ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 697 เจ้าชายหลงทาง / ตอนที่ 698 จับมือไว้ - novel-lucky

ตอนที่ 697 เจ้าชายหลงทาง

ร่างสูงสง่ายืนนิ่งอยู่หน้าประตูรถ เขาหันไปพยักหน้าเรียบๆ ให้กับหญิงสาวพราวเสน่ห์

ทว่านัยน์ตาสีดำขลับลึกล้ำนั้นกลับไม่ได้หยุดที่เธอเลยแม้แต่ครึ่งวินาที เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางของสตูดิโอ บนใบหน้าเคร่งครึมและหล่อเหลาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ยามที่เขาหยุดยืนอยู่ตรงนั้นแค่เพียงเวลาสั้นๆ ก็ราวกับเป็นภูผาสูงเด่นลูกหนึ่งที่ตั้งตระหง่านไม่เคลื่อนไหว

สูงเด่นกว่าใคร ทั้งยังเปี่ยมไปด้วยความสุขุมลุ่มลึก

หลานซีปิดประตูลง ดวงตาคู่สวยที่แต่งเติมมาอย่างตั้งอกตั้งใจปกปิดความเทิดทูนและหลงใหลเอาไว้ไม่อยู่

ใครบอกกันว่าบนโลกใบนี้ไม่มีผู้ชายที่สมบูรณ์พร้อม

ก็อยู่ตรงหน้านี่ไม่ใช่หรือไง

อวี๋ซงจัดการล็อคประตูรถ เขายืนอยู่อีกด้านหนึ่งอย่างเงียบเชียบ เมื่อเห็นความรู้สึกที่ส่งผ่านมาจากสายตาคู่นั้น เขาก็แอบรู้สึกเสียดายแทนเธอขึ้นมาในใจ

ทว่าเขาเองก็ยังสงสัยมาจนถึงตอนนี้ ว่าทำไมจู่ๆ คุณผู้ชายถึงได้เลือกที่จะมาสังเกตการณ์กับเธอ

แม้ว่าความเป็นห่วงคู่ค้าเองก็เป็นเหตุผลได้อยู่เช่นกัน แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะต้องลงทุนมาด้วยตัวเองขนาดนี้มั้ง?

แม้ว่าในใจเขาจะมีคำถาม ทว่าเขาก็ซ่อนเก็บมันเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ก่อนจะก้าวเท้าตามบุคคลทั้งสองไปอย่างเงียบเชียบ

ขายาวๆ ของป๋อจิ่งชวนดูสง่างามและมั่นคงยามเมื่อก้าวเดิน ทว่าเนื่องจากขายาวๆ ของเขา จึงทำให้ในทุกๆ ฝีก้าวนั้นเป็นก้าวที่ใหญ่ หลานซีพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะก้าวเดินไปพร้อมๆ กับป๋อจิ่งชวน แม้ว่าเธอแทบจะวิ่งเหยาะๆ บนรองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังถูกป๋อจิ่งชวนทิ้งห่างได้อยู่ดี

เธอแอบหงุดหงิดใจอยู่บ้าง โชคยังดีที่ขณะที่เธอกำลังก้าวผ่านบันไดซึ่งจะพาเธอไปสู่สตูดิโอชั้นบน เธอก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น นาทีที่เธอกำลังจะไล่ตามเขาทัน กลับได้เห็นว่าร่างสูงของป๋อจิ่งชวนหยุดนิ่งอยู่ตรงหัวบันได พลางทอดสายตามองนิ่งไปยังสถานที่ใดสักที่หนึ่ง

หลานซีคิดไปว่าเขากำลังรอเธออยู่ เธอจึงรีบตามเขาไปอย่างดีใจ

ยามที่ร่างของเฉินฝานซิงปรากฏตัวขึ้นในสตูดิโอ น้ำในปากที่เซียวหมิงเจี๋ยเพิ่งจิบเข้าไปก็ไหลออกมาตามมุมปากอย่างเงียบๆ

เมื่อทุกคนได้เห็นร่างอันขาวสะอาดนั้น ไม่เพียงแค่คางของพวกเขาเท่านั้นที่แทบจะตกลงมา แม้แต่ลูกกระตาเองก็แทบจะกระเด็นหลุดออกจากเบ้าเช่นกัน

เห็นเพียงแค่ชายหนุ่มที่กำลังก้าวเดินมาทางพวกเขา ทางเดินที่พาไปยังห้องแต่งหน้า คือสถานที่เดียวในสตูดิโอนี้ที่มีแสงสว่างจากภายนอกสาดส่องเข้ามา

ราวกับว่าเขาก้าวอยู่บนแสงย่ำอยู่บนปุยเมฆ ท่าทางดุจดั่งเทพจุติไม่เสพอาหารแดนมนุษย์[1] หล่อเหลาราวกับไม่ได้อาศัยอยู่บนโลกมนุษย์

สูทสีขาววินเทจสวยหรู งานฝีมือที่ตัดเย็บอย่างประณีต เข้ารูปพอดีตัวแนบชิดกับสรีระร่างกายเป็นอย่างดี ตัดเย็บได้พอดีตัวราวกับมันถูกสร้างมาเพื่อเขา

เสริมให้รูปร่างของชายหนุ่มยิ่งดูสูงโปร่งและงดงาม

ทรงผมสบายๆ และภูมิฐาน เพราะต้องถ่ายแบบนิตยสาร ใบหน้าสมบูรณ์แบบจึงถูกแต่งเติมให้ดูมีมิติมากขึ้น เพิ่มความงดงามและลึกล้ำให้ยิ่งเด่นชัด

ทว่าเขากลับไร้ซึ่งอารมณ์ ไร้ความรู้สึก ความเงียบขรึมและเย็นชายิ่งทำให้เขาเหมือนเทพจุติที่ไร้อารมณ์ไร้ความต้องการ ภายใต้บุคลิกที่ดูเย็นชานั้น ยังแฝงไปด้วยความงามสง่าและสูงส่ง

นัยน์ตาสีดำตัดขาวชัดเจนที่ประดับไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและน่าเกรงขามคู่นั้นส่องสกาวราวกับบรรจุสิ่งของไว้ได้มากมาย แต่ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดที่อยู่ในสายตาของเขาเลย

เยือกเย็นสูงส่งดั่งเช่นเจ้าชายตัวจริงจากในเทพนิยาย

ทำให้ไม่ว่าใครต่อใครต่างก็ต้องการที่จะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ และได้รับรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นอ่อนโยนอย่างที่คนรักมอบให้กันจากเขา

เขาก้าวเข้ามาช้าๆ ทุกสายตาหลั่งไหล่ไปยังเขาราวกับสายน้ำ รอบกายพราวระยับไปด้วยรัศมีที่ชวนให้หลงใหล

“แม่เจ้า นี่ใครกัน หล่อจนต้องร้องขอชีวิต!”

“ฉัน…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน นึกไม่ถึงเลยว่าสตูดิโอเราจะมีคนที่ดูดีแบบนี้อยู่ด้วย”

“ไม่มีทางอะ! ยังไงเขาก็ต้องมาผิดสตูแน่ๆ!”

“ว้ายยย เจ้าชายหลงทาง! หรือพรหมลิขิตของฉันจะอยู่ที่นี่ตอนนี้กันนะ?”

ตอนที่ 698 จับมือไว้

“ว้ายยย เจ้าชายหลงทาง! หรือพรหมลิขิตของฉันจะอยู่ที่นี่ตอนนี้กันนะ?”

แม้ว่าใบหน้านั้นจะยังคงเป็นใบหน้าของเฉินฝานซิง ทว่าเสื้อผ้าผู้หญิงถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าผู้ชาย ผมยาวแปรเปลี่ยนเป็นผมสั้น รูปลักษณ์แตกต่างกันราวกับเป็นคนละคนไปโดยสิ้นเชิง

ตีให้ตายพวกเขาก็คาดไม่ถึงว่าหนุ่มหล่อจนฟ้าดินพิโรธตรงหน้า คือเฉินฝานซิงที่มีร่างกายเป็นหญิง

เซียวหมิงเจี๋ยค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ เป็นช่างภาพมาหลายปีขนาดนี้ มองแวบเดียวเขาก็ดูออกแล้วว่าคนตรงหน้าคือเฉินฝานซิง

ร่างกายเป็นหญิง

แม้ว่าเขาจะเตรียมใจไว้ดีแล้วแท้ๆ ทว่านาทีนั้นที่เฉินฝานซิงก้าวออกมา หัวใจของเขาก็ยังคงเต้นโครมครามอย่างหนักหน่วง

เพอร์เฟคต์ เพอร์เฟคต์เกินไปแล้ว

ดวงตากวาดมองไปยังเฉินฝานซิง พลางยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตรงมุมปาก จากนั้นจึงเดินไปหยุดลงตรงหน้าของเธอ

เฉินฝานซิงมองเซียวหมิงเจี๋ยด้วยสายตาเรียบเฉย

เมื่อเขาเขยิบเข้าไปใกล้เธอทีละน้อย เซียวหมิงเจี๋ยถึงได้รู้ว่า ไม่ใช่เพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่โดดเด่นเท่านั้น รัศมีอันเยือกเย็นและทะนงตนเช่นนั้นบนตัวของเธอเองก็มีความแข็งแกร่งอันมหาศาลซ่อนไว้ภายในเช่นกัน

ยิ่งเข้าใกล้เธออีกนิด อำนาจที่ข่มใจผู้คนได้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

ประธานสาวแห่งซิงเฉินกั๋วจี้ ความเด็ดเดี่ยวที่สั่งสมมาตลอดหลายปีย่อมไม่ใช่สิ่งที่ใครจะมาดูถูกกันได้ง่ายๆ

ป๋อจิ่งชวนหรี่ตามอง ‘ชายหนุ่ม’ รูปงามที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ในที่สุดสีหน้าเรียบนิ่งก็เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

สิ่งที่คาดเดาเอาไว้เข้าปกคลุมภายในหัวใจ ความเย็นเยียบค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นหมอกหนาตรงหว่างคิ้วของเขา

อวี๋ซงรับรู้ถึงกลิ่นอายบนร่างกายของป๋อจิ่งชวนที่เปลี่ยนไปได้อย่างง่ายดาย ทว่าเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เขาก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าวพลางทอดมองไปยังเบื้องหน้า แค่แวบเดียวสายตาก็พลันสะดุดเข้ากับร่างของ ‘ชายหนุ่ม’ ที่ดึงดูดสายตามากที่สุด

ด้วยเสื้อสูทสีขาวตลอดทั้งตัว ผิวพรรณขาวสะอาด เครื่องหน้างดงามสมบูรณ์แบบ และบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ จึงกลายเป็นเป้าสายตาไปได้ภายในชั่วพริบตาเดียว

นาทีที่สายตาสัมผัสเข้ากับร่างนั้น อวี๋ซงก็รับรู้ได้ถึงแสงศักดิ์สิทธิ์ที่สาดส่องออกมาจากร่างกายของชายคนนั้น

เขาก็คิดว่าบนโลกใบนี้คงจะไม่มีใครที่เพอร์เฟคต์เหมือนคุณผู้ชายแล้วเสียอีก แต่สุดท้ายเมื่อได้เห็นชายหนุ่มรูปงามในชุดสูทสีขาวทั้งตัวซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลคนนั้น เขาก็พลันตระหนักได้ว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคน และบนโลกใบนี้ยังมีคนที่เทียบเคียงกับคุณผู้ชายของเขาได้อยู่จริงๆ

เพียงแต่ว่า ทำไมคนๆ นี้ถึงได้ดูคลับคล้ายคลับคลานัก

เขาแน่ใจว่าเขาไม่เคยเห็นคนที่ดูดีขนาดนี้มาก่อน?

หากเคยเจอมาก่อนมีหรือที่เขาจะไม่รู้จัก?

“เป็นอะไรไปคะ ป๋อ…”

หลานซีแอบสงสัยต่อการที่ป๋อจิ่งชวนหยุดนิ่งลง และรังสีที่ดูไม่ค่อยดีนักที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา เธอจึงมองไปตามสายตาของเขา ยามที่สายตาของเธอสัมผัสเข้ากับร่างที่มีสีขาวตลอดทั้งตัวร่างนั้น เสียงของเธอก็ชะงักกึกลงทันที

พระเจ้า ผู้ชายรูปหล่อ!

ในตอนนั้นเอง จี้อี้ที่สวมชุดราตรียาวสีดำก็ค่อยๆ เดินออกมาจากข้างหลังของเฉินฝานซิง

จนกระทั่งเดินมาหยุดลงตรงหน้าของเธอ ยามเมื่อมองไปยังใบหน้าของเฉินฝานซิง ริ้วสีแดงก็พลันผุดขึ้นบนใบหน้าเล็กๆ ของเธอ และเมื่อมองไปยังสายตาคู่นั้น ก็ทำเอาเธอก็แอบรู้สึกสับสนและเขินอายอยู่เล็กน้อย

จี้อี้มองเธอนิ่งๆ อยู่หลายนาที เนิ่นนานกว่าที่จะถอนสายตากลับมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะยื่นมือออกไปทักทายกับเฉินฝานซิงอย่างมีมารยาท

“สวัสดีค่ะ ร่วมงานกันครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

เฉินฝานซิงมองมือที่สวมถุงมือสีดำยื่นมาให้เธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะยกคิ้วขึ้นตามหลัง

การกระทำนั้นเพียงเล็กน้อย แต่กลับแฝงไปด้วยความร้ายกาจอยู่หลายส่วน

หัวใจจี้อี้กระตุกวูบ รีบมุดหน้าหนี ไม่กล้ามองไปยังใบหน้าชวนค้นหาของชายหนุ่ม

เฉินฝานซิงรู้สึกขำกับปฏิกิริยาเช่นนั้นของจี้อี้อยู่ไม่น้อย ทว่าก็ยังคงยื่นมือไปจับมือเธอเอาไว้

[1] ไม่เสพอาหารแดนมนุษย์ ไร้ซึ่งกิเลสอย่างเช่นมนุษย์ทั่วไป