ซ่อนรักเคียงบัลลังก์ - ตอนที่ 8-2 หนึ่งสถานการณ์ ต่างความคิด

“พระชายาฮวางแทจา หม่อมฉันมีเรื่องที่ต้องแจ้งให้พระองค์ทราบเสียก่อนเพคะ” 

กโยยองพูดออกมาอย่างยากเย็น นางคิดวนเวียนอยู่ในหัวมาตั้งแต่วันแรกที่บีพาอันพบกับพระชายาฮวางแทจา ทว่าพอถึงเวลาที่จะต้องพูดออกมาจริงๆ กลับยากเย็นนัก 

“ที่จริงแล้ว…” 

“พูดออกมาเถอะ” 

กโยซึลยิ้มเบาๆ โดยไม่รู้ว่ากโยยองกำลังจะพูดถึงเรื่องอะไร อาจเป็นเพราะรอยยิ้มที่อ่อนโยนของกโยซึลจึงทำให้กโยยองพูดออกไปอย่างรวดเร็ว 

“ที่หม่อมฉันไม่ได้มาถวายความเคารพพระชายาฮวางแทจาเป็นเพราะความอิจฉาริษยาเพคะ” 

กโยซึลมองกโยยองด้วยสายตาสงสัยว่าที่นางพูดหมายถึงอย่างไร 

“มันน่ารังเกียจที่หม่อมฉันจะต้องพูดเรื่องนี้ด้วยปากของตนเอง ความจริงแล้วหม่อมฉันมิได้เข้าหอกับฝ่าพระบาทฮวางแทจาในคืนวันส่งตัวเพคะ” 

“เข้าหอหรือ” 

สีหน้าของกโยซึลเริ่มแดงขึ้น ดูเหมือนนางจะเข้าใจในสิ่งที่กโยยองกำลังพูดถึง แต่ทว่าการที่นางถามย้ำอีกครั้ง ทำให้กโยยองรู้สึกหงุดหงิด มันน่าอับอายยิ่งนักที่ต้องพูดเรื่องนี้ ที่ต้องขุดบาดแผลนี้ขึ้นมาด้วยปากของตัวเอง 

“เมื่อฝ่าพระบาทฮวางแทจาทรงถอดมงกุฎของหม่อมฉันออก ฝ่าพระบาทก็เสด็จออกจากห้องบรรทมไปเลยเพคะ คืนนั้นมีเพียงเท่านั้น” 

กโยยองพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยราวกับกำลังเล่าเรื่องของผู้อื่นอยู่ การที่จะต้องพูดเรื่องคืนเข้าหอกับสามีด้วยตนเองนั้นไม่ง่ายเลย แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องที่รู้กันไปทั่วราชสำนักอยู่แล้ว การมาบอกด้วยตนเองดีกว่าให้นางได้ยินจากปากของผู้อื่น ถือเป็นการรักษาศักดิ์ศรีของตน 

เอาล่ะ เช่นนี้แล้วจะทำอย่างไร กโยยองทำใจให้สบายแล้งมองตรงไปที่กโยซึล แต่ก็เกิดสิ่งที่คาดไม่ถึงขึ้น ดวงตาของกโยซึลเริ่มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา 

เป็นน้ำตาที่มีให้ชายารองที่ถูกสามีทอดทิ้งงั้นหรือ 

กโยยองจินตนาการถึงปฏิกิริยาของกโยซึลหลายต่อหลายครั้งมาตลอดทั้งวัน แต่สถานการณ์นี้ไม่ได้อยู่ในความคิดของนางเลย กโยยองงงวยอย่างไม่น้อย ขณะที่กโยยองกำลังพยายามที่จะประเมินความคิดของกโยซึลอยู่นั้น ริมฝีปากเล็กๆ ของกโยซึลเอ่ยขึ้น 

“เราคิดว่าฝ่าพระบาททรงไม่ยอมกอดเราเพราะเราเป็นเพียงเด็กสาวที่มาจากฮวากุกเสียอีก” 

“นั่นหมายความว่าอย่างไรกันเพคะ” 

นี่ก็เป็นเรื่องที่ไม่ได้คาดคิดอีกเช่นกัน กโยยองเผยความงงงวยออกไป 

“ชายารองเองก็ทรงประสบความโศกเศร้านี้เหมือนกันกับเราสินะ” 

กโยซึลลุกขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่เปียกชุ่ม นางเดินโซเซเข้าไปกอดกโยยอง เป็นอ้อมกอดที่นุ่มนวลและอบอุ่น กโยยองตัวแข็งทื่อเพราะนางไม่เข้าใจในการกระทำของกโยซึล จะอย่างไรก็ตาม ความรู้สึกของกโยซึลในตอนนี้มันท่วมท้น นางสะอึกสะอื้นพร้อมกับถามออกไปว่า 

“แต่ว่าเหตุใดถึงทรงสงบเสงี่ยมเช่นนี้ได้กัน เราทนไม่ได้ ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรแล้ว เขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน…” 

กโยยองชะงักให้กับการกระทำที่ใสซื่อของกโยซึลที่เข้ามากอดตนอย่างไม่เขินอาย แม้จะกระอักกระอ่วนใจอยู่บ้าง แต่กโยยองก็ยื่นมือออกไปกอดตอบ แต่เพราะว่ากโยยองตัวใหญ่กว่ากโยซึลจึงทำให้ดูเหมือนว่ากโยซึลกำลังถูกกโยยองโอบกอดอยู่ มือของกโยซึลที่โอบกอดกโยยองไว้นั้นไร้เรี่ยวแรง น้ำตาที่ไหลออกมาเปียกเต็มไหล่ของกโยยอง ยิ่งไหล่ของตนเปียกมากเท่าไร จิตใจที่แข็งทื่อของกโยยองก็เริ่มผ่อนคลายลงมากเท่านั้น 

หรือนางจะเป็นเพียงเด็กสาวที่ยังเด็กและอ่อนแอเพียงเท่านั้นกันนะ 

กโยยองค่อยๆ ผ่อนคลายตัวเองและค่อยๆ ลูบหลังกโยซึลอย่างช้าๆ หลังของกโยซึลที่สั่นเทาค่อยๆ ผ่อนคลายลง เมื่อกโยซึลดูเหมือนจะสงบลงแล้ว กโยยองก็กระซิบที่หูของนางเบาๆ  

“ในคืนส่งตัว พระชายาฮวางแทจาก็ทรงมิได้เข้าหอหรือเพคะ” 

กโยซึลพยักหน้าเล็กน้อย กโยองเอียงหัวสงสัย แน่นอนว่านางกำนัลของกโยยองได้บอกกับตนว่า เหล่าข้ารับใช้ที่ตำหนักของพระชายาเอกได้นำผ้าปูเตียงที่เปื้อนเลือดมาไว้ที่ห้องซักล้าง แล้วเลือดนั่นคืออะไรกัน ในระหว่างที่กโยยองกำลังสงสัย นางก็เห็นแม่นมที่ยืนเฝ้ากโยซึลอยู่ข้างกำแพง มือข้างซ้ายของแม่นมสะดุดตาเข้า นิ้วก้อยบนมือที่มีผ้าพันแผลอยู่นั้นดูสั้นผิดปกติ เหมือนกับว่านิ้วก้อยถูกตัดออกไป ในตอนที่กโยยองเห็นผ้าพันแผลนั้นก็ได้คลายความสงสัยของตน นางรู้สึกอิจฉากโยซึลที่มีคนติดตามที่ภักดีเช่นนี้ 

“ขออภัยที่หม่อมฉันริษยาพระองค์โดยที่ไม่รู้เรื่องมาก่อน โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ” 

กโยยองรีบแก้สถานการณ์อย่างรวดเร็ว ตนริษยากโยซึลจริงๆ แม้จะเป็นชายารองแค่ในนาม แต่กโยยองก็แอบหลงรักบีพาอัน และเฝ้ามองเขาอยู่ไกลๆ  

ทว่าอยู่ดีๆ ก็มีหญิงสาวจากอาณาจักรอื่นโผล่มาในฐานะพระชายาเอก และหลังจากคืนส่งตัวก็นำผ้าปูเตียงเปื้อนเลือดออกมาวางไว้ จึงทำให้กโยยองร้อนรุ่ม 

กังวลอยู่เสียนานว่าจะรับมือกับชายาเยาว์วัยนี้อย่างไร ที่แท้ก็เป็นเพียงเรื่องที่ข้ารับใช้จัดการให้ 

เช่นนี้ต่อไปก็คงพอจะเผชิญหน้ากันได้โดยไร้ความริษยา กโยยองเองก็เข้าใจสถานะของกโยซึลในพระราชวังแห่งนี้ดี นางรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก รอยยิ้มใจดีถูกจุดขึ้นบนใบหน้าของนางราวกับว่ามันมีอยู่มาตั้งแต่แรก 

กโยซึลดันตัวออกมาจากอ้อมกอดของกโยยอง มองไปที่ดวงตาของนางแล้วพยักหน้า ใบหน้าซีดเผือดเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของกโยซึลช่างดูน่าสงสาร 

“ไม่เป็นไร เราควรที่จะไปเยือนพระชายารองที่เข้ามาในวังนี้ก่อนเสียด้วยซ้ำ เรายังปรับตัวกับพระราชวังที่ไม่คุ้นเคยนี้ไม่ได้ มัวแต่กังวลเรื่องของตนเอง ก็เลย…” 

ขอบตาของกโยซึลรื้นขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวที่มากน้ำตาเยอะเช่นนี้จะอดทนกับชีวิตในราชสำนักที่ลำบากแห่งนี้ได้อย่างไร กโยยองใจกว้างพอที่จะกังวลเรื่องของกโยซึล นางถึงกับยื่นมือออกไปเพื่อเช็ดน้ำตาให้กโยซึลด้วย 

“หม่อมฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าพระชายาฮวางแทจาจะทรงเจอความยากลำบากเช่นนี้ เห็นทรงเข้าออกตำหนักดงชอนทุกวัน หม่อมฉันจึงคิดว่าทั้งสองพระองค์กำลังไปด้วยกันได้ดี” 

กโยยองพูดเรื่องที่ตนสงสัยออกมา แล้วก็ตามคาด กโยซึลส่ายหน้า 

“เราไปเองตามอำเภอใจเพคะ เราเคยคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของชายาเอก ทว่าช่วงนี้ฝ่าพระบาทปฏิเสธไม่ให้เราเข้าพบ…ก็เลยไปเสียเที่ยวเสียทุกครั้ง” 

“โธ่ น่าสงสารนะเพคะ” 

กโยยองถอนหายใจเมื่อได้ฟังเรื่องที่กโยซึลถูกปฏิเสธตั้งแต่หน้าประตูตำหนัก ความสงสัยของกโยยองถูกคลายออกไปอีกหนึ่ง รอยยิ้มของนางชัดเจนขึ้น 

“พระชายาฮวางแทจา ฝ่าบาททรงมีจิตใจที่ดีงามเหลือเกินเพคะ” 

“พระชายารองเองก็อ่อนโยนมากเช่นกัน” 

กโยซอลที่ร้องไห้อยู่เมื่อครู่ฉีกยิ้มกว้าง การที่ทั้งคู่เคยถูกทำร้ายจิตใจในคืนส่งตัวเหมือนกันทำให้กำแพงระหว่างทั้งสองพังทลายอย่างรวดเร็ว ในสายตาของกโยซึล กโยยองนั้นดูเป็นผู้ใหญ่มาก กโยซึลรู้สึกว่าตนไม่จำเป็นต้องกังเรื่องความสัมพันธ์ของตนกับกโยยองแล้ว และตนก็รู้สึกเหมือนกับได้เจอพี่สาวที่ไว้ใจได้ 

กโยยองมองกโยซึลด้วยรอยยิ้มที่สงบนิ่ง สายตาของนางนิ่งลง 

นางเองก็คงจะ… 

กโยยองรู้สึกสบายขึ้น นางหันไปหาพระชายาที่อายุน้อยกว่าตน และแสนบอบบางอย่างเมตตา