ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี - บทที่ 1597 สายพิณสองเส้น
“สร้างเส้นทางของตัวเอง คลำทางเพียงคนเดียว เลื่อนสู่ชั้นมหาชาลแค่ร้อยกว่าปีก็มีความสามารถขนาดนี้ ไม่ทราบว่าหากให้เวลาโยมอีก จะเกิดเหตุการณ์อย่างไร?” ทีปังกรพุทธะมองสั่วหมิงจางที่ปะทะกับมุกค้ำทะเลถอนใจกล่าวว่า “ยามมองดูโยม ก็นึกถึงซุนหงอคงกับหยางเจี่ยนในตอนนั้น”
มุกค้ำทะเลยี่สิบสี่เม็ดกลับมาสู่ด้านข้างท่าน เหมือนกับธรรมบาลยี่สิบสี่องค์ถมเต็มความว่างเปล่า
รอหลังจากทีปังกรพุทธะเก็บอานุภาพของมันชั่วคราว ธารเงินทอดไกลก็ไหลเวียนได้ราบรื่นขึ้นเล็กน้อย
สั่วหมิงจางพิจารณามุกค้ำทะเลด้านข้างทีปังกรพุทธะอย่างสนอกสนใจ สายตาไม่เพียงไม่มีความคิดถอยหนี กลับต้องการทดลอง
พุทธะผู้เก่าแก่ที่เขาเผชิญกับเก็บไฟตะเกียงในแสงพุทธกลมสมบูรณ์ด้านหลังศีรษะของตน
ไฟตะเกียงสีม่วงกับไฟตะเกียงสีทองล้วนหายไป เหลือเพียงไฟตะเกียงสีเทาใบนั้น
ในไฟตะเกียงไม่ดำไม่ขาว มัวหม่น เหล่าพุทธะปรากฏตัวขึ้น เหมือนกับสรรพสิ่งในสังสารวัฏ
นั่นเป็นหลักการที่ลี้ลับน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าคัมภีร์กระบี่สังสารวัฏที่กระบี่พุทธะและฉวีซูสองศิษย์อาจารย์ฝึกฝน
“สหายร่วมเส้นทางสั่วอย่าเพิ่งลงมือ” ทีปังกรพุทธะกล่าวอย่างราบเรียบ “ตามที่ข้าทราบ สิ่งที่ท่านสนใจคือการฝึกฝนและการค้นหามรรคายุทธ การช่วงชิงระบบมรรคาอยู่รองลงไป”
“สาเหตุที่มีความแค้นเคืองต่อโถงเซียน ความจริงมิใช่เพราะตัวโยม แต่เป็นเพราะอดีตคู่รักของโยมเสียชีวิตด้วยน้ำมือของจอมยุทธ์โถงเซียน ไม่ทราบถูกต้องหรือไม่?”
สั่วหมิงจางมองทีปังกรพุทธะอย่างเย็นชา ไม่กล่าวอันใด
ทีปังกรพุทธะก็ไม่ถือสา ยิ้มอย่างผ่อนคลายว่า “ด้านสำนักเต๋า เทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอดสิ้นแล้ว จักรพรรดิเฟิงตูไม่อยู่อีกแล้ว ไม่มีใครทำลายขีดจำกัดของสังสารวัฏเป็นตาย แดนตะวันตกยังมีอาตมากับกษิติครรภโพธิสัตว์ร่วมมือกัน”
“หากว่ากายมลาย วิญญาณสลาย ประสบภัยพิบัติกลับมาไม่ได้อีก ก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงแล้ว แต่คู่รักของท่านสมควรยังมีซากสังขารเหลืออยู่กระมัง?”
ท่านใช้น้ำเสียบราบเรียบ แต่กลับเหมือนสายฟ้าฟาดสั่นสะเทือนรอบๆ “ถึงแม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ใช่ว่าไม่มีโอกาส…”
พอกล่าวคำพูดนี้ ไม่ว่าเป็นศัตรูหรือพวกตัวเอง ทุกคนจิตใจเคร่งเครียด เหลือบมองสั่วหมิงจาง
“ผลลัพธ์ของการแลกเปลี่ยนกลับมิใช่เรื่องที่จวินหวงต้องการเห็น” เวลานี้บุรุษผมสั้นกลับตัดบทของทีปังกรพุทธะด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ท่านคิดจะให้ข้ามองดูนางฆ่าตัวตาย เสียชีวิตอีกรอบหรือ?”
พุทธะผู้เก่าแก่ตกสู่ความเงียบงันชั่วขณะ ผ่านไปครู่หนึ่งค่อยส่ายหน้าถอนใจ “ถูกต้อง ถ้ามิใช่การตัดสินที่แรงกล้าเพียงนี้ ตอนนั้นไม่ถึงกับเสียชีวิต”
สั่วหมิงจางไม่พูดต่ออีก มองทีปังกรพุทธะ เดินเข้าหาเทพธรรมบาลยี่สิบสี่องค์ที่เกิดจากมุกค้ำทะเลภายใต้เปลวเพลิงวนเวียน ร่างยิ่งมายิ่งสูงใหญ่
ขณะที่ทีปังกรพุทธะผลักดันมุกค้ำทะเลรับศึก สายตาองไปยังพระอาจารย์เสวียนตูกับพิณฝูซีที่อยู่ในอกของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจไม่ตั้งใจ “สหายร่วมเส้นทางลู่ยาวางแผน แต่ว่าสุดท้ายพิณฝูซีก็มีเวลาจำกัด”
“…นพยโลกหรือ?” พระอาจารย์เสวียนตูตาเป็นประกาย
ทีปังกรพุทธะแย้มยิ้มไม่ตอบคำ
บนความว่างเปล่าไร้สิ้นสุดที่ห่างไกล ทอดตัวไร้ขอบเขต เหมือนกับสถานที่คนละแห่งกับโลก มีประตูหยกปานหนึ่งกับบัวขาวดอกหนึ่งสู้กันไม่เลิกรา
อีกด้านหนึ่งไม่ทราบว่าบัวเขียวอกหนึ่งบินมาจาที่ไหน
แทบเป็นในเวลาเดียวกัน ปรากฏระฆังโบราณสำริดใบหนึ่ง ปะทะกับบัวเขียว ไม่ยอมหลีกให้แก่กัน
ขณะกำลังพัวพันกันอยู่ พลันปรากฏคันฉ่องสีดำสนิทบานหนึ่งขึ้น
ในอดีตคันฉ่องสีดำสนิทเคยสู้กับระฆังสำเริดโบราณ
ต่อมาบัวเขียวปรากฏ ร่วมมือกับระฆังสำริดโบราณ กดดันคันฉ่องดำถอยหลัง
แต่ว่าปัจจุบัน จุดยืนของแต่ละฝ่ายเปลี่ยนแปลงแล้ว
คันฉ่องสีดำสนิทลงมืออีกครั้ง ผนึกแสงกระจกสีขาวบริสุทธิ์ ส่องไปทางระฆังโบราณ
เสียงระฆังโบราณดังขึ้น เสียงระฆังที่ดังและค่อย ไม่มีรูปร่าง กระแทกแสงกระจกสีขาวบริสุทธิ์ออก
กระจกสีดำมิได้ผ่อนคลาย ยังคงต่อสู้กับระฆังโบราณ
ระฆังสำริดโบราณถูกกระจกสีดำขัดขวาง เมื่อเป็นเช่นนี้ กลับมิอาจหันไปสนใจบัวเขียวได้
บัวเขียวล่องลอย พุ่งลงไปด้านล่าง ออกจากดินแดนที่ไร้สิ้นสุดและสูงไกลแห่งนี้ มาถึงความว่างเปล่าอันไพศาลบนโลกมนุษย์!
การต่อสู้ในธารสวรรค์กำลังดุเดือด ลมดำพัดเป็นระลอก ปราณกระบี่พุ่งสู่ฟากฟ้า
ธารเงินทั้งสายบิดเบี้ยวไม่หยุด ถึงขั้นที่ให้กำเนิดภาพอันน่ากลัวที่จะขาดออกมาตลอดเวลา
แต่ว่าในตอนนี้เอง สองฝ่ายที่สู้กันต่างจิตใจสั่นไหวเล็กน้อย
สายตาของทุกคนมองไปยังสถานที่แห่งหนึ่งพร้อมกัน
ณ ที่แห่งนั้น ในน้ำไม่ทราบพลันเพิ่มบังเขียวดอกหนึ่งมาตั้งแต่เวลาใด
บัวเขียวยังไม่เปิดออก แต่ว่าเสียงสวดมนต์ที่อยู่ที่นี่เปลี่ยนเป็นยิ่งใหญ่ขึ้นในทันใด สั่นสะท้านจิตใจผู้คน
‘อมิตาภพุทธเจ้า!’ คนทุกคนต่างจิตใจสั่นสะท้าน
พระอาจารย์เสวียนตูใช้สองมือประคองพิณฝูซีขึ้น สายพิณสามเส้นที่เหลืออยู่บนพิณยามนี้สั่นไหวไม่หยุด
เสียงเวิงดังขึ้น สายพิณขาดไปอีกเส้นหนึ่ง!
แสงสว่างสาดขึ้น แผ่พุ่งไปรอบๆ ในชั่วพริบตา แสดงภาพยันต์แปดทิศก่อนกำเนิดที่มโหฬารสุดเปรียบปาน ครอบคลุมน่านน้ำในธารสวรรค์ทั้งหมดเอาไว้
พอถูกยันต์แปดทิศก่อนกำเนิดคลุมลง เสียงสวดมนต์ในธารสวรรค์ก็พลันทุ้มต่ำลงมาก
ถึงแม้บัวเขียวดอกนั้นจะยังคงล่องลอยอยู่ในน้ำ แต่ว่ามิอาจบานออกชั่วขณะ
พวกเยี่ยนจ้าวเกอโล่งใจ
ทว่ายังคงรู้สึกตึงเครียด
อามิตาภพุทธเจ้า หนึ่งในตัวตนที่เก่าแก่ที่สุดและแข็งแกร่งที่สุดในโลก ผู้ปกครองแดนสุขาวดีตะวันตก หนึ่งในสองศาสดาศาสนาพุทธ ผู้ยิ่งใหญ่ระดับมรรคาท่านนี้ตอนนี้ลงมือ ต้องการลงมายังที่แห่งนี้
ในฐานะคู่ต่อสู้ตลอดกาล กษัตริย์บูรพาไท่อี้ไม่อาจนิ่งดูท่านลงมาที่นี่ นำค่ายกลลงทัณฑ์เซียนไป
นอกเสียจากว่า มีคนขัดขวางกษัตริย์บูรพาไท่อี้
ผู้ที่สะกดกษัตริย์บูรพาไท่อีได้ จะต้องเป็นตัวตนที่อยู่ในระดับเดียวกับเขา
พอเชื่อมโยงกับนพยมโลกที่พระอาจารย์เสวียนตูพูดถึง สถานะของอีกฝ่ายก็เป็นทราบได้ชัดเจน
หนึ่งในบรรพมารแห่งนพยมโลก มารสวรรค์ไร้พันธนาที่อยู่ในระดับมรรคาเหมือนกัน!
มันถึงกับลงมือ ช่วยอมิตาภพุทธเจ้าต้านทานกษัตริย์บูรพาไท่อี้
ถึงแม้ระหว่างอามิตาภพุธเจ้ากับกษัตริย์บูรพาไท่อี้ และเทวกษัตริย์ไร้ประมาณกับพระศรีอารย์จะสะกดกันเอง แต่ว่ามารสวรรค์ไร้พันธนาเดิมไม่มีวิธีฉวยโอกาสลงมือชิงค่ายกลลงทัณฑ์เซียน
ผลลัพธ์ของการกระทำเช่นนั้นคือ เจ้ามรรคาอีกสี่คนจะละวางความขัดแย้งระหว่างกันเอง ร่วมมือกันสะกดมารสวรรค์ไร้พันธนการ
เทียบกับสำนักเต๋าสายหลักที่ไม่มีเจ้ามรรคาคอยคุ้มครอง ผู้คนระมัดระวังตัวและมองนพยมโลกเป็นปรปักษ์มากกว่า
ยิ่งอย่าว่าแต่อาจจะดึงมารสวรรค์บุพกาลและมารสวรรค์ปัจฉิมธรรมเข้ามาเกี่ยวได้
ทว่านพยมโลกไม่ชิงค่ายกลลงทัณฑ์เซียน ก็มิได้หมายความว่าพวกมันมิอาจหาสิ่งของอย่างอื่นในภัยพิบัติที่ม้วนคลุมใต้หล้าครั้งนี้ เพื่อแลกสิ่งของชิ้นอื่นได้
ดังนั้นเป็นเพราะการลงมือของมารสวรรค์ไร้พันธนา อามิตาภพุทธเจ้าจึงปรากฏสำเร็จ มาถึงธารสวรรค์!
ถึงแม้จะถูกพิณฝูซีขัดขวางชั่วขณะ แต่ก็เป็นเวลาแค่เพียงชั่วครู่
พร้อมกับการเลื่อนไหลของกาลเวลา แสงของยันต์แปดทิศก่อนกำเนิดค่อยๆ จางลงเหมือนก่อนหน้า
‘ยังมีสายพิณสองเส้น…’ คนในสำนักเต๋าล้วนจิตใจหนักอึ้งอยู่บ้าง
เยี่ยนจ้าวเกอหันไปมองเจ้าแม่อู๋ตัง
เจ้าแม่อู๋ตังหลับตา ไม่พูดไม่ขยับ โลกภายนอกสู้กันจนมืดฟ้ามัวดินเหมือนไร้ความเกี่ยวข้องกับนาง
สิ่งที่นางสนใจมีเพียงกระบี่วิเศษสองเล่มตรงหน้า ประกายแสงบนกระบี่แหนเขียวสั่นไหว แสงหยกบนกระบี่สังหารเซียนยิ่งมายิ่งจาง
ความสำเร็จอยู่ใกล้เข้ามาตรงหน้าแล้ว ขอแค่แสงหยกบนกระบี่สังหารเซีนสลายสิ้น ก็สามารถนำกระบี่เล่มนี้ออกไป หรือวางเข้าไปในค่ายกลลงทัณฑ์เซียนได้
แต่ว่าในตอนนี้เอง ลมปีศาจพลันพัดในธารสวรรค์
ปราณปีศาจที่ดุร้ายเหี้ยมเกรียมหลายสายเติมเต็มทั่วจักรวาล
YOU MAY ALSO LIKE
