ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี - บทที่ 1831 สามพิสุทธิ์หนึ่งร่าง

ถึงแม้จะอยากให้มารสวรรค์ไร้รูปจุติอย่างแท้จริงมาก แต่ต่อให้อา มิตาภพุทธเจ้ามรณะภาพ การจุติของมารสวรรค์ไร้รูปก็จําเป็นต้องบ่ม ในโลก

น�าไกลไม่แก้ไขไฟใกล้ ฉากเหตุการณ์นี้ มารสวรรค์บรรพกําเนิดได้ แต่ปล่อยเรื่องกลุ้มรุมอามิตาภพุทธเจ้าชั่วคราว สนใจตรงหน้าก่อน

ไม่อย่างนั้น ไม่รอมารสวรรค์ไร้รูปจุติ มันกับมารสวรรค์ไร้พันธนา อาจจะตายด้วยน�ามือคนอื่นก่อน!

กษัตริย์บูรพาไท่อี้กับพระศรีอริยเมตไตรยจะกลุ้มรุมอามิตาภพุทธ เจ้าต่อหรือไม่?

พวกเขาสุดท้ายจะส่งพุทธะที่เก่าแก่ที่สุดในโลกผู้นี้สู่การดับสูญได้ หรือไม่?

ตอนนี้มารสวรรค์บรรพกําเนิดไม่มีกะจิตกะใจถามไถ่

ตั้งแต่วินาทีนี้ ผู้ที่มันสนใจมีแค่เยี่ยนจ้าวเกอตรงหน้าเท่านั้น!

มารสวรรค์ไร้พันธนาใบหน้าเคร่งขรึม ขึ้นหน้าพร้อมมารสวรรค์ บรรพกําเนิด โจมตีเยี่ยนจ้าวเกอ!

“เมตไตรย ท่านอย่าได้ลืมแล้วว่า ความพินาศของวังเทพในตอน นั้นมีส่วนของข้า และมีส่วนของท่านด้วย” เทวกษัตริย์ไร้ประมาณกล่าว อย่างสงบ “ผู้สืบทอดสามพิสุทธิ์ประสบภัยใหญ่ แดนสุขาวดีตะวันตก เขาดาราทะเลดวงดาว วิถีมารนพยมโลก ต่างมีความเกี่ยวข้อง บุญคุณ ความแค้นเหตุและผลต่างต้องใช้คืน”

พระศรีอริยเมตไตรยเงียบขรึม

หลังการวางหมากบนนพยมโลก เป็นเพราะแรงกดดันที่ศัตรู ภายนอกนํามา โดยมีวานรเป็นเป็นเชื่อม สํานักเต๋าสายหลัก เผ่าปีศาจ แดนสุขาวดีบัวขาว เชื่อมกันเป็นแนวเดียว

กษัตริย์บูรพาไท่อี้กับวานร ยังมีพระศรีอริยเมตไตรย ร่วมมือกัน ต่อต้านอามิตาภพุทธเจ้า เทวกษัตริย์ไร้ประมาณ มารสวรรค์บรรพ กําเนิด และมารสวรรค์ไร้พันธนา

แต่การร่วมมือเป็นพันธมิตรนี้ ความจริงหละหลวมถึงขีดสุด

กุญแจสําคัญที่คงอยู่ไม่ได้อยู่ที่ท่าทีของวานร แต่อยู่ที่ทุกฝ่ายมีคู่ ต่อสู้ซึ่งมีบุญคุณความแค้นมากกว่า ดังนั้นจึงฝืนรักษาไว้ได้

ความแค้นความขัดแย้งระหว่างแต่ละฝั่ ง ความจริงไม่เคยลด น้อยลง

เกิดสมดุลสภาวะถูกทําลาย พลังของฝั่ งใดฝั่ งหนึ่งเหนือกว่าคน อื่นๆ อย่างใหญ่หลวง การเป็นพันธมิตรอย่างหลวมๆ นี้ จะพังทลายลง อย่างรวดเร็ว

และตอนนี้ คนที่ทําลายสมดุลนี้โผล่มาแล้ว!

เยี่ยนจ้าวเกอขึ้นสู่ระดับมรรคาสําเร็จ

เผ่าปีศาจมีวานรบรรเทาความสัมพันธ์อยู่ตรงกลาง ผลลัพธ์ยังไม่ ทราบ

แดนสุขาวดีบัวขาวคับขันทันที!

หลังวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ ผู้สืบทอดสํานักเต๋าตกสู่ก้นเหวที่ไม่เคย เจอมาก่อน ต้องเคลื่อนย้ายหนีตาย ระหกระเหินเร่ร่อน

ผู้ที่ไล่ฆ่าพวกเขา ชําระล้างพวกเขามาโดยตลอด มิใช่มีแค่โถง เซียน ยังมีแดนสุขาวดีบัวขาวด้วย!

เลือดของผู้สืบทอดสํานักเต๋าบนมือเส้นทางนอกรีตสองเส้นทาง ไม่ ว่าใครต่างก็มี

หลายปีมานี้ บุญคุณความแค้นความขัดแย้งแทบถูกสะกดไว้ ชั่วคราว

แต่ผู้ใดก็ไม่ลืมเลือนอย่างแท้จริง แดนสุขาวดีบัวขาวไม่ลืม สํานัก เต๋าสายหลักยิ่งไม่ลืม

พระศรีอริยเมตไตรยมองเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ เหมือนเห็น ตัวเองในอนาคต

พื้นที่ที่เยี่ยนจ้าวกอขึ้นสู่ระดับมรรคา เป็นอดีตที่อยู่ของโถงเซียน

โถงเซียนในวันวาน ก็เหมือนแดนสุขาวดีบัวขาวในวันพรุ่งนี้

แม้อามิตาภพุทธเจ้าเป็นคนที่หวังจะลบเลือนพระศรีอริยเมตไตรย ได้มากที่สุด แต่ว่าหลังจากเห็นเยี่ยนจ้าวเกอลงมือเมื่อครู่ การคุกคาม ของเขาก็เหนือกว่าอามิตาภพุทธเจ้าเป็นเส้นตรง ทําให้พระศรีอริย เมตไตรยเหมือนถูกคมมีดจ่อด้านหลัง

หลังเงียบงันชั่วครู่ พระศรีอริยเมตไตรยก็ส่งเสียงถอนใจยาวๆ คํา หนึ่ง พนมมือให้กษัตริย์บูรพาไท่อี้ “หวังว่ากษัตริย์บูรพาจะส่งอามิตาสู่ การดับสูญ”

กษัตริย์บูรพาไท่อี้มองท่าน “ท่านคิดดีแล้ว?”

“น�าพึ่งเรือเสือพึ่งป่า มิอาจไม่กระทํา” บัวขาวลอยเข้าหาเยี่ยนจ้าว เกอ

เยี่ยนจ้าวเกอมองทะลุความคิดของพระศรีอริยเมตไตรย

แต่เขาไม่สนใจ กลับกล่าวด้วยรอยยิ้มผ่าเผย “ช้าเร็วต้องทําอยู่ แล้ว ให้จบในวันนี้ก็ดี”

คนที่เหลือเห็นเขายิ้มเหมือนปกติ อดสะท้อนใจไม่ได้

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณหว่านล้อมไปทั่ว หมายจะร่วมมือกับทุกคน

เยี่ยนจ้าวเกอกลับไม่ยุให้รําตําให้รั่ว แต่ว่าเผชิญหน้าโดยตรง!

“ท่านดึงคนมาช่วย ข้าไม่ว่าอะไร แต่ออกจะหนวกหูไปแล้ว” เขา พูดกับเทวกษัตริย์ไร้ประมาณด้วยรอยยิ้ม

ทางหนึ่งหัวเราะ เยี่ยนจ้าวเกอทางหนึ่งยืนนิ่งกับที่ ฝ่ามือออกหนึ่ง กระบวนท่า กลางฝ่ามือเกิดแรงดึงดูดไร้สิ้นสุด ต้องการฉุดลากเทวกษัต ริย์ไร้ประมาณให้ส่งตัวเองหาตาข่ายอีกครั้ง

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณวางมือด้านหนึ่งไว้หน้าทรวงอก ตวาดเสียง ทุ้ม

ร่างธรรมยูไลที่เดิมพัวพันวานร ตอนนี้ปล่อยวานร ลงมาช่วยเหลือ เทวกษัตริย์ไร้ประมาณ ถูกวานรทําลาย ตอนนี้ร่างธรรมกําลังจะสลายแล้ว แต่ว่าก่อนจะหายไปอย่างแท้จริง อานุภาพของมันยังคงอยู่ พุทธะที่หน้าเหลืองเหมือนเทียนใช้มือสองข้างชี้ฟ้าวาดดิน จิตจริง แท้ของความเมตตาสงสารมีปรีชาญาณไร้สิ้นสุดแผ่ซ่าน ในเสียงสวดมนต์อันยิ่งใหญ่ ดอกอุทุมพรหลายดอกหล่นลง ขวาง ฝีเท้าเยี่ยนจ้าวเกอ ฝ่ามือของเยี่ยนจ้าวเกอขณะปัดออก ก็กวาดดอกสีทองมากมาย ที่ที่ฝ่ามือเขาเอื้อมถึง แสงทองสลายหมด สูญเสียร่องรอย มองไม่ เห็นอีก

ศีรษะร่างธรรมยูไลปรากฏต้นโพธิ์ต้นหนึ่ง ต้นโพธิ์ออกดอก สรรพชีวิตตื่นรู้ ผู้ที่ไม่ตื่นลุ่มหลงในทะเลทุกข์ ยากปีนขึ้นฝั่ ง หากแต่ตอนนี้เยี่ยนจ้าวเกอยกอีกมือหนึ่งขึ้น

สองมือเขาออกแรงแยกไปสองด้านจากด้านหน้าทรวงอก

ทันใดนั้น ทะเลทุกข์ไร้ขอบเขตถูกฉีกออก เยี่ยนจ้าวเกอปีนขึ้นฝั่ ง ขณะยกมือยกเท้า ก็บดขยี้ชายฝั่ งทิ้ง!

มาถึงใต้ต้นโพธิ์ เขายื่นมือออกผลัก

ต้นโพธิ์ล้มลง จากนั้นหายไป ไม่มีร่องรอยอีก

ตอนนี้มารสวรรค์บรรพกําเนิดมาถึงด้านข้างเยี่ยนจ้าวเกอ ยกมือ ขึ้นต่อยหมัดมาใส่เยี่ยนจ้าวเกอ

หมัดกระจายไปทุกที่ จักรวาลสั่นไหว เหมือนกับกําลังจะแหลก สลาย

เหมือนมีมหาธรรมชาติแห่งใหม่เกิดขึ้นเพราะมัน

เป็นของวิถีมาร เป็นของความโกลาหล เป็นของการทําลายล้าง เป็นของแดนสุขาวดีอันบ้าคลั่ง

เยี่ยนจ้าวเกอเพียงกวาดมองแวบหนึ่ง เอ่ยขึ้นว่า

“ข้าขึ้นสู่ระดับมรรคา เจ้ามิใช่บรรพกําเนิดแล้ว”

ระหว่างที่พูด บนศีรษะเยี่ยนจ้าวเกอเพิ่มเมฆมงคลก้อนหนึ่ง พร่า มัวเลอะเลือน เหมือนความโกลาหล เค้าโครงขอบไม่ชัดเจน เหมือนเล็ก จ้อยสุดขีด ทั้งเหมือนกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตเช่นกัน

สัมผัสได้ถึงการโจมตีของมารสวรรค์บรรพกําเนิด เมฆมงคลยุบตัว เข้าหาตรงกลาง กลายเป็นนักพรตคนหนึ่ง

เงาร่างของนักพรตเดี๋ยวหายเดี๋ยวปรากฏ คล้ายคืนจากมีสู่ไม่มี

สายเมฆหมุนวนรอบๆ กอปรเป็นโครงรถ เมฆสุคนธ์งามงด กระจายทั่ว

นักพรตนั่งบนโครงรถ บนศีรษะปรากฏเมฆมงคลกลุ่มหนึ่ง ใจกลาง เมฆมงคลมีตะเกียงทอง

ไฟตะเกียงส่ายวูบวาบ ควันที่เหมือนความโกลาหลกระเพื่อมขึ้น รอบๆ ไม่หยุด

คนอื่นๆ เห็นดังนั้น ต่างจิตใจสั่นไหว ‘เมฆไร้ขอบเขตบรรพกําเนิด โกลาหล!’

ทุกคนมองเนี่ยจิงเสิน กลับเห็นบนศีรษะเนี่ยจิงเสินก็มีเมฆมงคล เดี๋ยวโผล่เดี๋ยวหายเช่นกัน

‘บรรพกําเนิดมีหนึ่งไม่มีสอง เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?’ ทุกคนสงสัย ไม่เข้าใจ

วานรไม่ถูกร่างธรรมยูไลขวางทางอีก เดิมต้องการช่วยเหลือเยี่ยน จ้าวเกอ ตอนนี้เห็นเมฆมงคลกลุ่มนั้นบนศีรษะเขา ก็หยุดฝีเท้าลง ขวาง ระหว่างกษัตริย์บูรพาไท่อี้กับเยี่ยนจ้าวเกอ

กษัตริย์บูรพาไท่อี้สร้างความลําบากให้แก่อามิตาภพุทธเจ้าต่อ วานรไม่ก้าวก่าย แต่ถ้าต้องการเข้าร่วมการกลุ้มรุมเยี่ยนจ้าวเกอ ยากจะ ไม่ถูกวานรขวางทาง

“บิดเบี้ยวหลักการมหามรรคาในโลกใบนี้ตรงๆ โดยไม่ผ่านพวก เรา” กษัตริย์บูรพาไท่อี้มองเยี่ยนจ้าวเกออย่างล�าลึก

วานรตาสาดประกายฮึกเหิม “สามพิสุทธิ์หนึ่งร่าง ที่แท้เป็นเช่นนี้ ฮ่าๆๆ ที่แท้เป็นเช่นนี้!”

เรื่องราวที่เหนือกว่าตรรกะเหตุผล เกิดขึ้นบนตัวเยี่ยนจ้าวเกอใน วินาทีนี้

ภายใต้การจับจ้องอย่างประหลาดใจของทุกคน เมฆาไร้ขอบเขต บรรพกําเนิดโกลาหลบนศีรษะเขาเปลี่ยนแปลงรูปร่างอีกครั้ง

เงาร่างนักพรตพังทลาย ตะเกียงทองเมฆมงคลก็หุบตัวเข้าไปตรง กลางเช่นกัน

ภาพทุกภาพล้วนหายไปมองไม่เห็น มีแต่จุดจุดเดียว ขวางฝ่ามือที่ เหมือนเปิดผ่าฟ้าดินได้ของมารสวรรค์บรรพกําเนิด

………………..