ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ - ตอนที่ 856 หนึ่งกระบี่ทลายชิงหยาง

“นี่…นี่มันวิชามารอะไร?”

โอวหยางเชี่ยนที่อยู่นอกเวทีหลุดปากออกมา ขณะที่ใบหน้างามซีดเผือด!

แรงกดดันจิตวิญญาณที่ยักษ์ร่างเขียวแผ่ออกมาเห็นชัดว่าแข็งแกร่งถึงระดับแก่นแท้ ถึงขนาดเหนือกว่าปราณที่โอวหยางซินระเบิดออกมาเมื่อวานขั้นหนึ่ง

ใบหน้างามอันเย็นชาของโอวหยางฉินก็ซีดเผือดไปหลายส่วนเช่นกัน

หลงเซวียนแข็งแกร่งกว่าที่พวกนางคิด ในใจทั้งสองรู้สึกไม่ดีอย่างที่สุดขึ้นพร้อมกัน

“ร่างมารหกแขนนี่มีไอปีศาจหนักหน่วงสายหนึ่ง ไม่ผิดแน่ นี่คือวิชาลับพิทักษ์สำนักของนิกายปีศาจลี้ลับ มหาวิชาวิญญาณมารชิงหยาง!” โอวหยางซินมองสำรวจเงามารด้านหลังหลงเซวียนอย่างละเอียดแล้วเอ่ยพึมพำ ในถ้อยคำแฝงความยินดีที่ปิดไม่มิดไว้

“ไม่ผิด นี่เป็นวิชามารวิชาหนึ่ง มหาวิชาวิญญาณมารชิงหยางเป็นวิชาลับที่สืบทอดมาจากยุคโบราณ เล่าลือกันว่าวิชามารนี้ถือกำเนิดมาจากวิชามารที่แท้จริงวิชาหนึ่งของยุคโบราณที่ถูกหมัวเสวียนเจินเหรินบรรพจารย์แห่งนิกายปีศาจลี้ลับคนหนึ่งบังเอิญได้มา เดิมทีเนื่องจากไอปีศาจแท้หายาก วิชานี้จึงสูญเสียคุณค่า ไม่คิดว่าหมัวเสวียนเจินเหรินผู้นี้จะเป็นผู้มีความสามารถน่าตะลึง เขาปรับเปลี่ยนวิชามารนี้ให้ใช้เพลิงมรกตวิญญาณร้ายจากยมโลกแทนที่ไอปีศาจแท้ แต่พลังมากอย่างที่สุดเช่นกัน หลังฝึกฝนสำเร็จปุบ สังหารศัตรูได้ง่ายดายยิ่งนัก” หัวหน้าตระกูลโอวหยางเอ่ยอย่างสบายๆ คล้ายกับรู้เกี่ยวกับวิชามารวิชานี้ละเอียดอย่างยิ่ง

“แต่จะฝึกฝนวิชานี้ให้สำเร็จยากเย็นอย่างที่สุด ยังไม่ต้องพูดถึงความเจ็บปวดมหาศาลยามรับเพลิงมรกตวิญญาณร้ายมาหลอมร่าง แค่วิญญาณมารประทับร่างด่านนี้ก็ทำให้ผู้ฝึกฝนสายปีศาจเก้าส่วนทนรับไม่ไหวจนวิญญาณแตกสลาย ร่างกายระเบิดตาย! ทว่าวิชานี้ต้องฝึกฝนตั้งแต่พลังต่ำกว่าระดับผลึก ตอนที่ยังไม่ผนึกแก่นแท้ถึงจะได้ นอกจากนี้ชั่วชีวิตของเขาจะรับวิญญาณมารได้เพียงดวงเดียว ผู้ฝึกฝนย่อมพยายามรับวิญญาณมารที่แข็งแกร่ง เท่าที่สืบทอดในนิกายปีศาจลี้ลับมาจนวันนี้ มีเพียงน้อยนิดไม่กี่คนที่ฝึกฝนวิชาลับวิชานี้สำเร็จ หลงเซวียนเด็กคนนี้นับว่าหายากจริงๆ” หัวหน้าตระกูลโอวหยางเอ่ยต่อ คำพูดนี้เอ่ยให้สตรีสองนางด้านข้างฟัง

โอวหยางเชี่ยนกับน้องสาวได้ยินย่อมสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

โอวหยางอิงที่อยู่กลางท้องฟ้ามองดูสถานการณ์บนเวทีสายตาเคร่งขรึมขึ้น ไม่ทราบคิดอะไรอยู่

“นี่เป็นสาเหตุที่เจ้าเชื่อมั่นในตนเองเช่นนี้หรือ?” หลิ่วหมิงผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าเงาของยักษ์เพลิงเขียว ร่างกายแลดูเล็กกระจ้อยอย่างยิ่ง แต่สีหน้าเขายังคงนิ่งสงบเช่นเดิมไม่เปลี่ยนไปสักเท่าไร

“วางใจเถิด ตอนนี้ข้าจะไม่สังหารเจ้าง่ายๆ แต่จะเหลือลมหายใจเฮือกหนึ่งไว้ให้เจ้า!” หลังหลงเซวียนหัวเราะลั่นอีกครั้ง เงาเทพชิงหยางหลังร่างก็ขยับ มือข้างหนึ่งที่ถือกระบี่ยักษ์เพลิงมรกตอยู่ขยับฟันลงมาใส่หลิ่วหมิงในทันใด!

กระบี่ยักษ์ที่ก่อตัวจากเพลิงมรกตดุดันพร่าเลือนไปวูบหนึ่งแล้วกลายเป็นธารอัคคีสีเขียวเส้นหนาห้าสาย แล่นเข้าจู่โจมหลิ่วหมิงจากต่างทิศทางในเวลาเดียวกัน ปิดตายทางหนีหน้าหลังซ้ายขวาของหลิ่วหมิงในพริบตา

เปลวเพลิงร้อนผ่าววาดแหวกอากาศส่งเสียงดังครวญครางเป็นระลอกๆ

สายตาของหลิ่วหมิงทอประกาย พรูลมหายใจแรงเฮือกหนึ่ง จากนั้นแสงสีดำบนร่างเจิดจ้า แขนข้างหนึ่งยกขึ้น ฝ่ามือกดเข้าใส่อากาศเหนือศีรษะในทันใด

เสียงเปรี้ยงดังขึ้นแผ่วเบา!

ฝ่ามือยักษ์สีดำขนาดถึงสิบกว่าจั้งข้างหนึ่งลอยออกมากลางอากาศ รอบนอกมังกรสีดำห้าตัวเวียนวน ด้านบนเส้นลายมือชัดเจน ตบเข้าใส่แสงกระบี่เพลิงมรกตห้าสายอย่างรุนแรง!

เปรี้ยง!

กระบี่ยักษ์กับฝ่ามือสีดำปะทะกัน อากาศรอบด้านสั่นสะเทือนเกิดเป็นวงคลื่นวงแล้ววงเล่าที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังเวทโถมไปรอบด้านทำให้เวทีเสวียนหยวนทั้งหมดสั่นไหว เสียงดังสนั่นประหนึ่งว่าแผ่นดินสะเทือน

เสียงเปรี๊ยะๆ ดังลั่น!

สุดท้ายแสงกระบี่เพลิงมรกตห้าสายก็ยังเหนือกว่าเล็กน้อยขั้นหนึ่ง แม้ถูกฝ่ามือโจมตีทลายไปสามสายพร้อมเสียงดังกึกก้อง ทว่ายังเหลือแสงกระบี่สองสายโจมตีมาถึงตำแหน่งที่หลิ่วหมิงอยู่ แต่หลิ่วหมิงหายไปไร้ร่องรอยนานแล้ว

เสียงเปรี๊ยะดังอลหม่านขึ้นกลางท้องฟ้า!

แสงสีดำสว่างขึ้นกลางท้องฟ้าไม่ไกล หลิ่วหมิงพาเงาสีดำร่างแล้วร่างเล่าเคลื่อนไหวต่อเนื่องพุ่งเข้าไปหาหลงเซวียนอย่างรวดเร็ว

“เหอะ!”

หลงเซวียนเห็นหลิ่วหมิงหลบพ้นการโจมตีของเทพชิงหยาง คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย แต่จากนั้นสีหน้าไม่ใส่ใจก็ปรากฏขึ้นมาทันที เขายิ้มหยันแล้วเปลี่ยนเคล็ดวิชาที่มือ ตบเงาฝ่ามือเงาหนึ่งออกมา

สองแขนของเทพชิงหยางหลังร่างเขาขยับ แขนข้างหนึ่งถือดาบใหญ่หัวผีเพลิงมรกตเล่มหนาเล่มหนึ่ง ส่วนแขนอีกข้างหนึ่งพันโซ่เพลิงสีเขียวไว้

แขนสองข้างพร่าเลือนวูบหนึ่ง ดาบหัวผีก็ระเบิดแสงดาบสีเขียวมากมายออกมาทันที โซ่บนแขนอีกข้างหนึ่งก็พุ่งรวดเร็วออกมาล้อมหลิ่วหมิงไว้ตรงกลางจนลมฝนไม่อาจลอดผ่าน

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ดวงตาพลันฉายแววดุดัน การเคลื่อนไหวรวดเร็วไม่เชื่องช้าสักนิด ทันใดนั้นแสงสีดำบนร่างก็ส่องสว่าง กลายเป็นเงาคนสีดำที่เหมือนกันทุกประการในทันใด หลังโฉบวูบหนึ่ง เงาคนสี่ร่างก็แยกย้ายกันไปในพริบตา มุ่งเร็วรี่ไปยังทิศทางที่ต่างกัน

หลงเซวียนตะลึง เขาจิตสัมผัสกวาดออกไป ชั่วขณะหนึ่งแยกไม่ออกว่าเงาสี่ร่างนี้คนไหนคือร่างจริงของหลิ่วหมิง แสงดาบกับโซ่ในมือเงาเทพชิงหยางหลังร่างลังเลไปชั่วครู่จึงเผยช่องโหว่เล็กน้อยออกมา

ผลปรากฏว่าชั่วครู่หลังจากนั้นเงาสี่ร่างไม่ไกลก็สลายไปสาม ร่างสุดท้ายกลับพุ่งพรวดทะลวงผ่านการปิดล้อมของแขนทั้งสองข้างไป ร่างจริงของหลิ่วหมิงนั่นเอง!

เขาฉวยโอกาสพริบตานั้นเมื่อครู่บีบเข้ามาใกล้เจ็ดแปดจั้ง ตอนนี้อยู่ห่างจากหลงเซวียนไม่ถึงสามสี่จั้งแล้ว

“รนหาที่ตาย!”

เวลานี้หลงเซวียนเพิ่งเผยความลนลานเล็กน้อยออกมา เขาอ้าปากพ่นเลือดบริสุทธิ์คำหนึ่งออกมาทันที ชั่วพริบตาหมอกโลหิตก็ซึมเข้าไปในเงาเทพชิงหยางด้านหลัง

ยักษ์เพลิงมรกตอ้าปากพ่นลูกไฟสีเขียวมหึมาดวงหนึ่งเข้าใส่หลิ่วหมิงในทันใด พร้อมกันนั้นมือข้างนั้นที่ถือโซ่ก็ขยับ โซ่ในมือส่งเสียงดัง “เคร้ง” ทีหนึ่งแล้วจมหายไปในอากาศ

ในเวลาเดียวกันนี้ใกล้ๆ ร่างกายของหลิ่วหมิงก็มีแสงสีเขียวสั่นไหว จากนั้นกลายเป็นโซ่เส้นหนาพุ่งออกมารัดร่างกายเขาไว้แน่นหนาในพริบตา

ต่อจากนั้นลูกไฟสีเขียวก็โถมเข้ามาใกล้หลิ่วหมิง

“เพลิงมรกตวิญญาณร้าย ไม่มีสิ่งใดแผดเผาไม่ได้ ตายเสียเถอะ!”

หลงเซวียนตวาดเสียงดัง สองมือทำท่าเคล็ดวิชาอย่างว่องไว สองตาแดงดุจโลหิต ปากเริ่มเอ่ยถ้อยคำหยาบคายออกมาราวกับว่าเริ่มสูญเสียสติปัญญา

มหาวิชาวิญญาณมารชิงหยางวิชานี้แม้พลังมากอย่างที่สุด แต่ก็กินพลังเวทและพลังจิตอย่างน่าตะลึงยิ่งนัก เขาใช้การโจมตีติดต่อกันหลายครั้งย่อมทนไม่ไหว

หลังลูกไฟสีเขียวเหนือศีรษะหลิ่วหมิงถูกเขากระตุ้นก็ส่งเสียง “ฟู่” ดังขึ้นทีหนึ่งแล้วระเบิดตัวเองกลายเป็นทะเลเพลิงโหมกระหน่ำกดทับลงมา เปลวเพลิงโหมรุนแรงล้อมเวทีค่อนครึ่งไว้แทบจะในพริบตา กลืนร่างกายของหลิ่วหมิงเข้าไปจนหมดสิ้น

“พี่หลิ่ว!”

โอวหยางเชี่ยนร้องตกใจ เรือนร่างงามสั่นเทา เกือบจะก้าวออกไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว

เสียง “ปึก” ดังขึ้นทีหนึ่ง ฝ่ามือข้างหนึ่งกดลงบนหัวไหล่ของสตรีผู้นี้ในพริบตา พร้อมกันนั้นแรงมหาศาลสายหนึ่งก็ทะลักออกมาทำให้เรือนร่างงามที่สั่นเทาของนางไม่อาจขยับได้อีกแม้แต่นิด ในเวลาเดียวกันนั้นข้างหูก็ได้ยินเสียงกระแสจิตนิ่งเรียบดังขึ้น

“ไม่ต้องรีบร้อน แพ้ชนะยังไม่ตัดสิน!”

โอวหยางเชี่ยนหันหลังกลับไปมองก็เห็นดวงตาของหัวหน้าตระกูลโอวหยางโชนแสงจับจ้องด้านในเขตแดนอยู่ สีหน้าคล้ายไม่เป็นห่วงหลิ่วหมิงสักนิด

ในเวลานี้เอง กลางเปลวเพลิงสีเขียวที่ล้อมร่างกายของหลิ่วหมิงอยู่บนเวทีก็มีเสียงวัวกู่ร้องดังออกมา ท่ามกลางเปลวเพลิงสีเขียวฉับพลันมีแสงสีน้ำเงินลี้ลับสายหนึ่งพุ่งออกมาเลือนราง

เสียง “บึ๊ม” ดังขึ้นทีหนึ่ง!

เงาวัวสีน้ำเงินตัวหนึ่งลอยออกมาในทันใด มันอ้าปากกว้าง ขย้ำโซ่สีเขียวบนร่างหลิ่วหมิงขาดในคำเดียว จากนั้นก็แหงนหน้าขึ้นอ้าปากสูดหนึ่งครั้ง เปลวเพลิงสีเขียวใกล้ๆ ทั้งหมดก็ถูกมันสูบลงไปในท้อง

“นี่…นี่มัน…”

หลงเซวียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ สีหน้านิ่งอึ้งไปเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้

“พลังกลืนฟ้า!” หัวหน้าตระกูลโอวหยางสองตาเปล่งประกาย หลุดปากเอ่ยออกมา

เห็นสถานการณ์บนเวทีเปลี่ยนผันรวดเร็ว โอวหยางเชี่ยนกับน้องสาวก็เปลี่ยนจากตกตะลึงเป็นยินดี บนใบหน้างามเต็มไปด้วยสีหน้าตื่นเต้นยินดี กลับกันโอวหยางซินสีหน้าดำทะมึน

หลิ่วหมิงดิ้นหลุดจากพันธนาการของโซ่ปุบ ร่างกายก็โฉบพาเงาเลือนรางหลายร่างพุ่งประหนึ่งสายฟ้าเข้าไปหาหลงเซวียน

วิชาภาพสัญลักษณ์ถูกเขากระตุ้นจนถึงขีดสุด!

เงาวัวสีน้ำเงินร่างหนึ่งหุ้มร่างกายของเขาไว้ด้านใน แม้ฝั่งตรงข้ามจะส่งลูกบอลไฟสีเขียวเสียงดังหวีดหวิวมาอีกหลายลูก แต่ก็ถูกเงาวัวสีน้ำเงินอ้าปากกลืนเข้าไปจนหมด

หลงเซวียนสีหน้าซีดเผือดเคลื่อนพลังเวทอย่างต่อเนื่อง เทพชิงหยางพ่นลูกไฟสีเขียวลูกแล้วลูกเล่าออกมา เพลิงสีเขียวลุกโหมกลายเป็นกำแพงไฟผืนหนึ่งขวางเบื้องหน้าร่าง

เสียง “บึ๊ม” ดังขึ้นทีหนึ่ง!

กำแพงไฟถูกทะลวงเป็นรูใหญ่ประหนึ่งเป็นกระดาษ เงาวัวสีน้ำเงินมหึมาตัวหนึ่งพุ่งออกมาจากตรงกลาง เงาคนด้านในพร่ามัวไปอีกครั้ง จากนั้นหลิ่วหมิงก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา

หลงเซวียนตะโกนก้อง ไอปีศาจสีดำบนร่างทะลักออกมาผืนใหญ่ปกป้องทั้งร่างของเขาไว้ ในเวลาเดียวกันนั้นบนใบหน้าก็ฉายแววเหี้ยม อ้าปากพ่นมีดบินสีดำเล่มหนึ่งออกมา มันวาดผ่านอากาศประหนึ่งสายฟ้าแลบ ฟันตรงเข้าใส่หน้าผากของหลิ่วเมิง

แววเยาะหยันจางๆ แล่นผ่านในดวงตาของหลิ่วหมิงไป แสงสีเงินบนร่างส่องสว่าง บนแผ่นหลังมีหนวดปลาหมึกซึ่งมีลวดลายจิตวิญญาณสีเงินแผ่เต็มเส้นหนึ่งยืดออกมาดั่งสายฟ้าแลบ เพียงตวัดครั้งเดียวก็จับมีดบินสีดำที่พุ่งเร็วรี่มาไว้ได้ทันที

ปีศาจสมุทรแปดขาใกล้จะเป็นร่างสมบูรณ์แล้ว หลังผ่านการหลอมด้วยวิชาเกราะอสูรระดับความแข็งแกร่งของหนวดก็เทียบเท่ากับอาวุธจิตวิญญาณระดับสุดยอด ไม่ว่ามีดบินสีดำจะขยับดิ้นรนอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด

หลิ่วหมิงงอนิ้วแล้วดีดทีหนึ่ง ภาพสัญลักษณ์เชอฮ่วนพลันกลายเป็นแสงสีน้ำเงินสายหนึ่งหุ้มมีดบินไว้ มีดบินที่เดิมทีดิ้นไม่หยุดฉับพลันสลายกลายเป็นไอสีดำ ถูกแสงสีน้ำเงินกลืนเข้าไป

เมื่อไม่มีไอดำควบคุม แสงจิตวิญญาณของตัวมีดบินก็หม่นแสง ขาดการเชื่อมต่อกับหลงเซวียนไปทันที

“เป็นไปไม่ได้…”

หลงเซวียนอ้าปากพ่นเลือดคำหนึ่งออกมา แต่ทันใดนั้นเขาก็กัดฟัน สองมือตั้งท่าเคล็ดวิชาอย่างเร็วไวอีกครั้ง เงามารด้านหลังร่างขยับแล้วขยายใหญ่ขึ้นอีกสามส่วนทันที

ในเวลานี้เองหลิ่วหมิงที่บินพุ่งเข้ามาฉับพลันก็หยุดอยู่กับที่ มือข้างหนึ่งตบข้างเอวอย่างเร็วไว

เสียง “ฟึบ” ดังขึ้นทีหนึ่ง ฝักกระบี่สีเงินอ่อนชิ้นหนึ่งปรากฏออกมา พร้อมกันนั้นกระบี่น้อยสีทองเล่มหนึ่งก็บินพุ่งออกมาจากข้างใน

หลังกระบี่บินว่างเปล่าถูกใช้ไปเมื่อครั้งก่อนก็ได้รับการบำรุงมาหนึ่งเดือนกว่า แม้ห่างไกลเทียบเคียงไม่ได้กับยามนั้นที่ออกจากฝักครั้งก่อน แต่แสงกระบี่ยังคงเร็วประหนึ่งสายฟ้าแลบ

ในดวงตาหลงเซวียนฉายแววโหดเหี้ยมเล็กน้อย เขาตะเบ็งเสียงคำราม เงาเปลวเพลิงสีเขียวที่สอดแทรกไอปีศาจสีดำบนร่างส่งเสียงหวีดหวิวประจันหน้าเข้าไป

แสงสีทองส่องสว่าง ขณะที่เสียง “แควก” ประหนึ่งเสียงผืนผ้าขาดดังขึ้น!

เงาเทพชิงหยางเบื้องหลังหลงเซวียนฉีกกระจุยดังลั่น กลายเป็นฝนลูกไฟสีเขียวเต็มท้องฟ้า

ท่ามกลางฝนลูกไฟสีเขียว หลงเซวียนคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่กับพื้น บนหน้าอกมีแผลมหึมาแผลหนึ่ง เลือดสดไหลทะลักออกมา