ตำนานสุยอวิ๋นยอดกุนซือ - ตอนที่ 140 พรากคู่สกุณา (2)

ฮั่วฉงฟังจบแล้วก็ถอนหายใจยาว กล่าวขึ้นว่า “โลกใบนี้เต็มไปด้วยพายุ คู่ยวนยางที่ต้องพลัดพรากมีนับมิถ้วน แต่ในเมื่อแม่นางหลิงอวี่ผู้นี้เป็นคนที่คุณชายสี่ต้องใจ ท่านอาจารย์ก็คงมิเมินเฉยแน่ เรื่องของแม่นางหลิ่วต่างหากที่มิทราบว่าท่านอาจารย์จะทราบหรือไม่”

ไป๋อี้ลังเลครู่หนึ่งก็เอ่ยว่า “ยังมีบางเรื่องที่ศิษย์น้องมิทราบ แม่นางหลิ่วผู้นี้รูปโฉมและนิสัยคล้ายกับคนรักเก่าของท่านอาจารย์ พวกเรามิต้องการให้ท่านอาจารย์เสียใจจึงมิกล้ารายงานเรื่องของนาง มิเช่นนั้นยามนี้ก็คงมิต้องไปขอร้องแล้ว”

เขามิได้เอ่ยถึงความกังวลอีกเรื่องหนึ่งออกมา แปดหัวหน้าแห่งค่ายลับต่างทราบเรื่องราวในอดีตระหว่างเจียงเจ๋อกับหลิ่วเพียวเซียงอยู่บ้าง คนมากกว่าครึ่งเคยเห็นหน้านางคณิกาผู้เปล่งประกายเจิดจรัสเหนือลำน้ำฉินไหวผู้นี้ แม้เจียงเจ๋อกับองค์หญิงฉางเล่อจะรักใคร่ให้เกียรติกัน แต่หากเจียงเจ๋อเกิดปันใจให้หลิ่วหรูเมิ่งเพราะนางคล้ายกับคนรักในอดีตขึ้นมา นั่นย่อมยุ่งยากอย่างยิ่ง นอกจากนี้ยังมิต้องพูดถึงฝ่ายองค์หญิงฉางเล่อ ฝั่งอวี๋หลุนจะทนรับความสะเทือนใจนี้ไหวได้เช่นไร

ฮั่วฉงฟังจนอึ้งงัน แม้เขาจะได้รับความเอ็นดูและความไว้เนื้อเชื่อใจจากเจียงเจ๋ออย่างมาก แต่เจียงเจ๋อย่อมมิเล่าเรื่องในอดีตให้เขาฟัง ยามนี้เขาพอจะเดาได้รางๆ ว่าในอดีตเจียงเจ๋อเองก็เคยมีเรื่องเศร้าใจเหมือนกัน ความคิดที่แต่เดิมพร่ามัวอยู่ค่อยๆ กระจ่างชัด

หลังจากส่งไป๋อี้จากไปแล้ว เขาจึงกลับเข้ามาในกระโจม กุมมือเอ่ยขึ้นมาว่า “นี่เป็นโอกาสดีที่หาได้ยาก หากมิฉวยโอกาสนี้จัดการเรื่องงานแต่งระหว่างองค์รัชทายาทกับหลันเอ๋อร์ ข้าคงได้ฉกชิงนางในดวงใจขององครัชทายาทเข้าจริงๆ แน่”

ทั้งด้านในและด้านนอกของเมืองเหอเฝยมีกองทัพมารวมตัวกัน เมืองแห่งนี้แต่เดิมก็เป็นเมืองสำคัญของไหวซี ยามนี้ยังกลายเป็นค่ายใหญ่ของกองบัญชาการศึกเจียงหนานของต้ายงอีกด้วย สี่เดือนก่อนจิงฉือยึดเหอเฝยได้ หนึ่งเดือนก่อนหลี่เสี่ยนย้ายกองบัญชาการมายังที่แห่งนี้ ต้ายงครอบครองดินแดนทางเหนือของแม่น้ำฉางเจียงจนหมดสิ้นแล้ว รอเพียงหลี่เสี่ยนออกคำสั่งเพียงคำเดียวก็จะข้ามแม่น้ำฉางเจียงลงใต้

เพียงแต่ว่ายามนี้หลี่เสี่ยนดูเหมือนจะไม่มีแผนการทำศึกในช่วงเหมันต์ นอกจากป้องกันการโจมตีสวนกลับของกองทัพหนานฉู่อย่างแน่นหนาก็ให้พลทหารพักอยู่ในเหอเฝย ทุกสามวันห้าวันเรียกแม่ทัพกับนายทหารในกองทัพมาจัดงานเลี้ยง ภายในเมืองเหอเฝยมีเสียงร้องรำดังขึ้นมาเป็นประจำ ดูคล้ายกับว่ากองทัพต้ายงเจตจาจะหยุดอยู่เพียงเส้นแบ่งแม่น้ำฉางเจียงเท่านั้น เมื่อคณะทูตของหนานฉู่ที่เดินทางมาเจรจาสงบศึกมาถึงนอกเมืองเหอเฝยแล้วสัมผัสได้ถึงบรรยากาศของที่แห่งนี้ เขาก็รู้สึกว่าการเจรจาสงบศึกอาจมีหวังสำเร็จขึ้นมาอีกหลายส่วน

ทูตที่เดินทางมาขอเจรจาสงบศึกหนนี้ก็คือซั่งเฉิงเยี่ย บุตรชายของซั่งเหวยจวิน เรื่องนี้มิใช่เพราะซั่งเฉิงเยี่ยใจกล้ามากมายนัก แต่เป็นเพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันกับหลายสิ่งมากเกินไป ซั่งเหวยจวินเตรียมตัวจะรับปากข้อเรียกร้องอันขูดรีดทุกประการเพื่อให้การเจรจาสงบศึกสำเร็จ ขอเพียงแลกกับกองทัพต้ายงสัญญาว่าจะมิข้ามฉางเจียง แต่ยามนี้กองทัพต้ายงทรงพลังจนมีท่าว่าจะคว้าชัยชนะได้แน่นอน หากต้องการให้พวกเขาตกลงยอมสงบศึกย่อมต้องจ่ายค่าแลกเปลี่ยนอย่างสาหัสสากรรจ์ เรื่องเหล่านี้ย่อมบอกให้คนนอกล่วงรู้มิได้ เขาจึงทำได้แต่ส่งซั่งเฉิงเยี่ยมา

เมื่อมาถึงนอกเมืองก็เป็นยามอัสดงพลบค่ำแล้ว ฉีอ๋องหลี่เสี่ยนสั่งให้คืนนี้ทูตจากหนานฉู่ตั้งค่ายอยู่นอกเมือง ทั้งยังส่งพลทหารมาเฝ้าคุ้มกันด้านนอก วันพรุ่งนี้เช้าจึงจะเรียกพบทูตจากหนานฉู่

แม้จะรู้สึกว่าหลี่เสี่ยนไร้มารยาท แต่เวลานี้ซั่งฉิงเยี่ยมิกล้าเรื่องมาก ทำได้เพียงสั่งให้ทุกคนตั้งค่าย หนนี้นำของขวัญบรรณาการมาสามสิบกว่าคันรถ เมื่อต้องจัดหาที่ทางจึงเสียเวลาเนิ่นนานนัก รอจนกระทั่งจัดการทุกสิ่งเรียบร้อยก็เป็นปลายยามโหย่ว

ซั่งเฉิงเยี่ยมิวางใจจึงเดินตระเวนตรวจตราในกระโจมของหลิ่วหรูเมิ่งกับหลิงอวี่ที่ถูกเลือกมาเป็นหัวหน้าคณะนักดนตรีหญิงสักรอบ เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนปั้นหน้าเฉยชา แต่สีหน้ายังดีอยู่จึงวางใจ เขาเอ่ยปลอบสองสามประโยค พอเห็นสตรีทั้งสองนางทำเสมือนหนึ่งมิได้ยิน จึงได้แต่ส่ายหน้ากลับไปพักผ่อน

เมื่อเห็นซั่งเฉิงเยี่ยจากไปแล้ว ดวงตาของหลิ่วหรูเมิ่งก็ฉายแววชิงชัง นางเอ่ยกับหลิงอวี่อย่างเป็นกังวลว่า “น้องสาว เจ้าเป็นวรยุทธ์อยู่บ้าง มิสู้ฉวยโอกาสหนีไปเสียเถิด หากเข้าไปในเหอเฝยก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว แม้ข้าจะมิค่อยรู้เรื่องราวในยุทธภพนัก แต่ก็ทราบว่าสำนักที่น้องสาวเคยสังกัดก่อนหน้านี้มีฐานะเป็นผู้ร้ายต้องโทษในต้ายง”

หลิงอวี่ถอนหายใจกล่าวว่า “ข้าจะปล่อยให้พี่สาวไปเผชิญหน้ากับคนต้ายงเพียงลำพังได้เช่นไร ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้หลิงอวี่คิดหนี จะหนีไปที่ใดได้อีกเล่า พี่สาวมิต้องพูดแล้ว”

หลิ่วหรูเมิ่งเห็นหลิงอวี่สีหน้าหม่นหมอง แต่มือเรียวขยับลูบแผ่นหยกที่สลักเป็นรูปพิณโบราณชิ้นนั้นก็ถอนหายใจ “โลกหล้ามีบุรุษมากมายให้รัก เหตุไฉนน้องสาวจึงคะนึงหาคนไร้หัวใจผู้นั้นทุกคืนวัน เป็นไปได้มากกว่าครึ่งว่าเขาจะเป็นลูกหลานเสเพลของตระกูลชั้นสูงที่บังเอิญแวะมาชมหญิงงามที่เรือนเงาจันทร์เท่านั้น”

หลิงอวี่ตอบอย่างเซื่องซึม “น้องกับคุณชายสี่ผู้นั้นเป็นเพียงสหายในด้านดนตรีเท่านั้น จะว่ากล่าวว่าใจดำไร้หัวใจก็คงมิได้ น้องเพียงแต่เสียดายที่มิมีโอกาสร่ำเรียนวิชาพิณจากเขาอีกก็เท่านั้น”

หลิ่วหรูเมิ่งมองกิริยางามชดช้อยดูเพลินตาของหลิงอวี่แล้วคลี่ยิ้ม “คนงามถึงเพียงนี้ ข้าเห็นแล้วยังตกหลุมรัก นับประสาอะไรกับบุรุษพวกนั้น ข้ามิเชื่อหรอกว่าคุณชายสี่ผู้นั้นเห็นรูปโฉมของน้องสาวแล้วมิหวั่นไหว แต่มิทราบว่าเกิดผิดพลาดตรงที่ใด ความฝันของคู่ยวนยางจึงมิอาจเป็นจริง” กล่าวจบพลันบังเกิดอารมณ์กวี เปล่งเสียงขับขาน “เหนือกิ่งพฤกษ์หงส์คู่สร้างรวงรัง เป็นฐานถิ่นฝากฝังลูกหงส์น้อย ครั้นรังคว่ำหงส์หวนพาเศร้าสร้อย เหลือเพียงกิ่งเหงาหงอยกลางพายุ อรุณรุ่งถูกทอดทิ้งไร้คนไยดี ความทรมานนี้ท่านไฉนจักเข้าใจ[1]”

แต่เดิมนางก็เป็นยอดคณิกาผู้ร่ายรำขับร้องเก่งกาจเป็นอันดับหนึ่งแห่งเจียงหนาน การขับบานบทเพลงเป็นเรื่องง่ายดายอย่างที่สุด ตอนแรกนางตั้งใจจะหยอกล้อหลิงอวี่เพียงเท่านั้น ไฉนเลยจะคาดคิดว่าร้องออกมาได้สองประโยค ความโศกเศร้าพลันผุดพรายขึ้นในหัวใจ หวนนึกถึงซ่งอวี๋ผู้จากไปอย่างไร้ร่องรอยผู้นั้น สองประโยคสุดท้ายจึงขับร้องออกมาด้วยอารมณ์แท้จริงในห้วงลึกของจิตใจ เศร้าสร้อยเหลือพรรณนาชวนให้คนฟังหลั่งน้ำตา

หลังจากวันที่หลิงอวี่ได้หลิ่วหรูเมิ่งรับไปอยู่ด้วย หญิงสาวทั้งสองนางก็ร่วมบรรเลงพิณขับร้องบทเพลงกันเป็นเรื่องปกติ เมื่อเห็นความโศกเศร้าเสียใจของหลิ่วหรูเมิ่งหลุดออกมาในบทเพลงอย่างมิอาจหักห้ามตนเอง หลิงอวี่ก็กังวลว่านางจะเสียใจเกินไปจึงหยิบพิณโบราณมาไล้สายพิณบรรเลงเพลงชมโฉมกล้วยไม้ เสียงพิณอ่อนโยนยิ่งนัก ผ่านไปเพียงครู่เดียวน้ำเสียงเศร้าโศกของหลิ่วหรูเมิ่งก็เงียบลง ทว่าในหัวใจของหลิงอวี่กลับหมองหม่นยากจะบอกกล่าวขึ้นมาแทน เสียงพิณแปรเปลี่ยนอย่างฉับพลัน นางดีดเพลง ‘พรากสกุณา’ เอื้อนเสียงทอดยาวขับขานบทเพลง

“เดิมข้าเป็นบุตรีตระกูลบัณฑิต ปักจิตรักดนตรีคีตศิลป์ ปลายนิ้วกรีดกรายบรรเลงพิณ เที่ยวเป่าขลุ่ยไพเราะเสนาะสำราญ มิร่ำเรียนกาพย์กลอนบทกวี ยามสุนทรีย์ชมกล้วยไม้หิมะละลาน ชีวิตมิใคร่แผ้วพาน รักแค้นหวานขมสุขโศกา คราวเคราะห์พายุโหมกระหน่ำ ตกระกำพลัดหล่นสวนบุปผา น้ำตาหลั่งรินไหลนองหน้า ใจเคว้งคว้างสับสนรวนเร

หลังคาทองต้องแสงชาดอัสดง ผกาโฉมยงร่ำไห้เหว่ว้า ฤดูสารทกำเนิดริมธารา รุ่งทิวาเย็นเยือกม่านหมอกสลัว ดีดสายพิณรำพันสายวรรษา หวังเสียงเพลงในห้องโอ่อ่าไล่ใจหม่นมัว ครั้นเหลียวหลังมองรอบตัว มิเหลือข่าวครอบครัวมิตรสหาย ชีวิตข้าดุจเพลงพรากสกุณา เศร้าโศกาเร้นลึกห้วงหทัย บรรเลงหนึ่งบทเพลงจบไป ถอนหายใจมิรู้กี่ครั้งกี่ครา[2]”

หากกล่าวถึงเสียงร้อง หลิงอวี่ย่อมสู้หลิ่วหรูเมิ่งมิได้ แต่ถึงอย่างนั้นนางก็เป็นนักขับร้องฝีมือเยี่ยมแห่งยุคเช่นกัน บทเพลงนี้บอกเล่าความเป็นมาอันน่าเศร้าของตัวนางเอง สัมผัสได้ถึงอารมณ์จากหัวใจอันแท้จริง

สตรีทั้งสองต่างใช้เสียงพิณและบทเพลงระบายความรู้สึก คนทั้งหลายในค่ายต่างฟังกันจนเคลิบเคลิ้มมัวเมา แม้แต่พลทหารต้ายงที่เฝ้าอยู่รอบนอกค่ายซึ่งคนมากกว่าครึ่งเป็นนักรบผู้กล้ารู้จักแต่เข่นฆ่ารบทัพจับศึกก็ยังเคลิบเคลิ้มอย่างห้ามตนเองมิได้ ลืมเลือนจนสิ้นว่าตนเองอยู่ที่ใด

นอกค่ายของคณะทูตหนานฉู่ ท่ามกลางรัตติกาลอันมืดมิด เงาร่างหนึ่งกำสองหมัดแน่น ฟังเสียงพิณและเสียงเพลงเลือนรางที่ลอยมาตามสายลมยามค่ำคืนอย่างเผลอไผล ผ่านไปเนิ่นนานเขาจึงเอ่ยขึ้นมาเสียงแผ่วเบา “อรุณรุ่งถูกทอดทิ้งไร้คนไยดี ความทรมานนี้ท่านไฉนจักเข้าใจ หรูเมิ่ง ข้าผิดต่อความรู้สึกของเจ้า หนนี้หากข้ามิตายอยู่ที่นี่ จักต้องพาเจ้าออกไปให้จงได้”

เสียงยังมิทันจางหาย เงาร่างของเขาก็โฉบไปด้านหน้าดุจภูตผี สำแดงฝีมือของมือสังหารอันดับหนึ่งแห่งเจียงหนานให้ประจักษ์ เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว เขาก็อ้อมแนวป้องกันแน่นหนา ลอบเข้ามาใกล้กระโจมที่หลิ่วหรูเมิ่งกับหลิงอวี่พักอยู่

เขามองลอดม่านกระโจมเห็นแสงโคมเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวสลัว คนผู้นั้นหมอบตัวลง ฟังเสียงรอบข้างครู่หนึ่งก็เอ่ยเรียกเสียงเบาจากนอกกระโจม “หรูเมิ่ง!”

ประสาทสัมผัสอันเฉียบคมของเขาได้ยินเสียงคนทั้งสองด้านในกระโจมอุทานแผ่วเบา เสียงรื่นหูอันคุ้นเคยเอ่ยขึ้นว่า “ซ่งอวี๋ นั่นท่านหรือ”

ซ่งอวี๋หัวใจอุ่นวาบ พลิ้วกายเข้าไปด้านในกระโจม เขาเห็นหลิ่วหรูเมิ่งในอาภรณ์สีขาวจับจ้องมองมาที่ตนอยู่ใต้แสงโคมไฟ มิพบหน้ากันสองปี แม้หลิ่วหรูเมิ่งจะงดงามยิ่งกว่าวันวาน ทว่าสายตาของซ่งอวี๋กลับมองเห็นความทุกข์ตรมเหนื่อยล้าเลือนรางที่เพิ่มขึ้นมาบนสีหน้าของนาง

ความรู้สึกลึกซึ้งที่ฝืนหักห้ามไว้ทะลักทลายออกมาในพริบตา เขามิสนใจสักนิดว่าอีกคนในกระโจมจะมีสีหน้าเช่นไร ก้าวพรวดเข้าไปคว้านางในดวงใจที่เฝ้าคิดถึงทุกคืนวันเข้ามาในอ้อมแขน เมื่อเขาสัมผัสได้ว่าหลิ่วหรูเมิ่งเอื้อมมือมากอดเขาไว้เช่นกัน เงาดำในห้วงลึกของจิตในก็ค่อยๆ มลายหายไป เวลานี้ในใจเขามีเพียงหลิ่วหรูเมิ่งเพียงผู้เดียว

มิทราบผ่านไปนานเท่าใด ซ่งอวี๋จึงได้สติ เอ่ยเสียงเบาว่า “เมิ่งเอ๋อร์ ไปด้วยกันกับข้า ข้าจะมิมีวันยอมให้เจ้าถูกคนนำไปมองเป็นของบรรณาการให้กองทัพต้ายง”

หลิ่วหรูเมิ่งเช็ดน้ำตาบนใบหน้า หันกลับไปเอ่ยว่า “น้องหลิงอวี่ พวกเราไปด้วยกันเถิด”

ใบหน้าของหลิงอวี่ปรากฏสีหน้ายินดี ตอบว่า “ยินดีกับพี่สาวและบัณฑิตซ่งที่วันนี้กลับมาพร้อมหน้ากัน ก่อนนี้ที่น้องมิหนีไป เป็นเพราะไม่แน่ใจว่าจะพาพี่สาวออกไปด้วยกันได้ ในเมื่อยามนี้มีบัณฑิตซ่งช่วยเหลือแล้วย่อมต้องไปด้วยกัน”

หลิ่วหรูเมิ่งดีใจยิ่งนัก บอกกับซ่งอวี๋ว่า “น้องหลิงอวี่ใช้วิชาตัวเบาได้ น่าจะมิเป็นอุปสรรคกับท่านกระมัง”

ซ่งอวี๋ยิ้มเจื่อนจางๆ ในใจคิดว่า ในเมื่อเจ้ารับปากแล้ว ข้าจะค้านได้หรือ

เขามิทราบเรื่องระหว่างหลิงอวี่กับชิวอวี้เฟย แต่ทราบตัวตนของนาง คิดว่าวรยุทธ์ของนางน่าจะมิย่ำแย่เกินไปนัก ดังนั้นจึงพยักหน้าบอกว่า “พวกเจ้าเก็บของสักหน่อย รอยามสามพวกเราจะออกไปด้วยกัน”

สตรีทั้งสองทราบว่าเวลาบีบคั้นจึงเก็บมาแต่เครื่องประดับกับของมีค่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ฝ่ายหลิงอวี่ผูกพิณโบราณไว้กับตัวด้วย นางมิอาจทิ้งสิ่งนี้ ทั้งสามคนดับโคมไฟ เพียรอดทนรอจนถึงยามสาม

อวี๋หลุนสอดส่องนอกกระโจมเสร็จรอบหนึ่งก็พาทั้งสองคนเล็ดลอดออกจากกระโจม ภายในค่ายยังมีแต่ทหารราชองครักษ์ของหนานฉู่เฝ้ายามอยู่ ทว่าเวรยามหย่อนหยานนัก แต่เดิมอวี๋หลุนก็เป็นมือสังหาร แม้จะพาหลิ่วหรูเมิ่งไปด้วยก็ยังลักลอบผ่านมาได้อย่างสบายๆ ส่วนหลิงอวี่ถึงจะห่างจากการฝึกวรยุทธ์มาสักพัก แต่วิชาตัวเบาของสำนักเฟิงอี้โด่งดังทั่วหล้า มินานทั้งสามคนจึงมาถึงขอบค่ายพัก

อวี๋หลุนสะบัดพัดชี้เบาๆ ก่อนจะโฉบวูบไปรับร่างของพลทหารที่ถูกเข็มพิษจากพัดสังหารทั้งสองคนเอาไว้ แล้วจัดศพของพวกเขาให้อยู่ในท่ายืน เขาหันกลับไปตั้งใจจะพาหลิ่วหรูเมิ่งออกมา ทว่าเพิ่งจะจับมือเรียวของหลิ่วหรูเมิ่งได้ ทันใดนั้นก็มีปราณกระบี่สายหนึ่งจู่โจมจากด้านหลัง อวี๋หลุนโถมตัวไปด้านหน้าตามสัญชาตญาณ หูได้ยินเสียงร้องตกใจของหลิ่วหรูเมิ่ง

อวี๋หลุนไม่มีเวลาสนใจว่าทหารหนานฉู่ในค่ายจะรู้ตัวหรือไม่อีกต่อไป เขาทะยานร่างเร็วรี่หมายจะสลัดภัยคุกคามด้านหลัง ทว่าปราณกระบี่สายนั้นกลับเสมือนโรคร้ายในกระดูก หายใจรดแผ่นหลังของเขามิห่าง หัวใจของอวี๋หลุนเกิดความรู้สึกท้อแท้ราวกับจะหนีมิพ้น

ในตอนนี้เอง เสียงดาบกับกระบี่ปะทะกันก็ดังมาจากด้านหลัง ปราณกระบี่ฉับพลันหยุดชะงัก อวี๋หลุนฉวยโอกาสหมุนตัวกลับมา เห็นหลิงอวี่กำกระบี่อ่อนเล่มหนึ่งประมือกับบุรุษผู้สวมชุดราชองครักษ์ของหนานฉู่คนหนึ่งอยู่ กระบี่ของคนผู้นั้นขยับดุจเงาสายน้ำ พลังมหาศาลดั่งห้วงมหาสมุทร เป็นวิชากระบี่ชั้นยอดอย่างแท้จริง

หลิงอวี่สวมอาภรณ์สีขาววาดคมกระบี่สีหิมะ คมกระบี่วาววับเบ่งบานประหนึ่งดอกเหมยกลางหิมะ งดงามเจิดจรัส สมกับเป็นวิชากระบี่อันล้ำเลิศที่สืบทอดในหมู่ศิษย์สายตรงของสำนักเฟิงอี้

[1]บทกวี หนทางลำบาก (行路难) ของ หลูจ้าวหลิน (卢照邻) กวีสมัยราชวงศ์ถัง

[2]ดัดแปลงจากบทกวี อวยพรเจ้าบ่าว · ยินเพลงโศกซึ้งในงานสังสรรค์ (贺新郎·席上闻歌有感) ของ หลิวเค่อจวง (刘克庄) กวีสมัยราชวงศ์ซ่งใต้