ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ - ตอนที่ 70 ตามหาความจริงในสวน

ตอนที่ 70 ตามหาความจริงในสวน

เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่เจียงเชี่ยวพยายามอยู่นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ นางที่ลุกขึ้นนั่งไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา มีเพียงเสียงหายใจหอบถี่รัวราวกับว่าจะหมดลมอยู่รอมร่อ

เจียงซื่อนึกพรั่นใจ

มาถึงตอนนี้นางก็แน่ใจได้แล้วว่า เจียงเชี่ยวรู้สึกตัวตั้งนานแล้ว!

เจียงเชี่ยวในสภาพนี้ยืนยันได้ว่านางรู้อยู่แล้วว่าฉังซิงโหวซื่อจื่อจะเข้ามา

เจียงซื่อรีบหลับตาทันควันและฟังเสียงสะอึกสะอื้นอยู่เงียบๆ

นางรำพึงในใจ เจียงเชี่ยวคงตกใจน่าดู

ความจริงก็ต้องนับว่าเจียงเชี่ยวรับมือได้ดีมากแล้ว ดึกดื่นป่านนี้มีผู้ชายบุกรุกเข้ามาในห้องส่วนตัว หากเป็นสตรีนางอื่นก็คงจะกรีดร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้

เสียงร้องสะอึกสะอื้นแผ่วเบา หากเจียงซื่อไม่ได้ตื่นอยู่ก็อาจไม่ได้ยินเสียงนั้น

ผ่านไปครู่หนึ่งเสียงร้องไห้นั้นก็หยุดลง เจียงซื่อรับรู้ได้ว่าเจียงเชี่ยวพลิกตัวหันมาพลางจ้องมองมาที่นาง

ในชั่วอึดใจนั้น เจียงซื่อลังเลว่าควรทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแกล้งหลับต่อไปหรือควรเปิดใจกับเจียงเชี่ยว

ในขณะที่เจียงซื่อยังเลือกไม่ได้ เจียงเชี่ยวก็เอ่ยเสียงเบาขึ้นว่า “น้องสี่ ฉังซิงโหวซื่อจื่อหมายตาเจ้าอย่างที่ข้าคิดไว้จริงด้วย!”

เมื่อได้ยินประโยคนั้น เจียงซื่อก็ลืมตาขึ้นทันที

เจียงเชี่ยวสะดุ้งพลันจ้องมองไปที่เจียงซื่อ

เจียงซื่อรีบลุกขึ้นนั่ง

สักพักเจียงเชี่ยวที่เพิ่งรวบรวมสติได้ก็กระซิบถามว่า “น้องสี่ ทำไมจู่ๆ ถึงตื่นขึ้นมาล่ะ”

แสงจันทร์สลัวที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เจียงซื่อมองเห็นใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวในระยะประชิดได้อย่างชัดเจน

เจียงเชี่ยวยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัวเนื่องจากยังคงตกใจไม่หาย

ในมือเจียงเชี่ยวที่สั่นระริกกำลังกำปิ่นทองเอาไว้แน่น เห็นได้ชัดว่ายังคงผวาเรื่องฉังซิงโหวซื่อจื่อไม่หาย

แม้ว่าจะกลัวจับใจ แต่เจียงเชี่ยวก็พยายามข่มกลั้นอาการสั่นเทาของร่างกายเอาไว้ เพราะเกรงว่าจะทำให้เจียงซื่อหวาดกลัวไปด้วย

“พี่สาม ข้าตื่นนานแล้ว” เจียงซื่อที่แม้ยังคงว้าวุ่นแต่ก็ไม่คิดจะปล่อยให้เจียงเชี่ยวต้องเดาเองอีกต่อไป

นางไม่อาจทำทุกสิ่งได้ด้วยตัวเอง แต่อย่างน้อยที่พอจะทำได้คือแสดงความจริงใจออกมา

เมื่อได้ยินเจียงซื่อตอบดังนั้น เจียงเชี่ยวก็คลายปิ่นทองในมือ พลางคว้าตัวเจียงซื่อเข้ามากอดฉับพลัน ทั้งตัวสั่นเทิ้มเฉกเช่นใบไม้แห้งที่ถูกลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดจนร่วงหลุดจากกิ่ง “น้องสี่ ฉังซิงโหวซื่อจื่อเป็นพวกสัตว์เดรัจฉาน!”

เจียงซื่อไม่ได้ตอบเพียงแต่ถามกลับว่า “พี่สามรู้เรื่องนี้มานานแล้วหรือ”

เจียงเชี่ยวปล่อยมือจากเจียงซื่อ ปาดน้ำตาและพยักหน้าตอบว่า “ข้าเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ทีแรกตอนที่พวกเรากำลังกินอาหารอยู่ในห้องบุปผา ฉังซิงโหวซื่อจื่อก็เดินเข้ามาเพราะพี่รองลืมให้คนไปแจ้งว่าพวกเรามาถึงแล้ว ตอนนั้นข้าก็รู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล พี่รองเป็นคนอย่างไรต่างก็รู้ดี น้องทั้งสี่มาที่จวนทั้งที ไม่น่าจะสะเพร่าเช่นนี้”

เจียงซื่อตกใจเล็กน้อย

ไม่คิดมาก่อนว่าพี่สามจะสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากลในตอนนั้นได้ ช่างต่างจากพี่สามที่เห็นในยามปกติโดยสิ้นเชิง

ตั้งแต่ชาติก่อนจนถึงตอนนี้ เจียงเชี่ยวก็ยังเป็นพวกปากร้ายแต่ใจดี หรือจะให้พูดรวมๆ แล้วนางเป็นพวกไม่มีพิษมีภัย

ความจริงแล้วนางเองก็ยังรู้จักเจียงเชี่ยวไม่ดีพอ

“อีกครั้งก็ตอนที่อยู่ในสวนดอกไม้ แม้ว่าอาจดูเหมือนว่าฉังซิงโหวซื่อจื่อจะบังเอิญเดินมาเจอพวกเรา เขาเพียงแต่เอ่ยทักทายเท่านั้น ไม่ได้เฉียดเข้ามาใกล้เลยแม้แต่น้อย ดูรักษามารยาทผิดปกติ…” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เจียงเชี่ยวก็หัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยันว่า “ดอกโบตั๋นของจวนฉังซิงโหวดึงดูดสายตาผู้คนปานนั้น หากเขารักษามารยาทจริง เจ้าของจวนโหวจะไม่ทราบเลยหรือว่าแขกคงกำลังชมบุปผาอยู่เป็นแน่ แต่เขาก็ยังมาปรากฏตัวในสวน ตอนนั้นข้าเลยมั่นใจว่าเขาจงใจ…”

“ที่พี่สามดึงดันจะนอนกับข้าให้ได้ก็เพื่อจะปกป้องข้า?” เจียงซื่อถามเสียงเบา

เจียงเชี่ยวหน้าแดง พลางตอบอย่างกระดากอายว่า “น้องสี่เกิดมาหน้าตาสะสวย ข้าคิดว่าถ้าฉังซิงโหวซื่อจื่อที่คิดไม่ดีกับเจ้าเห็นว่าพวกเราอยู่ด้วยกันก็จะยอมปล่อยผ่านไป แต่ใครจะรู้ว่าเดรัจฉานก็ยังคงเป็นเดรัจฉานอยู่วันยังค่ำ เขาถึงกล้า…”

เมื่อพูดถึงท่อนนี้ เจียงเชี่ยวก็ทนพูดต่อไปไม่ไหว ความกลัวทำให้ตัวของนางสั่นเล็กน้อย

“น้องสี่ พรุ่งนี้พวกเรากลับจวนกันเถอะ!” เจียงเชี่ยวคว้ามือเจียงซื่อมากุม

เจียงซื่อถอนหายใจ “พี่รองคงพยายามทำทุกวิถีทางรั้งให้ข้าอยู่ต่อ”

“นางจะห้ามให้คนไม่ไปได้จริงหรือ” เจียงเชี่ยวพูดจบก็ชะงักไปราวกับคิดบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าของเจียงเชี่ยวแปลเปลี่ยนฉับพลัน ริมฝีปากเริ่มสั่นระรัว “น้อง…น้องสี่ พี่รองนาง…”

จะเป็นอย่างที่นางคิดหรือเปล่านะ หากเป็นจริงก็น่ากลัวและต่ำช้าสิ้นดี

เจียงเชี่ยวไม่กล้าคิดต่อ เอามือของตัวเองมากุมไว้บนหัวใจที่สั่นอย่างบ้าคลั่ง

เจียงซื่อยังคงสงบนิ่งราวกับสายน้ำ “พี่รองส่งเทียบเชิญมาให้ข้าด้วยความบริสุทธิ์ใจ”

เจียงเชี่ยวผงะอีกครั้ง มองเจียงซื่ออย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง “น้องสี่ เจ้ารู้มาตั้งนานแล้วงั้นหรือ”

เมื่อเห็นเจียงซื่อพยักหน้าช้าๆ เจียงเชี่ยวจึงยกมือขึ้นปรามพลางเอ่ยอย่างท้อใจว่า “นี่เจ้าโง่หรือเปล่า รู้ทั้งรู้ยังจะมาที่นี่อีก นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ”

เจียงซื่อก้มหน้าไร้เสียงตอบ

นางไม่มีอะไรจะแก้ตัว

ในสายตาคนอื่นคงเป็นการหาเรื่องใส่ตัว แต่สำหรับนางแล้ว การเข้าถ้ำเสือคราวนี้นางจะพลาดไม่ได้

สิ่งที่ฉังซิงโหวซื่อจื่อเป็นกังวลในตอนนี้คือนางยังไม่ได้ออกเรือน เขาถึงได้ทนรอต่อไป แต่ถ้าหลังจากนี้ล่ะ จะไปฝากความหวังว่าอีกฝ่ายจะใจดีและยอมปล่อยนางไปงั้นหรือ

แทนที่จะคอยรอความช่วยเหลือ สู้นางเลือกลงมือถลอกหนังสัตว์ร้ายตัวนั้นก่อนยังดีเสียกว่า

“ไม่เข้าใจเลยว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่” เจียงเชี่ยวจิ้มนิ้วลงบนหน้าผากของเจียงซื่อพลางเอ่ยอย่างงุ่นง่าน

“พี่สามไม่ต้องกังวล เพราะข้ารู้ดีว่าพวกโจรจะผ่านไปนับพันวันก็ยังเป็นโจรได้ แต่จะให้เราป้องกันโจรทั้งพันวันนั้นเป็นไปไม่ได้หรอก ข้าจึงต้องรีบลงมือหาความจริงให้ได้เสียก่อน”

“แต่คนที่จะเสียเปรียบก็คือเจ้า!”

เจียงซื่อยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “พี่รองเป็นคนเชิญพวกเรามาเอง อย่างน้อยตอนนี้นางคงไม่กล้าทำให้ข้าเสียหายหรอกกระมัง”

“เช่นนั้นเจ้าวางแผนจะทำอะไร คืนนี้ไอ้เดรัจฉานตัวนั้นยังกล้าโผล่เข้ามาในห้อง คืนพรุ่งนี้คงกล้าทำมากกว่านี้ ถึงเวลานั้นต่อให้มันทำอะไร เจ้าคงได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทน หรือเจ้าคิดจะกรีดร้องออกมา?” เจียงเชี่ยวบีบมือเจียงซื่อ “น้องสี่ พรุ่งนี้พวกเราจะไปจากที่นี่ ตกลงไหม”

เจียงซื่อพลันส่ายหัว “ไม่ได้”

เจียงเชี่ยนและสามีไม่ได้ใส่ใจเจียงเชี่ยวอยู่แล้ว หากวันรุ่งขึ้นเจียงเชี่ยวเอะอะร้องจะกลับจวนให้ได้ พวกเขาก็คงสงสัยว่าเจียงเชี่ยวต้องบังเอิญรู้อะไรมาแน่ๆ เนื่องจากคืนนี้ที่ฉังซิงโหวมาปรากฏตัว พวกนางอยู่ด้วยกัน

หากเป็นเช่นนั้น เจียงเชี่ยวก็เสี่ยงถูกฆ่าปิดปากน่ะสิ

นางเอาตัวรอดได้ แต่สำหรับเจียงเชี่ยวที่แม้จะเป็นคนละเอียดรอบคอบ แต่ก็เป็นเพียงหญิงสาวแสนบอบบางเท่านั้น การที่นางตัดสินใจก้าวเข้ามาในจวนฉังซิงโหวนั้นเพราะคิดว่าจะสามารถแก้ไขความยุ่งยากทั้งหมดได้ โดยไม่รู้เลยว่ายังมีเรื่องเลวร้ายรออยู่อีกมาก

“แล้วเจ้าคิดจะทำอะไร” เจียงเชี่ยวร้อนใจ

“พี่สาม ให้เวลาข้าหน่อยนะ ข้าต้องกำจัดเขาให้ได้”

“เจ้าอย่าคิดจะทำอะไรโง่ๆ นะ!”

เจียงซื่อเผยยิ้มอย่างสุขุม “พี่สามวางใจได้ ข้าไม่ทำเรื่องเกี่ยวแฝกมุงป่าหรอกนะ ดึกมาแล้ว นอนกันเถอะ”

หนังตาของเจียงเชี่ยวเริ่มหนักอึ้ง นางเอ่ยตอบงึมงำและไม่นานก็หลับไป

เจียงซื่อจ้องมองเจียงเชี่ยวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลงจากเตียงเดินอ้อมไปใส่รองเท้าปัก จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง

เจียงซื่อย่องเท้าแผ่วเบาผ่านสาวรับใช้ที่นอนอยู่นอกห้อง ฝุ่นผงที่นางใช้นิ้วดีดปลิวลอยหายไปกับความมืด

ประตูเย่ว์ต้งจากเรือนซื่อจื่อสามารถเดินทะลุไปถึงด้านหลังสวนดอกไม้ได้ เจียงซื่อค่อยๆ ย่องเท้าเดินไปจนมาถึงหน้าแปลงดอกโบตั๋นที่อยู่กลางสวนดอกไม้