ตัวของผมในต่างโลก…. แม่งบ้า!!! - ตอนที่ 3 นามแท้
จงสดับฟังเสียงแห่งการนองเลือดนั่นเสีย
จงรับรู้ถึงเศษซากแห่งสงครามนั่นเสีย
จงนำพาตัวเจ้าเองไปสู่สงครามอันเป็นนิรันดร์นั่นเสีย
“ ตื่นซะ กอร์ ”
ในความฝันอันเลือนลางนั้น ผมเห็นร่างของชายคนหนึ่งไม่สวมเสื้อ มีกล้ามเป็นมัดๆเรียงกันอย่างสวยงามเหมือนกล้ามเนื้อในอุดมคติของผม เขามีเพียงแค่กางเกงขายาวจนถึงข้อเท้าสีดำ ไม่ใส่รองเท้า สวมผ้าคลุมขนสัตว์สีดำ มีเส้นผมสีดำขลับ มัดเปี้ยข้างขวายาวจนถึงต้นคอ
เขาจ้องมองมาที่ผมขณะที่เขากำลังยืนอยู่บนผืนดิน ที่เต็มไปด้วยซากศพของทหารนับไม่ถ้วน ราวกับว่านี่คือสงครามครั้งใหญ่ที่กวาดล้างเผ่าพันธ์ไปมากมาย สายตาอันเย็นยะเยือกของเขามองมาร่างผมราวกับว่าผมนั้นกำลังมองเห็นตัวเองอยู่เลย
ก่อนที่เขาจะพูดบางอย่าง แล้วผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
…
..
.
เฮือก!-
“ฝันร้ายหรอ บี๋ ”เมเดียร์
ผมสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากหมอน ไม่ทันที่ผมจะได้รูสึกตัวเสียงของเมเดียร์ก็ได้ดังขึ้นมาเป็นอย่างแรกซะแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมามองเธอ ซึ่ง… นั่นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอกำลังใส่บราอยู่พอดีเลย
“ ตื่นมาพอดีเลย ช่วยฉันใส่บราหน่อยสิ ”เมเดียร์
ไม่รู้ว่าผมจะตกใจอย่างไหนก่อนดี จะตกใจกับเมเดียร์กำลังใส่บราอยู่ดี? หรือตกใจที่เธอมาแต่งตัวต่อหน้าผมดี? จะอย่างไหนก็แล้วแต่ หน้าผมเปลี่ยนสีเป็นสีแดงก่อนที่จะตอบเธอไป
“ แล้ว… ไอ้นี่มันใส่ยังไงล่ะเนี่ย? ”
“ โอ้ย มานี่ ”เมเดียร์
ทั้งๆที่เธอกำลังหันหลังให้ผมอยู่ เธอกลับสามารถใช้มือข้างหนึ่งของเธอ จับมือผมแล้วสอนวิธีการใส่ที่ถูกต้องให้ผมได้อย่างแม่นยำ ผมที่เห็นแบบนั้นเลยทึ่งกับความเก่งกาจของเธอมาก เพราะมันไม่ใช่อะไรที่ทำได้ง่ายๆเพียงเพราะใส่ไอ้เจ้านี่เป็นเลย
ผมพยายามใส่บราให้เมเดียร์อย่างไม่ประหม่ามากที่สุด แต่สุดท้ายแล้วเมื่อมือของเธอมาจับที่มือของผม เธอก็สามารถรู้ได้ในทันทีว่าผมกำลังเขินเธออยู่ เมเดียร์อมยิ้มเล็กน้อย ซึ่งผมเองนั้นไม่รู้เลยว่าเธอกำลังมีความรู้สึกแบบไหนอยู่
“เห นี่แกเขินหรอ? ”เมเดียร์
และไม่วายที่เธอจะต้องแซวผม ดูเหมือนว่าการแซวผมนั้นจะเป็นกิจวัตรของเมเดียร์ไปซะแล้ว ทุกๆครั้งที่เธอพูดถึงผมเธอดูมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ตัวของก็ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากในเรื่องของเธออยู่แล้ว ทันทีที่ใส่บราให้เมเดียร์เสร็จ ผมก็จะตรงไปอาบน้ำทันที
“ ห้องอาบน้ำไปทางไหนอ่ะเม? ”
“ ห้องอาบน้ำ? เดินลงไปชั้นล่าง แล้วซ้ายหน้าประตูบ้าน แล้วเลี้ยวซ้ายตรงทางแยกแรก ก็ถึงละ ”เมเดียร์
ผมขอบคุณเธอ ก่อนจะออกไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัวและชุด.. ก็ชุดเมื่อวานนั่นแหละนะ พอดีว่ายังไม่ได้ซื้อชุดใหม่เลย เลยต้องใช้ชุดเดิมจากโลกเก่าไปก่อน ทันทีที่ผมเดินออกไปจนลับสายตา เมเดียร์ที่ใส่ชุดของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ค่อยๆหย่อนตัวเองลงบนเตียงอีกรอบ แต่ทางทางที่หย่อนตัวเองลงเตียงมาดันเป็นด้านที่ผมนอนอยู่
เมเดียร์เอาหน้าของเธอซุกหมอนของผมก่อนจะสูดดมจนเต็มปอด
“ เห้อ… เมหรอ.. ก็ไม่เลวแฮะ ”เมเดียร์
…
ผมเดินมาตามที่เมเดียร์บอกแล้วนะ แต่ไม่ยักกะเห็นห้องอาบน้ำเลยแฮะ ในเมื่อผมสำรวจดูแล้วกลับไปเจออะไร ผมจึงเดินไปตามทางเดินเรื่อยๆเพื่อที่จะได้อาบน้ำสักที!
ทว่า.. ไม่ว่าผมจะเดินไปทางไหน ผมก็เริ่มที่จะเริ่มสับสนทางขึ้นเรื่อยๆแล้วไง
ทางไหนมันเป็นทางไหนวะเนี่ยยย!!!
“ เอ่อ… ขอโทษนะคะนายท่าน ”ยูรีร์
ขณะนี่ผมกำลังท้าวเอวทบทวนความจำเรื่องเส้นทางในคฤหาสน์หลังนี้อยู่นั้น ก็ได้มีเมดสาวคนหนึ่งมาทักจากทางด้านหลัง ผมหันหลังกลับไปตามเสียง เมดสาวคนนั้นมีส่วนสูงห่างจากผมไม่มาก เธอมีผมสีฟ้า มัดผมทรงโพนี่เทล
เมดสาวคนนั้นได้เข้ามาช่วยเหลือผมในการตามหาห้องอาบน้ำ.. ซึ่งมันอยู่ไม่ไกลอย่างที่ผมคิด ผมขอบคุณเธอก่อนที่เธอจะก้มหัวให้และวิ่งจากไปอย่างสดใส
“ เป็นเด็กดีจังเลยแฮะ ”
“ ใช่ครับพี่ ยูรีร์เเป็นเมดที่ดีคนนึงเลย เธอมีอายุเท่ากับผมล่ะ”ราซ
ผมแทบสะดุ้งหลังจากที่ได้ยินเสียงของราซ ไม่คิดเลยว่าเด็กนี่จะมาข้างๆโดยที่ผมไม่สามารถรู้สึกได้ถึงตัวของเขา
“หรือว่านายจะแอบชอบเธออยู่รึราซ? ”
แม้จะไม่ได้มีเสียงตอบกลับมา แต่สีหน้าและท่าทางของเจ้าเด็กนี่นั้นบ่งบอกได้ชัดเจนเลยว่าเจ้าเด็กนี่กำลังมีความรักให้กับเมดในบ้านของตัวเอง ผมอดยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเจ้านี่ไม่ได้เลยจริงๆ
ผมตบบ่าของราซ ให้กำลังใจน้้องชาย ก่อนจะเข้าไปด้านในห้องอาบน้ำ
“พยายามเข้านะ น้องชาย ”
และในที่สุด… ผมก็จะได้อาบน้ำสักที!!
…
..
จากความฝันในตอนนั้น ผมค่อนข้างมั่นใจว่าคนที่อยู่ในฝันของผมนั้นก็คือตัวของผมเอง ไม่ว่าจะเป็นในอนาคต หรืออดีตกาล จากการที่ผมโชกโชนในเรื่องการ์ตูนมากพอสมควร ผมก็พอจะบอกได้ว่า คนคนนั้นคือคนจากอดีตแน่นอน หรือไม่ก็เป็นพลังแฝงที่อยู่ในตัวของผม
ตอนนี้เราอยู่ที่สวนดอกไม้หลังบ้าน และเราเองก็กำลังนั่งอยู่ที่ริมบ่อปลาภายในสวนนั้น
ระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น ผมไม่มีสติและตกอยู่ในห้วงความคิดจนทำให้เมเดียร์ที่นั่งอยู่ข้างๆสงสัย
“คิดอะไรอยู่หรอ? หรือว่าจะเกี่ยวกับฝันร้ายเมื่อเช้า ”เมเดียร์
“ ใช่ ”
“ พอจะบอกได้ไหม? ว่าฝันเกี่ยวกับอะไร ”เมเดียร์
เธอขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ใกล้มากจนผิดสังเกต ใกล้กันจนเมเดียร์แทบจะจูบหน้าผมอยู่แล้ว
เธอมองหน้าผม ผมมองหน้าเธอกลับด้วยหน้าตาย พร้อมๆกับยันหน้าเธอออกไปไม่ให้เข้ามาใกล้มากกว่านี้
“ใกล้เกินไปละมั้ง ”
“โทษที แค่จะหยอกเล่นเอง แล้วความฝันนายมันเป็นยังไงกันล่ะ? ”เมเดียร์
“ ถ้าจะให้เล่า ก็คง… ”
ผมเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในความฝันให้เมเดียร์ฟัง เมื่อได้ฟัง เธอถึงกับตาค้าง และผมก็ได้เล่าในส่วนสุดท้ายให้เธอฟัง
“ในตอนสุดท้าย เขาเรียกฉันว่า กอร์ ”
“ นามแท้? หรอ??? ”เมเดียร์
พูดจบ เมเดียร์พูดโพล่งขึ้นมาในทันที คำๆนั้นที่เธอพูดออกมาทำเอาผมสงสัยเลย ว่ามันคืออะไรกันแน่
“ฟังนะบี๋.. ถ้าความฝันที่นายเล่ามามันเป็นจริงล่ะก็ สิ่งที่นายเล่ามาและชื่อนั่นที่ได้รับรู้ในความฝันนั่นเป็นจริงล่ะก็.. หมายความว่าตัวของนายน่ะยังมีนามแท้อยู่ ”เมเดียร์
เมเดียร์เริ่มจริงจังมากขึ้น เธอจ้องผมตาไม่กระพริบ เมเดียร์ยิ้มขึ้นราวกับว่ายังมีความหวังอะไรบางอย่าง ที่จะทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้นได้ ดั่งบุคคลในความฝันของผม
ถึงแบบนั้น ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่านามแท้มันคืออะไรกันแน่? ไม่ใช่ชื่อที่เราเรียกๆกันอยู่หรอ? เหมือนว่าเมเดียร์จะรับรู้ได้ถึงความคิดของผม เธอเลยอธิบายเกี่ยวกับนามแท้เพิ่มเติม
“นามแท้มันก็คือชื่อที่แท้จริงของนาย เป็นชื่อที่ครั้งหนึ่งเคยมีพลังอำนาจมากที่สุดในยุคที่นายเคยอยู่ ซึ่งเมื่อใดก็ตามที่นายยอมรับนามแท้นั่นแล้ว นายจะได้รับความแข็งแกร่งดั้งเดิมของตัวเองจากกาลก่อน ..ถ้าว่าตามที่นายเล่ามาแล้วล่ะก็ กอร์ก็คือนามแท้ของนาย และผู้ชายคนนั้นก็คือนายเมื่ออดีต! เยี่ยมไปเลย! ”เมเดียร์
เธอพูดขึ้นอย่างดีใจ ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของเธอเอง ผมที่ได้รู้แบบนั้นเองก็ทึ่งไม่แพ้กัน
หรือว่าบางทีผมอาจจะยังมีหนทางในการแข็งแกร่งขึ้นก็ได้นะ?
“ สุดยอด… ”
เหมือนว่าเมเดียร์เองจะสนใจในเรื่องนี้มาก ถึงขนาดที่ว่าเธอขอให้ผมบอกเธออีกครั้งถ้าผมฝันเกี่ยวกับมันอีก ผมไม่ค่อยเข้าใจที่เธอจะสื่อเท่าไรนักแต่เอาเป็นว่าผมตอบตกลงไปก่อนก็แล้วกัน
ขณะที่พวกเรากำลังคุยกันอยู่นั้นเอง คุณซาเวสที่เป็นพ่อบ้านก็ได้มาปรากฏข้างหลังพวกเรา ปกติเขาจะเดินมาแบบปกติ แต่ว่าคราวนี้เขาถึงกับเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาจนถึงตรงนี้เลย นั่นก็หมายความว่า ที่คฤหาสน์ตอนนี้กำลังเกิดเหตุเร่งด่วน
“ คุณหนูขอรับ ขณะนี้คุณหนูลูอิสได้เดินทางมาถึงแล้วขอรับ ”ซาเวส
“ ลูอิส? ไหงยัยนั่นถึงมาที่นี่ได้? ”เมเดียร์
“ กรุณารีบไปด้วยขอรับ นายท่านกำลังรออยู่ ส่วนท่านอัลเลียนท่านพักผ่อนอยู่ที่นี่ก็ได้ขอรับ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับคุณสักเท่าไร ”ซาเวส
“ ครับคุณซาเวส ”
ก่อนที่จะไป เมเดียร์จับใบหน้าของผมก่อนจะจุมพิศที่แก้ม นั่นทำให้ผมถึงกับไปไม่เป็น ไม่คิดว่ายัยนี่จะทำอะไรอุกอาจแบบนี้
และหลังจากที่ที่นี่ไม่มีใครอื่นนอกจากผมแล้ว.. ผมจะลองยอมรับนามแท้นั่นดู
จงเรียกขานนามของนักรบผู้ป่าเถื่อน
จงเรียกขานนามของนักรบผู้เข่นฆ่าทวยเทพ
จงยอมรับ ว่าเจ้าคือข้า และข้าคือเจ้า เราคือคนเดียวกัน
ข้าคือ.. กอร์
ความทรงจำซ้อนทับกัน ผมเห็นเขายืนอยู่ภายในทุ่งดอกไม้ ทั้งๆที่ที่ตรงนั้นไม่มีอะไรเลย
ข้าคือกอร์
เสียงสะท้อนกึกก้องกังวาลอยู่ในหัวของผมไปมา และไม่อาจจะหยุดได้
เจ้าคือข้า
“ อึ่ก-.. ”
ความเจ็บปวดมันยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ทั้งความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายที่ค่อยๆปรัยสภาพไปเองจนกล้ามเนื้อของผมเริ่มฉีกขาดออกจากกัน
เราคือหนึ่งเดียวกัน
รวมทุกอย่างเข้าด้วยกันในคราวเดียว หูของผมเจ็บปวดมันเหมือนกับว่ามีคนพูดอยู่ในหัวของผมตลอด ดวงตาของผมเองก็เห็นภาพซ้อนทับปัจจุบันกับอดีตสลับกันไปมั่วจนหมด ทุ่งดอกไม้คือสงครามที่ลุกเป็นไฟ และสงครามนั้นก็คือทุ่งดอกไม้อันแสนสวยงาม
สมองของผมไม่สามารถแยกแยะอะไรได้อีกต่อไปแล้ว มันทั้งเจ็บจี๊ด มันเจ็บเจียนตายเลยแหละ..
ทวารทั้ง 5 ของผมเปิดออกอย่างสมบูรณ์ เลือดสีดำและสีแดงปนกันได้ไหลออกมาจากดวงตา จมูก หู ปากจำนวนมาก อีกทั้งกล้ามเนื้อของผมยังฉีกจนตนนี้ผมไม่สามารถขยับตัวได้อีก
ตอนนี้ผมคงได้แต่ภาวนาว่าจะมีใครมาพบผม ที่เหมือนกำลังจะตายอยู่ใสตอนนี้ ดวงตาของผมที่สับสนกับภาพจำจากอดีตกลับมามองปัจจุบันได้ดังเดิม แต่มันไม่สามารถที่จะเห็นอะไรได้อีกต่อไปแล้ว มันเพียงแค่เปิดกว้างเอาไว้แบบนั้น
“ อ๊ากกกกกกก!!!!! ”
ผมส่งเสียงกรีดร้องออกมา ในตอนนี้น่ะ.. ผมไม่อยากจะเก็บความเจ็บปวดนี้เอาไว้อีกแล้ว
หวังว่าจะมีใครสักคน.. ผ่านเข้ามาก่อนที่ผมจะตายนะ..
…
..
.
[ เมเดียร์ ]
“อะไรกันเนี่ย ทั้งๆที่รีบมาแท้ๆแต่ยัยลูอิสมันไปหายหัวอยู่ที่ไหนวะเนี่ย ”
ฉันรีบมาตามที่ซาเวสบอกแท้ๆ แต่ดันหายัยลูอิสไม่เจอซะนี่.. ฉันเองก็ลืมไปซะสนิทเลย ว่าวันนี้เรามีนัดประชุมขุนนางระดับดยุคกัน พวกขุนนางหลักก็มากันครบหมดแล้ว จะเหลือก็แค่ยัยลูอิสนี่แหละ อีกทั้งพ่อของหล่อนยังอยู่นี่ด้วยนะ แล้วเจ้าตัวไปไหนวะเนี่ย
ให้ตายสิ ยัยนักบุญงี่เง่านี่ มาช้าชิบ
“ ช่วยด้วยค่ะ!!! ”ลูอิส
ไม่นานนักเสียงของยัยลูอิสได้ดังขึ้นมาทางซ้ายของคฤหาสน์ ซึ่งเป็นทางไปสวนดอกไม้ทางด้านหลังอีกทางหนึ่ง ส่วนพวกลูกขุนนางระดับดยุคที่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็รีบเข้าไปดูทันที ฉันเองไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก มันก็เป็นเพราะเธอมักจะเรียกร้องความสนใจแบบนี้อยู่เสมอๆล่ะนะ
แต่ยังไงซะ เธอก็เป็นเพื่อนสนิท เอาเป็นว่าไปดูอาการหน่อยก็แล้ว… กัน
“ช่วยด้วยค่ะ! …ฮือ.. ”ลูอิส
นั่นมันบี๋ไม่ใช่รึไง? นี่เธอแบกร่างของเจ้าหมอนั่นมาเนี่ยนะ แล้วไปทำอีท่าไหน–
“ ปลดปล่อยนามแท้… ”
เลือดโชกจากกล้ามเนื้อฉีกขาด.. หูดับ ตาบอด จากการที่ประสาทสัมผัสปรับตัวกับความแข็งแกร่งไม่ทัน..
“ รีบรักษาสิวะลูอิส!! ”
ไม่ได้ ฉันจะให้หมอนั่นมาตายต่อหน้าไม่ได้!!
“ ไม่ได้.. ฮืออ.. ฉัน- ฉันใช้เวทศักดิ์สิทธิ์กับเขาไม่ได้ผล.. ฮืออ ”ลูอิส
“ ว่ายังไงนะ… ”
ตัดจบตอน
ไรต์เป็นตัวเอกมายังไม่ถึง 4 ตอนเลยจะตายห่าซะแล้วหรอเนี่ย5555
คือ ลูอิสนี่คือนักบุญที่เป็นคนทำนายให้กับเมเดียร์เมื่อตอนแรกเลยนะ ยังไงก็ ถ้าชอบก็อย่าลืมเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะครับบบ
เอเฮะ
