ตัวเอกพวกนั้นฉันฆ่าเองแหละ (The Protagonist Are Murdered by Me) - ตอนที่ 1

‘100 ล้าน’

บนโต๊ะที่มีสมุดธนาคารวางไว้

มันคือเงินซองขาวที่ได้จากการถูกปลดออกและประกันชีวิตของฉันเอง

‘100 ล้าน’

นี่มันไร้สาระสิ้นดี

มันน่าจะดีกว่าที่จะตายเพราะมะเร็งมากกว่าที่จะเงินเพียงแค่นี้

“กิลมาสเตอร์แสดงความเสียใจอย่างสุดซึ่งกับการเกษียณอายุของคุณ”

“แค่นี้…? ทำไมเขาไม่ให้เงินมามากว่านี้หน่อยหละครับ”

“ขอโทษด้วยค่ะ แต่นี้ไม่ใช่การตัดสินใจของฉัน”

ฉันรู้แหละ

ว่าฉันมีค่าแค่ 100 ล้านวอนสำหรับเขา (ผู้แปล : ประมาณ 2.7 ล้านบาท)

ฮันเตอร์ผ่านศึกที่มีชีวิตรอดมา 15 ปี กับการต่อสู่กับมอนสเตอร์ที่แนวหน้า

เนื่องจากฉันไม่มีพลังพิเศษใดๆทำให้ฉันมันก็เป็นได้แค่ฮันเตอร์แรงค์ F ที่อยู่ระดับบนสุดแค่นั้นเองเป็นแค่คนที่มีตำแหน่งในกิลด์เหมือนกับอีกหลายๆคนคล้ายกับตะเกียบที่ใช้แล้วทิ้งที่ถูกใช้นานขึ้นอีกหน่อย

สามปีหลังจากการเปิดตัวของฉันในการเป็นฮันเตอร์ ฉันได้เข้ารวมกับกิลด์และอยู่กับกิลด์นั้นมานานถึง 12 ปี ตั้งแต่ตอนที่มันก่อตั้งขึ้นจนถึงสถานะปัจจุบัน แต่ตอนนี้ฉันสามารถเห็นได้ว่าที่ฉันทำไปทั้งหมดมันมีค่าแค่ 100 ล้านเท่านั้นเอง

ฉันเข้าใจดี

แม้ฉันจะทำงานหนักกว่าทุกๆคนซะอีกแต่โลกนี้ต้องการคนที่มีคุณค่ามากกว่าแค่คนที่ทำงานหนัก

ตั้งแต่ที่ฉันเป็นแค่ตะเกียบที่ไร้ค่าฉันเดาว่ามันเป็นจุดจบที่เหมาะสมแล้วสำหรับตะเกียบ…

แม้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน คนที่เอาเงินมูลค่า 100 ล้านวอน มาให้

มันเหมือนกับทาสของทาสอีกที

ดีแล้วหละ มันดีกว่าสำหรับฉัน

“แล้วฉันหวังว่าคุณจะมีชีวิตที่ดีสำหรับช่วงเวลาที่เหลือของคุณนะคะ”

มองไปที่แผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้นที่กำลังถอยห่างออกไปฉันเอนหลังของฉันพิงเข้ากับเตียงนอนในห้องโรงพยาบาล

“ฮ่าฮ่า บัดซบเอ้ย”

โรคที่รักษาไม่หาย

มีบางอย่างที่แปลกประหลาดในหัวใจของฉันที่มันไม่สามารถมองเห็นได้และหมอก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่

ฉันค่อนข้างที่จะสงบเมื่อหมอบอกกับฉันว่าโอกาสที่ฉันจะมีชีวิตรอดผ่านปีนี้ได้นั้นมันริบหรี่มาก

15 ปี

ฉันคือฮันเตอร์แรงค์ F ที่รอดนานที่สุดใช่ไหม…?

พิจารณาจากที่ว่าค่าเฉลี่ยของเวลาในการทำออกปฏิบัติการของฮันเตอร์ที่ไร้ความสามารถคือประมาณหนึ่งหรือสองปีฉันรอดนานกว่าที่คาดไว้

ดังนั้น ฮันเตอร์ คนที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหรที่พวกเขาจะตาย และมีเวลาที่ยากลำบากทำให้เหมาะสมแล้วสำหรับพวกเขาที่จะการทำประกัน

และถ้าพวกเขาตายเงินประกันนี้ก็จะถูกนำไปให้ครอบครัวของเขา

แต่ฉันไม่มีครอบครัว

นั้นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเงินประกันถึงได้ถูกส่งมาที่ฉัน คนที่กำลังจะตายในอีกไม่นาน

แต่ก็ไม่มีเหตุผลให้บ่นมากกว่านี้ ยังไง 100 ล้านก็ยังเป็น 100 ล้าน

ครอบครัวของฮันเตอร์แรงค์ F ไม่ว่าจะทั้งคนที่ตายหรือเกษียณอายุในอดีตนั้นจะได้รับอย่างน้อยก็หลายพันล้าน

หรือฉันควรจะตายให้เร็วกว่านี้หน่อยน้า…?

[ข่าวด่วน : การตายของฮันเตอร์แรงค์ A อันดับที่ 109 ฮันเตอร์ ยูจีวอน จากประเทศเกาหลี]

ข่าวการตายของฮันเตอร์แรงค์ A ที่ได้รับการรายงานเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ก็ยังคงฉายอยู่บนทีวี

ฉันได้ยินว่าเงินจำนวนกว่า แสนล้านดอลล่าร์ได้ถูกส่งไปให้กับครอบครัวของ ยูจีวอน

ถ้าฉันตาย 100 ล้าน หรือ 100 พันล้านวอนจะไม่มีที่ไหนให้ไปเลยแต่เขาช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่รู้สึกแย่เท่านั้น

ฉันมีชีวิตอยู่เป็นเวลานาน

นี้คือสิ่งที่เขาเคยคิด

‘เหี้..เอ้ย’

ฉันไม่สามารถแม้กระทั้งจะจะมีน้ำตาไหลออกมาในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้

ฉันจะไม่รู้สึกแบบนั้นเลยถ้าร่างกายของฉันถูกเหลือทิ้งไว้ให้ตายบนสนามรบกับมอนสเตอร์

มันไม่ได้เป็นเพราะความกลัวแต่ความคิดที่ว่าฉันอยากจะตายไปพร้อมกับมอนสเตอร์ก็ยังดีซะกว่าความตายที่น่าอนาถเช่นนี้ที่กำลังครอบงำความคิดฉัน

ฉันต้องการที่จะร้องเรียน

ฉันต้องการที่จะวิ่งไปหากิลด์มาสเตอร์ในทันทีแล้วถามเขาว่าเขาจะโยนฉันทิ้งไว้ด้านข้างอย่างนี้นะหรือ

อย่างไรก็ตามฉันรู้ว่ากิลด์มาสเตอร์ของ “ลอสเดย์” เป็นคนเลือดเย็นแค่ไหนและคงจะเงียบต่อไปจนกระทั้งฉันตายแล้วค่อยมาจัดการสิ่งต่าง ๆ ที่เหลือ

เวลาของฉันมีจำกัดไม่รู้ว่าฉันจะตายวันนี้หรืออาจจะเป็นพรุ่งนี้ก็ได้ใครจะรู้

แต่ถึงแม้ว่าจะมีเวลาไม่จำกัดแล้วกับฮันเตอร์ธรรมดาทั่วไปก็คงไม่สามารถต่อกรกับบริษัทยักษ์ใหญ่ได้อยู่ดี

ฉันเอียงหัวของฉันลงบนที่นอนและถอนหายใจออกมา

‘100 ล้าน เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้รับเงินจำนวนมากขนาดนี้ ฉันจะไปซื้ออะไรก็ตามที่ดูน่าอร่อยในวันพรุ่งนี้ละกัน’

……………………………………………………..

ขั้นตอนการปล่อยคนไข้ออกก็ไม่ได้ยาก

กินยาแก้ปวดจำนวนมาก กดปุ่มบนสร้อยข้อมือถ้าคุณป่วย และถ้าคุณตายเซนเซอร์จะแสดงผลออกมาและทางโรงพยาบาลจะจัดการเรื่องที่เหลือทั้งหมดเอง

เหมือนกับที่โลกเปลี่ยนแปลงไปเนื่องจากการปรากฏตัวของมอนสเตอร์เมื่อ 30 ปีก่อน มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติอะไรที่จะปล่อยผู้ป่วยออกไป โดยเฉพาะคนที่กำลังจะตายเหมือนกันฉันไง

มีห้องพักไม่เพียงพอในโรงพยาบาลและไม่มีใครหยุดฮันเตอร์ให้เลิกล่าได้ สำหรับคนที่จะอยู่ไม่ห่างปากเหวแห่งความตาย การไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่นอกโรงพยาบาลแล้วจากไปอย่างเงียบๆ

สามสิบปีที่ผ่านมาหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปแต่ระบบนี้ยังคงอยู่จนถึงตอนนี้

ที่วิลล่าเก่าสูง 5 ชั้น

ฉันใช้ชีวิตอยู่ในอาคารที่ทรุดโทรมที่สร้างมานานกว่า 50 ปีที่แล้ว

ถ้าจะพูดถึงปัญหาของที่นี้แล้วหละก็มีอยู่หนึ่งอย่าง ก็คือไม่มันมีลิฟต์

‘ให้ตายซิ…’

ครึ่งปีก่อนมีบางสิ่งที่ระบุไม่ได้เริ่มเกิดขึ้นกับร่างกายฉันมันจำกัดฉันจากการทำสิ่งต่าง ๆ ทำให้ฉันไม่สามารถที่จะทำอะไรที่ต้องใช้แรงเยอะได้

การทำอะไรก็ตามที่ใช้แรงมากหน่อยจะทำให้ฉันช็อคและส่งผลให้ฉันเป็นลมได้

ฉันต้องใช้ชีวิตอยู่กับระเบิดที่อยู่ในหัวใจของฉัน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในวิลล่าเก่าห้าชั้นนี้ฉันต้องใช้เวลามากกว่าคนอื่นหลาย 10 เท่าในการเดินขึ้นบันไดไปห้องของฉันที่ชั้นสี่

‘ตอนนี้แม้กระทั้งการใช้เงินให้เหมาะสมยังเป็นเรื่องยากเพราะว่าร่างกายของฉันมันซะแบบนี้’

อย่างไรก็ตาม ฉันก็ติดอยู่ที่ห้องอยู่แล้ว ดังนั้นฉันจะกินอาหารเดลิเวอรี่จำนวนมากที่ฉันไม่เคยลิ้มลองมาก่อน

เดิมที อาหารมื้อสุดท้ายของฉันก็ไม่ควรที่จะหรูหราอยู่แล้ว

ริง! ริง!

ฉันแทบจะมาไม่ถึงห้องและกำลังพิงหัวของฉันกับโซฟาในตอนที่มือถือของฉันดังขึ้น

[ริวจินซู : ซอดัม]

[ริวจินซู : ฉันได้ยินว่านายถูกปล่อยตัวออกมาจากโรงพยาบาลแล้วหรือ?]

[เทย์เลอร์ไนน์ : อะไรนะ????จริงหรอ?]

[ริวจินซู : ทำไมนายไม่โทรหาฉัน?]

‘หืมม พวกเขารู้ได้ยังไงกัน?’

กรุ๊ปแชทห้องนี้มีสมาชิกทั้งหมด 7 คน เป็นคนที่รู้จักกันเมื่อ 15 ปีก่อนในเส้นทางของการเป็นฮันเตอร์

พวกเราทั้งหมดเปิดตัวในเวลาเดียวกันแต่ตอนนี้มันไม่ผ่านมานานแล้วทุก ๆ คนได้เลือกเดินบนเส้นทางที่ต่างกันออกไป

บ้างก็กลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ระดับโลก บ้างก็กลายเป็นฮันเตอร์แรงค์ S และหลายๆคนก็กลายเป็นมาสเตอร์ของกิลที่ดี

ในทางกลับกัน ฉันยังเป็นแค่ฮันเตอร์ที่อยู่ด้านใต้สุดเป็นแค่แรงค์ F ขณะที่ทุกอื่นอยู่เหนือกว่าฉัน

ฉันไม่ชอบกรุ๊ปแชทนี้มากๆและกำลังอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดี

ฉันเคยคิดที่จะขอความช่วยเหลือแต่มันอาจจะเป็นไปไม่ได้

ฉันไม่ได้เจอกับพวกเขามาเป็นเวลานานแล้วแต่ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะสามารถทำให้ลอสเดย์เสียศูนย์ได้ไหม

แต่เดิมแล้วนานๆครั้งที่ฉันจะแชทในกลุ่มนี้แต่ในตอนนี้ฉันกลับคิดว่าอย่างน้อยที่สุดฉันควรพูดอะไรสักคำให้กับช่วงเวลาสุดท้ายของฉัน ดังนั้นฉันกดตอบกลับ

[ยูซอดัม : พวกเขาบอกว่ามันไม่มีปัญหาอะไรนะ]

[เทเลอร์ไนน์ : นายควรจะบอกฉันก่อนสิ ไอ้เจ้าคนเหลวแหลก]

[เทเลอร์ไนน์ : ตอนนี้ฉันว่างแล้วฉันจะไปหานายที่เกาหลีนะ ฉันไม่ได้ไปที่นั้นนานมากแล้ว]

[เทเลอร์ไนน์ : อย่าลืมเปิดประตูทิ้งไว้ด้วยหละ]

ฉันหัวเราะในขณะกำลังนึกถึงผมสั้นสีเงินที่แสนสวยของเธออย่างเลือนราง

ฉันบอกพวกเขากับข่าวการลาออกของฉันแต่ฉันไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยปัญหาเรื่องหัวใจของฉันดังนั้นจึงมีคนจำนวนน้อยมากๆที่รู้

นี่คงเป็นการปลอบใจครั้งสุดท้ายที่มีเพื่อนร่วมงานเก่าๆหลายคนและฮันเตอร์คนที่ได้ยินข่าวมาได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งมาเยี่ยมและได้ติดต่อฉันอีกครั้ง

และมันก็กลายเป็นกองของดอกไม้และของขวัญในโรงพยาบาลเร็วๆนี้ เมื่อฉันไปเก็บของๆฉัน

อย่างน้อยความสัมพันธ์ที่ฉันสร้างมานานหลายปีก็ไม่เสียปล่อย

ฉันควรจะผ่านทั้งหมดนี้ไปได้

แม้ว่า ฉันจะเป็นแค่ตัวละครสมทบ และไม่ใช่ฮีโร่ที่น่าเศร้าคนที่ตายเพราะโรคที่รักษาไม่หาย

หลังจากขว้างมือถือของฉันออกไปฉันก็ไปเช็คจดหมายที่ได้รับมาในตอนที่ฉันหายไป

เกือบทั้งหมดของมันเป็นใบแจ้งชำระค่าเช่าที่ต้องจ่ายทุกๆเดือน ค่าน้ำ ค่าโทรศัพท์และค่าเกมส์ แต่ก็มีบางอันที่แตกต่างจากพวก

‘คำเชิญจากสมาคมฮันเตอร์? นี่คืออะไร?’

บ้าอะไรเนี่ย…ถึงฮันเตอร์แรงค์ F อย่างฉันเนี่ยนะ?

ก็มันก็สมเหตุสมผลอยู่นะเมื่อฉันได้อ่านไปที่หัวข้อของจดหมาย

พวกเขาเชิญฮันเตอร์ผ่านศึกหลายคนที่มีประสบการณ์มากกว่า 10 ปี เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับอุตสาหกรรมฮันเตอร์

มันเป็นสิ่งที่หาได้ยากมากสำหรับฮันเตอร์ที่รอดชีวิตได้นานกว่า 10 ปี

พูดจริง ๆ นะ ถ้าตัดฉันออกไปคุณคงจะนับคนที่เหลือได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว

‘ฉันไม่ได้มีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับที่นั้น…’

และถึงยังไงฉันก็ไม่สามารถที่จะไปได้อยู่ดี

ฮันเตอร์ที่ไร้ความสามารถคนที่อยู่รอดเกิน 10 ปีคนนี้ กำลังจะตาย

ฉันปล่อยส่วนที่เหลือไปและไปเช็คจดหมายที่ยังเหลืออยู่ฉันเห็นซองจดหมายสีขาวท่ามกลางจดหมายจำนานมาก

มันทำจากมาจากวัสดุที่ไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก เมื่อแตะลงไปที่จดหมายมันทำให้ฉันสงสัยว่าในชีวิตนี้ฉันเคยได้สัมผัสกระดาษที่นุ่มขนาดนี้มาก่อนไหม

‘หรือว่ามันจะเป็นวัสดุชนิดใหม่?’

ไม่มีชื่อผู้ส่งแนบมาด้วยแหะ

มันแค่จดหมายเรียบๆที่เขียนไว้ว่า ‘ถึง : ยูซอดัม’ ด้วยลายมือที่สวยงาม

ฉันเปิดซองออกอย่างช้า ๆ และพบว่ามีแผ่นกระดาษอยู่ด้านใน

และประโยคที่แปลกๆก็ปรากฏขึ้นมา

[คุณต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ไหม?]

ในตอนนี้

ฉันคงกำลังโดนผีสิงแน่ๆ

ฉันคิดว่าฉันจะเป็นบ้าไปซะแล้วสิ

ไม่งั้นแล้วข้อความนั้นมันจะปรากฏขึ้นมาในทันทีได้อย่างไร

ฉันผงกหัวของฉันให้กับประโยคแปลกๆที่พึงปรากฏขึ้นมา

คำจางหายไปและฉันเห็นอีกประโยค

[คุณต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปไหม?]

คำได้จางหายไปอีกครั้ง

[ถ้าคุณสามารถที่จะมีชีวิตได้อีกนานคุณต้องการที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้ไหม?]

[ไม่ใช่ว่าคุณเหนื่อยล้ากับชีวิตที่ปราศจากทักษะ ความสามารถ ความแข็งแกร่ง เงินทอง และอายุขัยแล้วหรือไง?]

‘…แล้วฉันควรจะต้องทำอะไร’

คำหายไปอีกครั้ง

[ถ้าคุณสามารถล่าด้วยมือของคุณเอง ล่าฮีโร่คนที่ทำให้หลาย ๆ คนมีชีวิตอยู่อย่างผู้แพ้และเอาความสามารถของพวกเขามา]

[คุณจะทำมันไหม?]

เอามาจากคนอื่นแล้วทำให้มันเป็นของฉัน

มันเป็นตรรกะที่อาจจะนำมาใช้ได้กับ ‘ยุคของกฎแห่งป่า’ เท่านั้น แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามมันทำให้ฉันยิ้มและพยักหน้าด้วยท่าทีที่หดหู่

‘แน่นอนฉันจะทำมัน ห่าเอ้ย ฉันอยู่ในสถานะที่จะเลือกทางอื่นได้หรือไงกัน?’

ทำแน่นอน

ภาพโฮโลแกรมโปร่งแสงปรากฏขึ้นเบื้องหน้าฉัน

[อายุขัยที่เหลืออยู่ของคุณ : 10 วัน 21 ชั่วโมง 39 นาที 23 วินาที]

มันไม่ใช่อะไรอื่นเลยนอกจากอายุขัยที่เหลืออยู่ของฉัน

โฮโลแกรมแสดงให้ฉันเห็นว่าฉันมีเวลาเหลืออย่างน้อยที่สุด 10 วันสำหรับชีวิตที่เหลืออยู่

<ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว ลงนามในสัญญาสิ>

<สัญญาของคุณสำหรับ ‘การล่าตัวเอก’>

จริงจังปะเนี่ย? ก่อนที่มันจะทำให้ฉันสงสัยมากขึ้นไปอีก

ร่างกายของฉันกำลังจะตายในตอนนี้

ฉันไม่เคยเป็นคนที่เชื่อในเรื่องลึกลับแต่มันเป็นไปโดยไม่รู้ตัวเขาต้องการที่จะคว้าฟางเส้นสุดท้ายนี้ไว้

ด้วยเหตุผลนี้เอง

คงไม่มีใครที่จะไม่ตอบตกลงแน่นอน

<สัญญาได้รับการลงนามเรียบร้อยแล้ว>