ตัวเอกพวกนั้นฉันฆ่าเองแหละ (The Protagonist Are Murdered by Me) - ตอนที่ 41

มันมีช่วงเวลาหนึ่งที่ฮันเตอร์สามัญชนนั้นเคยถูกเรียกว่าฮีโร่

เป็นเรื่องเล่าจะเมื่อ 30 ปีก่อนในช่วงมหาสงคราม

ในตอนที่มอนสเตอร์ที่แปลกประหลาดมากมายผุดขึ้นมาเต็มไปหมด

คนเหล่านี้ล่าสัตว์ประหลาดทั้งหลายที่แข็งแกร่งเหนือยิ่งกว่าพวกเขาในช่วงสงคราม

พวกเขาไม่มีกลุ่มสังกัดใดๆ พวกเขาเป็นฮันเตอร์กลุ่มแรกๆที่เดินทางไปทั่วทั้งสนามรบ

ไปในสถานที่ที่ทางกองทัพไม่สามารถที่จะเข้าถึงได้ เช่นดันเจี้ยนและเมืองซึ่งเป็นสถานที่ที่เครื่องบินเจ็ทและรถถังไม่สามารถเข้าไปได้และสถานที่เหล่านี้ที่ไม่มีใครสักคนใส่ใจเกี่ยวกับมัน…พวกเขาพาตนเองเข้าไปในสนามรบเช่นนั้นเพื่อทำการช่วยเหลือผู้รอดชีวิตที่ยังเหลืออยู่

ผู้คนต่างพากันเรียกขานพวกเขาว่า ‘ฮีโร่’

‘นั้นคือเรื่องราวทั้งหมดในอดีต’

ลีจุนซอกยิ้มออกมาอย่างขมขื่นในขณะที่เขามองลงไปทางปรมาจารย์ดาบจากที่นั่ง VIP ของเขา

มันเป็นเรื่องน่าตลกสำหรับเขาที่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้ดาบก็ตามเขาแต่เขาก็ยังได้รับที่นั่ง VIP เพียงเพราะว่าเขาเป็นฮันเตอร์แรงค์ S

‘มันควรจะโฟกัสไปที่งานอภิปรายวิชาดาบสิ ทำไมถึงต้องมาทำให้เป็นเรื่องใหญ่เกี่ยวกับยอดมนุษย์ด้วยนะ’

เขาเงยหน้าของเขาขึ้นอย่างสงบและเห็นยูซอดัมกำลังนั่งอยู่ในโซนของตระกูลคอสแตนตีนิ

ฮันเตอร์สามัญชนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นฮีโร่

คนประเภทที่ใช้มีดหรือปืนต่อกรกับมอนสเตอร์ขนาดยักษ์

แต่ทุกสิ่งได้เปลี่ยนไปเมื่อยอดมนุษย์ได้ปรากฏขึ้นมา

ตัวตนที่สามารถจะปราบปรามมอนสเตอร์ได้ด้วยต้นทุนที่ต่ำกว่า,มีประสิทธิภาพมากกว่า และ โดดเด่นยิ่งกว่า พวกเขาเหนือกว่าฮันเตอร์ที่เป็นเพียงแค่คนธรรมดาในทุกๆด้าน

แรงค์ F?

แรงค์เช่นนั้นไม่ใช่ตัวตนที่เป็นยอดมนุษย์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ยอดมนุษย์ทั้งหมดจะมีแรงค์ที่ได้รับการจัดลำดับไว้ตั้งแต่แรงค์ E เป็นต้นไป

นั้นเป็นการบอกว่าแรงค์ F เป็นแค่เพียงกลุ่มของฮันเตอร์สามัญชน

เมื่อความสงบสุขกลับคืนมา กองทัพที่มีอำนาจมากยิ่งขึ้น และบริษัทต่างๆที่เริ่มกลับมาดำเนินงานได้อย่างเป็นปกติอีกครั้ง

และเหล่ายอดมนุษย์ทั้งหลายก็ได้กลายมาเป็นตัวดำเนินธรุกิจที่สมบูรณ์แบบ

พวกเขาสามารถที่จะล่ามอนสเตอร์ได้อย่างมีประสิทธิภาพและรวบรวม ‘คริสตัลอีเทอร์’ ได้มากกว่าในขณะที่ทำให้คนทั้งโลกตื่นตาตื่นใจด้วยความสามารถอันยอดเยี่ยมของพวกเขา

แต่อย่างไรก็ตามจำนวนของเหล่ายอดมนุษย์เป็นเพียงแค่กลุ่มน้อยและส่วนใหญ่เป็นฮันเตอร์แรงค์ F ที่ต้องการเวลาในการเติบโต

ดังนั้น ‘สมาคมฮันเตอร์’ แห่งแรกได้เริ่มทำการจ้างฮันเตอร์สามัญชนจำนวนมาก

พวกเขามีเพียงแค่เป้าหมายเดียวเท่านั้น

สร้างคู่มือการล่าโดยการใช้ประสบการณ์ของเหล่าฮันเตอร์

และเป็นอย่างที่พวกเขาได้คาดไว้ เหล่าฮันเตอร์พวกที่ไม่มีพลังพิเศษนี้ได้จัดหาข้อมูลเชิงลึกส่วนมากและมันก็เป็นสิ่งสำคัญต่อการพัฒนาของอุตสาหกรรมฮันเตอร์เป็นอย่างมาก

พวกเขาก็แค่ถูกใช้งานเท่านั้น

ลีจุนซอกยังคงจำได้

ในตอนที่เขาได้รับพลังพิเศษและกลายมาเป็นฮันเตอร์แรงค์ D

และสิ่งที่ฮันเตอร์แรงค์ F คนที่ทำงานมาเป็นปีที่ 9 ซึ่งเป็นรุ่นพี่ของตนได้บอกกับเขา

‘…พวกเขาตัดสินใจที่จะส่งนายไปที่ดันเจี้ยนแรงค์ D นั้นแทนที่ฉัน’

‘อะไรนะครับ? ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่ามันเป็นตาของคุณอย่างนั้นหรอครับ?’

มันแปลก

การแจกจ่ายดันเจี้ยนควรจะเป็นไปด้วยความเท่าเทียมกันภายในกิลด์lb

‘ใช่ฉันพูดไว้แบบนั้นแต่ถึงอย่างนั้นกิลด์ก็ตัดสินใจที่จะส่งนายที่มีประสิทธิภาพมากกว่าไปแทน’

‘อ้า…’

ในตอนนั้นลีจุนซอกพึ่งจะได้ล่าภาคสนามจริงๆเพียงแค่สามครั้งเท่านั้นในขณะที่รุ่นพี่ของเขามีประสบการณ์ที่โชกโชนถึง 9 ปี

เหตุผลก็เพราะว่าฮันเตอร์สามัญชนทำให้เกิดจากสูญเสียเงินจำนวนมากในการล่าแต่ละครั้ง

เทียบกับยอดมนุษย์ที่สามารถจะจบภารกิจด้วยเครื่องจ่ายอีเทอร์เพียงแค่หนึ่งเครื่อง

หลังจากวันนั้นฮันเตอร์รุ่นพี่คนนี้ที่ได้สอนลีจุนซอกได้ออกจากอุตสาหกรรมนี้ไป

จากวินาทีนั้นเอง ลีจุนซอกได้เผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่ว่าฮันเตอร์ผ่านศึกแรงค์ F ที่เคยได้ปกป้องเขาในตอนที่เขายังหนุ่มจะค่อยๆเลือนหายไปอย่างช้าๆ เขาเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา

‘ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มีพลังพิเศษ แต่พวกเขายัง…’

‘จุนซอก ฉันตัดสินใจที่จะลาออกแล้วนะ’

ที่ละคนๆ ไอดอลของเขา ฮันเตอร์ที่เป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไปเริ่มที่จะออกไปจากอุตสาหกรรมนี้

กิลด์และบริษัทต่างๆแทบที่จะไม่ได้งานตกไปถึงมือของฮันเตอร์สามัญชนเลยและในโลกที่ความสงบสุขกลับคืนมามแล้ว มันเป็นเรื่องยากที่จะค้นหางานที่สามารถล่าเพียงลำพังได้

ฮันเตอร์เหล่านั้นคนที่ครั้งหนึ่งเคยใช้ร่างกายของตนเองเป็นแนวป้องกันให้กับมนุษยชาติไม่ได้รับแม้แต่เพียงคำชื่นชมสักคำหลังจากที่พวกเขาเกษียณไปแล้ว

พวกเขากลับถูกลืมเลือนไปอย่างช้าๆโดยทุกคน

เพียงแค่นั้น

มันกลายมาเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ

ในทุกๆเช้าจะมีข่าวของฮันเตอร์แรงค์ F ที่ล้มเหลวและหัวข่าวที่บอกว่าพวกเขานั้นไร้ประโยชน์เช่นไร

ฮันเตอร์แรงค์ F คนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนที่ทำให้มนุษยชาติอยู่รอดมาได้ในระหว่างศึกมหาสงครามแต่พวกเขากลับไม่มีค่าอะไรในยุคสมัยที่สงบสุขนี้

เมื่อลีจุนซอกได้กลายมาเป็นฮันเตอร์แรงค์ S ในที่สุดเขาก็สามารถที่จะใช้อิทธิพลของตนในการขับเคลื่อนสมาคมฮันเตอร์ได้

นั้นเป็นตอนที่เขาได้รับรู้ว่า

‘…พวกเขาตั้งใจให้ภารกิจพวกนี้อย่างนั้นหรอ?’

อัตราความสำเร็จของภารกิจที่ฮันเตอร์แรงค์ F ได้รับนั้นกำลังดิ่งลงอย่างน่าตกใจเพราะว่าพวกเขาถูกมอบ ‘ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้’ อย่างจงใจ

ในอีกความหมายก็คือพวกเขาถูกส่งเข้าสู่ดันเจี้ยนด้วยโอกาสน้อยมากที่จะเคลียร์สำเร็จในทางสถิติ

และแม้ว่าฮันเตอร์แรงค์ F สำเร็จในบางสิ่งที่ยอดเยี่ยมมันจะได้ถูกสื่อพูดถึงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

มันเหมือนกับว่าเป็นการซ่อนความสำเร็จของพวกเขาเอาไว้

และมันไม่ใช่แค่เพียงองค์กรเดียวเท่านั้นที่ทำแบบนี้

สมาคมฮันเตอร์นานาชาติในอีกหลายๆประเทศก็ทำแบบเดียวกัน

เขาได้นำเรื่องพวกนี้ไปรายงานกับประธานคนปัจจุบันของสมาคมฮันเตอร์

สิ่งที่ประธานสมาคมพูดออกมายังคงฝังลึกอยู่ในใจของเขา

‘คนพวกนี้ไร้ประโยชน์แล้วในตอนนี้ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม’

‘อะไรนะครับ?’

‘นั้นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องล่วงหล่น นี้มันเป็นยุคสำหรับยอดมนุษย์ไม่ใช่สำหรับคนธรรมดาอีกต่อไปแล้ว’

ประธานสมาคมก็เรียกฮันเตอร์แรงค์ F ทั้งหลายว่า ‘พวกมดงานที่ดูดเงิน’ เช่นกัน

และรวมกับเรื่องที่ว่าตั้งแต่มีการก่อตั้งสถาบันยอดมนุษย์ขึ้นมาทำให้ความต้องการฮันเตอร์สามัญชนได้ตกลงอย่างต่อเนื่อง

‘มันเป็นเพียงแค่สายธารแห่งกาลเวลาที่ไหลผ่านไปเท่านั้นแหละ’

มองไปที่ประธานสมาคมที่ทำท่าทางราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนปกติดี ลีจุนซอกหัวเราะออกมาด้วยความพ่ายแพ้

ใครกันที่ทำให้คุณได้มาอยู่ตำแหน่งที่คุณนั่งอยู่ในตอนนี้?

ใครกันที่ลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องมนุษยชาติ?

ใครกันที่ยอมเสียสละชีวิตของตนเองเพื่อให้คนอย่างคุณได้อยู่รอด?

พวกเขาเป็นใครกันนนน?

ลีจุนซอกไม่มีความกล้าที่จะพูดมันออกมาและมันเป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อหลายปีมาแล้ว

ในตอนนี้ทุกคนบนโลกใบนี้รับรู้แล้วว่า

ฮันเตอร์แรงค์ F ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป

คุณเป็นฮันเตอร์ผ่านศึกมาแล้วกี่ปีกัน?

แน่นอนว่ามันยอดเยี่ยม

แต่ก็แค่ยอดเยี่ยมเท่านั้น

นั้นคือทั้งหมด

มันเป็นเรื่องที่หาได้ยากเป็นอย่างมากในทุกวันนี้ที่จะมีใครสักคนมองฮันเตอร์สามัญชนราวกับว่าพวกเขาเป็นคนพิเศษ

แต่แม้ว่าพวกเขาจะทำมัน ฮันเตอร์เหล่านั้นก็ยังถูกละเลยอยู่ดี

ในตอนจบมันแทบจะไม่เหลือฮันเตอร์แรงค์ F อยู่เลยสักคนและมันสามารถพูดได้อย่างมั่นใจเลยว่ามันไม่มีสักคนที่ยังทำงานอยู่มานานกว่า 10 ปีในตอนนี้

ดังนั้นยูซอดัมเลยเป็นกรณีที่พิเศษเป็นอย่างมาก

เขายังสามารถอยู่รอดมาได้แม้เจอเรื่องการเมืองภายในลอสเดย์และยังเป็นคนที่เข้าไปในเฮลเกตและรอดกลับออกมาได้

‘ฉันหวังว่าฉันจะสามารถพาเขามาที่กิลด์ของเราได้’

ลอสเดย์,เวลเว็ท และกิลด์อื่นทุกๆกิลด์ล้วนเกรงกลัวอิทธิผลของสมาคมดังนั้นพวกเขาเลยไม่เต็มใจที่จะรับสมัครแรงค์ F

แม้ว่าคนนั้นจะเป็นฮันเตอร์ผ่านศึกมาแล้ว 15 ปีก็ตาม

แต่ถึงอย่างนั้นในตอนที่ลีจุนซอกได้มองไปที่ดวงตาของยูซอดัมในวันนี้ เขาก็ได้รับรู้ว่า

‘ชายคนนี้มีของ’

‘มันไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้ว่าเขาได้รับการปฏิบัติอย่างไรเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นคนโง่’

แต่เขาก็ยังคงอยู่ในอุตสาหกรรมฮันเตอร์…เหมือนกับว่าเขากำลังเล็งไปที่บางสิ่งบางอย่างอยู่

‘…คุณกำลังคิดที่จะสร้างกิลด์งั้นหรอ? หรือจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเมือง? ธุรกิจ?’

เขาแน่ใจว่าไม่ว่าจะทางไหนสักทาง ยูซอดัมจะต้องทำบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต

ซึ่งในระหว่างที่มันยังไม่เป็นเช่นนั้น หากว่าเขาสามารถที่จะเอาตัวเขาเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับยูซอดัมได้สักทางหละก็

แต๊ง!

แคร้ง!

“ฮึบ!”

“ฮะ!”

การประลองได้เริ่มขึ้นแล้วและปรมาจารย์ทั้งหลายกำลังแข่งขันกันด้วยดาบที่แท้จริงของพวกเขาแต่ลีจุนซอกไม่ได้ให้ความสนใจพวกเขาแม้แต่จะชำเลืองมองไปเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่าที่โซนของตระกูลคอสแตนตีนิ

เขาได้มองไปที่ซอดัมมาเป็นเวลานานแล้ว

……………………………………………………..

เหล่ายอดมนุษย์ส่วนมากมันจะเป็นสาย ‘กายภาพ’

พวกเขามีความสามารถที่เรียบง่ายในการทำให้ร่างกายของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้น

ซึ่งมันใช้งานร่วมกันได้เป็นอย่างดีด้วยการใช้ดาบอีเทอร์ในการต่อกรกับเหล่ามอนสเตอร์

แต่อย่างไรก็ตามมันจะเป็นไปไม่ได้ที่ใครสักคนที่ไม่เคยเลยแม้แต่จะได้ถือดาบมาก่อนจะสามารถเหวี่ยงมันได้อย่างเหมาะสมเพียงแค่ว่าพวกเขาได้ถือมัน?

ดังนั้นตระกูลนักดาบพร้อมด้วยประวัติความเป็นมาอันยาวนานหลายร้อยปีเริ่มที่จะสอนเพลงดาบของพวกเขาให้กับเหล่ายอดมนุษย์ทั้งหลาย

มันเป็นสิ่งที่บอกได้ว่างานอภิปรายวิชาดาบนี้นั้นเริ่มต้นขึ้นมาได้อย่างไรแต่ในตอนนี้จุดประสงค์ดังเดิมของมันเลือนลางลง

เหล่ายอดมนุษย์ไม่ได้ต้องการการสอนของคนธรรมดาอีกต่อไป

พวกเขาต้องการที่จะเรียนรู้จากเหล่ายอดมนุษย์ที่เป็นรุ่นพี่ของพวกเขาซึ่งได้ถือดาบมาหลายปีแทน

ดังนั้นนี้เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเหล่าปรมาจารย์ดาบถึงได้ทำงานหนักยิ่งขึ้นแต่ว่า…

‘มันเหลวไหลสิ้นดี’

งานอภิปรายวิชาดาบกลายมาเป็น ‘อีเว้นท์งานสังคม’ ไปเรียบร้อยแล้ว

และพวกเขาก็มักจะพูดคุยและหัวเราะด้วยกันเอง

ในตอนนี้เหล่ายอดมนุษย์ไม่ได้มีความสนใจในวิชาดาบของคนธรรมดาอีกต่อไป

พวกเขาเห็นว่าสิ่งพวกนี้มันไม่จำเป็น

เทเลอร์ลอบชำเลืองมองไปทางด้านข้าง

ยูซอดัม

เธอกำลังกังวลในสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ในขณะที่เขาได้มองดูเหล่าปรมาจารย์ดาบที่เป็นเพียงคนธรรมดากำลังประลองกันอย่างเงียบๆ

ด้วยเหตุผลบางอย่างเทเลอร์เริ่มที่จะรู้สึกมึนหัวดังนั้นเธอเลยลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอ

“เธอกำลังจะไปไหนนะ?”

“มันจบแล้วนิ”

“คู่หลักของเซเลสเต้กำลังจะเริ่มแล้วนะ”

“โห้ ฉันจะกลับมาก่อนหน้านั้น ฉันต้องไปเติมสักหน่อย”

เธอไม่ได้ต้องการที่จะสูบต่อหน้าซอดัมดังนั้นเธอเลยแค่พูดไปแบบนั้นและลุกออกมา

ในท้ายที่สุดมันก็เป็นเพียงการแข่งขันกันฉันมิตรระหว่างเหล่าปรมาจารย์ดาบทั้งหลายเพื่อโอ้อวดลูกศิษย์ของตน

แต่เรื่องพวกนี้มันไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับซอดัมและเทเลอร์ พวกเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้สนใจมันเลย

มันค่อนข้างที่มีจะมีคนหลายคนที่กำลังเดินอยู่รอบๆทางเดินนี้เนื่องจากว่ามันอยู่ช่วงเวลาพัก

เหมือนกับเทเลอร์ใครบางคนก็กำลังสูบบุหรี่อยู่ในขณะที่ใครบางคนกำลังไปเข้าห้องน้ำหรือไม่กำลังพูดคุยกับคนอื่นอยู่ตรงทางเดิน

และท่ามกลางคนเหล่านั้นเป็นอาเรน

ยอดมนุษย์แรงค์ S ที่มีอีโก้สูงสุดกู้เนื่องจากการที่ตนได้มาอยู่ในสมาคมปรมาจารย์นักดาบ

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้มาจากตระกูลอันทรงเกียรติเขาก็มีชื่อเสียงที่ดีเป็นอย่างมากสำหรับทักษะดาบของเขาและสถานะที่สูงในอุตสาหกรรมฮันเตอร์นี้

เพียงแค่ว่าเขามองดูคนที่อ่อนแอด้วยความดูถูก

เขากำลังพูดถึงนักดาบที่ที่พึ่งแข่งขันกันเสร็จแต่ไม่ได้เหมือนกับเขาคนที่กำลังยิ้มอยู่ คนพวกนั้นดูอึดอัดเป็นอย่างมาก

“แน่นอนว่าด้วยความที่เป็นปรมาจารย์ ความสำเร็จในระดับนั้นไม่นับว่าเป็นอะไรเลย”

ยอดมนุษย์ที่อยู่ท่ามกลางเหล่าคนธรรมดา

เขาน่าจะกำลังเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกบางอย่างของการที่ได้เป็นผู้ที่อยู่เหนือกว่า

และเทเลอร์ที่รู้จักอาเรนเป็นอย่างดีนั้นแน่ใจไปว่ามันเป็นในกรณีที่เธอคิดไว้แน่นอน

มันชัดเจนเลยว่าทำไมปรมาจารย์ดาบที่เป็นเพียงคนธรรมดาพวกนี้ถึงได้ดูมีท่าทางที่อึดอัดใจ

‘อ้า ห่าเอ้ย’

เทเลอร์หันหลังกลับไปอย่างเร่งรีบแต่โชคไม่ดีที่มันได้สายเกินไปเสียแล้ว

“โอ้ว คุณเทเลอร์!”

“….อ้า เชี่ยเอ้ย”

ด้วยความคิดที่ว่าวันนี้คงจะไม่มีสถานการณ์ไหนที่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว เทเลอร์ได้จ้องกลับไปที่อาเรน

เขาได้ขอตัวออกมาจากปรมาจารย์เหล่านั้นแล้วได้เข้ามาหาเทเลอร์และไม่เหมือนกับการแสดงออกของปรมาจารย์เหล่านั้น เธอมีสีหน้าที่ว่างเปล่า

“พูดอะไรก็ตามที่แกอยากจะพูดแล้วก็ไซหัวไปซะ”

“ฮ่าฮ่า ทำไมคุณถึงได้ตลกร้ายแบบนี้หละครับ? ผมได้ยินมาว่าคุณมาที่นี้แต่ผมยุ่งเกินกว่าที่จะปลีกเวลามาหาคุณได้ คุณพอจะมีเวลาไปทานมื้อเที่ยงกับผมสักหน่อยไหมครับ? หรือว่าพวกเราไปกินมื้อเย็นด้วยกันหลังงานนี้จบลงดีไหมครับ?”

เทเลอร์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงงถามขึ้น

“ฉัน? กับแก? ทำไม?”

“มันมีร้านอาหารแถวๆนี้ที่ผมคุ้นเคยกันหัวหน้าเชฟของ…”

“เฮ้”

เธอหยิบเอาซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าของเธอพร้อมกับถอนหายใจออกมา

“ฉันโคตรเหนื่อยเลยในตอนนี้และไม่มีเวลาไปทำเรื่องพวกนั้นหรอก เพราะงั้นหุบปากและไซหัวไปซะ”

“…จริงเหรอครับ?”

อาเรนจ้องไปที่เทเลอร์ด้วยสีหน้าที่แข็งค้างได้ถามขึ้น

“ยูซอดัม มันก็อยู่ที่นี้ด้วยใช่ไหมครับ? มันเป็นอาจารย์สอนวิชาดาบของตระกูลคอสแตนตีนิ”

“อะไร?”

“ใช่ไหมครับ? มันเป็นยูซอดัมใช่ไหมครับ?”

เทเลอร์เลิกเล่นกับซองบุหรี่ของเธอแล้วมองไปที่อาเรนอย่างเยือกเย็น

แต่เขาก็ยังคงพูดต่อไป

“คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำตัวแปลกๆอยู่นะ?”

อาเรนในตอนนี้นั้นเป็นฮันเตอร์ผ่านศึกมาเป็นปีที่ 12 แล้ว

ในตอนที่เขาเป็นเพียงแค่หน้าใหม่ เทเลอร์ได้ทำงานเป็นฮันเตอร์มาเป็นเวลาสามปีแล้ว

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่สามปีแต่เทเลอร์ในตอนนั้นโดดเด่นกว่า,มีความกล้ามากว่า,มีความมุ่งมั่นมากกว่า และมีความเป็นผู้นำที่มากกว่าใครก็ตามซะอีก

อาเรนรู้ว่าด้วยคำที่หยาบคายและการกระทำทั้งหลายทั้งแหล่ของเธอเป็นเพียงแค่วิธีการที่เธอใช้ทำให้ทีมของเธอเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

บางทีอาเรนคงจะเริ่มสนใจในเทเลอร์ตั้งแต่ตอนนั้นมา

ดังนั้นเขาได้เข้าหาเธอหลายต่อหลายครั้งเพราะว่ามันไม่สำคัญสำหรับเขาไม่ว่าเธอจะกำลังออกเดตกับใครหรือไม่ก็ตามตราบใดที่เธอยังไม่ได้ตกหลุมรักใครสักคนไปอย่างแท้จริงก็พอแล้วสำหรับเขา

แต่ว่า

“ตั้งแต่ที่คุณได้พบกับยูซอดัม คุณไม่เบื่อหน่ายกับเขาบ้างหรอครับ?”

เทเลอร์ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วและไม่ได้มองไปที่คนอื่นเลย

ตั้งแต่เมื่อ 12 ปีก่อน…ไม่สิเมื่อ 15 ปีก่อนตอนที่ชายคนนั้นได้ทำการเปิดตัวครั้งแรก

เทเลอร์เคยพูดไว้ว่าเธอต้องการที่จะติดตามยูซอดัมไปเท่านั้น

เขาไม่สามารถที่จะเข้าใจมันได้

มันมีผู้คนที่มีพรสวรรค์และโด่ดเด่นมากมายแล้วทำไมถึงได้เป็นยูซอดัมคนที่ไม่มีพลังพิเศษเลยสักนิดกันหละ?

เทเลอร์ยิ้มออกมาและถามคำถามขึ้น

“เฮ้”

“บอกฉันหน่อยสิ”

“ให้ฉันถามแกสักหน่อยว่าใครมันจะไปดีกว่ายูซอดัมกันหละ?”

“อะไรนะครับ?”

อาเรนที่มึนงงไปโดยคำถามของเทเลอร์ได้พยายามที่จะตอบกลับไปแต่ว่า

“พลังพิเศษ? ความมั่งคัง? ฉันไม่ต้องการของพวกนั้นหรอ แกรู้ไหมว่าทำไม? เพระว่าฉันมีมันทั้งหมดแล้วไงหละ”

“คุณเทเลอร์…”

“ฉันไม่ต้องการทุกสิ่งทุกอย่าง มันไม่ได้สำคัญว่าจะเป็นยอดมนุษย์แรงค์ F หรือ S และเพียงแค่เพราะว่ายูซอดัมเป็นแค่ฮันเตอร์แรงค์ F หละก็คุณค่าของเขาความเป็นคนของเขาจะเป็นเพียงแค่แรงค์ F งั้นหรอ?”

ในทางตรงกันข้าม

“แรงค์ S อืม…ไม่ใช่ว่าแกก็เป็นเพียงแค่ยอดมนุษย์แรงค์ S อย่างนั้นหรอกหรอ?”

“…”

เทเลอร์เกือบจะหลุดคำหยาบของเธอออกไป

“ฉันเคยคิดนะว่าแกนะแค่น่ารำคาญแต่ว่าฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

เธอที่ปกติมักจะพูดด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย

แต่เมื่อไหรก็ตามที่เธอโกรธขึ้นมาจริงๆหละก็เธอจะไม่สถบด่าออกมาแต่เธอจะยิ้มออกมาแทน

เป็นร้อยยิ้มที่สดใสและมีชีวิตชีวา

“แกมันก็แค่สิ่งที่น่ารังเกียจ”

เทเลอร์พูดเช่นนั้นด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเธอแล้วเดินจากไป

อาเรนยืนอยู่กับที่ในขณะที่กำมือของตนเองแน่นเป็นเวลานาน ได้แต่คิดภายในใจ

‘…ยูซอดัม’

ท้ายที่สุดนี้ก็ยังเป็นยุคที่ความสามารถมีความหมายมากกว่าทุกสิ่งดังนั้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเทเลอร์ถึงได้หมกหมุ่นแต่กับยูซอดัม

ซึ่งเป็นใครบางคนที่ ‘ไร้ค่าโดยสมบูรณ์’ กว่าตัวเขาเอง

‘แต่ถ้าหากว่าฉันสามารถที่จะบดขยี้ยูซอดัมให้มันแหลกเหลวคามือฉันได้หละก็’

ด้วยการแสดงออกที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขาเดินกลับไปทางสนามกีฬา

ในขณะที่เขากำลังพยายามที่จะหาที่นั่งของเขาเองอย่างเงียบๆในโซนของตระกูลโอกาโมโตะเขาคิดว่าบรรยากาศที่นี้นั้นแปลกออกไป

[เซเลสเต้ คอสแตนตีนิ VS โอกาโมโตะ ซานางิ]

‘โอ้ว มันเริ่มขึ้นแล้วอย่างนั้นเหรอ?’

เขาคิดว่าเขาอาจจะมาสายหลังจากที่ได้ใช้เวลาคุยกับเทเลอร์ไปสักพัก เขามองลงไปยังสนามกีฬา

ในตอนแรกเขาไม่ได้สนใจในการต่อสู้ครั้งนี้

เขาได้สอนวิชาดาบให้กับซานางิด้วยตัวเขาเองและเซเลสเต้ที่มีแรงค์ต่ำกว่าตั้งแต่แรกแล้วดังนั้นเธอไม่ได้เหมาะที่จะนำมาเทียบกับซานางิ

ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงคิดว่ามันเหมือนกับน้ำตกที่ทำได้เพียงแค่ตกลงมาและทุกคนก็ได้คาดเดาผลลัพธ์ของมันไว้ล่วงหน้าแล้ว

แต่น่าแปลก สนามกีฬาดูเหมือนว่าจะเงียบสนิทเนื่องจากเหตุผลบางอย่าง

“…หืม?”

ฮึบ!

เต็ง เต็ง!

ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงหยุดนิ่ง

มีเพียงแค่เสียงของหญิงสาวสองคนและเสียงดาบของพวกเธอที่ปะทะกันซึ่งดังออกมาจากทางสนามกีฬาเท่านั้น

ด้วยดวงตาที่สั่นเทา อาเรนยังคงเฝ้ามองต่อไป

โอกาโมโตะ ซานางิ

เธอกำลังจะพ่ายแพ้ให้กับเซเลสเต้ คอสแตนตีนิ

แรงค์ C ที่กำลังพ่ายแพ้ให้กับแรงค์ D

‘นี่…นี่มันไม่สมเหตุสมผลด้วยอย่างนั้นหรอ?’

ความแตกต่างระหว่างแรงค์ D และแรงค์ C นั้นเหมือนความแตกต่างระหว่างจักรยานและรถยนต์

แม้ว่ารถคันนั้นจะขับช้าๆมันก็ไม่สามารถที่จะพ่ายแพ้ได้

หรือไม่ก็เหมือนกับการต่อสู้ระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่?

ไม่สิมันควรจะเหมือนการต่อสู้ระหว่างแมวกับหนูซะมากกว่า

แต่ในตอนนี้

หนูตัวนั้นกำลังกัดไปที่แมวอยู่

จักรยานที่สามารถบดขยี้รถยนต์ได้

สิ่งที่น่าเหลือเชื่อเช่นนั้นกำลังเกิดขึ้นอยู่

มันไม่ใช่ว่าเซเลสเต้ได้ปลุกพลังขึ้นมาเป็นแรงค์ C ในทันทีหรอกนะ?

ไม่สิ

ทุกคนที่อยู่ที่นั่งอยู่ที่นี้สามารถที่จะเห็นมันได้

เธอยังเป็นเพียงแค่แรงค์ D อยู่

แล้วมีเพียงแค่เหตุผลเดียวที่ทำให้เซเลสเต้เหมือกว่าซานางิโดยสมบูรณ์ได้ก็คือ

‘วิชาดาบของเซเลสเต้นั้นเหนือกว่าวิชาดาบของซานางิแบบเทียบกันไม่ติด’

แม้ว่าจะมีความแตกต่างกันในเรื่องความแข็งแกร่งทางร่างกายของพวกเขา

แต่ถึงอย่างนั้นในครั้งที่แล้วเซเลสเต้ก็ไม่ได้มีฝีมือดาบที่เหนือกว่าซานางิขนาดนี้และวิชาดาบของทั้งคู่ก็เกือบที่จะเท่าเทียมกัน

ดังนั้นสิ่งไหนกันที่จะสามารถอธิบายการเติบโตอย่างกะทันหันของเธอในปีนี้ได้กันหละ?

บางคนที่ได้คิดไปถึงตรงนั้นแล้วไปมองดูไปที่ ‘ปรมาจารย์’ ที่กำลังนั่งอยู่ในโซนของตระกูลคอสแตนตีนิ

คนที่กำลังนั่งอยู่ซึ่งเป็นเพียงฮันเตอร์แรงค์ F ที่ไม่มีพลังพิเศษใดๆ