ตัวของผมในต่างโลก…. แม่งบ้า!!! - บทที่ 2 ตอนที่ 47 บังเอิญล่ะมั้ง
อีเดน(ปลอม)
ข้านั่งอยู่ภายในสวนดอกไม้ในอีเดน อารมณ์ของข้าในตอนนี้ค่อนข้างแปรปรวนเลยทีเดียว ทั้งหงุดหงิด ทั้งเศร้า ทั้งเหงา และสุขใจ
มันปนกันซะข้าไม่รู้ว่าอันไหนคืออารมณ์ของข้าในตอนนี้จริงๆเลย
” อืม “ลูซิเฟอร์
ข้าหยิบชาแอปเปิลที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาจิบ พร้อมๆกับหยิบคุกกี้อบเนยขึ้นมากินทีละชิ้น
จนหมด
รู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาที่ข้าได้สติละ
” ท่านพี่ ส่วนนั้นเป็นส่วนสุดท้ายที่ที่รักทำให้ก่อนไปแล้วนะ “มิคาเอล
” … หรอ? “ลูซิเฟอร์
ข้าตอบนางไปด้วยความเฉื่อยชา จนทำเอามิคาเอลสงสัย
” นี่ท่านเป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย? เห็นซึมๆมาตั้งนานแล้วนะ “มิคาเอล
” ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ “ลูซิเฟอร์
” ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอ? ทำตัวเหมือนคนขาดความรักเนี่ยนะ? ชิช้ะ ทั้งๆที่ท่านเองก็ได้นอนกับที่รักของข้าทั้งคืนแท้ๆเชียว “มิคาเอล
มิเอลท้าวเอวของตน ก่อนจะบ่นใส่ข้าฉอดฉอด บลา บลา บลา น่ารำคาญ
” … หึ “ลูซิเฟอร์
ข้ามองหน้าอกมิเอลอย่างเย้ยหยัน
” อกก็แบน หน้าตาก็งั้นๆ สู้ข้าก็ไม่ได้ หึ “ลูซิเฟอร์
” แหมท่านพี่ โดนเค้ากระทืบมาซะ ทำปากดี อีกอย่างเขารักข้ามากกว่าท่านนะ “มิคาเอล
” ว่าไงนะ!? “ลูซิเฟอร์
” ก็เขาเป็นคนที่กอดข้านี่ ส่วนท่านก็เป็นคนที่เขาไม่กอด เพราะงั้นในด้านนี้ข้านำหน้าท่านอยู่นะ! “มิคาเอล
” ชิ- พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง “ลูซิเฟอร์
ข้าพยายามทำเมินมิเอล แม้ว่าสิ่งที่เจ้าตัวพูดมามันจะจริง แต่ข้าก็ไม่ได้อยากจะยอมรับมันเลย
ตอนนั้นคงเป็นข้าเองที่คิดผิด ไม่คิดว่าเจ้าผู้ชายที่เจอคราวนั้น จะกลายมาเป็นคนที่สำคัญกับข้าเช่นนี้
ข้าท้าวคาง มองภาพของหมู่สิงสาราสัตว์ที่กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ข้างล่างอย่างสนุดสนาน พลางคิดไปว่าทำไมซาตานถึงต้องมาด้วยตนเองเพียงเพราะเรื่องงี่เง่าพรรค์นั้น
” จริงด้วยสินะท่านพี่ “มิคาเอล
มิเอลนั่งลงข้างๆข้า
” อะไร “ลูซิเฟอร์
ข้าไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ำ
” ตั้งแต่ที่พวกเราได้มาอยู่ด้วยกัน ท่านพูดเยอะขึ้นมากเลยนะคะ “มิคาเอล
” ท่านพูดเยอะขนาดนี้เป็นครั้งที่สอง ถัดจากการต่อล้อต่อเถียงกับท่านพ่อเมื่อครั้งที่แล้วเลย “มิคาเอล
” แล้วมันทำไม? “ลูซิเฟอร์
” มันทำให้ข้าดีใจน่ะ ที่ได้เห็นท่านอารมณ์ดีแบบนี้ “มิคาเอง
ข้าหันไปมองมิเอล มิเอลก็มองข้ากลับด้วยรอยยิ้ม
มันอาจจะจริงก็ได้ที่ช่วงนี้ข้ามีความสุข เพราะก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยมีความสุขเลย
ไม่แม้แต่ครั้งเดียว
” อาจจะจริงของเจ้าก็ได้ “ลูซิเฟอร์
” หรือเป็นเพราะว่ามีที่รักอยู่กันนะ ท่านถึงได้เป็นเช่นนี้ “มิคาเอล
หูของข้าเริ่มขึ้นสี
อารมณ์เริ่มออกไปทางฉุนเฉียว
” ม- ไม่ใช่!! ข้าไม่ได้ชอบหมอนั่น!! “ลูซิเฟอร์
” หุหุ ท่านปฏิเสธไปก็ฟังไม่ขึ้นหรอกค่ะ “มิคาเอล
” ว่ายังไงนะ!!? “ลูซิเฟอร์
” ก็โดยพื้นฐานแล้ว พลังของพวกเรามาจากความรัก แรงศรัทธาซะเป็นส่วนใหญ่ มันจะไม่แปลกอะไรเลยที่ท่านพี่จะมีความรักกับเขาบ้าง “มิคาเอล
” อีกอย่าง.. จากท่าทางของท่านในตอนนี้แล้ว ข้าไม่คิดว่าท่านจะคิดกับที่รักของข้าเพียงแค่เพื่อนหรอกนะ”มิคาเอล
มิเอลมองข้าอย่างไม่เชื่อใจทั้งยังกอดอกที่ไม่มีของตนอีกต่างหาก
” ชิ “ลูซิเฟอร์
ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะยอมรับแหละ แต่มันก็ไม่มีทางอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับข้าในตอนนี้อย่างอื่นนอกจากคำว่ารักแล้วล่ะ
แต่ข้าน่ะหรือที่จะรักหมอนั่นได้? ทั้งๆที่ข้าทำร้ายร่างกายของมันจนเกือบพังทลายไปน่ะนะ
ข้าเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ว่าตัวเองยังมีโอกาสอยู่
” ท่านพี่ “มิคาเอล
มิเอลหรี่ตามองข้า
” นี่ท่านสำคัญตนผิดไปในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องใช่รึไม่? ท่านคงจะคิดว่า ‘ตัวข้านั้นจะยังมีโอกาสอยู่อีกหรือ’ บลาๆๆ “มิคาเอล
” แต่ข้าจะบอกอะไรให้นะ ว่าคนที่ข้าเลือกน่ะเขาไม่สนหรอกนะว่าตัวท่านจะไปทำอะไรมา เขาคิดแค่เพียงว่าตอนนี้ท่านเป็นเช่นไรก็เท่านั้นแหละ “มิคาเอล
” เพราะงั้น ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนท่านก็มีโอกาสอยู่เสมอนั่นแหละ “มิคาเอล
ข้ามองที่มิเอลที่กำลังบ่นใส่ข้า ข้าก็ได้อมยิ้มเล็กๆขึ้น จนข้าแทบจะไม่รู้สึกตัวเองเลย
” นี่ท่านยิ้มรึ? “มิคาเอล
” แกนี่ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง “ลูซิเฟอร์
” เอ้า? คนเค้าอุตส่าห์ใจดี ชิช้ะ ข้าไปดีกว่า “มิคาเอล
ข้ามองแผ่นหลังของมิคาเอลที่กำลังเดินจากไปด้วยความสุข บางทีในตอนนี้ข้าอาจจะคิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนั้น สิ่งที่ข้าต้องทำมีเพียงการสนับสนุนเจ้าหมอนั่นก็เท่านั้น
ข้านี่ก็นะ ช่างไม่ได้เรื่องเสียจริง
…
” ชั้นเรียนของศาสตราจารย์เดอรอนใช่ไหมคะบอส? “จือหนาน
” อื้ม ขอบคุณนะ “
ตอนนี้จือหนานก็เป็นคนที่พาผมในสภาพที่กำลังนั่งวีลแชร์อยู่ไปที่ชั้นเรียนของศาสตราจารย์เดอรอนที่เป็นอาจารย์ผู้สอนในภาควิชาแปรธาตุ
ระหว่างทางที่ไปก็มีผู้คนมากมายเลยที่มองมาที่ผมราวกับว่าเป็นพวกแปลกประหลาด
แต่ก็มีอยู่หนึ่งคนที่เข้ามาทักผม
” เฮ้! สบายดีไหม? “ราม
” เหมือนสบายดีอ่ะ “
” ฮ่าฮ่าฮ่า! มีอารมณ์ขันงี้ก็ยังสบายดีสินะ! “ราม
” อ่า.. ก็ ประมาณนั้นแหละ “
เนื่องจากว่าเราอยู่หอเดียวกัน พวกเราจึงมีโอกาสเจอกันได้สูงมากตอนกำลังจะออกจากหอไปเข้าเรียน
ผมทักทายรามอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะแยกย้ายกันไปตามสายวิชาที่ตนเลือก
” เจ็บไหมคะบอส? “จือหนาน
ส่วนจือหนานเองก็คอยถามผมอยู่เสมอๆว่าเจ็บไหม ขยับได้รึเปล่า อะไรแบบนี้
เหมือนเธอจะเป็นห่วงผมมากกว่าปกตินะเนี่ย
” มันก็ไม่เจ็บหรอก แต่ชาเลยล่ะ ทั้งตัวไม่มีส่วนไหนขยับได้เลยสักที่ “
” มันโคตรลำบากเลยล่ะบอกตรงๆ “
” ขอโทษนะคะบอส.. “จือหนาน
จือหนานก้มหน้ารู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ จริงๆเธอก็รู้อยู่หรอกว่าที่ผมเป็นแบบนี้มันก็เป็นเพราะพลังที่ควบคุมไม่ได้ของผมเอง
แต่ทำไงได้ ผมใช้พลังนี้ในการหยุดการโจมตีสุดบ้าระห่ำของคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสถาบันตั้งสามคน ทั้งเมเดียร์ วิกตอเรีย หรือไม่ว่าจะเป็นจือหนาน
หากไม่มีใครมาหยุดมันไว้ สถาบันนี้คงจะหายไปกว่าครึ่ง ผมรับประกันได้เลยว่าผอ.เองก็คงจะระงับความรุนแรงไว้ได้เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
แล้วคือโชคดีไงที่ในตัวของผมมีลองกินุสอยู่มันเลยทำให้ง่ายต่อการหยุดยั้งความรุนแรงที่ตะเกิดขึ้นหลังจากนั้นเลยน่ะ
” ไม่จำเป็นหรอก เพราะหากว่าฉันไม่ทำโรงเรียนคงจะยับไปแล้ว “
ก็นะ ทั้งท่าของยัยเมเดียร์ หมัดมังกรเหินของจือหนาน และดาบผ่าดาราของวิกตอเรีย มันล้วนเป็นท่าปิดฉากที่โคตรจะแรงทั้งนั้นเลยหนิ ผมรู้สึกได้แบบนั้น
” … ” เมเดียร์
ทว่า ระหว่างที่ผมกำลังคุยกับจือหนานอยู่ ก็มาจ๊ะเอ๋เข้ากับเมเดียร์ที่หน้าประตูห้องเคมีโดยบังเอิญ พร้อมกับเมดของเธอ.. เอ่อ ฮาจุน?
” ….? “
เธอจ้องหน้าผมแรงมากเลยแฮะ
” คุณหนู จ้องหน้าคุณชายน่ากลัวๆแบบนั้นมันไม่ดีนะคะ “ฮาจุน
” อ่า “เมเดียร์
แล้วเธอก็เปิดประตูเข้าไปด้านใน จือหนานเองก็พาผมเข้ามาข้างในเหมือนกัน
ที่นี่มีนักเรียนอยู่ไม่มากนัก ซึ่งเกินกว่าครึ่งของนักเรียนนั้นเป็นหญิง บางทีเหตุผลหลักๆของการที่ ที่นี่นั้นแทบไม่มีผู้ชายเลยมันอาจจะเป็นเพราะว่ามันยากและน่าปวดหัวมากล่ะมั้ง
” ปีนี้.. 5 คนเองหรอ? “ศจ.เดอรอน
“ ช่างมันเถอะ- สวัสดี นร.ใหม่ทุกคน ฉันเดอรอน บาลเลลูวี เป็นอาจารย์ในสายวิชาการแปรธาตุนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ”ศจ.เดอรอน
“ ก็…….. เนื่องจากสายวิชาของเรามีคนเรียนไม่มากนัก การเก็บคะแนนจึงค่อยข้างง่าย ”ศจ.เดอรอน
“ คะแนนทั้งหมดรวมได้ร้อยคะแนน จะแบ่งเป็นสอบกลางภาคและปลายภาคเป็นข้อเขียนอย่างละสิบคะแนน ส่วนอีกแปดสิบคะแนนที่เหลือ จะมาจากการทำวิจัย 50 และปฏิบัติ 30 เข้าใจตรงกันนะ ”ศจ.เดอรอน
“ ครับ ”
ศาตราจารย์พยักหน้าให้ผม ก่อนจะเริ่มเข้าสู่บทเรียนในทันที
แถม เข้าเรียนยังไม่ทันไร เปิดบทเรียนแรกมาก็ต้องจับกลุ่มกันซะแล้ว..
“ สำหรับการปฏิบัติ ครูจะให้พวกเธอจับกลุ่มกัน.. เนื่องจากมีกันแค่ห้าคนแล้ว.. ครูขอให้ทุกคนอยู่กลุ่มเดียวกันนะ อย่าลืมแนะนำตัวกันล่ะ ”ศจ.เดอรอน
“ “ ครับ/ค่ะ ” ”
จะว่าไปแล้ว.. มีแต่คนคุ้นๆหน้าทั้งนั้นเลยแฮะ
“ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน ฉันนัมกุงยู ”ยู
ยูดูจะเป็นคนเกาหลีล่ะ มีผมสีขาวดำแซมขาว มีความเป็นสุภาพบุรุษมากเลยเมื่อได้มองจากภายนอก แล้วก็ดูแล้วน่าจะเป็นคนที่ไว้ใจได้น่ะ
“ นัมกุงบยอลค่ะ เป็นน้องสาว.. เรียกว่ายอลก็ได้นะ! ”ยอล
ส่วนยอลที่เป็นน้องสาวนั้น เธอมัดผมหางม้ามีเส้นผมสีขาวแซมดำสลับกันกับแฝดพี่ของเธอ เธอดูเป็นคนขี้เล่น แต่ก็น่าจะแข็งแกร่งอยู่พอตัวเลยล่ะ
“ บี๋นะ สวัสดี ”
“ สวัสดีค่ะ คุณงู! ”ยอล
“ ตอนคัดตัวหัวห้อง นายสุดยอดมากเลยล่ะ! ”ยู
ก็นะ เนื่องจากว่าผมใช้ฐานะทางตระกูลที่นี่ไม่ได้ เลยจำเป็นต้องใช้ชื่อของตัวเองล่ะ
ว่าแต่.. คุณงูนี่มันอะไรฟะเนี่ย?
“ .. ครูว์ค่ะ! ”ครูว์
..คนคุ้นหน้านี่หว่า
เอ๊ะ.. ยัยครูว์นี่ ที่อ่านใจได้น่ะเรอะ!!??
“ เค้าเสียใจน้า ที่จำกันไม่ได้อ่ะ~ คิคิ ”ครูว์
คนเดียวกันจริงๆด้วย..
“ ชั้น เมเดียร์ ”เมเดียร์
ผมหันไปสบตากับสาวเจ้าครั้งหนึ่ง นางก็หันหน้าหนีไปทันทีที่ผมได้มองตาเธอเลย.. นี่ตูทำอะไรผิดวะเนี่ย?
“ … ”ฮาจุน
ฮาจุนเองก็มองเจ้านายของเธอด้วยแววตาสุดราบเรียบเหมือนเคย ทั้งยังทำภาษามือตรงมาหาผมราวกับกำลังจะสื่อว่านายหญิงของเธออ่ะ เสียสติไปแล้ว อะไรแบบนี้
แต่ภาษามือของฮาจุนมันค่อนข้างที่จะ… เอ่อ ว่าไงดี น่ารักและเป็นเอกลักษณ์ดี.. ล่ะมั้ง?
“ บทเรียนแรกเป็น การเปลี่ยนสสารหนึ่ง ให้กลายเป็นอีกหนึ่งสสาร ตั้งใจเรียนให้ดีล่ะ เพราะมันค่อนข้างซับซ้อนในระดับหนึ่งเลย ”ศจ.เดอรอน
…
เวลาผ่านไปจนจบคาบแล้ว ต่อไปก็เป็นคาบของวิชาการปรุงยาที่มีอาจารย์ผู้สอนเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลอย่างศจ.ยาเซสนั่นเอง ซึ่งตลอดทั้งคาบเรียนที่ผ่านมานั้นไม่มีใครแคลงใจกับสภาพของผมเลย อีกทั้งยังรู้สึกขอบคุณที่ให้ได้เห็นอะไรดีๆอีกต่างหาก
คือ จำไอ้ที่ผมเคยบอกได้ป่ะ ว่าจะมีเฉพาะผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่สามารถมองเห็นผมในร่างของเปลวเพลิงชำระล้างได้ เพราะงั้น.. เจ้าพวกนี้น่าจะเห็นผมในร่างนั้นกันหมด ..น่าอายชะมัดเลยแฮะ….
แล้วไหง.. ยัยนี่ถึงเดินมาทางเดียวกันได้ล่ะเนี่ย?
“ ไง? ”
“ ……… ”เมเดียร์
ยัยนี่… เมินผมยาวเลยแฮะวันนี้ ถ้าเป็นตามปกติเธอน่าจะต้องมาให้คำแนะนำสิ แล้วทำไมหวยมันออกอย่างงี้ได้ล่ะเนี่ย? มันแอบไปทำอะไรมารึไง?
“ น้ำไหมคะบอส? ”จือหนาน
“ ไม่เป็นไร ”
ส่วนจือหนานเอง.. ก็เอาใจผมดีเหลือเกิน
ถึงตอนนี้ผมจะเป็นคนพิการก็เถอะ แต่ก็ยังสามารถลุกขึ้นไปหยิบของเองได้อยู่นะ!
“ … (บอสกำลังคิดว่า.. “ฉันทำด้วยตัวเองได้!”อยู่แน่เลยแฮะทรงงี้) ”จือหนาน
อ่าวเฮ้ย- ไหงจ้องราวกับว่ากำลังทำหน้าไม่เชื่อใจอยู่อย่างไงอย่างงั้นเลยอ่ะหนาน? นี่ทำด้วยตัวเองได้จริงๆนะเนี่ย
“ อ่า- อาา เชื่อใจกันหน่อยซิ่ ”
ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นและตบไปที่แก้มของจือหนานที่กำลังเข็นวีลแชร์ให้ผมอยู่เบาๆ ซึ่งเมเดียร์ที่เห็นเข้าพอดีก็ได้ลดก้าวเดินของตัวเองให้ช้าลง ให้มาอยู่ในระดับเดียวกับผม เมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหูของผมก่อนจะกระซิบบางอย่าง
“ สงสัยไหม ว่าฉันหันหน้าหนีทำไม ”เมเดียร์
สายลมเบาๆที่มาจากปากของเม ทำเอาผมขนลุกไปทั่วทั้งตัวเลย แถมยังเสียวหูอีกต่างหาก
ผมเอามือทั้งสองข้างมากุมที่หูของตัวเอง ก่อนจะถามเมกลับ จือหนานเองก็หรี่ตามองนายหญิงของเธออย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่
“ แล้ว.. ทำไมอ่ะ? ”
“ หึหึ ไม่มีอะไรหรอก แค่วันนี้อยากทำตัวให้ดูแตกต่างบ้างน่ะ ”เมเดียร์
“ … ห๊า? ”
แล้วเธอก็เดินเข้าห้องปรุงยาไปเลย..
นี่เริ่มงงแล้วนะเนี่ย
…
คาบปรุงยาไม่มีอะไรมากนัก ศจ.ยาเซสจะให้นักเรียนเลือกวัตถุดิบมาปรุงยาแล้วค่อยสอน บอกถึงวิธีการเก็บคะแนน ยาชนิดอะไรได้ผลดีในสถานการณ์แบบไหนอะไรแบบนี้
แต่ที่แปลกคือยัยเมเดียร์มันยิ้มทั้งคาบเลยแฮะ
ต่อมาเป็นคาบของวิชาสายสัตว์อสูร
“ …. ”
ยัยนี่อีกแล้วเรอะ
“ ไง ”เมเดียร์
ใช่ เรามาทางเดียวกันอีกแล้ว แต่คราวนี้เธอทักผมก่อน
ผมเองก็…
“ …. ”
ตอบอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว.. นี่เรื่องบังเอิญหรือบ้าอะไรวะเนี่ย? มาเจอกันสามวิชาเลยงั้นหรอ? ดวงจะสมพงศ์กันเกินไปแล้ว!
..
“ ครูชื่อว่าแอนนานะ เป็นครูสอนภาควิชาสัตว์อสูร… เอ่อ ก่อนจะเริ่มเรียนกัน ครูจะให้ไข่ของสัตว์อสูรพวกเธอหนึ่งใบนะ ”ศจ.แอนนา
“ มันเป็นไข่ของสัตว์ชนิดไหนหรอคะครู? ”ลูอิส(นักบุญ)
“ มันเป็นไข่ที่เกิดขึ้นเองจากเวทมนตร์น่ะ มันจะฟักก็ต่อเมื่อมีบางสิ่งหรือสิ่งมีชีวิตไปดูแลมัน แล้วมันก็จะสุ่มเกิดเป็นสัตว์ที่เข้ากันกับผู้ใช้มากที่สุดล่ะจ้ะ ”แอนนา
“ ว้าว.. ”
ผมทึ่งไปเลย.. ผมจะมีสัตว์เลี้ยวแล้วสินะเนี่ย
“ อยากได้ฟินิกส์จัง ”หลิงฉือ
“ น้อนแมวจ๋า~! ”ลูอิส
“ ..ม- มังกรดำ เท่ห์ๆ… ”เมเดียร์
ดูเหมือนว่าแม้แต่ตัวของเมเดียร์เองที่เป็นสาวคูล จะเป็นพวกแพ้สัตว์เท่ห์ๆสินะ
“ ใช้เวลาฟักตัว 1 เดือนนะจ๊ะ ระหว่างนั้นก็ดูแลพวกมันให้ดีด้วยนะ ”แอนนา
อื้มๆ หนึ่งเดือนสินะ.. แล้วผมจะได้ตัวอะไรล่ะเนี่ย? อยากรู้ซะแล้วสิ
แกร๊ก-
เอ๊ะ? เสียงอะไรอ่ะ
“ …ว- หวา น่ารักอ่า… ”ลูอิส
“ เป็นไปไม่ได้… ”แอนนา
“ .. หมา? .. ไม่สิ หมาป่า!?? ”หลิงฉือ
“ …… ว้าว.. เท่ห์จัง ”เมเดียร์
ไข่ใบใหญ่ในมือของผมแตกออก ..และสิ่งที่ปรากฏตัวออกมาเป็นหมาป่าสีเงิน ที่มีลวดลายสีฟ้าคราม..
ห๊ะ? ฟังแล้วเรอะ?
ห๊าาา!??????
คู๊ว~
“ …… ”
เหมือนผม.. จะกลายเป็นพ่อให้กับเจ้าหมาตัวนี้ซะแล้วล่ะ ฮ่ะ ฮ่าาาาา
ตัดจบตอน
