ตัวของผมในต่างโลก…. แม่งบ้า!!! - บทที่ 2 ตอนที่ 55 ความรู้สึกของจือหนาน (3)
สองวันต่อมา
” อย่างที่ข้าได้บอกไป เจ้าต้องไปกับข้าหลังจากจบงานเทศกาลกีฬาของอ็อคตาเซีย “เฉินเซียน
นี่ก็ปาเข้าไปวันที่สองแล้วที่บอสได้สลบไป ปัจจุบันข้าก็ยังคงดูแลบอสดังเช่นเคย แต่จะผลัดกับคุณหนูเป็นบางครา เพราะข้ามีเหตุจำเป็นที่จะต้องมาพบกับท่านพ่อ
และในตอนนี้ ข้ากับท่านพ่อและท่านแม่ได้มานั่งคุยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมืองหลวง ที่นายท่าน(นัวร์)เป็นคนแนะนำมา มันเป็นร้านที่ไม่ค่อยมีคนมา แต่อาหารอร่อย เหมาะแก่การที่จะพูดคุยเรื่องที่เป็นความลับกัน
แล้วคุณเจ้าของเองก็เป็นคนที่ไว้ใจได้คนหนึ่งเลย
” … “จือหนาน
” ข้าเชื่อว่านี่คงจะต้องเป็นสิ่งที่เจ้าทำใจได้ยาก แต่ได้โปรดเถอะหนานเอ๋อร์ สำนักเราต้องมีคนสืบทอดตำแหน่งต่อไป และคนนั้นจะต้องเป็นลูกเท่านั้น! “หลินหลิน
” ข้าเข้าใจท่านแม่นะ แต่เหตุใดถึงเป็นข้า? น้องๆข้าล่ะ? “จือหนาน
” เด็กพวกนั้นไม่มีคุณสมบัติมากพอ พวกเขาไม่สุขุมพอที่จะตัดสินใจเรื่องยากๆได้ด้วยซ้ำ “เฉินเซียน
” …หากว่าข้าไปแล้ว.. แล้วนายท่านของข้าล่ะ? ใครจะดูแลเขาหากเขาบาดเจ็บหนักเช่นนี้อีก?”จือหนาน
” ข้ามั่นใจว่ามันจะไม่ใช่การขึ้นครองตำแหน่งเพียงสองสามปีแน่ๆ “จือหนาน
อย่างที่ได้บอกไปว่านายของข้านั้นมักจะบาดเจ็บหนักจนเจียนตายมาเสมอๆ หากขาดข้าไปสักคนใครเล่าจะดูแลเขา?
วิกตอเรียรึ? รุ่นพี่(ฮาจุน)? หรือว่าคุณหนู?
ไม่เลย พวกนางไม่ได้ว่างขนาดนั้นด้วยซ้ำ เพราะงั้นคนที่เหมาะสมที่สุดก็คือข้า
หากแต่ข้าไปแล้ว.. ข้ายังจะสามารถกลับมาเห็นหน้านายของข้าได้อีกรึเปล่า?
คิดแล้วมันหวิวๆยังไงไม่รู้
” (ส่าย) “เฉินเซียน
พวกท่านส่ายหน้าคือจะสื่อว่าไม่สามารถตอบคำถามของข้าได้ว่าเช่นนั้น?
” …เช่นนั้นเองรึ “จือหนาน
พวกท่านต้องการให้ข้าไปสืบราชบัลลังก์ และตำแหน่งประมุขตำหนักบูรพา ทว่าท่านกลับ.. ทำตัวไม่เห็นหัวนายของข้าถึงเพียงนี้เชียวรึ
สายสัมพันธ์ของข้ากับนายท่านไม่ใช่สิ่งจะตัดขาดได้ง่ายเพียงนั้น
แต่.. หากว่านายท่านมาได้ยินเข้า เขาคงจะยินดีเป็นแน่ ที่ข้าจะได้กลับถิ่นเกิดของตนแล้วกลับไปมีความสุขเพียงผู้เดียว
ขณะที่นายท่าน.. ต้องเจ็บปวดกับการใช้พลังที่ล้นทะลักของตนเองในทุกๆวัน
… ข้าทำแบบนั้นไม่ได้
ข้าไม่สามารถทิ้งเขา ให้อยู่คนเดียวได้
เพราะงั้นนี่จึงเป็นเหตุผล ที่ข้าต้องการปฏิเสธสิ่งที่พวกท่านยื่นให้ในตอนนี้
” ข้าไม่สามารถตอบรับได้เจ้าค่ะ ท่านแม่ “จือหนาน
ท่านแม่ไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วถามข้ากลับมาด้วยคำถามที่มั่นใจว่าข้าจะต้องตอบได้อย่างแน่นอน
” คงเป็นเรื่องของเจ้าหนุ่มนั่นสินะ “หลินหลิน
” เจ้าค่ะ …ข้าไม่สามารถปล่อยให้เขา อยู่ตัวคนเดียวได้โดยปราศจากข้า.. “จือหนาน
” อืม “เฉินเซียน
” เช่นนั้น พวกข้าจะกลับมาใหม่ในวันที่งานเทศกาลของอ็อคตาเซียได้เริ่มขึ้น แล้วข้าจะมาถามคำตอบกับเจ้าอีกทีในวันนั้น “เฉินเซียน
” ประชาชนต้องการเจ้านะหนานเอ๋อร์ …แล้วไว้พบกันในอีกสองเดือนครึ่ง “หลินหลิน
” ข้าดีใจนะ ที่เห็นเจ้าสบายดีธิดาน้อยของข้า “เฉินเซียน
” เดินทางปลอดภัยเจ้าค่ะ “จือหนาน
พวกท่านออกไปจากร้าน เหมือนว่าจะกลับกันในวันนี้เลย
หลังจากนั้น ข้าก็มาครุ่นคิดอยู่กับตนเอง
ทั้งประมุขตำหนักบูรพา และตำแหน่งจักรพรรดินีเป็นสิ่งที่ข้าไฝ่ฝันมาตั้งแต่เล็ก แต่สิ่งที่สำคัญกว่าในตอนนี้คือนายท่าน
บอสของข้า.. นายท่านที่ไม่เอาไหนคนนั้น
เขาทำให้ข้าที่แตกสลาย กลายมาเป็นตัวข้าในวันนี้ ไม่ว่าจะขอบคุณเท่าไรมันก็คงไม่พอ ทั้งลมปราณของข้า ชีวิตทาสที่มีอิสระดั่งใจอยาก ทุกสิ่ง เป็นสิ่งวิเศษที่เขามอบให้ แน่นอนว่าคุณหนูเองก็มีบุญคุณต่อข้าเช่นกัน..
พอคิดว่าต้องมาแยกจากกันแล้ว ราวกับว่าใจของข้ามันกำลังจะแตกสลายลงอีกครั้ง
มันเหงาเหลือเกิน..
‘ จือหนาน! ขอบคุณนะ! ‘ บอส
หะ-
” เมื่อสักครู่นี้มัน.. เสียงของบอสในความทรงจำข้าหรือ? … “จือหนาน
อยู่ๆข้าก็นึกถึงหน้าของบอส
มันทำให้ใจของข้าเต้นเร็วจนผิดจังหวะ
กริ๊ง~*
เสียงกระดิ่งดังขึ้น มันหมายความว่ามีคนเดินเข้าร้านมาอีกคนแล้ว ข้าไม่ได้สนใจคนคนนั้นจนกระทั่งนางได้พูดขึ้น
” จือหนาน “คุณหนู(เมเดียร์)
” จ- เจ้าคะ? คุณหนู?? มาที่นี่ได้อย่างไร??”จือหนาน
” ชั้นไปถามจากพ่อมา เลยรู้ว่าเธออยู่นี่ “คุณหนู
” มีเรื่องอะไรหรือคะ? .. “จือหนาน
” ไม่นานมานี้ชั้นพาบี๋ไปหาอาจารย์ยาเซสมา.. ก็ เขาเป็นหมอที่เก่งที่สุดที่ชั้นรู้จักแล้วนี่นะ “คุณหนู
” … แล้วก็..? “จือหนาน
” รู้อะไรไหม เหมือนว่าเขาจะไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยน่ะสิ “คุณหนู
” อาจารย์เขาบอกว่าเร็วๆนี้บี๋ไม่มีทางตื่นขึ้นมาแน่ เพราะตัวของเขามันบาดเจ็บสาหัสมากจริงๆในครั้งนี้ “คุณหนู
” กล้ามเนื้อฉีกขาดมีอาการล้า อ่อนเพลีย เสียเลือดมาก ทั้งกระดูกทั่วร่างของเขามันละเอียดเป็นผงเลย “คุณหนู
” สำคัญที่สุดเลยนะ คือ.. ระบบประสาทของเขาได้รับผลกระทบอย่างหนักเลยล่ะ ชั้นคิดว่าเขาคงจะไม่ตื่นขึ้นมาภายในเดือนสองเดือนแน่ๆล่ะ แต่หมอนั่นยังไม่ตายหรอกนะ “คุณหนู
” ชั้นคิดว่าเดี๋ยวไม่นานเจ้านั่นก็คงจะกลับมาเป็นปกติเองแหละ เพราะหมอนั่นคือบี๋นี่นะ เจ้าคนที่อึดและตายยากคนนั้นน่ะ “คุณหนู
“.. ค่ะ “จือหนาน
สิ่งที่คุณหนูได้เล่าให้ข้าฟังนั้นมันทำเอาใจข้าแทบหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าบอสของข้าจะอยู่ในสภาพแบบนั้น แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นมาแล้วกับเขา แต่ร่างกายก็ฟื้นฟูสมรรถภาพขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทว่าในครานี้นั้นมันไม่เหมือนกัน
ผ่านมาสองวันแล้วเขาก็ยังไม่ได้ดีขึ้นเลย..
ข้าได้แต่ภาวนาขอให้บอสของข้ายังคงมีชีวิตอยู่ต่อ.. ถ้าหากขาดเขาไปชีวิตข้าคงไม่มีสีสันอะไรเลย
ก็.. ใครเล่าจะทำให้ข้าบ่นได้ทุกเช้ากันล่ะ?
…
“ ท่านพี่.. เขาอยู่แบบนั้นมานานแล้วนะ ”มิคาเอล
“ ตอนนี้อย่าไปยุ่งกับเจ้านี่เลย ”ลูซี่
ตอนนี้แม้แต่ในอีเดนเขาก็ยังนอนหลับ ข้าคิดว่าสาเหตุคงมาจากการที่เขาได้พบกับทั้งซาตานและตัวแทนพระเจ้าอย่างเยซุสพร้อมกัน ทำให้บางอย่างในตัวเขาตื่นขึ้น
เขาอาจจะเป็นแบบนี้ไปสักพักใหญ่ๆเลย
เวลานี้เราเลยทำได้แค่เพียงคอยจับตามองอยู่ห่างๆก็เท่านั้น ไม่งั้นหากเราทำอะไรผิดพลาดไปจิตของเจ้านี่คงจะล่องลอยออกจากร่างนี้ไปเป็นแน่ เรียกได้ว่าในภาวะนี้เขาจะจิตอ่อนสุดๆไปเลย
เพราะงั้นข้าคงต้องลงอาคมเอาไว้รอบๆก่อน ไม่งั้นคงจะมีสิ่งแปลกปลอมไปยุ่งกับหมอนี่เป็นแน่ และหากเป็นงั้นจริงเขาคงจะไม่รอด
” … ตื่นขึ้นมาไวๆเถอะ พวกเรากำลังรอเจ้าอยู่นะเจ้าบื้อ “ลูซี่
…
” … “
ผมมาอยู่ที่ไหนอีกแล้วล่ะเนี่ย?
ผมหันมองซ้าย มองขวา มองไปทางไหนก็มีแต่ท้องทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา
แต่เดี๋ยวนะ นี่ผมกำลังยืนอยู่บนทะเลหรอ? โดยไร้ซึ่งการใช้เวทมนตร์เลยด้วย! นี่มันอะไรกันเนี่ย..
ฟ้าสีครามสดใส
แสงแดดอุ่นๆ
อากาศที่ไม่เย็น และไม่ร้อนจนเกินไป.. อีกทั้งยังมีสายลมเย็นสบายพัดผ่านอยู่ตลอดเวลา..
เป็นสถานที่ที่.. แปลก
จริงๆผมก็เห็นที่แบบนี้มาเยอะจากการอ่านการ์ตูน แต่ไม่เคยได้มาที่แบบนี้จริงๆเลย จนกระทั่งวันนี้นี่แหละ
มันให้ความรู้สึก.. สดใส และอ้างว้างไปในเวลาเดียวกัน นี่ผม.. จะต้องอยู่ที่นี่คนเดียวจริงๆหรอ?
คงได้เป็นบ้าตายกันพอดี
” มาแล้วหรอ? ?
เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่ผมรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
ผมหันหลังกลับไปตามเสียงของคนคนนั้น
” !? “
เขาคือ.. คนที่ผมเห็นผ่านดวงตาของซาตานในวันนั้น คนที่นั่งอยู่บนกองศพของผู้คนและสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดจำนวนนับไม่ถ้วน
หรือก็คือ เขาคือตัวผมในพาราเรลเวิร์ลนั่นเอง
แต่ว่า.. ไม่ใช่ว่าเขาปลดปล่อยตัวเองไปแล้วหรอ?
นี่มันอะไรกันเนี่ย
” ไม่ต้องตกใจไปไอ้หนู “บี๋
” ที่นี่เป็นจุดสิ้นสุดของพาราเรลของชั้นและตัวของเราทุกๆคน รวมถึงแกด้วย “บี๋
” เป็นโลกที่ไม่ใช่สวรรค์ และนรก ที่นี่อยู่นอกเหนือจากจักรวาลที่แกอยู่ด้วย จะบอกว่าเป็นเอกเทศจากสรรพสิ่งก็ไม่ผิดนัก “บี๋
” พวกเราเรียกที่นี่ว่า ขอบฟ้า(Horizon) “บี๋
” ขอบฟ้า.. “
” อืม และลึกลงไปใต้มหาสมุทรที่พวกเรายืนอยู่นี่น่ะ มีร่างไร้วิญญาณของแกในพาราเรลที่ตายโดยที่ศพไม่สวยเท่าไหร่อยู่ “บี๋
จริงอย่างที่เขาว่า เมื่อผมได้มองลึกลงไปยังข้างใต้ ก็ต้องพบกับกองศพนับไม่ถ้วน ที่มีหน้าตาไม่ซ้ำกันนอนทับกันอยู่ที่ส่วนลึกสุดของขอบฟ้า
” ชะตาที่ผมต้องเจอเมื่อตายไป.. เป็นแบบนี้หรอ? “
” มันก็ไม่แน่หรอก ถ้าหากแกได้กลายเป็นตัวตนที่เป็นเอกเทศเรียบร้อยแล้วอ่ะนะ แกก็จะมาคุยอยู่กับตัวเองแบบชั้นไง “บี๋
” อีกอย่าง ที่นี่มันก็ไม่ได้มีแค่พวกเราหรอก มันยังมีคนอื่นอยู่อีกด้วย ก็แล้วแต่เจ้าพวกนั้นจะมา “บี๋
” แต่ขอแนะนำอย่างนึง ถ้าหากว่าเห็นต้นท้ออยู่ที่นี่ล่ะก็ แกไม่ควรไปที่นั่น “บี๋
” ทำไมอ่ะคับ? “
” คืองี้- ที่นั่นจะมีผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ เป็นตัวตนที่แข็งแกร่งกว่าพวกเราทุกคน แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอหรอก “บี๋
” ผู้หญิง? คล้ายๆเมเดียร์หรอ? “
” ไม่คล้ายหรอก เธอเป็นคนที่.. เงียบๆหน่อย แต่แข็งแกร่งพอจะขยี้ซาตานได้ในขณะที่หล่อนไม่รู้ตัวเลย “บี๋
” แต่ช่างเรื่องนั้นเถอะ ไหนๆแกก็เข้ามาที่ขอบฟ้านี่แล้ว ตลอดเวลาที่อยู่ในนี้ชั้นจะฝึกแกเอง “บี๋
ฝึก? ฝึกหรอ?!
“ เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลยไอ้หนุ่ม ลุงคนนี้ไม่อ่อนข้อให้แน่ ”บี๋
“ ค- ครับ!! ”
เหมือนว่าตอนนี้ผม.. จะได้ตัวเองมาเป็นอาจารย์ให้ซะแล้วล่ะ
…
“ บอส…”จือหนาน
ตอนนี้ข้าอยู่ที่ห้องพักฟื้นภายในคฤหาสถ์รองของตระกูลดยุคเจเนซิส และตรงหน้าของข้าก็คือบอสมี่กำลังหลับไหลอยู่ พร้อมกับออร่าที่ดูจะเฝ้าเจ้านายของมันมานานมากแล้ว
พวกเขาทั้งคู่กำลังหลับอยู่ล่ะ
คู๊?
ดูเหมือนว่าข้าจะทำให้เจ้าตัวเล็กนี่ตื่นซะแล้ว
มันงัวเงีย สลึมสลือก่อนจะเข้าไปนัวเนียกับร่างของบอส ราวกับว่ามันกำลังพยายามจะปลุกเขา แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย
” ออร่า เจ้านายของแกยังไม่ตื่นอีกหรือ? “จือหนาน
คู๊ว..
” อีกไม่นานเดี๋ยวเขาก็ตื่นแล้วล่ะ ไม่ต้องเศร้าไปหรอก “จือหนาน
ข้านั่งลงข้างๆเตียงที่เขานอนอยู่ ลูบหัวเจ้าหมาน้อยออร่าแล้วนำมันขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน
ไม่นานนัก มันก็ได้หลับไป
ข้าก็ยังคงลูบขนของมันอยู่เช่นนั้น พลางมองดูร่างของเจ้านายของข้าไปด้วย ผิวของเขานั้นค่อนข้างแห้ง ทั้งยังมีรอยปริแตกเป็นบางจุด คล้ายกับก้อนหินที่ผ่านอุปสรรคมามากมาย
ทว่า เขาดันเป็นมนุษย์และตัวของบอสเองก็ไม่น่าจะอายุยืนถึงขนาดนั้นด้วย หากนับจากประสบการณ์ที่ข้าเคยประสบมากับเขา คือ.. เขาค่อนข้างจะหุนหันเลย และบาดเจ็บกลับมาบ่อยมากๆอีกด้วย
แกร๊ก-
ไม่นานนัก ก็ได้มีคนเปิดประตูเข้ามา
คนนั้นคือคุณหนูเมเดียร์ นางเข้ามาแล้วก็ไปนั่งที่อีกฝากหนึ่งของเตียง หรือก็คือ.. ตรงข้ามกับข้านั่นแหละ
เวลานี้ที่ข้าได้อยู่กับนางเพียงลำพัง ทำให้ข้าสามารถสังเกตนางได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น
อารมณ์ของตัวของคุณหนูที่ได้มองไปที่บอสขณะนี้มันร้อนรน และเต็มไปด้วยความเศร้า แม้ทรงผมของนางจะดูยุ่งเหยิงแต่นัยน์ตาสีทับทิมคู่นั้นกลับแสดงอารมณ์ออกมาได้เด่นชัด เห็นได้ชัดเลยว่านางเป็นห่วงบอสขนาดไหน
แม้ปากจะมุ่งร้ายไปสักหน่อย แต่ในใจก็ยังคงเป็นห่วง นั่นล่ะคือคุณหนูของข้า
“ แล้ว.. ”คุณหนู
นางเงยหน้าขึ้นมามองข้า
“ สภาพของบอสของเธอในตอนนี้ดูเป็นยังไงบ้างล่ะ ”คุณหนู
ข้าหลบสายตาคุณหนู แล้วกรอกตาไปมองที่ใบหน้าของบอสแทน
“ เหมือนกับว่าเขาแค่หลับไป.. และจิตใจของเขากำลังล่องลอยไปที่อื่น ”จือหนาน
“ ถูก เพราะร่างกายของบี๋มันฟื้นตัวเร็วโคตรๆเราจึงไม่ต้องเป็นห่วงเรื่งนั้นเลย แต่ที่สำคัญคือ.. กระแสวิญญาณของเขาที่ไม่คงที่ต่างหาก ”คุณหนู
“ วิญญาณ? ”จือหนาน
“ อา กระแสวิญญาณของเจ้านี่มันอ่อนแรงมากกว่าปกติ เหมือนกับว่าเขาอยู่ที่นี่และไม่ได้อยู่ในเวลาเดียวกัน ”คุณหนู
“ หมายความว่ายังไงคะ? ”จือหนาน
“ หมายความว่า เขาอยู่ในนี้ยังไงล่ะ ลึกเข้าไปภายในของจิตใจอีกทีหนึ่งก็จะเป็นพื้นที่ของวิญญาณที่เขาอยู่ ”คุณหนู
“ งั้นเราจะพาบอสออกมาได้ยังไงล่ะคะ? ”จือหนาน
“ ไม่ต้องหรอก เราทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วที่ทำได้คือ รอ ”คุณหนู
“ รอจนกว่าบอสจะตื่น? ”จือหนาน
“ ใช่ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมาตอนไหนเหมือนกัน แต่สิ่งที่เราทำได้ในตอนนี้มีเพียงแค่รอเท่านั้นแหละ”คุณหนู
“ งั้นหรอคะ.. ”จือหนาน
ข้าก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่ากระแสวิญญาณที่คุณหนูพูดถึงมันคืออะไร แต่ถ้าสิ่งที่คุณหนูพูดเป็นเรื่องจริง ที่ว่าข้าจะต้องรอจนกว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเอง เช่นนั้นข้าก็จะรอ
ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ ข้าก็จะดูแล และรอจนกว่าจะบอสตื่น..
ให้ตายสิ ข้ารู้สึกว่าบางทีข้าก็ภักดีเกินไป แทนที่ข้าจะไม่ชอบใจ กลับกันเลยข้ากลับชอบมันยิ่งกว่าชีวิตที่ข้าจะได้เป็นจักรพรรดิเสียอีก
ว่ายังไงดี การเป็นคนใช้มันก็ไม่ได้แย่ ได้รับการปฏิบัติที่ดี งานง่ายๆ ใช้ชีวิตไปเรื่อยกับเจ้านายของตน สำคัญที่สุดคือการได้รับความเอาใจใส่จากนาย ข้าว่าข้ารู้แล้วล่ะว่าความรู้สึกของการเป็นข้ารับใช้มันเป็นยังไง
แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเมดที่บ้านอื่นเขาเป็นอย่างไร แต่ข้าจะขอเป็นเมดของบอส.. ตลอดไป
ก็อก ก็อก ก็อก*
แล้วรุ่นพี่ก็ได้เปิดประตูเข้ามา เหมือนว่านางจะมีธุระกับคุณหนูนะ
“ คุณหนูคะ ”รุ่นพี่(ฮาจุน)
“ ได้เวลาแล้วค่ะ ”รุ่นพี่
คุณหนูมองไปที่รุ่นพี่ ก่อนจะยกมือขึ้นกล่าวเป็นนัยว่าจะตามไปในทันที แล้วรุ่นพี่ฮาจุนก็เดินออกไปเลย
“ ไปก่อนนะ ฝากบี๋ด้วยล่ะ เดี๋ยวตอนเย็นจะมาหา ”คุณหนู
“ ค่ะคุณหนู ”จือหนาน
แล้วคุณหนูก็ได้ออกจากห้องไป ข้าพาออร่า หมาป่าตัวน้อยไปนอนกับบอสที่ด้านซ้ายของเขา ทว่าข้าได้เห็นว่าอาการของบอสในตอนนี้มันเหมือนกับว่าเขากำลังหนาวสั่น ข้าลองสัมผัสกับร่างของเขาดูก็พบว่าตัวของบอสมีอุณหภูมิต่ำกว่า 35 องศาซะอีก
ข้าไม่รู้จะทำยังไง เลยเอาตัวเองขึ้นไปนอนอยู่ด้านขวาของบอสแล้วกอดบอสเพื่อให้ความอบอุ่น ด้วยความที่ตัวของบอสเตี้ยกว่าข้าอยู่ไม่มากนักทำให้ส่วนหัวของเขาพอดีกับหน้าอกของข้า และข้าก็ได้จับเขากอดลงมาที่หน้าอกของข้าเพราะข้าคิดว่าส่วนนั้นเป็นส่วนที่อุ่นที่สุดแล้ว
ไม่รู้ว่ามันจะช่วยอะไรบอสได้ไหม แต่หากมีอะไรที่ข้าทำได้ข้าก็จะทำ ตอนนี้ข้ากระวนกระวานใจมากเลยล่ะเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป.. ได้โปรดอย่าเป็นอะไรไปเลยนะบอส..
อีกอย่างเตียงในห้องนี้ก็ไม่ใช่เล็กๆด้วย มันใหญ่พอที่จะนอนได้สี่คนเลยนั่นทำให้ข้ากล้าที่จะขึ้นมานอนด้วยทั้งๆที่ออร่ายังนอนอยู่อีกด้านอยู่ คือ.. ขอโทษนะเจ้าหมาน้อยพอดีเจ้านายของพวกเรากำลังไม่สบายน่ะโทษทีนะ
“ ~”จือหนาน
พอเห็นว่าสีหน้าของเขาดูดีขึ้นแล้วข้าก็รู้สึกมีความสุข.. หรือว่าบางที นี่คงจะเป็นบางสิ่งที่เรียกว่ารัก?
ข้ารักบอสหรอ? นั่นอาจจะจริงก็ได้นะ อืม..
…
หลังจากที่ลุงได้ใช้พลังของเขาทำให้พื้นที่ในนี้เปลี่ยนเป็นนรกน้ำแข็งสุดหฤโหดแล้วพวกเราก็ฝึกหนักกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพากันมานั่งพักผ่อนอยู่ท่ามกล่างกองไฟขนาดใหญ่ที่เขาได้ก่อเอาไว้
“ เราจะฝึกอะไรกันต่อหรอครับลุง? ”
“ สำหรับความแข็งแกร่งทางจิตแล้วเราไม่จำเป็นต้องฝึกต่อแล้วล่ะแกน่าจะเห็นแล้วว่าพลังจิตของแกยกระดับจาก D มาเป็น B เพราะงั้นเราพอแค่นี้กันก่อนดีกว่า ”บี๋
“ ครับ ”
“ ส่วนต่อไปชั้นคิดว่าจะฝึกเทคนิคกับแกน่ะ เป็นเทคนิคในการใช้ท่าทางต่างๆรวมถึงอาวุธด้วย มันน่าจะใช้เวลาพอสมควรเลย ระหว่างนั้นจะมีคนมาดูด้วยก็อาจจะไม่แปลกอะไรล่ะนะ ”บี๋
“ คือ มีอย่างนึงที่ผมอยากรู้อ่ะ ”
“ ว่า? ”บี๋
“ รอยสักของคุณ.. มีทูตสวรรค์สถิตอยู่รึเปล่าอ่ะ? เหมือนของผมไรงี้? ”
“ … มีสิ ”บี๋
“ แต่เป็นในอดีตล่ะนะ ”บี๋
“ ทำไม.. ถึงเป็นอดีตล่ะ? ทั้งๆที่ตอนนี้รอยสักก็อยู่บนตัวของคุณอยู่ ”
“ นั่นสินะ ”บี๋
เขาทำสีหน้าที่เศร้าลง พร้อมกับคนน้ำโกโก้ร้อนในแก้ววนไปมา ก่อนที่จะตอบผม
“ เพราะพวกเธอ ตายกันไปหมดแล้วน่ะสิ ”บี๋
