ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี - บทที่ 1827 วาสนาในวันนี้เป็นของข้า!

แสงม่วงเทียมฟ้าฟันเข้าหาประตูใหญ่หยกขาว

ราวกับคลื่นยักษ์คลั่งสีม่วงกระแทกกับชายฝั่ งทะเลสีขาว

น�าทะเลถอยไป หินโสโครกยังอยู่

คู่ต่อสู้เป็นเจ้ามรรคา เยี่ยนตี๋เตรียมใจมาแล้ว ไร้ความเกรงกลัว ไม่ ลังเลแม้แต่น้อย

ไม่ว่าตรงหน้าเป็นใคร เขาก็กล้าชักดาบออกฝัก!

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณมองเยี่ยนตี๋ที่อยู่ด้านหน้าอย่างสงบ ไม่โมโห กล่าวอย่างราบเรียบ “เช่นนี้ก็ลดเป้าหมายลงก็พอ”

เสียงเพิ่งขาด คิ้วของเยี่ยนตี๋ขมวดทันที

เขารู้สึกได้ว่า ในประตูใหญ่หยกขาวบังเกิดแรงดึงดูดมหาศาลต่อ เขา กําลังลากเขาเข้าไปด้านใน

“เจ้าจะพลิกหน้ากับเยี่ยนจ้าวเกอหรือไม่ ต่างอยู่ในความ คาดหมายของข้าแล้ว” เทวกษัตริย์ไร้ประมาณเอ่ยอย่างเฉื่อยชา “การ ต่อต้านของเจ้าเป็นแค่การกระทําเปล่าประโยชน์”

เยี่ยนจ้าวเกอฟันดาบนี้ออก เทวกษัตริย์ไร้ประมาณประสบ ความสําเร็จ เยี่ยนจ้าวเกอไม่ยากต้านทานอีกต่อไป

เยี่ยนตี๋ไม่ฟันดาบนี้ออก เทวกษัตริย์ไร้ประมาณลักพาเขาก่อน ค่อยชิงอํานาจรากฐานการฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกันของเยี่ยนจ้าวเกอ

เพิ่มขั้นตอนหนึ่ง หว่างกลางกั้นด้วยชั้นหนึ่ง ไม่สมบูรณ์เหมือน ก่อนหน้า แต่ไม่เปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ท้ายสุด เทวกษัตริย์ไร้ประมาณยัง รับได้

แผนการเปลี่ยนแปลง จากเรียบง่ายเป็นซับซ้อน ห่วงโซ่เพิ่มขึ้น ตัว แปรเพิ่มขึ้น ความเสี่ยงที่จะล้มเหลวย่อมเพิ่มขึ้นตาม

แต่สําหรับเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ การคุกคามที่เห็นชัดก่อนหน้า ยังคงเป็นผู้ยิ่งใหญ่ระดับมรรคาคนอื่น

ขอแค่ก่อนหน้านี้ปิดบังพวกอามิตาภพุทธเจ้ากับกษัตริย์บูรพาไท่อี้ ได้ ถึงตอนนี้ทุกอย่างเตรียมการไว้เสร็จสรรพ ต่อให้มีตัวแปร ในห่วงโซ่ รายละเอีย เทวกษัตริย์ไร้ประมาณก็ควบคุมได้

เป็นไปตามคําพูดของเยี่ยนจ้าวเกอก่อนหน้า นี่เป็นหนึ่งใน เป้าหมายที่มหาเทวะกษัตริย์แห่งหยกอาศัยเส้นทางนอกรีตพลังศรัทธา ขึ้นสู่ระดับมรรคา มีคุณสมบัติและพลังมากพอ รับประกันว่าแผนการ จะไม่หลุดจากครรลอง

“เขามิใช่เยี่ยนจ้าวเกอ” เทวกษัตริย์ไร้ประมาณมองเยี่ยนตี๋ น�าเสียงไม่มีความแปรปรวนแม้แต่น้อย ภายใต้การแรงดึงดูดของประตูใหญ่หยกขาว ร่างเยี่ยนตี๋เข้าใกล้ ด้วยความรวดเร็ว ไม่อาจทนได้เหมือนเยี่ยนจ้าวเกอ “ท่านผิดแล้ว” ยามนี้เยี่ยนจ้าวเกอกลับเอ่ยขึ้น “การเคลื่อนไหว ของท่านจึงเป็นการกระทําเสียเปล่า” ขณะพูด สองด้านของเยี่ยนจ้าวเกอ ไปยังสถานที่ที่ไร้สิ้นสุดไกล โพ้น ในความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ไพศาล ต่างมีเส้นแสงสว่างขึ้น บุรุษอาภรณ์ดําคนหนึ่ง กับสตรีอาภรณ์เขียวคนหนึ่ง เหมือนกับ สองขั้วธรรมชาติ หนึ่งอยู่ที่จุดเริ่มต้น หนึ่งอยู่ที่จุดสิ้นสุด ถึงแม้ระยะห่างมิติจะห่างไกล ระยะห่างเวลาเหมือนไร้สิ้นสุด แต่ เนี่ยจิงเสินกับอวี่เย่ เวลานี้คล้ายเชื่อมเป็นเส้นเดียวกับเยี่ยนจ้าวเกอ สามพิสุทธิ์หนึ่งร่าง เชื่อมต่อกันและกัน เยี่ยนจ้าวเกอมองประตูใหญ่หยกขาวด้านหน้ากับแสงหยกที่ ลุกลามบนร่างตัวเอง หัวเราะขึ้น ฉัตรบนศีรษะเขาขณะหมุนวน ไม่เพียงหยุดยั้งท่าร่าง ไม่ถูกประตู ใหญ่หยกขาวฉุดรั้ง ถึงขั้นเริ่มม้วนใส่แสงหยกหลายชั้นนั้น!

แสงหยกบนผิวเยี่ยนจ้าวเกอไม่เพียงไม่ถดถอย กลับเริ่มค่อยๆ ผนึกเป็นสสาร

ตัวเขาเหมือนถูกผนึกไว้ในหยกขาวก้อนหนึ่ง

แต่สภาวะไม่เพียงไม่ด้อยลง กลับลี้ลับล�าลึกมากขึ้น

ในประตูใหญ่หยกขาว แสงหยกจํานวนมากถูกเยี่ยนจ้าวเกอดึง ออกมารวมไว้บนร่างตน

ได้รับผลกระทบเช่นนี้ การดึงดูดของประตูใหญ่หยกขาวต่อเยี่ยนตี๋ อ่อนโทรมลง เยี่ยนตี๋พลันตั้งท่าร่างได้ใหม่

“เส้นทางฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกันนี้ ท่านอาจหาวิธีได้เช่นกัน ทั้ง เตรียมการมากมายเพื่อวันนี้” เยี่ยนจ้าวเกอมองเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ “แต่อย่างไร ข้าก็เป็นคนที่เดินบนเส้นทางนั้นอย่างแท้จริง ก้าวแต่ละ ก้าวมาถึงวันนี้”

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณไม่แตกตื่นโมโห กลับพยักหน้า “มิผิด”

“แต่ช่องโหว่วก่อนหน้าของเจ้ามากไปแล้ว”

เขาพูดพลางทิ่มนิ้วใส่อากาศ ในประตูใหญ่หยกขาว นอกจากกาย เนื้อจากดาวสีน�าเงินของเยี่ยนจ้าวเกอ เพิ่มเงาร่างอีกสาย

นั่นเป็นคนที่ทั่วร่าวขาวบริสุทธิ์เหมือนหยกศิลา

แต่ว่าคนผู้นี้เค้าโครงหน้าตาอ่อนโยน มีกลิ่นอายของคนมีชีวิตสาย หนึ่ง แต่เหมือนกับกายเนื้อจากดาวสีน�าเงินของเยี่ยนจ้าวเกอ หลับสอง ตา ไม่เห็นลมหายใจ เหมือนกับตายแล้ว

ทุกคนเพ่งตามองไปเพียงรู้สึกคนที่เหมือนรูปสลักหยกนี้ เค้าโครง หน้าคลับคล้ายเยี่ยนจ้าวเกอแปดเก้าส่วน

คนอื่นๆ ไม่รู้สึก เยี่ยนจ้าวเกอทราบดีที่สุด

เขามองเปลือกร่างนั้น ในใจไร้ความเศร้าไร้ความยินดี แต่สะท้อน ใจ “ร่างชาติที่สองนี้ของข้าอยู่ในมือท่านจริงๆ”

การข้ามมิติครั้งที่สอง เยี่ยนจ้าวเกอข้ามมิติมาเป็นวิญญาณหอของ หอเก็บหนังสือวังเทพ

หลังกดความกระวนกระวายและความระมัดระวังแรกสุด เยี่ยน จ้าวเกอที่ค่อยๆ สงบจิตใจได้แล้ว เริ่มอ่านตํารามากมายในวังเทพ ขณะเดียวกันก็ทําความเข้าใจสาเหตุการข้ามมิติของตนอย่างเงียบๆ

วิญญาณหอหอเก็บหนังสือวังเทพเกิดการเปลี่ยนแปลง เยี่ยนจ้าว เกอสํานึกตัวว่าปิดบังผู้เข้มแข็งระดับสุดยอดในนี้ไม่ได้

ปัจจุบันย่อมทราบว่า นั่นเป็นมหาเทวะกษัตริย์แห่งหยกซึ่งเป็นผู้ ริเริ่ม และผู้ปกครองวังเทพอําพรางความลับไว้

ตอนนั้นเยี่ยนจ้าวเกอที่ไม่รู้อะไรเลย มีทั้งความปรารถนา ‘เป็นคน อีกครั้ง’ และคิดอาศัยเรื่องนี้โยนหินถามทาง หยั่งเชิงปฏิกิริยาผู้มี อํานาจในตํานานเหล่านั้น เขากระทําสิ่งที่เรียบกได้ว่าบ้าบิ่นออกมา

คือสร้างร่างมนุษย์ร่างหนึ่งให้ตัวเองที่กลายเป็นวิญญาณหอ

ผ่านความพยายามกับการทดลองแสนยาวนาน สุดท้ายเขาทํา สําเร็จ ในหอเก็บหนังสือวังเทพเพิ่ม ‘คน’ คนหนึ่งจากอากาศธาตุ

แต่ว่าเหมือนเยี่ยนจ้าวเกอทะลุมิติมาเป็นวิญญาณหอ ร่างปลอมที่ เขาสร้างขึ้นนี้คล้ายยังคงไม่มีใครสัมผัสได้

รอตอนเกิดวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ วังเทพประสบภัย หลังหอเก็บ หนังสือพังทลาย เยี่ยนจ้าวเกอก็ตัดการเชื่อมต่อกับร่างชาติที่สองของ ตนออก

ตอนนี้ร่างนี้ปรากฏขึ้นด้านหน้าเขาอีกครั้ง

ปัจจุบันลองคิดดู ย่อมเป็นฝีมือของมหาเทวะกษัตริย์แห่งหยก

ตอนนี้ได้พบออีกครั้ง เยี่ยนจ้าวเกอสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า ร่าง ปลอมที่ตนสร้างขึ้นด้วยมือตัวเอง เหมือนกายเนื้อในดาวสีน�าเงินชาติ แรกของตน เหมือนกับตัวเองในตอนนี้ มีความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลา มหาเทวะกษัตริย์แห่งหยกในอดีต เทวกษัตริย์ไร้ประมาณในวันนี้ ยื่นนิ้วหนึ่งออกมา ร่างเหมือนรูปสลักหยกนั้นพลันสั่นไหว แม้แต่ร่างกายของเยี่ยนจ้าวเกอตัวจริงก็สั่นไหวไปด้วย เปลือกนอกหยกศิลาที่ห่อหุ้มเขาอยู่พลันสลายหาย การม้วนแสงหยกจากในประตูหยกขาวของเขาหยุดชะงักทันที ฉัตรส่ายเบาๆ บนศีรษะเขา เยี่ยนจ้าวเกอยิ่งมีเค้าลางว่าจะถูก ประตูใหญ่หยกขาวดึงดูดกลืนกิน แม้แต่ร่างเยี่ยนตี๋ก็ไม่มั่นคงตามไป กําลังส่งตัวเข้าไปในประตูหยก “ขึ้น!” เยี่ยนจ้าวเกอตวาดขึ้น เนี่ยจิงเสินกับอวี่เย่ที่คล้ายอยู่ในสองขั้วของมิติเวลา แต่ละปลาย ด้านของธรรมชาติ ยกมือขึ้นพร้อมกัน

หยกหรูอี้ที่กะพริบแสงสีม่วง ขาว ทองคันหนึ่ง กระบี่ยาวที่แสง พิสุทธิ์ไหลเวียนราวกับลอยบนน�าเล่มหนึ่ง แยกกันอยู่ที่ปลายสองด้าน ของธรรมชาติ

เป็นหยกหรูอี้ไตรรัตนะที่เทวกษัตริย์บรรพกําเนิดสายหยกพิสุทธิ์ ทิ้งไว้ กับกระบี่แหนเขียวที่เทวกษัตริย์รัตนวิเศษสายเหนือพิสุทธิ์ทิ้งไว้

เยี่ยนจ้าวเกออยู่ด้านใน ปราณพิสุทธิ์รอบๆ ตัวยิ่งใหญ่อลังการ แสดงหมื่นปรากฏการณ์ในธรรมชาติ ทั้งเหมือนร่างแปลงมหามรรค เต็มไปด้วยหลักการมหัศจรรย์

สามสิ่งสอดประสาน ตอบโต้เทวกษัตริย์ไร้ประมาณอีกรอบ

เยี่ยนจ้าวเกอคาดการณ์ได้ล่วงหน้า ยังกล้าเหยียบกับดักด้วยตัวเอง เหมือนส่งตัวเองหาตาข่าย ต้องมีที่พึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย คิดหยิบเกาลัด ในกองเพลิง กลับอาศัยความสามารถของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณสร้าง ประโยชน์ให้ตน

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณคิดแย่งชิงร่างสําเร็จการฝึกสามพิสุทธิ์ ร่วมกันของเขา

เขาต้องการอาศัยความสามารถของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ เข้า ใกล้อีกขั้น!

วันนี้ มิใช่วาสนาขึ้นสู่ระดับมรรคาของมหาวิทยราชมยุรี แต่เป็น วาสนาของเยี่ยนจ้าวเกอ!

“รู้แต่แรกแล้วว่าเจ้ามีวิธี” เทวกษัตริย์ไร้ประมาณไม่ประหลาดใจ ยื่นมืออกมาชี้อย่างผ่อนคลาย มีแสงสว่างสองกลุ่มลอยออก กําลังจะตก ลงบนหยกหรูอี้ไตรรัตนะและกระบี่แหนเขียว

หนึ่งในนี้คือเบาะวายุอัคคี อีกอย่างหนึ่งคือวัชระปลุกเสที่พระยูไล ทิ้งเอาไว้หลังหลุดพ้น!

………………..