ตำนานเทพกู้จักรวาล Tales of Herding Gods - ตอนที่ 458 หงายฝ่ามือเป็นเมฆ คว่ำฝ่ามือเป็นฝน

“สารเลว!”

ในพริบตาที่อวี้หรูอี้เสียชีวิต ทั้งตระกูลหลิ่วก็ตื่นตระหนก และโลงดำมากมายเปิดออกมาดังปังๆๆ อย่างต่อเนื่อง เงาร่างอันแข็งแกร่งเหาะขึ้นไปบนอากาศตามๆ กัน!

และยังมีโลงศพจำนวนหนึ่งที่เปิดออกมาโดยไม่มีผู้ใดอยู่ในนั้น ในทางกลับกัน มีคลื่นสะเทือนอันน่าสะพรึงกลัวมาจากข้างใน และมีแสงเทวะคุกรุ่นอยู่ แม้ว่าจะไม่มียอดยุทธฝีมือแกร่งโผล่หน้ามา แต่มันก็ยังน่าแตกตื่น!

แม้ว่าตระกูลหลิ่วจะไม่เผยแสนยานุภาพทั้งหมดของพวกเขา แต่ก็ยังเป็นหนึ่งในสิบตระกูลใหญ่แห่งแผ่นดินตะวันตก ดังนั้นกำลังความสามารถของพวกเขาจึงมิใช่เรื่องเล่นๆ!

หุบเขาฝังเทพยดานั้นเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลหลิ่ว ดังนั้นเมื่อฉินมู่ลงมือสังหารอวี้หรูอี้ในอาณาบริเวณนี้จึงไปแตะต้องข้อห้ามของตระกูลหลิ่ว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ที่ตายยังเป็นยอดฝีมือจากตำหนักสวรรค์แท้ อันทำให้ตระกูลหลิ่วอันเป็นผู้เหย้าต้องบันดาลโทสะ

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!

เงาร่างต่างๆ ปรากฏล้อมฉินมู่เอาไว้ และสายลมพลันเต็มไปด้วยความเย็นเยียบชั่วร้าย ร่างเหล่านั้นวูบวาบราวกับว่าพวกเขายืนอยู่ในเมฆมืด ไม่อาจมองเห็นใบหน้าได้ ยากที่จะบอกว่าเป็นคนหรือภูตผี

ขณะที่เงาร่างหนึ่งจะฉีกทึ้งเด็กหนุ่มที่จองหองอวดดีผู้นี้เสีย มันก็เห็นลูกแก้วมังกรเขียวในมือเสียงฉีเอ๋อและชะงักไป ไม่กล้าเข้าไปใกล้

“ทุกคนหยุดก่อน!” หลิ่วหรูยินสั่งด้วยสีหน้าอันว้าวุ่นและขุ่นเคือง “พวกเจ้าทั้งหมดอย่าขยับ!”

นางหันกลับไปมองฉินมู่ และเห็นเขายัดเนตรหยกลูกใหญ่นั้นกลับเข้าไปในถุงเต๋าตี้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทาริกาของนางปรบมือหัวเราะร่าด้วยความเบิกบาน อยากให้ฉินมู่เล่นกลเมื่อครู่อีกครั้ง

หลิ่วหรูยินรู้สึกปวดหัวจี๊ด เมื่อนางมองไปยังซากร่างของอวี้หรูอี้ข้างๆ นาง ศีรษะนางก็ปวดหัวยิ่งกว่าเดิม

เจตนาแรกของนางคือหมายจะให้ฉินมู่และอวี้หรูอี้พบปะกัน ไม่ว่าพวกเขาจะเจรจาสันติภาพกันได้หรือจะต่อสู้กัน ก็ให้ไปทำนอกแดนของตระกูลหลิ่ว

นางเพียงแค่ต้องระวังป้องกันมิให้อวี้หรูอี้ลงมือสังหารเด็กหนุ่มเท่านั้น ส่วนฉินมู่ เจ้าเด็กโข่งผู้นี้ก็เพียงแค่ผู้ฝึกวิชาเทวะขั้นหกทิศ นางไม่จำเป็นต้องใส่ใจเลยสักนิด

นางไม่คิดเลยว่าแผนการอันเรียบง่ายเช่นนี้ จะต้องมีอันสะดุดติดขัด!

เพียงแค่อวี้หรูอี้ปรากฏตัวออกมา นางก็ถูกผ่าเป็นสองแล่งโดยฉินมู่ ไอ้วายร้ายนี่ และเขายังทำเป็นว่าไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น นี่มันน่าชังแท้ๆ!

ผ่าอวี้หรูอี้เป็นสองเสี่ยงนี่ก็พอทำเนา แต่ประเด็นสำคัญคือมันเกิดขึ้นในหุบเขาฝังเทพยดา อันทำให้ตระกูลหลิ่วดูเหมือนจะเป็นผู้ทรยศ

หากว่าตำหนักสวรรค์แท้ตัดสินใจที่จะลงโทษพวกเขา ตระกูลหลิ่วจะแบกรับไหวหรือ

อย่างไรก็ดี ส่งไอ้วายร้ายนี่ไปยังตำหนักสวรรค์แท้ ก็คงจะพอช่วยให้พวกเรารอดพ้นโทษทัณฑ์ได้ หลิ่วหรูยินกะพริบตาปริบ พลางมองไปข้างหน้า แต่ทว่า ลูกแก้วมังกรเขียวอยู่ในมือขององค์หญิงน้อย ดังนั้นมิอาจตอแยนาง…

ในตอนนั้นเอง ก็มีกลิ่นหอมอันหอมหวนพัดมา และหญิงอื่นๆ จากตำหนักสวรรค์แท้ก็ลอยเข้ามา เมื่อพวกนางเห็นศพของอวี้หรูอี้บนพื้น พวกนางก็คำรามอย่างเกรี้ยวกราด และตะโกนไปด้วยเสียงอันเฉียบขาด “หลิ่วหรูยิน นี่มันอะไร”

หลิ่วหรูยินปวดเศียรเวียนเกล้ายิ่งกว่าเดิม “นี่เป็นการกระทำของจ้าวลัทธิฉินจากแผ่นดินภาคกลาง ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลหลิ่วของข้า…”

หนึ่งในหญิงพวกนั้นตะโกนใส่หน้านางอย่างดุดัน “ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลหลิ่วของเจ้า? หลิ่วหรูยิน เจ้าพูดง่ายดายเหลือเกินนะ แต่ผู้ที่ตายนี้เป็นผู้อาวุโสแห่งตำหนักสวรรค์แท้ของข้า ตระกูลหลิ่วของเจ้า ลืมไปได้เลยที่จะซุกหัวหนีความรับผิดชอบ!”

หญิงอีกคนก้าวออกมาอย่างดุร้าย “ประมุขหลิ่ว หากว่าตระกูลหลิ่วของเจ้ายังอยากมีชีวิตรอด ก็รีบจัดการไอ้เด็กแซ่ฉินและส่งมันไปให้ตำหนักสวรรค์แท้ เจ้าตำหนักสามารถเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อนและไม่ทำให้พวกเจ้าลำบากมากนัก มิเช่นนั้น ทั้งตระกูลหลิ่วก็อาจจะถูกทำลายล้างและลบออกไปจากหน้าประวัติศาสตร์พร้อมกันทั้งหมด!”

ขณะที่หลิ่วหรูยินกัดฟันกรอดๆ เสียงของฉินมู่ก็ลอยมาถึงหูนาง มันเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พี่สาวหรูยิน ไหนท่านว่ามีแต่อวี้หรูอี้ที่มาจากตำหนักสวรรค์แท้ไม่ใช่หรือ ข้าคิดว่านางอยู่คนเดียวเสียอีก แล้วพี่สาวพวกนี้เป็นใครกัน”

หลิ่วหรูยินถลึงตาจ้องเขาหนักๆ จากนั้นยิ้มหยัน “จ้าวลัทธิฉิน ข้าพูดแค่ว่ามีคนที่ชื่ออวี้หรูอี้มาจากตำหนักสวรรค์แท้เท่านั้น แต่ข้าไม่ได้พูดว่านางมาตามลำพัง ข้ายังบอกว่ามีศิษย์พี่หญิงจำนวนหนึ่งมาจากตำหนักสวรรค์แท้ด้วยนี่ มิใช่หรือ”

ฉินมู่พลันกระจ่างขึ้นมาและแย้มยิ้ม “ข้านั้นวู่วามเกินไป ข้าคิดว่าสังหารพี่สาวคนเดียวก็น่าจะพอแล้ว”

หลิ่วหรูยินโกรธจนโลดเต้นและกล่าวอย่างเย็นเยียบ “จ้าวลัทธิฉิน บัดนี้เจ้าได้สังหารผู้อาวุโสแห่งตำหนักสวรรค์แท้ และทำลายความความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหลิ่วของข้าและตำหนักสวรรค์แท้ มาสั่งสอนขนาบข้าเช่นนี้ ข้าควรทำอย่างไรล่ะ”

ฉินมู่ลุกขึ้นและแย้มยิ้มแก่นาง “พี่สาวหรูยิน ข้าเพิ่งมาจากตระกูลเหอ และพี่สาวอีอีก็กำลังวางแผนที่จะรวมกำลังตระกูลใหญ่ทั้งหมดเข้าด้วยกัน เพื่อหารือว่าจะล้มล้างเจ้าตำหนักสวรรค์แท้ที่ขึ้นสู่อำนาจด้วยการก่อกบฏอย่างไร นางเอาแต่ก่อกรรมทำเข็ญ ทำให้สวรรค์พิโรธและผู้คนเดือดดาล”

“เมื่อใดที่ตระกูลอวี้แข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ ตระกูลหลิ่วของท่านก็เป็นเพียงอาหารที่ตั้งไว้บนโต๊ะ เพียงแค่อวี้หรูอี้และพี่สาวสามสี่คนนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ตระกูลหลิ่วของท่านเชื่องหงอ ในเมื่อตระกูลอวี้สามารถฆ่าล้างโคตรตระกูลเสียงได้เหลือเพียงแค่แม่ลูกอยู่สองคน พวกท่านไม่กังวลเลยหรือไร”

หลิ่วหรูยินตื่นตระหนก คำพูดของฉินมู่มีเหตุมีผล ในเมื่ออวี้หรูอี้ตกตายในกลางแดนตระกูลหลิ่ว ตำหนักสวรรค์แท้ย่อมไม่ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ เป็นแน่ ตระกูลหลิ่วจะต้องถูกพัวพันเข้าไปด้วยแน่นอน และต่อให้พวกเขาไม่ตกตาย พวกเขาก็ยังต้องบรรณาการสมบัติวิเศษมากมายให้แก่ตำหนักสวรรค์แท้เพื่อไถ่ถอนโทษ

และสมบัติวิเศษที่สุดของตระกูลหลิ่ว ก็คือร่างศพของพวกเขา

แต่ทว่า ฉินมู่ ไอ้วายร้ายนี่มีจิตคิดคด และจงใจลากเอาตระกูลหลิ่วไปกับเขาด้วยเพื่อต่อสู้กับตำหนักสวรรค์แท้ด้วยกัน

แต่กระนั้น เขาก็กล่าวว่าเหออีอีกำลังรวบรวมตระกูลใหญ่ทั้งหมดเพื่อปรึกษาหารือ และนี่ทำให้หลิ่วหรูยินหวั่นไหวเป็นอย่างยิ่ง

ตระกูลอวี้ไม่มีจิตเมตตาต่อใคร และเมื่อจัดการตระกูลเสียงพวกเขาก็อำมหิตอย่างถึงที่สุด แทบจะสังหารไม่เหลือทั้งไก่และสุนัข

แม้ว่าตระกูลเสียงจะปักหลักยึดครองตำแหน่งเจ้าตำหนักอยู่เสมอ และทำให้ตระกูลอื่นอิจฉาริษยา แต่ก็นับว่ามีการจัดการเรื่องต่างๆ อย่างเป็นธรรม

แต่ทว่า ตระกูลอวี้นั้นแตกต่างออกไป ตระกูลเสียงมีประชากรเรือนล้านและครอบครองอิทธิพลอำนาจอย่างใหญ่หลวง แต่ตระกูลอวี้ถึงกับขจัดกวาดล้างพวกเขาทั้งหมดสิ้น เหลือก็แต่เสียงซีอวี่และธิดาของนางที่หนีออกไปจากแผ่นดินตะวันตก คนอื่นๆ ล้วนแต่ถูกเข่นฆ่า

นั่นแค่คำว่าอำมหิตคงบรรยายไม่เพียงพอ

หากว่าพวกเราสามารถฉวยโอกาสนี้เพื่อล้มล้างตระกูลอวี้…

หลิ่วหรูยินมองไปที่ฉินมู่และลังเล ยอดฝีมือคนอื่นๆ ในตระกูลยังคงเดือดดาลอยู่ แต่ก็มีหลายคนที่ใคร่ครวญข้อเสนอของฉินมู่อย่างจริงจัง

เขาแย้มยิ้มและกล่าว “พี่สาวหรูยิน ตระกูลเสียงเหลือเพียงแค่แม่ม่ายและธิดากำพร้า แม้ว่าเสียงซีอวี่จะทวงคืนตำแหน่งเจ้าตำหนักกลับมาได้ แต่พวกนางเพียงสองคนจะปกครองทั้งแผ่นดินตะวันตกได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าพวกนางก็ต้องยืมอิทธิพลอำนาจของตระกูลใหญ่ของพวกท่านหรอกหรือ”

“หากว่าตระกูลอวี้ยังคงเป็นประมุขแห่งตำหนักสวรรค์แท้ พวกท่านก็ย่อมไม่มีทางเข้าไปมีเอี่ยวกับผลประโยชน์พวกนี้ แต่ทว่า ในวันที่ตระกูลเสียงยึดตำแหน่งกลับมา ก็จะเป็นวันที่ตระกูลใหญ่ของพวกท่านทั้งหมด เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของตำหนักสวรรค์แท้”

หลิ่วหรูยินตกลงใจได้และมองไปยังเด็กหญิงข้างๆ ฉินมู่ “แก้วตา เจ้ามีความเห็นอย่างไร”

เด็กหญิงน้อยผู้นั้นแย้มยิ้มและกล่าว “ในเมื่อท่านแม่ตกลงใจมั่นเหมาะแล้ว ทำไมต้องถามข้าด้วย ท่านแม่สามารถตัดสินใจได้เลย”

ฉินมู่มองไปที่เด็กหญิงน้อยอันดูอายุอานามพอๆ กับเสียงฉีเอ๋อ และแตกตื่นสะท้านขวัญ เขารีบดึงเสียงฉีเอ๋อเข้าไปในอ้อมแขนและขยับถอยห่างออกจากนาง

เด็กหญิงผู้นี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน หลิ่วหรูยินมิได้ถามความคิดเห็นของผู้อาวุโสทั้งหลายแห่งตระกูลหลิ่วหรือโลงศพอันเปล่งแสงเทวะออกมา แต่กลับไปถามความคิดเห็นของเด็กหญิงน้อย นี่แสดงว่าเด็กหญิงผู้นี้จะต้องเป็นบุคคลอันกลอกกลิ้งร้ายกาจ ซึ่งอาจจะเป็นมันสมองของตระกูลหลิ่ว!

นางส่งยิ้มหวานให้แก่เขา “เดิมทีข้าก็ติดขัดลังเลอยู่ว่าจะกบฏต่อต้านตระกูลอวี้ดีหรือไม่ และจ้าวลัทธิก็ช่วยข้าได้มากในการตัดสินใจนี้”

ข้างๆ นั้น หลิ่วหรูยินมองไปยังพวกสตรีแห่งตำหนักสวรรค์แท้ และหัวเราะร่า “ศิษย์พี่หญิงทั้งหลายไม่ต้องกังวลไป หลังจากที่พวกท่านตายไปแล้ว พวกเราก็จะปลุกพรายวิญญาณขึ้นมาในร่างพวกท่าน ส่วนพวกท่านจะยังเป็นคนเดิมหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาหรือไม่ ข้าบอกพวกท่านได้เลยว่า มันจะไม่ใช่พวกท่านคนเดิมอย่างแน่นอน ทุกท่าน ช่วยส่งศิษย์พี่หญิงแห่งตำหนักสวรรค์แท้พวกนี้ไปสู่สุคติ!”

สตรีแห่งตำหนักสวรรค์แท้สบถด่าและพยายามสู้กลับ แต่ต่อให้กำลังฝีมือของพวกนางจะไม่ธรรมดา ก็ยังยากที่พวกนางจะหลบหนีความตายในหุบเขาฝังเทพยดาไปได้ ผู้อาวุโสคนหนึ่งแห่งตำหนักสวรรค์แท้พยายามที่จะคลายผนึกบนโลงศพเทพยดาทองคำ หมายที่จะใช้ซากศพในนั้นมาต่อสู้กับยอดฝีมือตระกูลหลิ่ว แต่ขณะที่นางเพิ่งปลดไปได้หนึ่งผนึก แสงเทวะก็พลันพวยพุ่งออกมาจากโลงหนึ่ง และหลั่งไหลเข้าไปในทวารทั้งเจ็ดของนาง จิตวิญญาณดั้งเดิมของนางพลันละลายหายไป และเหลือแต่ซากศพที่ล้มตึง

ฉินมู่ตัวสั่นเทิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่

กำลังฝีมือของตระกูลหลิ่วนั้นน่าสะพรึงกลัวอย่างเหลือแสน หากว่าไม่ใช่เพราะลูกแก้วมังกรเขียวของเสียงฉีเอ๋อ ก็คงยากที่จะสยบพวกเขา

และที่น่าสยองเข้ากระดูกไปกว่านั้นก็คือเด็กหญิงอันดูไร้พิษสงผู้นี้ หลิ่วหรูยินบอกให้นางอยู่เป็นเพื่อนเขานั้นดูคล้ายจะเป็นการพูดตามสถานการณ์ แต่จริงๆ แล้วเป็นแผนที่ตระเตรียมไว้ล่วงหน้า หากว่าเด็กหญิงน้อยพลันลงมือพิฆาต ฉินมู่และเสียงฉีเอ๋อคงตายโดยไร้ที่กลบฝัง

สาเหตุที่หลิ่วหรูยินสามารถนั่งบนเก้าอี้ประมุขได้ เด็กหญิงผู้นี้ก็คงมีส่วนไม่น้อย

ฉินมู่ไม่สนใจสถานการณ์ภายนอกและถามด้วยรอยยิ้ม “แก้วตา เจ้าชื่อว่าอะไรหรือ”

เด็กหญิงเงยศีรษะขึ้นมาและส่งยิ้มหวานให้เขา “จ้าวลัทธิฉิน นามของข้าคือหลิ่วเจินชิง”

“หลิ่วเจินชิง”

ฉินมู่ผงกหัว ยิ้มไร้เดียงสาของนางสามารถสูสีคู่คี่กับยิ้มใสซื่อของเขาได้ ทั้งคู่สามารถทำให้ผู้คนคลายการระวังป้องกัน และเขาจึงรู้ว่าไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยถ้าจะไปตอแยนาง

เด็กหญิงน้อยแห่งแผ่นดินตะวันตกมิอาจดูแคลน

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง สตรีจากตำหนักสวรรค์แท้ก็ถูกยอดฝีมือตระกูลหลิ่วสังหารอย่างหมดจด และขณะที่ฉินมู่พาหลิ่วเจินชิงและเสียงฉีเอ๋อไปทางข้างๆ นั้น เขาก็เห็นผู้อาวุโสตระกูลหลิ่วคนหนึ่งเอารากไม้ออกมาและแตะลงบนศพยอดฝีมือตำหนักสวรรค์แท้ ศพของพวกนางก็พลันลุกขึ้นยืน

มันน่าจะเป็นเวทมนตร์ของตระกูลหลิ่วที่ปลุกพรายวิญญาณขึ้นมา และมันเป็นสาขาหนึ่งของวิชาหมื่นจิตวิญญาณธรรมชาติที่ฉินมู่ก็ได้ฝึกปรือ แต่การที่ได้เห็นพรายวิญญาณถูกปลุกขึ้นมาในศพ ก็ยังน่าแตกตื่นสะท้านขวัญอยู่ดี

“จ้าวลัทธิฉิน พรายวิญญาณที่ฟื้นขึ้นมาในศพ มิใช่ดวงวิญญาณเดิมของเจ้าของร่าง” หลิ่วเจิงชิงมองไปยังหลิ่วหรูยินที่อยู่ห่างออกไปและกระซิบ “นางมิใช่หลิ่วหรูยิน และข้าก็มิใช่ทาริกาของนาง”

ฉินมู่ตะลึงและฉงน “แต่เจ้าก็ยังเรียกนางว่าแม่และนางก็เรียกเจ้าว่าแก้วตา”

“ตระกูลหลิ่วไม่มีความสัมพันธ์ของครอบครัวและไม่มีการสืบทอดสายเลือด โลหิตของพวกเราเย็นเฉียบ” หลิ่วเจินชิงกล่าวด้วยสีหน้าหมอง “เมื่อข้าเรียกนางว่าท่านแม่ ข้ารู้สึกอุ่นขึ้นมานิดๆ ในร่างศพของข้า ราวกับว่าข้ายังมีชีวิตอยู่ นางเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน”

ฉินมู่มองไปยังหลิ่วหรูยินที่เดินตรงมาทางพวกเขาด้วยรอยยิ้ม พรายวิญญาณที่ก่อกำเนิดขึ้นมาจากซากศพอาจจะมีเลือดในกายเย็นเยียบ แต่พวกเขามีอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์ ช่างเป็นสิ่งที่ผิดไปสุดขั้วกับผู้คนที่อาจจะมีเลือดอุ่นๆ ในร่าง แต่ไม่มีเยื่อใยความเป็นมนุษย์เลยสักนิด

“จ้าวลัทธิฉิน ท่านพอใจหรือยัง” หลิ่วหรูยินมองไปที่เขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่เชิงยิ้ม

ฉินมู่หัวร่อฮาๆ แล้วโค้งจนแทบหัวจรดพื้น “พี่สาวหรูยิน ยกโทษให้ข้าด้วย แต่ท่านเองก็วางแผนใส่ข้าเหมือนกันมิใช่หรือ ที่ปล่อยเจินชิงไว้ข้างๆ ข้า”

หลิ่วหรูยินโค้งคารวะตอบและถอนหายใจ “กระนั้นข้าก็ยังไม่เด็ดขาดดุดันเท่ากับเจ้า”

“ข้าไม่มีทางเลือก มิเช่นนั้นข้าคงมิอาจร่วมพันธมิตรกับพี่สาวได้” ฉินมู่มองสำรวจโลงศพเทพยดาและถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ “ในโลงศพเทพนั้นมีใครอยู่หรือ ทำไมเขาถึงถูกผนึกเอาไว้ ข้าเห็นแสงเทวะพุ่งออกมาจากโลงศพจำนวนหนึ่ง หรือพวกเขาก็เป็นเทพและมารเช่นเดียวกัน”

หลิ่วหรูหยินส่ายหัว “ผู้อาวุโสที่ตายลงไป และถูกปลุกวิญญาณขึ้นมาใหม่เป็นสิบๆ หน ก็ได้ขัดเกลาร่างเนื้อของพวกเขาจนเป็นร่างเทวะ แต่ถึงอย่างไร พวกเขาก็แตกต่างจากเทพเจ้าในโลงศพทองคำนี้ ศพเทพยดาในนั้นคือเทพเที่ยงแท้”

ฉินมู่กระโดดโหยงด้วยความตกใจ และอดไม่ได้ที่จะเหลียวมองดูอีกหลายรอบ

หลิ่วเจินชิงพลันกระแอมไอ และหลิ่วหรูยินก็เข้าใจความนัย นางกล่าวอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ท้องฟ้าก็มืดค่ำแล้ว เช่นนั้นทำไมจ้าวลัทธิฉินไม่ค้างที่นี่สักคืนก่อนล่ะ แล้วค่อยเร่งรุดเดินทางไปในวันพรุ่งนี้ จ้าวลัทธิฉินสามารถพักอยู่ที่นี่ได้ในค่ำคืนนี้ โลงศพของข้า…จะเปิดฝาแง้มเอาไว้เล็กน้อย”

ฉินมู่ขนหัวลุก และหนาวเยือกไปถึงกระดูกสันหลัง เขารีบกล่าวอย่างขึงขังทันที “ข้าได้สัญญากับอาจารย์พิษมู่ยิ่งเสว่เอาไว้ว่าจะไปพบนาง และข้าก็ถ่วงเวลาเนิ่นช้ามาเกือบปีแล้ว เวลากำลังไหลไปทุกขณะ ดังนั้นฉีเอ๋อและข้าจึงต้องรีบรุดไปตามทาง! ลาก่อน! ไม่ต้องไปส่งข้า!” หลังจากที่เขากล่าวจบ เขาก็ดึงมือเล็กๆ ของเสียงฉีเอ๋อ และเรียกกิเลนมังกรมา พวกเขาหนีไปจากหุบเขาฝังเทพยดาฝ่าความมืดข้างนอก

ฉินมู่ฟาดตูดกิเลนมังกรอย่างแรง และพวกเขาก็หนีไปด้วยความแตกตื่น

หลิ่วหรูยินพาธิดาของนางไปดูพวกเขาที่หนีหายไปในทิศไกลๆ และพวกนางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังขุ่นเคือง

“ทำไมหาท่านพ่อมนุษย์ตัวอุ่นๆ นี่ช่างยากเย็นเหลือเกิน…” หลิ่วเจินชิงกล่าวอย่างท้อแท้

“ไม่ต้องห่วง แม่จะหาพ่อดีๆ ให้เจ้าเอง” หลิ่วหรูยินปลอบใจนาง