ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี - บทที่ 1825 เยี่ยนจ้าวเกอกับเยี่ยนตี๋

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณไม่ยอมรับไม่ปฏิเสธคําพูดของเยี่ยนจ้าวเกอ เขายืนอยู่ด้านในประตูใหญ่หยกขาว สีหน้าสงบนิ่งไร้ระลอก

ขณะมองเยี่ยนจ้าวเกอ เทวกษัตริย์ไร้ประมาณแบมือ บนฝ่ามือ พลันเพิ่มเบาะกลมใบหนึ่ง

ผู้สืบทอดสํานักเต๋าเช่นหยางเจี่ยนกับนาจาเห็นเบาะกลมนั้น สายตาต่างคมกริบ

นั่นเป็นของวิเศษที่เทวกษัตริย์เต๋าแห่งเอกพิสุทธิ์เคยพกติดตัวก่อน หลุดพ้น เบาะวายุอัคคี!

เหมือนกับหยกหรูอี้ไตรรัตนะที่เทวกษัตริย์บรรพกําเนิดเหลือไว้ และกระบี่แหนเขียวที่เทวกษัตริย์รัตนวิเศษทิ้งไว้ หลังเทวกษัตริย์เต๋า หลุดพ้น ก็ได้ทิ้งของวิเศษไว้เช่นกัน

ของวิเศษเหล่านี้โดยพื้นฐานต่างกลับคืนสู่วังดุสิต มีไท่ซ่างเหล่าจ วินเป็นผู้ครอบครอง

แต่ว่าในนี้กลับมีชิ้นหนึ่งหายไปด้านนอก คือเบาะวายุอัคคี

เพียงแต่ก่อนหน้านี้หลังจากมหาเทวะกษัตริย์แห่งหยกได้เบาะกลม วายุอัคคี ก็เก็บเป็นความลับมาโดยตลอด มรดกของสามพิสุทธิ์หลุดซึ่ง หลุดพ้นไปแล้ว คนอื่นๆ ไม่รู้ว่ามีอะไร เหล่าจวินไม่สนใจ จึงไม่เคยมีใคร ทราบ

ปัจจุบันของวิเศษชิ้นนี้ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกครั้ง โผล่ขึ้น ด้านหน้าพวกหยางเจี่ยน ทําให้พวกเขารู้สึกซับซ้อนกว่าเดิม

ถึงเพียงแค่เพิ่งได้ยินคําพูดบางตอน แต่ว่าคนอย่างหยางเจี่ยน ลู่ยา เต้าจวิน ก็ค่อยๆ เข้าใจเรื่องราวตั้งแต่เริ่มจนจบ

เป็นเบาะวายุอัคคีที่ก่อให้เกิดเรื่องราวมากมายภายหลัง

และนําคนหนุ่มผู้น่าอัศจรรย์คนนั้นมายังโลกใบนี้

เยี่ยนจ้าวเกอ

เพียงแต่อาจจะใช้คําเรียกอื่น?

“อยู่ที่นั่น ข้าเองก็ชื่อเยี่ยนจ้าวเกอ ทั้งมีหน้าตาแบบนี้” เหมือนกับ ทราบว่าพวกเขาคิดอะไรในใจ เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวยิ้มๆ ด้วยน�าเสียง ผ่อนคลาย

เขาไม่ได้หันหน้ากลับ หากมองดูเบาะวายุอัคคีในมือเทวกษัตริย์ไร้ ประมาณ

เบาะเดี๋ยวม้วนเดี๋ยวแผ่ขณะที่หมุน มีเงาคนโผล่ขึ้นด้านบน

รอยยิ้มสลายไปจากใบหน้าเยี่ยนจ้าวเกอ มองดูเทวกษัตริย์ไร้ ประมาณกับเงาร่างบนเบาะกลมนั้นอย่างเย็นชา

สั่วหมิงจางไม่สนใจความจริงที่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณเป็นมหาเท วะกษัตริย์แห่งหยกเท่าใด จึงไม่ได้สะท้อนใจเท่าพวกนาจาและลู่ยา เต้าจวิน

แต่ว่าตอนนี้พอเห็นเงาร่างนั้น สั่วหมิงจางลมหายใจชะงักเล็กน้อย

นั่นเป็นบุรุษหนุ่มคนหนึ่ง หน้าตาเหมือนกับเยี่ยนจ้าวเกอไม่ ผิดเพี้ยน!

บุรุษสวมกางเกงขายาว ใส่เสื้อแขนสั้น รูปแบบการแต่งกายทําให้ พวกสั่วหมิงจางรู้สึกประหลาดพิกล

ผมของเขาสั้น กลับเหมือนสั่วหมิงจาง แต่ว่าผมสั้นของสั่วหมิงจาง เป็นของประหลาดในโลกนี้อยู่แล้ว

ตัวเยี่ยนจ้าวเกอปัจจุบันก็ผมสั้นเช่นกัน แต่เทียบกับสั่วหมิงจาง แล้วยังเป็นผมยาวครึ่งหนึ่ง

ขณะมองตนเองที่ใส่กางเกงยีนส์ เสื้อทีเชิ๊ต ผมสั้นเตียน เยี่ยนจ้าว เกอสีหน้าไร้อารมณ์

ในมือเขาเพิ่มกรอบรูปกรอบหนึ่ง คนที่อยู่บนภาพ กลับแต่งตัว เหมือนตัวเองคนตรงหน้าไม่ผิดเพี้ยน

นั่นเป็นกายเนื้อในโลกสีน�าเงินของเขา!

“ถูกท่านใช้เบาะวายุอัคคีม้วนกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย” เยี่ยนจ้าว เกอจับจ้องเทวกษัตริย์ไร้ประมาณและกายเนื้อในชาติก่อนของตน

ตามหลักทฤษฎีแล้ว เยี่นยจ้าวเกอในตอนนี้สามารถเปลี่ยนแปลง ลักษณะร่างกายของตนได้ตามใจชอบ หรือเปลี่ยนกลายเป็นต้นไม้ต้น หนึ่ง ดอกไม้ดอกหนึ่ง หญ้าเส้นหนึ่ง ภูเขาลูกหนึ่ง

เพียงแต่ว่าจะถูกคนอื่นๆ โดยเฉพาะผู้เข้มแข็งระดับเดียวกันมอง จริงปลอมลวงแท้ออก ถ้าหากเป็นการเปลี่ยนแปลงวรยุทธอย่างวิชา แปดเก้า คนอื่นๆ ยากจะแยกแยะ

เขาในปัจจุบันถอดร่างกายเนื้อไปนานแล้ว ผลักเปิดประตูเซียน จิตกายประสานรวมกับการเปลี่ยนแปลงเปลือกร่าง มิใช่ร่างเลือดเนื้อ อีก

แต่ว่าตอนนี้เยี่ยนจ้าวเกอมองกายเนื้อชาติก่อนของตัวเอง กลับ สัมผัสได้ว่าระหว่างพวกเขามีการเชื่อมต่อกันอยู่

การเชื่อมต่อที่เดี๋ยวหายเดี๋ยวโผล่ กลับแนบแน่นถึงขีดสุด

กายเนื้อก่อนหน้าถูกม้วนอยู่ในเบาะวายุอัคคียังสัมผัสไม่ได้ ตอนนี้ ปล่อยออกมาจากในเบาะวายุอัคคี เยี่ยนจ้าวเกอมีความรู้สึกทันที

พวกหยางเจี่ยนก็รู้สึกได้รางๆ เช่นกันว่าระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับ กายเนื้อร่างนั้น เหมือนมีเหมือนไม่มีความรู้สึกสายเลือดเชื่อมโยงกัน

พวกเขามองออกเช่นกันว่านั่นมิใช่ผลิตผลที่เทวกษัตริย์ไร้ ประมาณปลอมแปลง แต่เป็นกายเนื้อในชาติก่อนของเยี่ยนจ้าวเกออ ย่างแท้จริง

เพียงแต่ด้านในซ่อนแฝงวิชาลับ ดังนั้นด้วยพลังฝึกปรือในปัจจุบัน ของเยี่ยนจ้าวเกอ ยังสะบั้นการเชื่อมต่อระหว่างกันไม่ขาด

เป็นเพราะนั่นถูกกําหนดไว้แล้วก่อนที่เขาจะกลับชาติมาเกิด

มารสวรรค์บรรพกําเนิด กษัตริย์บูรพาไท่อี้ต่างมองเทวกษัตริย์ไร้ ประมาณแวบหนึ่ง

พวกเขารู้จักร่างจริงของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ แต่ว่าตอนนี้จึง ค่อยๆ กระจ่างถึงรายละเอียดเกี่ยวกับเยี่ยนจ้าวเกอ

ก่อนหน้านี้เทวกษัตริย์ไร้ประมาณใช้เส้นทางนอกรีตพลังศรัทธา เพื่อปิดบัง อําพรางทุกอย่างได้ดียิ่ง

จนกระทั่งเมื่อครู่แผนที่คลี่สุดมีดปรากฏ พวกอามิตาภพุทธเจ้าใน ที่สุดก็มองเป้าหมายที่แท้จริงของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณออก ไม่ต้องมากเกินไป เห็นน้อยก็กระจ่าง เหล่าเจ้ามรรคาเข้าใจแล้ว สิ่งที่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณต้องการคือรากฐานการฝึกสามพิสุทธิ์ ร่วมกันของเยี่ยนจ้าวเกอ ใช้วิชานี้สําเร็จมหามรรคา! เยี่ยนจ้าวเกอมีพลังแข็งแกร่งเกินไป เขาในวันนี้ถึงแม้เผชิญผู้ ยิ่งใหญ่ระดับมรรคา ก็มีความสามารถเอาตัวรอด นอกจากว่ามีคู่ต่อสู้ที่ระดับใกล้เคียงพัวพันเยี่ยนจ้าวเกอ ไม่อย่างนั้นแม้เจ้ามรรคาคิดสะกดหรือจู่โจมสังหารเขา ต่างมีความยาก ยิ่งอย่าว่าแต่จับเป็น หรือว่าลักพาตัว ถึงแม้เทวกษัตริย์ไร้ประมาณจะใช้มหาวิทยราชมยุรีเป็นหลุมพราง กักขังเยี่ยนจ้าวเกอ แต่สองฝ่ายยื้อยันกันมานาน ยากจะลากเยี่ยนจ้าว เกอเข้าไปในประตูใหญ่หยกขาว หลังเห็นกายเนื้อในดวงดาวสีน�าเงินของเยี่ยนจ้าวเกอ เหล่าเจ้า มรรคาก็ทราบว่าความมั่นใจของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณอยู่ตรงไหน ดังนั้นปัญหาในตอนนี้ก็คือ พวกเขาต้องหยุดยั้งหรือไม่? พระศรีอริยเมตไตรยเงียบขรึมก่อน

เศษศิลามนุษย์กําเนิดที่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณมอบออกมา ท่าน นับแล้ว มีแค่มากกว่าครึ่ง ยังมีส่วนหนึ่งในมือเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ เด่นชัดว่าเป็นหลักประกันไม่ให้ท่านลงมือ

สําหรับพระศรีอริยเมตไตรย เทวกษัตริย์ไร้ประมาณเปลี่ยนไป บําเพ็ญมรรคาอื่น ไม่แย่งชิงพลังศรัทธากับท่านต่อไป ต่อให้ท่านขอร้อง ก็ไม่มีทางได้มา

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังมีศัตรูคู่อาฆาตที่แท้จริงเช่นอามิตาภพุทธ เจ้าอยู่

มารสวรรค์สองตนไม่สอดมือเช่นกัน การส่งอามิตาภพุทธเจ้าสู่การ ดับสูญ ทําให้มารสวรรค์ไร้รูปจุติ จึงเป็นสิ่งที่วิถีมารต้องการ

วานรตวาดด้วยความโมโห แต่ถูกร่างธรรมยูไลขวงไว้ น�าไกลยาก ดับไฟใกล้

กษัตริย์บูรพาไท่อี้ลังเลชั่วขณะ

สําหรับเขาแล้ว เรื่องที่สําคัญที่สุด ก็คือการส่งอามิตาภพุทธเจ้าสู่ การดับสูญเช่นกัน

ภายหลังต่อให้เทวกษัตริย์ไร้ประมาณเปลี่ยนไปบําเพ็ญมรรคาอื่น แต่ยังคงไม่มากพอจะแข่งขันกับกษัตริย์บูรพาไท่อี้ในยุคสมัยนี้

สิ่งที่น่าเป็นห่วงเพียงอย่างเดียวคือเยี่ยนจ้าวเกอมีพลังฝึกปรือ เหนือล�าเกินไปในขอบเขตก่อนหน้า และระดับมหาชาลในตอนนี้ของ การฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกัน

ถ้าเทวกษัตริย์ไร้ประมาณชิงรากฐานของเยี่ยนจ้าวเกอมาใช้เอง สําเร็จ ถึงตอนนั้นพลังอาจเหนือกว่าที่คาดไว้

กระนั้นคิดถึงก่อนหน้านี้ในสถานการณ์ที่เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกได้ ยังคงไม่หวั่นกับการเหยียบกับดักที่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณวางไว้แม้แต่ น้อย กษัตริย์บูรพาไท่อี้ก็เดาว่าเขาต้องมีที่พึ่ง

ผลลัพธ์อย่างมากที่สุดคือ เทวกษัตริย์ไร้ประมาณทําสําเร็จ ถึงตอน นั้นเจ้ามรรคาคนอื่นๆ ร่วมมือต่อสู้

ดังนั้นกษัตริย์บูรพาไท่อี้เท้าไม่หยุด เดินเข้าหาใจกลางทะเล ดอกบัวเขียวใหม่

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณมองเยี่ยนจ้าวเกออย่างสงบนิ่ง “พนันดูว่า ไท่ซ่างจะมาหรือไม่”

“ข้าคิดว่าไม่จําเป็น” เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ย

แม้นจะรู้สึกได้ถึงการเชื่อมต่อของกายเนื้อในชาติก่อนกับตน แต่ เยี่ยนจ้าวเกอยังคงสีหน้าไม่เปลี่ยนสี

ฉัตรหมุนบนศีรษะเขา ต่อต้านแรงดึงดูดของประตูใหญ่หยกขาว ตลอด

หากปล่อยเวลาต่อไปด้วยความเร็วนี้ เกรงว่าร่างธรรมยูไลจะสลาย ไปก่อน และวานจะรุดมาถึง

แต่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณไม่เร่งร้อน “ไท่ซ่างไม่แน่จะมา แต่บาง คนที่สมควรมา ที่สุดก็มา”

เยี่ยนจ้าวเกอสัมผัสได้ เอียงศีรษะมองไป เงาคนที่คุ้นเคยสายหนึ่ง โผล่ขึ้นที่ไกล

เยี่ยนตี๋

………………..