ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 89 คุณอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย / ตอนที่ 90 ผมอยากเป็นหนึ่งเดียวในโลก

ตอนที่ 89 คุณอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย

 

 

จางมากลับมาถึงห้องก็ใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจโทรหาป๋อจิ่งชวน

 

 

“อืม” เสียงต่ำราบเรียบดังขึ้น

 

 

“คุณผู้ชาย คุณยังอยู่ที่บริษัทรึเปล่าคะ”

 

 

แม้จางมาจะเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง แต่ก็ยังทำให้คิ้วสวยของเขากระตุกเล็กน้อย

 

 

เพียงเสี้ยวนาทีของความเงียบงันก็ทำให้จางมารู้สึกได้ถึงความกดดันที่เพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี

 

 

เธอรู้ดีว่าคุณผู้ชายจะถือมากหากมีใครมาถามว่าเขาอยู่ที่ไหน

 

 

เธอจึงรีบพูดขึ้นอย่างรีบร้อน “คุณหนูเฉินเธอบอกว่าจะรอคุณกลับมาทานมื้อเย็นพร้อมกันค่ะ”

 

 

นัยน์ตาลึกล้ำประกายแสงแห่งความประหลาดใจ เขากวาดตามองเอกสารข้างๆ ที่ยังคั่งค้างอยู่แล้วนิ่งเงียบไปสองวินาทีก่อนจะรวบเอกสารในมือเข้าด้วยกัน

 

 

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

 

 

“…ได้ค่ะ คุณผู้ชาย!”

 

 

จางมานิ่งไปครึ่งวิก่อนจะตอบรับ

 

 

เวลาหนึ่งทุ่มตรง รถหรูค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาในคฤหาสน์อันกว้างขวาง

 

 

เฉินฝานซิงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก เพราะตอนบ่ายยังไม่ได้พักผ่อนตอนนี้เธอจึงเริ่มง่วงงุนขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว

 

 

ขณะที่ป๋อจิ่งชวนเดินเข้ามาก็ได้เห็นเข้ากับเฉินฝานซิงที่กำลังขดตัวอยู่บนโซฟาเข้าอย่างพอดิบพอดี มือข้างหนึ่งของเธอวางอยู่บนพนักแขนข้างลำตัว เส้นผมนุ่มดุจเส้นไหมสีดำขลับลู่ลงมาเล็กน้อย ตอนนี้เส้นไหมละเอียดได้ปรกลงตรงหัวไหล่ ขาคู่นั้นงอเอียงไปยังอีกข้างหนึ่งของโซฟา แสงจางๆ กระจายอยู่บนข้อเท้าขาวนวลท่ามกลางแสงไฟ

 

 

เธอก้มหน้าลงคล้ายกำลังงีบหลับ

 

 

“คุณผู้ชาย คุณ…” จางมาเห็นป๋อจิ่งชวนเข้า จึงทักขึ้นเสียงต่ำแต่กลับถูกเขายกมือขึ้นปรามเอาไว้

 

 

เธอโน้มตัวลง พลางถอยออกไปย่างเงียบเชียบ

 

 

 

 

เขาก้าวเข้าไปใกล้โซฟาอย่างช้าๆ แสงไฟกลมๆ กลายเป็นไฮไลท์บนหน้าผากของเธอ

 

 

เขาโน้มตัวลงไปอย่างเผลอไผล เอื้อมมือเกลี่ยเส้นผมซอยที่ปลกอยู่บนไหล่ให้เปิดออก

 

 

แสงไฟพาดผ่านลงบนสันจมูกสวย แพขนตาลู่ลงจนเกิดเงาน้อยๆ ลมหายใจเงียบแทบจะไร้ซึ่งเสียง

 

 

แม้กระทั่งตอนนอนยังดูสงบเยือกเย็นขนาดนี้

 

 

จมูกไวได้กลิ่นหอมเย็นที่แสนคุ้นเคย เฉินฝานซิงค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ภาพตรงหน้าคือชายหนุ่มที่รูปหน้าสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าใคร

 

 

หัวใจเธอกระตุกวูบ ก่อนจะถอยร่นไปข้างหลังเพื่อเว้นระยะของทั้งคู่

 

 

“คุณกลับมาแล้ว?”

 

 

เส้นผมหนานุ่มลื่นไหลออกจากหว่างนิ้วเขาไป นัยน์ตาของเขามืดสลัวลงอย่างแทบไม่ทันสังเกตเห็น ก่อนจะเหยียดกายขึ้นเต็มความสูงอย่างนิ่งสงบ

 

 

“ทำไมมานอนตรงนี้ ไม่กลัวจะป่วยเอาเหรอ”

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก แค่แป๊บเดียวเอง” เธอว่าพลางยกขาออกจากโซฟา หลังจากหารองเท้าแตะเจอแล้วจึงลุกขึ้นยืน

 

 

เธอเหลือบไปมองนาฬิกาบนโทรทัศน์หนึ่งครั้ง “คุณกลับบ้านดึกแบบนี้ประจำเหรอ”

 

 

ป๋อจิ่งชวนถอดเสื้อสูทออกแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “ชินแล้ว”

 

 

เฉินฝานซิงขมวดคิ้วมุ่น ความเคยชินแบบนี้ไม่ดีแน่

 

 

หันกลับมามองอีกที เขาก็ได้ตรงเข้าไปล้างมือในห้องน้ำตรงชั้นหนึ่งแล้ว

 

 

–

 

 

บนโต๊ะอาหารมีเพียงเสียงกระทบกันเบาๆ ของเครื่องกระเบื้อง

 

 

ปริมาณอาหารของทั้งคู่ไม่ได้มากนัก ขณะที่ใกล้จะเสร็จเฉินฝานซิงจึงได้บอกกับเขาว่า

 

 

“ฉันเลือกอยู่ที่บ้านหลังแรกนะ อีกสองวันฉันก็จะไปหาบ้านแล้ว เพราะงั้นสองวันนี้รบกวนหน่อยนะ”

 

 

ป๋อจิ่งชวนวางตะเกียบลง ใช้ผ้าเช็ดปากเช็ดตรงมุมปากด้วยท่วงท่าสง่า

 

 

จากนั้นจึงมองไปยังเธอ “ผมไม่ลำบากหรอก คุณอยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลย”

 

 

เฉินฝานซิงพยักหน้ารับยิ้มๆ “ยังไงก็ไม่ค่อยดี”

 

 

แววตาของเข้าค่อยๆ หม่นลง “ตามใจ”

 

 

เธอมองไปยังเขาพร้อมทั้งรับรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังอารมณ์เขาไม่ดี เพียงแค่คิดว่าจะพูดอะไรเสียงกริ่งที่คุ้นเคยก็ได้ดังมาจากทางห้องรับแขก

 

 

มันคือเสียงโทรศัพท์ของเฉินฝานซิงนั่นเอง

 

 

เธอหยิบผ้าขึ้นเช็ดปากแล้วลุกเดินไปยังห้องรับแขก

 

 

เมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์ใบหน้างามก็เย็นเยียบทันที

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 90 ผมอยากเป็นหนึ่งเดียวในโลก

 

 

ปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน จนกระทั่งป๋อจิ่งชวนเดินเข้ามามองเธอจากด้านหลัง เธอถึงได้กดรับมัน

 

 

“ทำไมถึงเพิ่งมารับเอาป่านนี้!”

 

 

เมื่อกดรับน้ำเสียงหงุดหงิดของเฉินเต๋อฝานก็ดังขึ้น

 

 

เธอถามเสียงเย็น “มีธุระอะไร”

 

 

“สารเลว ไม่มีธุระฉันก็โทรหาแกไม่ได้เลยใช่ไหม”

 

 

เสียงของเฉินเต๋อฝานดังลอดออกมา ท่ามกลางห้องรับแขกโอ่อ่าที่เงียบสงบ เธออดไม่ได้ที่จะขยับโทรศัพท์ให้ห่างออกจากหูเล็กน้อย เหลือบมองป๋อจิ่งชวนที่กำลังมองเธออยู่ ก่อนจะเม้มปากเล็กน้อยแล้วหันกลับมา

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรฉันวางนะ”

 

 

“ระยำเอ๊ย พรุ่งนี้กลับบ้านมาหาฉันหน่อย!”

 

 

“ทำไม” เธอยิ้มเย็น รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังแกล้งถามไปอย่างนั้น

 

 

วันนั้นเธอตบหน้าเฉินเชียนโหรวไปฉาดนึงที่จัตุรัสซินซื่อเจี้ยแถมยังทุบรถแสนรักของเธอด้วย กลับไปเธอก็คงฟ้องพลางร้องห่มร้องไห้ปานดอกสาลี่ต้องหยาดฝน [1]

 

 

คิดบัญชีย้อนหลังแบบนี้ ตระกูลเฉินทำมานักต่อนัก เธอชินเสียแล้ว

 

 

ครั้งนี้ก็คงหนีไม่พ้นมาทวงความเป็นธรรมให้เฉินเชียนโหรวอีกตามเคย

 

 

เธอรู้อยู่แล้ว

 

 

“เดี๋ยวแกกลับมาก็รู้เอง!” เฉินเต๋อฝานกระแทกเสียงตัดรำคาญ!

 

 

ตอนแรกคิดว่าโทรศัพท์จะถูกตัดไปแล้ว แต่สุดท้ายเฉินเต๋อฝานก็ได้พูดเสริมขึ้นอีก “ปู่ของแกเองก็บ่นๆ ถึงแกอยู่ แกลองคิดดูสิว่าไม่ได้กลับมาหาท่านนานแค่ไหนแล้ว!”

 

 

จริงๆ เฉินฝานชิงไม่ได้คิดจะกลับไป ทว่าประโยคสุดท้ายของเฉินเต๋อฝานกลับทำให้ใจของเธอกระตุกวูบ

 

 

คุณปู่…

 

 

ถ้าจะพูดให้ถูกความรู้สึกเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ต่อสกุลเฉินนั่นก็คงหนีไม่พ้นความรู้สึกต่อคุณปู่ของเธอ

 

 

ตอนเด็กๆ คุณปู่ทั้งรักและเอ็นดูเธอมาก เธอเคยออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของท่าน เคยนั่งอยู่บนไหล่ของท่าน เคยเล่นว่าวด้วยกัน ตกปลาด้วยกัน ท่านยังเคยถักเปียให้อีกด้วย แม้มันจะไม่ถือว่างดงามเสียทีเดียว

 

 

แต่เดิมทีเธอก็ไม่ใช่คนใจจืดใจดำ

 

 

ทว่าหลายปีมานี้คนที่เป็นห่วงเป็นใยเธอจริงๆ ก็เกรงว่าจะมีแค่คุณปู่เท่านั้น

 

 

ไม่ได้กลับไปเยี่ยมท่านตั้งนาน ดูๆ แล้วก็ครึ่งปีเห็นจะได้

 

 

คงต้องกลับไปเยี่ยมท่านสักหน่อยแล้ว

 

 

หลังจากวางสายไป เฉินฝานซิงได้นำโทรศัพท์เย็นๆ แตะลงหว่างคิ้วของเธอแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ

 

 

หันหน้ามาเธอเจอเข้ากับป๋อจิ่งชวนที่ยังคงยืนอยู่ในห้องรับแขกแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนเพลียเล็กน้อย

 

 

“พรุ่งนี้ัฉันคงต้องกลับบ้านสกุลเฉินสักหน่อย”

 

 

“ผมจะให้คนไปส่ง”

 

 

เธอพยักหน้ารับเบาๆ จากที่นี่ถึงบ้านสกุลเฉินเธอเองก็อยากให้มีคนไปส่งเธอสักหน่อย

 

 

“จะออกไปเดินเล่นสักหน่อยไหม” เขามองเธอพลางออกปากถาม “เพิ่งทานเสร็จต้องออกกำลังหน่อย”

 

 

“ก็ดีค่ะ” ที่นี่บรรยากาศดี การออกไปเดินเล่นสักหน่อยหลังมื้อค่ำก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลว

 

 

–

 

 

อากาศต้นฤดูใบไม้ผลิ ดูมีชีวิตชีวาไม่น้อย ยามเช้ายังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของอากาศ ตกค่ำก็หนาวลงมานิดหน่อย

 

 

ก่อนป๋อจิ่งชวนจะเดินออกมาได้คว้าเสื้อสูทออกมาด้วย ตอนที่เดินออกมาเขาจึงได้นำมันคลุมไว้บนไหล่ของเธอ

 

 

เฉินฝานซิงหันมามองเขาพร้อมหัวใจที่อุ่นซ่าน

 

 

เมื่อรวบเสื้อคลุมบนร่างกายเข้าด้วยกันแล้ว ก็พบว่ากลิ่นบนร่างกายเธอนั้นช่างหอมหวน

 

 

กลิ่นหอมสดชื่นจางๆ ทำให้เธอเริ่มร่างกลิ่นของเขาขึ้นมาในสมอง

 

 

“คิดอะไรอยู่” เขาถาม

 

 

“คิดถึงกลิ่นของคุณ”

 

 

เธอตอบไปอย่างลืมตัว จนเท้าของป๋อจิ่งชวนค่อยๆ หยุดลง

 

 

เธอกลอกตาพลางเอ่ยขึ้นทั้งใบหน้าที่แดงปลั่ง “ฉันหมายถึง…บนโลกใบนี้จะมีน้ำหอมกลิ่นไหนที่เข้ากับคุณ”

 

 

รอยยิ้มผุดขึ้นตรงหว่างคิ้วของเขา “จะออกแบบน้ำหอมให้ผมเหรอ”

 

 

“คุณจะใช้หรือเปล่า”

 

 

“แน่นอนสิ ผมอยากเป็นหนึ่งเดียวในโลก”

 

 

 

 

——

 

 

[1] ดอกสาลี่ต้องหยาดฝน เปรียบเปรยกับหญิงสาวที่ถึงแม้จะร้องไห้แต่ก็ยังงดงาม