ตัวของผมในต่างโลก…. แม่งบ้า!!! - ตอนที่ 42 อาวุธที่ผมอีกคนใช้ (1)
“ ช่างเรื่องพวกนั้นไปเถอะ ”เมเดียร์
“ ฉันได้ข่าวมาจากอาจารย์มอร์แกนว่านายอาการค่อนข้างแย่เลยหลังจากที่พึ่งสู้ในศึกชิงสิทธิ์ในการเป็นหัวหน้าห้องแล้วแพ้มา ฉันเข้าใจนะว่าที่นายทำเพราะไม่อยากเป็นตัวแทนห้อง เพราะมันยุ่งยาก แต่นายก็ควรเผื่อพลังในการป้องกันตัวเองไว้ด้วยนะ บาดเจ็บบ่อยๆมันไม่ดี ”เมเดียร์
“ อีกเรื่อง- แม้ว่านายจะยังไม่ได้เอาจริงก็เถอะ แต่ก็ไม่ควรจะทำให้มันเป็นถึงขนาดนี้สิไอ้แผลเนี่ย ”เมเดียร์
“ เข้าใจน่า ”
“ หน้าบูดบึ้งแบบนั้นน่ะหรอเข้าใจ เหอะเอาเป็นว่าตามฉันมา ”เมเดียร์
“ จะไปไหนกัน? แล้วก็นะ ตอนนี้ฉันเป็นคนป่วยอยู่นะเอ้ออ ”
“ แกก็ใช้พลังของแกพยุงตัวเองได้ไม่ใช่ไง ”เมเดียร์
“ รีบๆตามมาได้แล้ว ”เมเดียร์
“ … ไม่อ่อนข้อเลยนะแม่คุณ ”
“ ให้ข้าช่วยพยุงไหมคะบอส? ”เฉินจือหนาน
” ไม่ต้องหรอก ขอบใจ “
ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะจือหนาน แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะตอนนี้ผมน่าจะมีแรงพอที่จะใช้พลังจิตในการควบคุมร่างกายแล้วล่ะ ก็นะจากการที่ผมสู้ไปทั้งๆแบบนั้นมันเลยทำให้ตัวล้าและชาจนรู้สึกอะไรไม่ได้เลย จึงต้องเอาพลังจิตมาช่วยนี่แหละ
“ พวกเอ็งก็กลับหอได้แล้วนะ เดี๋ยวฉันพาไอ้หมอนี่ไปดูหอของมันก่อน ”เมเดียร์
“ ถ้าแบบนั้นไม่ให้ผมไปแทนจะดีกว่าหรอครับพี่? เราไปทางเดียวกันหนิ? ”ราซ
“ .. ไม่ย่ะ อีกอย่าง ถ้าจะมาด้วยกันแกก็แค่ตามฉันมาซะ ”เมเดียร์
“ ครับ .. ”ราซ
จริงอย่างที่ราซว่าเหมือนกันนะ เพราะในเขาเป็นน้องชายของผมเขาก็น่าจะรู้ทางไปหอพักนักเรียนชายเป็นอย่างดี แต่ไปๆมาๆยัยเมเดียร์ดันเป็นคนที่พาผมไปที่นั่นแทน หรือว่ายัยนี่มีแผนอะไรบางอย่าง?
“ แล้วหนูอ่ะ? ”โรเซ่
“ หนูก็อยากไปด้วยนะ!! ”โรเซ่
“ …. ก็มาดิ ”เมดียร์
“ เอ่อ… ถ้าแบบนั้นให้ฉันไปส่งบอสไม่ดีกว่าหรอคะคุณหนู? ”เฉินจือหนาน
ด้วยความที่เธอเป็นคนใช้ เธอจึงจำเป็นที่จะเอาของของผมไปเก็บให้อยู่แล้ว อีกอย่างเธอก็เป็นคนที่ความจำดีมากอีกด้วย แค่การพาไปหอพักนี่คงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เว้นแต่ยัยผู้หญิงตรงหน้าคนนี้มันต้องการอะไรจากผม
“ ก็บอกว่าจะพาไปเองไง ”เมเดียร์
“ ค่ะ ”เฉินจือหนาน
ก็สมกับที่เป็นยัยผู้หญิงที่ไม่ค่อยจะฟังใครสักเท่าไหร่ดีล่ะนะ ผมตบบ่าจือหนานเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืน แม้ว่าผมจะรู้สึกอะไรจากร่างกายส่วนล่างไม่ค่อยได้เท่าไรนัก การหายใจเองก็ลำบากพอควร ผมก็พอจะพยุงตัวเองให้เคลื่อนไหวได้อยู่
จือหนานคอยเอาใจช่วยผมเต็มที่ ขนาดที่ว่าเมื่อผมได้มองหน้าเธอก็รู้ได้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“ ที่นี่คือห้องพยาบาลใช่ไหม? ”
“ ถามแปลกๆ ก็ห้องพยาบาลน่ะสิ ห้องนี้อยู่ชั้นล่างของอาคารหลักน่ะ ส่วนหอพักที่เราจะไปก่อนอยู่ด้านหลัง ”เมเดียร์
“ ข้างหลังอาคารหลักของเราเป็นสนามกีฬาที่ใหญ่มากๆเลยล่ะครับพี่ ด้านซ้ายของสนามกีฬานั้นจะเป็นที่ตั้งของหอพักชาย และฝั่งตรงข้ามของหอพักชายเองก็เป็นหอพักหญิงน่ะครับ ซึ่งอยู่ทางด้านขวาของสนามกีฬา ”ราซ
“ ถัดไปจากสนามกีฬาจะเป็นสวนดอกไม้น่ะค่ะ ต่อจากนั้นก็จะเป็นโรงอาหาร ”โรเซ่
“ เรียกได้ว่า.. เดินกันขาลากจนกว่าจะไปถึงศูนย์อาหารเลยล่ะค่ะพี่ ”โรเซ่
หลังจากที่พอรู้ทางคร่าวๆจากผู้รู้แล้ว เมเดียร์ก็ได้เดินนำทางพวกผมไปก่อนแล้ว
“ เอ้า- ไวโคตร ”
ทั้งผมและจือหนานรีบตามเธอไปทันที
“รอด้วยครับพี่! ”ราซ
ตามมาติดๆด้วยน้องๆทั้งสองคน พวกเขารีบวิ่งตามมาทันทีเลย
แต่ว่า.. ที่นี่คืออาคารหลักของอ็อคตาเซียหรอเนี่ย? ใหญ่มากเลยแฮะ เนื่องจากเวลานี้นักเรียนคิดอื่นๆเขาจะวุ่นอยู่กับการทำความรู้จักกับเพื่อน ศึกษาวิชาล่วงหน้า และพักผ่อนกัน ตามทางก็เลยจะมีนักเรียนกับอาจารย์ที่เดินสวนกันไปมาผ่านไปอยู่บ้าง
อีกทั้งงานศิลป์ของที่นี่ยังยอดเยี่ยมอีกต่างหาก ทั้งเสาค้ำ ผนัง ประตู หน้าต่างล้วนมีลวดลายที่มีระดับและซับซ้อนเป็นอย่างมาก ผมทึ่งในความสวยงามของที่นี่จนลืมมองทางก่อนที่จะได้ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง
เขาเป็นผู้ชายที่ตัวสูง มีผมสั้นสีดำหน้าตาดูเหนื่อยล้าอยู่หน่อย และชุดของเขายังต่างไปจากคนอื่นๆที่นี่อีกต่างหาก
“ … ระวังหน่อยสิเจ้าหนู ” ???
“ ข- ขอโทษครับ!? ”
ผมสังเกตเห็นได้ถึงเอกสารงานบางอย่างที่เขาทำตกกระจายไปทั่ว ผมเลยค่อยๆช่วยเขาเก็บรวบรวมมันทีละอย่าง เนื้อหาข้างในเอกสารนั้นมันเหมือนกับเป็นแผนการสอนของชายคนนี้.. มันเต็มไปด้วยวงเวท และวัตถุดิบมากมายที่มีบันทึกอยู่ในกระดาษพวกนั้น
ไม่นานนักเมเดียร์ก็รู้สึกได้ว่าผมไม่ได้กำลังเดินตามเธออยู่ เธอจึงหันหลังกลับมาแล้วได้เห็นผมและน้องๆของเธอที่กำลังช่วย
อาจารย์คนนั้นเก็บของอยู่
เมจึงได้เรียกชื่ออาจารย์คนนี้ ทำเอาเขาต้องหันกลับไปมองเธอเลย
“ ศาสตราจารย์เดอร์รอนหรอ? ”เมเดียร์
“ … นักเรียนเมเดียร์รึ? ..คงจะเป็นญาติของเจ้าหนุ่มนี่สินะ มาช่วยเก็บงานวิจัยฉันหน่อยสิ ”เดอร์รอน
“ ได้ค่า ”เมเดียร์
แม้ว่าเธอจะเป็นคนหัวรั้น แต่เธอก็ยังคงเป็นเด็กดีของอาจารย์หลายๆคนนะเออ
“ นี่ไรเนี่ยจารย์? การกลายพันธ์ของวัตถุหลังแปรธาตุงั้นหรอ? ”เมเดียร์
“ อาจารย์สนใจเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อเดือนก่อนแล้วน่ะ เลยลองค้นคว้าดู ซึ่งมันก็มีนักแปรธาตุไม่น้อยเลยที่ประสบกับปัญหานี้อยู่ตลอด จารย์เลยจะลองหาทางแก้มันดูน่ะ ”เดอร์รอน
“ ขอบคุณมากนะทั้งสี่คน แล้วก็.. พวกเมดก็ดูแลเด็กๆให้ดีล่ะ ”เดอร์รอน
“ ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ !”ราซ/โรเซ่
“ … ”
ไม่นานนักเขาก็เดินจนลับไป ผมค่อนข้างจะสนใจในตัวอาจารย์คนนั้นเลยล่ะ เขาเป็นคนที่ให้บรรยากาศแปลกๆแต่ในอีกทางหนึ่งมันก็อบอุ่น ดูแล้วเขาน่าจะเป็นอาจารย์ที่ดีเลย
“ อาจารย์คนเมื่อกี้เขาเป็นอาจารย์ประจำวิชาศาสตร์การแปรธาตุน่ะ เป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครคบสักเท่าไหร่ แต่เขาเป็นคนดีนะ ”เมเดียร์
“ รู้จักเขาหรอ? ”
“ ก็อาจารย์ที่ปรึกษาห้องฉันเมื่อปีที่แล้วนี่ ”เมเดียร์
“ โอเค ”
หลังจากนั้นเมเดียร์ก็พาผมมาแนะนำหอพักชายถึงที่ ซึ่งระหว่างทางก็มีคนมองมาทางนี้ไม่ใช่น้อยเลยล่ะมีทั้งพวกอิจฉามั่งอะไรมั่ง ผมก็ไม่รู้นะว่าพวกเขาเป็นอะไรกันถึงแสดงออกแบบนั้น แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอก
และตอนนี้ผมก็อยู่หน้าหอพักชายล่ะ พวกนักเรียนหญิงอย่างเม และโรเซ่ต้องรอข้างนอกเพราะถ้านับตามกฏแล้วหอพักชายจะไม่อนุญาตให้ผู้หญิงเข้าเว้นแต่จะเป็นพวกเมดหรือคนใช้ เช่นกันกับหอพักหญิงที่จะไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้านอกจากพวกคนใช้ของตน
“ พอทำธุระอะไรเสร็จแล้วก็ตามฉันมาที่สนามกีฬานะ ”เมเดียร์
“ นี่ยังจะให้คนป่วยทำอะไรอีกหรอ?? ”
“ เหอะน่า ฉันมีอะไรจะให้ดู ”เมเดียร์
“ …รู้งี้ให้จือหนานแบกมาซะก็ดี ”
“ ก็แกโง่ไง ”เมเดียร์
“ .. แรงไปนะคะท่านพี่ ”โรเซ่
“ นี่แหละเหมาะแล้ว- แล้วตามมาล่ะ ”เมเดียร์
… อะไรของยัยนั่น อยู่ๆก็มาด่าแล้วเดินไปเฉยเลย ผมยืนสับสนอยู่หน้าหอพักอยู่พักนึงก่อนที่ราซจะพาผมเข้าไปเช็คอิน และจากที่ได้รู้มาจากอาจารย์ประจำหอ ผมจะอยู่ห้องหมายเลขที่.. 666 ..โคตรอาถรรพ์เลยนี่หว่า
โดยตัวห้องจะแบ่งเป็นหกส่วน ห้องนอน 2 ห้องน้ำ 2 และห้องครัว 1 ห้องนั่งเล่น 1 ซึ่งขนาดของห้องก็ถือว่าไม่ใช่เล่นๆ นี่ขนาดแบ่งมาตั้งหลายส่วนมันก็ยังใหญ่อยู่เลย อีกอย่างคือห้องของผมน่ะติดระเบียงที่หันไปทางสนามกีฬาล่ะ
ถือว่าอากาศกำลังดีเลย
ส่วนของห้องนอนเนี่ยก็จะมีห้องน้ำภายในตัวของมันเองเนี่ยแหละ และเหตุผลที่ว่าทำไมแบ่งเป็นสองห้อง นั่นก็เพราะว่าอีกห้องหนึ่งมันเป็นของคนใช้ไงล่ะ ก็นะนักเรียนทุกคนในโรงเรียนนี้จะต้องมีคนใช้กันทุกคนเลยไงล่ะการแบ่งห้องเลยออกมาเป็นแบบนี้
“ บอส.. ข้าจะเปลี่ยนชุด เพราะงั้น… ”เฉินจือหนาน
“ ไม่แอบดูหรอกน่า! ”
หูของจือหนานค่อยๆขึ้นสีเป็นสีชมพูอ่อนๆเรื่อยๆ จนทำเอาผมต้องย้ำอีกรอบ
“ ก็บอกว่าไม่แอบดูไง!! ”
“ แล้วไป ”เฉินจือหนาน
ก็เป็นอย่างที่ลูซิเฟอร์เคยพูดเอาไว้นั่นแหละ รอบตัวของผมมันมีแต่ผู้หญิงแปลกๆ จนตอนนี้แต่ละคนทำเอาผมหลอนไปหมดแล้วเนี่ย แต่พอนึกภาพถึงตอนที่จือหนานกำลังเปลี่ยนเสื้อแล้วใจมันไหวๆไงก็ไม่รู้แฮะ
เอาเป็นว่าจนกว่าเธอจะเปลี่ยนชุดเสร็จ ผมก็ของีบสักพักแล้วกัน
…
“ …นี่มันบ้าอะไรอีกวะเนี่ย ”
ทันทีที่ผมได้หลับตาลง ก็เป็นต้องเข้ามาสู่โลกภายใต้สำนึกนี่ทุกที
แล้วยิ่งเข้ามาแต่ละครั้งมันยิ่งแปลกขึ้นเรื่อยๆเลยแฮะ ทีนี้อะไรอีกน่ะหรอ?
ก็เป็นของอย่างพวก.. ดาบเล่มมหึมากำลังปักอยู่ใจกลางของเกาะลอยฟ้าล่ะมั้ง
“ ดาบเล่มนั้นเป็นอาวุธประจำตัวของเกเบรียลค่ะ เป็นดาบที่พระเจ้าประทานมาให้โดยเฉพาะสำหรับผู้ที่ออกไปแนวหน้าบ่อยอย่างเธอ ”มิคาเอล
“ ข้าจำลองมันขึ้นมาในสภาพนั้นเพราะเห็นว่ามันเข้าท่าดี ”มิคาเอล
… ก็.. เท่ห์ดีนะ ว่าไปนั่น
” ดูนางฟ้าของเจ้าจะคิดถึงน้องสาวของหล่อนมากเลยนะนั่น ข้าคิดว่าไม่นานเกินรอคนที่ยัยนั่นพูดถึงจะต้องมาอยู่ที่นี่เป็นแน่ “ลูซิเฟอร์
” ก็ดีสิคะท่านพี่ ท่านก็จะได้น้องสาวแสนน่ารักเพิ่มขึ้นมาอีกคนไงคะ “มิคาเอล
” …ยัยพวกที่จ้องจะฆ่าข้าอ่ะนะ? ..ข้าอยากได้ซะที่ไหน “ลูซิเฟอร์
สำหรับพวกเธอแล้ว ยิ่งอยู่ที่นี่กันนานเท่าไหร่ก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้น และนั่นรวมถึงผมด้วย ซึ่งตอนนี้ลูซิเฟอร์ไม่คิดอะไรมากกับการที่ผมเคยไปตัดแขนของเธอถึงสองข้างมาก่อน ส่วนทั้งผมและมิคาเอลเองก็ไม่คิดแค้นอะไรผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว
เมื่อสิ้นสุดเพลิงแค้นแล้วลูซิเฟอร์ก็เป็นแค่ผู้หญิงขี้เหงาคนหนึ่งในสายตาของผมก็แค่นั้นแหละ
“ ช่วงนี้ข้ารู้สึกไม่ดีเลย ”ลูซิเฟอร์
“ ยังไงหรอคะท่านพี่? ”มิคาเอล
“ ไม่รู้สิ แบบว่า- ใจมันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ ”ลูซิเฟอร์
“ .. ช่างมันก็แล้วกัน ข้าคงจะคิดไปเอง ”ลูซิเฟอร์
ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่สวน ผมก็ไปเลี้ยงม้าเปกาซัสอยู่ตรงลานหญ้าโล่งๆใกล้กับอีเดน บอกตรงๆเลยว่ามันน่ารักสุดๆไปเลยล่ะเจ้าม้าตัวนี้ ทั้งขี้อ้อนและก็เท่ห์ไปในตัว
เป็นม้าที่ยอดเยี่ยมจริงๆ
“ นี่บี๋ ”ลูซิเฟอร์
“ เอ่อ? ว่า? ”
“ นายยังเรียนเกี่ยวกับอาร์ตของทูตสวรรค์เราไม่จบเลยนะรู้ป่ะ ”ลูซิเฟอร์
“ อ๋า? ไม่ใช่ว่าฉันต้องเรียนแค่วิชาหอกอย่างเดียวหรอกหรอ? ”
“ ไม่- แล้วเวลาที่แกใช้หอกไม่ได้แกใช้อะไรสู้ล่ะยะ ”ลูซิเฟอร์
“ ก็.. หมัด? ”
“ ไม่เอาหมัดสิ!! เอาที่มันมีประสิทธิภาพมากกว่านี้!! ”ลูซิเฟอร์
“ ก็… ดาบล่ะมั้ง? ”
“ ใช่! บทเรียนของวันนี้คือการประยุกต์ใช้ท่าดุจแสงสว่างกับอาวุธชนิดต่างๆยังไงล่ะ! และคนที่จะสอนนายก็คือ.. มิคาเอล!! ”ลูซิเฟอร์
“ ห๊ะ?! ห๊า???? แกเกริ่นมาแล้วนี่ลูซี่ทำไมไม่สอนเองเล่า!! ”
“ ก็ข้า.. สอนคนอื่นไม่เป็นหนิ!! ”ลูซิเฟอร์
“ ยัยนี่.. ”
“ ฮุฮุ ท่านพี่นี่ก็นะ มาเถอะค่ะ เดี๋ยวข้าจะสอนให้ท่านเอง ”มิคาเอล
“ อ- โอ้ ฝากด้วยนะ ”
…
“ นี่บอส ”เฉินจือหนาน
“ ข้าเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วนะ ตื่นได้แล้วค่ะเจ้านายขี้เซา ”เฉินจือหนาน
“ … ”
“ โทษทีนะ… ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย? ”
“ ห้าโมงเย็นค่ะ แล้วก็คุณหนูเมเดียร์รอท่านอยู่นานแล้วล่ะค่ะบอส ”เฉินจือหนาน
ผมลุกขึ้นจากเตียงด้วยพลังจิต ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงต้องลงไปดูสิ่งที่ยัยนั่นกำลังจะโชว์ด้วย แต่ก็นะในเมื่อเธออยากให้ดูผมก็ช่วยไม่ได้ล่ะ
แม้จือหนานจะรู้ว่าผมสามารถใช้พลังปริศนาในการเคลื่อนไหวร่างกายได้พอประมาณ เธอก็ยังไม่ไว้ใจในพลังที่เธอไม่เข้าใจนั่นสักเท่าไร่นัก เธอจึงเสนอตัวที่จะเป็นคนแบกผมไปจนถึงกลางสนามกีฬาที่เป็นลานกว้างไว้ให้คนประลองกันในทันที
และที่นั่นเองที่เป็นที่ยัยนั่นรออยู่
…
โหแฮะ คนเยอะโคตร
” คุณหนูเจ้าขามองมาทางนี้หน่อยค่า~~!! “คุณหนู1
” นายหญิงเมเดียร์ช่วยคบกับกระผมทีขอรับ!! “นายน้อย1
” ฝันไปเถอะ!! นายหญิงจะต้องเป็นของชั้น!!”นายน้อย2
อะไรฟะเจ้าพวกนี้ ตีกันเพื่อแย่งผู้เหญิงหร่อ.. ทำอะไรดูโง่กันชิบ..
หรือว่าค่าชาร์ม(เสน่ห์)ของยัยนั่นมันจะมากเกินไปกันแน่?
แต่ว่า.. จากลานโล่งๆเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วถูกเปลี่ยนให้กลายมาเป็นที่ที่แออัดได้นี่ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดานนะเนี่ย
” ช้ามาก “เมเดียร์
” ไอ้พวกนั้นมาจากไหนเนี่ย? “
” .. อยู่ๆก็แห่กันมาเลยอ่ะค่ะพี่!! “โรเซ่
” ก็คงเป็นเพราะพี่เมนั่นแหละครับ.. “ราซ
นั่นสินะ.. ไม่ยักกะรู้ว่ารสนิยมของโลกนี้จะเป็นพวกผู้หญิงชั้นสูงสายซาดิสม์แบบยยัยนี่น่ะ ถือว่าเหลือเชื่อมาก
” ผู้ชายคนนั้นใครน่ะ!! เข้าไปใกล้ๆท่านหญิงได้ง่ายๆเลย!! “นายน้อย3
” นายน้อยราซก็พอเข้าใจได้ แต่เจ้านั่นมันยังไงกันแน่!! “นายน้อย4
” หรือว่ามันกำลังจะแย่งนายหญิงไปจากพวกเรา?! “นายน้อย5
เห้ยๆ.. ไอ้พวกนี้มันจะขี้มโนกันไปไหนวะเนี่ย
” ไหนๆเราก็อยู่ลานประลองแล้ว ฉันขอท้านายสู้เลยก็แล้วกัน “เมเดียร์
” …เหอ? “
” พ่*ง อ่ะ!! บ้าเอ้ยย นี่ตูคนเจ็บนะเฮ้ย!! “
” ฉันไม่ผิดย่ะ!! ก็แค่จะอวดอาวุธเฉยๆเอง!!! “เมเดียร์
” เพื่อเรื่องแค่นี้น่ะนะ!!! “
” ใช่! “เมเดียร์
” บ้ากันไปใหญ่แล้ว.. “
ขณะนั้นที่พวกเรากำลังเถียงกันอยู่ คนก็เริ่ทเข้ามามุงดูกันมากขึ้น และเหิดเป็นประเด็นระหว่างชายผู้มีผ้าพันแผลเต็มตัว(ผม) กับจักรพรรดินีของโรงเรียน(ยัยเมเดียร์)
ไม่รู้ยัยนี่ไปทำอีท่าไหนถึงมีอำนาจมากกว่าพวกรุ่นพี่ แถมยังมีแต่คนนับภือมันอีก.. นี่มันอะไรกันวะเนี่ยความต่างกันของผมกับมันเนี่ย
ในโลกที่แล้วผมก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเท่าไหร่ พอมาเป็นตัวผมฝนโลกนี้แล้ว… เฮ้ออ ไม่อยากจะพูด!!
เอาวะ!!
” มาสู้กับชั้นซะ!! “เมเดียร์
” รังแกคนเจ็บโว้ย!! “
” ชิส์- แล้วชั้นจะยกโรเซ่ให้นาย!! “เมเดียร์
โรเซ่ “เอ๊ะ!?”
” ไม่เอาโว้ยย!! อีกอย่างนั้นมันก็น้องกูหนิ!! “
โรเซ่ “พ- พี่!!??? “
ผมกับมันเริ่มมีปากเสียงกัน จนลามปามไปถึงน้องสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอทำตัวไม่ถูกเลยกับสิ่งที่พี่สาวเธอพูดมา
แต่ในท้ายที้สุดแล้วคนใช้ของผมอบ่างจือหนานก็เป็นคนยกมือขึ้นมาท่านกลางระเบิดของผมและยัยบ้านั้น
” คือว่า “เฉินจือหนาน
” ห๊ะ?? “ผม/เมเดียร์
” เนื่องจากบอสของข้ากำลังบาดเจ็บอยู่ งั้นให้ข้าสู้แทนได้หรือไม่? “เฉินจือหนาน
หลิงฉือที่เดินผ่านไปแถวนั้นก็ได้ยินสิ่งที่พี่ขแงเธอพูดขึ้นพอดี จึงได้เกิดความสนใจในสถานการณ์ตอนนี้มาก เพราะถ้าฟังไม่ผิด เธอจะได้เห็นพี่สาวของเธอที่ไม่เคยสู้มาก่อนได้สํเป็นครั้งแรก
แต่มันก็น่าเป็นห่วงอยู่นะ เพราะถ้าให้เปรียบกันแล้ว.. จือหนานน่ะมือใหม่เลยล่ะ แต่เธอน่ะเป็นอัจฉริยะ ที่สักพันปีจะมีสักคน
เป็นพวกมีพรสวรรค์มากล้นแต่โดนโรคร้ายกลบ
พอโรคร้ายหายไปก็จะเหลือทิ้งไว้เพียงแค่ความแข็งแกร่งที่นับวันมันก็ยิ่งยกกำลังมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
” แน่นอน “เมเดียร์
“… แน่ใจนะ? “
” ค่ะบอส ข้าพร้อมเสมอ “เฉินจือหนาน
” … งั้นก็ฝากด้วยล่ะ “
” มาค่ะพี่เดี๋ยวหนูให้หนุนตัก! “โรเซ่
” พี่อย่าเชื่อยัยนี่เลยครับ มานั่งกับผมดีกว่านะ!! “ราซ
..น้องๆผมนี่ก็นะ น่ารักกันจริงๆ
เอาเป็นว่าผมเลือกไม่ถูกเลยล่ะว่าจะนั่งกับใคร งั้น.. ผมขอนั่งมันกลางอากาศงี้แหละ
ผมขัดสมาธิกลางอากาศแบบไม่อายใคร จนทำเอาพวกคนที่กำลังดูอยู่อึ้งกันไปตามๆกัน
” สู้ๆนะจือหนาน “
” ค่ะบอส “เฉินจือหนาน
” สู้นะคะพี่เม “โรเซ่
” สมกับที่เป็นน้องสาวสุดที่รักจริงๆเลยนะโรเซ่ “เมเดียร์
ทั้งคู่เดินไปอยู่กันคนละฝากกลางสนามประลองขนาดใหญ่ ผมเห็นจือหนานใช้อาวุธเป็นหมัดก็ไม่แปลกใจสักเท่าไหร่ แต่ที่ผมทึ่งคืออาวุธของเมเดียร์
จะว่ายังไงดี
มันคือโซ่เหล็กกล้าสีม่วงทึบ ที่ปลายด้านหนึ่งเป็นเคียวขนาดเล็กคล้องอยู่กับโซ่และปลายอีกด้านเป็นสิ่มที่ดูคล้ายกับตะขอ
การควงเคียวของเมเดียร์ในมือข้างขวาของเธอเป็นเหมือนกับพายุ ที่สร้างเกราะป้องกันรอบด้านให้กับเธอ มันรวดเร็ว แถมยังรุนแรงอีกด้วย
นี่เธอกะจะฆ่าจือหนานรึไงวะเนี่ย???
” งั้นฉันจะเป็นผู้ตัดสินให้ละกันนะ- เริ่ม… ได้ “
.. ท่าของจือหนานมันคุ้นๆนะ.. เดี๋ยวดิ เดี๋ยวดิ๊!! นั่นมัน!!
ART – พญานาคราชร่ายรำ
ท้องฟ้าพลัน.. มืดมัวลงอีกครั้ง เหมือนคราวสุดท้ายที่ผมได้สู้กับหลิงฉือ มันเหมือนกันไม่มีผิด.. มันคือท่านั้น นี่เธอตั้งใจจะเปิดการต่อสู้ด้วยท่าใหญ่ของผมงั้นหรอ???
จือหนานก้าวขาขวาออกมาข้างหน้าแล้วย่อตัวลงกางแขนราวกับจะขย้ำศัตรู ไม่นานนักสายฟ้าฟาดก็พลันฟาดลงมาแถวๆสนามกีฬาจนทำเอานักเรียนคนอื่นขวัญผวา
สายฟ้าฟาดลงมามากมายจนรวมตัวกันเป็นพญานาคราชในโครงร่างสายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วน และพวกมันกำลังจ้องมองเมเดียร์ด้วยดวงตาที่แดงก่ำอยู่ด้วย
ไม่นานนักห่าฝนก็ตกลงมาในทันใด
นี่จือหนานเธอเลียนแบบทักษะของผมได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้เลยงั้นหรอเนี่ย? จะเก่งเกินไปแล้ว!!
อนันตนาคราชประทับอินทร์
“ ข้าจะไม่ทำให้เสียชื่อบอส.. อย่างเด็ดขาด ”จือหนาน
ตัดจบตอน
ผ่านมาไม่กี่ตอน… จะซัดกันอีกแล้วหรอ5555
