะจิตกะใจจะคุยเรื่องหุ้นต่อได้อย่างไร
“ใช่ เชียนโหรวแต่งงานแล้วเราก็เห็นอยู่ตำตา ต้องคุยกันเรื่องเชียนโหรวก่อนสิ คุณจะไปคิดถึงเรื่องที่ไร้วี่แววแบบนั้นไปเพื่ออะไร”
เฉินซั่งหวาไม่แม้แต่จะขยับสายตา ไม้เท้าในมือกระทบลงบนพื้นจนเกิดเสียง ตึ้งๆ ตึ้ง ดังก้อง
“ฉันให้เธอพูด! สินเดิมของฝานซิงเธอจะจัดสรรยังไง! หรือต้องถามว่า ในมือเธอยังมีสมบัติอีกกี่อย่างที่จะเหลือไว้ให้ฝานซิง”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยความหนักแน่นกว่าทุกครั้ง เสียงเข้มที่คล้ายว่าจะถูกดันขึ้นมาจากช่องอกนั้น ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นแก้วหูสะเทือน
หยางลี่เวยย่นไหล่ หลับตาปี๋ เธอตกใจเสียจนตับไตไส้พุงขมวดเกร็ง
คนอื่นๆ ต่างก็ไม่กล้าเอ่ยปาก มีเพียงเสียงหอบหายใจที่ตามมาหลังจากการระเบิดโทสะของเฉินซั่งหวาเท่านั้น
เธอลอบเงยหน้ามองเฉินซั่งหวา แต่ก็ต้องปะทะเข้ากับดวงตาที่กำลังถลึงมองเธออยู่ด้วยความขุ่นเคือง
เธอรีบเบี่ยงสายตาหลบ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอไปเฮือกหนึ่งแล้วค่อยๆ เอ่ยขึ้นว่า
“…เขตหย่งไท่ยังมีคอนโดอยู่อีกแห่งหนึ่ง โรงน้ำชาโรงหนึ่ง แล้วก็ร้านเสื้อผ้าอีกร้านหนึ่ง…”
หยางลี่เวยไม่พูดอะไรขึ้นมาอีก
เฉินซั่งหวาจ้องเธอไม่วางตา “ทำไมไม่พูดต่อ”
หยางลี่เวยกัดริมฝีปาก “หมดแล้วค่ะ…”
“หมดแล้ว?! เหลือเชื่อว่าเธอกล้าพูดว่าหมดแล้ว? !” เฉินซั่งหวาโมโหจนต้องหอบหายใจอยู่ตลอดเวลา!
“แม่เลี้ยงเป็นยากกันทั้งนั้น หลายปีมานี้ฉันก็เห็นว่าเธอทำหน้าที่ได้ดีตลอด ผิวเผินเธอก็ดูวางตัวกับเฉินฝานซิงได้ดี ระมัดระวังแม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ มาได้นานขนาดนี้ พอเรื่องมันเกี่ยวกับสมบัติเข้าหน่อย ก็ถึงกับซ่อนหางจิ้งจอกเอาไว้ไม่อยู่เลยงั้นเหรอ”
“พูดปาวๆ ว่ายุติธรรมกับเฉินฝานซิง! หน้าใหญ่ใจกว้างกับลูกสาวตัวเองจนแทบจะยกทั้งสกุลเฉินให้เธอไปอยู่แล้ว แต่กลับเหลือไว้ให้เฉินฝานซิงน้อยขนาดนี้ ใจจืดใจดำกับเธอแบบนี้ ความจอมปลอมตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเธอ วันนี้มันถูกเปิดโปงแล้ว เธอก็ลองคิดๆ ดูเอาแล้วกัน ว่าหากเรื่องนี้รั่วไหลออกไป เธอจะยังมีหน้าก้าวเท้าออกจากบ้านได้อยู่ไหม!”
คนหน้าด้านมักจะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วตัวเองนั้นหน้าด้านตรงไหน!
เมื่อเห็นว่าเฉินซั่งหวากำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หยางลี่เวยจึงทั้งหวาดกลัวระคนน้อยใจ
“คุณพ่อคะ พ่อก็ดูตลอดหลายปีมานี้สิคะ ว่ามีครั้งไหนบ้างที่หนูจะใจร้ายกับฝานซิง ตั้งแต่หนูก้าวเข้าบ้านมา เธอก็มองว่าหนูขัดหูขัดตาไปเสียหมด เธอชักสีหน้าใส่หนูซ้ำแล้วซ้ำอีก แถมยังรังแกเชียนโหรวนับครั้งไม่ถ้วน! หนูก็กลัวว่าทุกคนจะลำบากใจ ถึงได้กัดฟันทนมาจนถึงตอนนี้!
ตุ๊กตาดินเผาก็มีความรู้สึกอยู่สามส่วน หนูไม่เคยพูดว่าชอบฝานซิง ในใจเธอมีความเคียดแค้น หนูเองก็มีเหมือนกัน ตั้งแต่เกิดมา เฉินฝานซิงก็ไม่เคยรู้จักกับคำว่าขัดสน ทุกอย่างมีพร้อม แล้วหนูกับเชียนโหรวล่ะคะ จะพูดยังไงบ้านของเราก็ถือว่าเป็นบ้านที่สุขสบาย แต่ว่าหนูต้องเลี้ยงลูก แถมยังต้องแบกรับคำด่าว่าเป็นเมียน้อยเขา ต้องทนให้ผู้คนชี้หน้าประณาม ถึงตอนนี้หนูจะดิ้นรนเพื่อเชียนโหรวสักหน่อย มันจะเกินไปเหรอคะ”
ตอนที่ 620 คิดจะกินอะไรก็อย่าให้มันน่าเกลียดนัก
“เธอ…”
“ที่เชียนโหรวแต่งเข้าไปน่ะคือสกุลซูนะคะ ที่ผ่านๆ มาสกุลซูช่วยเหลือหลานอวิ้นไปแล้วเท่าไหร่ ต่อไปสิ่งที่เราขาดไม่ได้เลยก็คือความช่วยเหลือจากพวกเขา! ของพวกนี้จะไปหนักหนาอะไรล่ะคะ…”
เฉินเชียนโหรวที่นั่งอยู่ข้างๆ กันก็รู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย เห็นได้ชัดว่าเฉินซั่งหวากำลังโกรธจัด หากเธอไม่พูดอะไรออกมาสักอย่างในตอนนี้ มีหวังจะทำให้ชายชราไม่พอใจยิ่งกว่าเก่า
เฉินเชียนโหรวกวาดสายตามองไปยังเฉินฝานซิงที่มีท่าทีไม่สะทกสะท้าน เธอกัดฟันกรอดก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว
“คุณแม่คะ ช่างมันเถอะค่ะ พี่เหิงเขาคงไม่ใจร้ายกับหนูหรอกนะคะ…ถึงยังไงพี่สาวก็เป็นลูกคนโต ยังไงก็ควรจะพิจารณาเรื่องพี่เขา…”
หยางลี่เวยย่นคิ้ว เธอหันไปขยิบตาให้กับเฉินเชียนโหรวอย่างไม่เห็นด้วย
เป็นผลให้เฉินเชียนโหรวที่มีท่าทางอ่อนโยนและน่าเอ็นดูเช่นนั้นไม่ต่างอะไรกันกับกระสอบทรายระบายอารมณ์ เรียกให้เฉินฝานซิงที่กำลังมองอยู่ต้องกรีดยิ้มหยันขึ้น
ก่อนที่เธอจะระบายเสียงหัวเราะออกมาจริงๆ เช่นกัน
เสียงหัวเราะที่แว่วดังขึ้นทำเอาเฉินซั่งหวารู้สึกอับอายอย่างถึงที่สุด
พวกเขาทุกคนหันมองไปยังเธอ เห็นเพียงเธอที่กำลังพิงร่างเข้ากับโซฟา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ ถูกประดับด้วยรอยยิ้มจางๆ ทว่าตรงโหนกคิ้วกลับถูกห่อหุ้มไปด้วยความเยือกเย็นที่ชวนให้อกสั่นขวัญแขวน
เสียงที่ค่อยๆ แทรกซึมขึ้นในอากาศฟังดูราวกับเกล็ดน้ำแข็งก็มิปาน
“คอนโดที่เขตหย่งไท่นั่น ฉันจำได้ว่ามันอยู่รอบนอกวงแหวนชั้นที่สามของเมือง…นี่มันยุคไหนกันแล้ว ช่วงเวลาที่แฟชั่น การพักผ่อน และธุรกิจบันเทิงเรืองอิทธิพล คุณกลับเหลือโรงน้ำชาเอาไว้ให้ฉัน?”
หยางลี่เวยย่นคิ้ว “ไม่ใช่ว่าฉันเหลือร้านเสื้อผ้าไว้ให้เธอด้วยรึไง ร้านเสื้อผ้านั่นน่ะ มีกำไรที่มั่นคงทุกปี…”
“เหอะ…” เฉินฝานซิงเค้นขำเสียงเย็น “ร้านเสื้อผ้าร้านนั้น หลายปีมานี้ก็ใช้แต่ผ้าจากโรงงานทอผ้าโต่วซิง! ตอนนี้คุณมอบร้านค้าที่ดูเหมือนจะทำเงินให้กับฉัน แต่โรงงานทอผ้าดันไปอยู่ในกำมือของคุณ
ต่อไปหากคุณหยุดส่งผ้ามาให้ โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าก็คงกลายเป็นแค่ของเอาไว้ตั้งโชว์! พอกิจการไปต่อไม่ไหว พวกคุณก็จะกลับมารับช่วงต่ออีกครั้ง หรือต่อให้คุณแค่เดินไปเดินมาตรงประตูใหญ่ มันก็ยังเป็นของที่อยู่ในกระเป๋าของคุณอยู่ดี! คุณนายหยาง คุณคงเห็นว่าฉันยังสาวถึงได้คิดว่าฉันโง่! ที่แท้แม่เป็นยังไงลูกก็เป็นอย่างนั้น ชอบคิดว่าคนอื่นโง่ดักดาน คุณคิดเหรอว่าจะซ่อนลูกคิดในใจนั่นเอาไว้ได้”
สีหน้าของหยางลี่เวยเปลี่ยนไปจากเดิม “ฉันไม่ได้คิดมากขนาดนั้นสักหน่อย เธอนั่นแหละที่ชอบคิดว่าคนอื่นเขาเลวไปหมด!”
เฉินฝานซิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะวางสองขาที่ประสานกันอยู่ก่อนหน้าลงกับพื้นแล้วค่อยๆ ลุกยืนขึ้นจากโซฟา
เธอเหยียดสายตาลงมองเจียงหรงหรงกับเฉินเต๋อฝาน “พวกคุณสองคนไม่พูดอะไร เพราะเห็นด้วยกับที่คุณนายหยางวางแผนไว้งั้นสิ”
หยางลี่เวยขมวดคิ้วมุ่น เธอจ้องมองไปยังเฉินฝานซิงอีกครั้งก่อนจะขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม
“ใจแกคิดแต่จะทำลายหลานอวิ้นกับสกุลเฉิน แกฉลาดนักไม่ใช่เหรอ ฉันคิดอะไร ไม่ใช่ว่าแกเดาเอาไว้แล้วงั้นเหรอ ทำไมจะต้องให้อธิบายกันด้วย”
ท่าทีของเธอเป็นอย่างที่เฉินฝานซิงคาดเดาเอาไว้ทุกประการ เธอหันไปเบี่ยงสายตามองเฉินเต๋อฝาน “คนที่ทำให้คุณนายหยางกลายเป็นเมียน้อยคือคุณ แต่แน่นอนว่ามันคงเป็นเพราะการชักนำและความยินยอมพร้อมใจของคุณนายหยาง ในเมื่อเต็มใจจะเป็นเมียน้อยเขาแล้ว หากจะโดนคนเขาชี้หน้าด่าบ้างคุณก็สมควรโดนแล้ว อย่าทำเหมือนตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำไปหน่อยเลย วันนี้ยังจะมาหน้าด้านเรียกร้องอะไรที่นี่อีก!”
“อาคารหลังเก่ารอบวงแหวนชั้นที่สาม โรงน้ำชา ร้านเสื้อผ้า…เงินติดกระเป๋าสามสิบล้าน คอนโดระดับไฮคลาสที่เขตหมิงซื่อและจินอวี้เหลียงย่วน คฤหาสน์หลังนั้นที่ชานเมืองหลานวาน ไหนจะร้านกาแฟ เคทีวี สตูดิโอโยคะ ร้านเสริมสวย ร้านเครื่องลายคราม ร้านเครื่องหยก โรงงานทอผ้าโต่วซิง และรถยนต์…คุณนายหยาง คิดจะกินอะไรก็อย่าให้มันน่าเกลียดนัก…”
เมื่อได้ฟังเฉินฝานซิงนำสินเดิมของทั้งคู่มาเปรียบเทียบกัน ใบหน้าของเจียงหรงหรงเองก็เปลี่ยนไปจากเดิม
นี่ฟังดูแล้วก็น่าเกลียดเกินไปจริงๆ
YOU MAY ALSO LIKE
