ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง - เล่มที่ 12 บทที่ 338 สหายลึกลับ
เถ้าแก่หัวเราะแล้วเอ่ยวาจาแฝงนัย “คุณชายช่างมีสายตาแหลมคมจริงๆ แต่กล่องใบนี้ข้ามิอาจตัดสินใจ ข้าเพียงแต่นำสินค้ามาวางที่นี่แทนสหายคนหนึ่งเพื่อตามหาผู้มีวาสนาท่านหนึ่ง ง กล่องใบนี้ดูเหมือนกล่องเครื่องประทินโฉม แต่ข้างในกลับมีถึงเก้าชั้น หากไม่มีกุญแจย่อมไม่มีผู้ใดสามารถเปิดมันออกได้แม้แต่คนเดียว อีกทั้งตัวกล่องทำด้วยเหล็ก ต่อให้เป็นอ อาวุธสงครามหรือของมีคมก็มิอาจทำร้ายมันได้”
หลินชิงเวยยกยิ้มมุมปากกล่าวว่า “ได้ยินเถ้าแก่กล่าวเช่นนี้ ข้ารู้สึกสนใจขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ ไม่ทราบว่าสหายลึกลับท่านนั้นเป็นผู้ใด เถ้าแก่จะเป็นคนกลางผู้แนะนำได้หรือไม่?”
เถ้าแก่ยืดท้องกลมโตของเขาแล้วหัวเราะฮ่าๆ “คุณชาย ข้าเป็นคนทำการค้าคนหนึ่ง สหายท่านนั้นของข้านำสิ่งของมาวางในร้านก็มิใช่มาวางเปล่าๆ ปลี้ๆ…”
หลินชิงเวยเลิกคิ้วเอ่ยขัดคำพูดของเขา “ค่านายหน้าคนกลาง เป็นเงินเท่าใด?”
เถ้าแก่ได้ยินแล้วรอยยิ้มพึงพอใจกระจายทั่วใบหน้า “คุณชายเป็นคนใจกว้างตรงไปตรงมาจริงๆ ค่าแนะนำสองพันตำลึง สำหรับเรื่องที่การค้าครั้งนี้จะสำเร็จหรือไม่นั้นต้องดูคุณชายแล้ว ว นิสัยสหายท่านนั้นออกจะแปลกประหลาดสักหน่อย ทั้งชมชอบเงินทองและไม่ชมชอบเงินทอง”
หลินชิงเวยนับตั๋วเงินแล้วชำระเงินค่าแนะนำสองพันตำลึงให้เถ้าแก่ทันที พ่อค้าก็คือพ่อค้า ก่อนจะทำงานให้ต้องตกลงค่าตอบแทนเสียก่อน เป็นเช่นนี้นับตั้งแต่โบราณมา
ต่อมาไม่นานรถม้าคันหนึ่งจอดเตรียมไว้ด้านนอกโรงรับจำนำ เถ้าแก่ยืนอยู่หน้าประตูกล่าวกับหลินชิงเวยว่า “เชิญคุณชายขึ้นรถม้าเถิด”
หลินชิงเวยช้อนตามองไปเห็นเพียงรถม้าสีดำธรรมดาคันหนึ่ง รถม้าทั้งคันถูกลวดลายสีดำครอบคลุม คนข้างนอกมองไม่เห็นข้างใน มองจากข้างในก็ไม่เห็นข้างนอกเช่นกัน
หลินชิงเวยหัวเราะเบาๆ “งานรักษาความลับเช่นนี้ เถ้าแก่ทำได้ดียิ่งนัก”
เถ้าแก่หัวเราะตาหยี “ขออภัยคุณชายด้วย นี่เป็นกฎเกณฑ์ในอาชีพของพวกเรา รถม้าคันนี้จะนำคุณชายไปพบเจ้าของกล่องใบนั้นที่จวนของเขาอย่างปลอดภัย อีกสักครู่กล่องที่อยู่ในร้าน นจะถูกนำส่งไปที่จวนเช่นกัน หวังว่าคุณชายจะตกลงการค้าครั้งนี้กับสหายท่านนั้นเป็นผลสำเร็จ”
หลินชิงเวยขึ้นไปนั่งบนรถม้า พลันรู้สึกเบื้องหน้ามืดสลัวลง รอบกายล้วนเป็นสีดำสนิท เห็นเพียงแสงสว่างที่สาดส่องผ่านผ้าไหมสีดำเข้ามาเพียงเล็กน้อย ส่งผลให้แสงสว่างภายในรถม ม้าดูน่าค้นหา
ภายในรถม้าไม่มีหน้าต่าง จึงไม่อาจมองเห็นทัศนียภาพบนถนนด้านนอกได้ ได้ยินเพียงเสียงผู้คนสนทนากัน นางเอนกายพิงไปกับผนังรถม้า ผ้าไหมเนื้อดีให้ความรู้สึกเย็นสบายผิวราวกับรับ บรู้ได้ถึงสายลมเย็นที่พัดเข้ามาจากด้านนอก
ในเมื่อขึ้นรถม้ามาแล้วย่อมต้องเผชิญหน้าทุกอย่างด้วยใจอันสงบนิ่ง หลินชิงเวยชอบกล่องใบนั้นจริงๆ อย่างไรนางก็นับได้ว่าเป็นคนมีมูลค่าระดับล้าน ต่อไปเมื่อนางออกจากวังหลว วงจริงๆ แล้วต้องออกเดินทาง หากไม่มีกล่องนิรภัยสักใบที่ปลอดภัยแล้วจะรักษาทรัพย์สมบัติของตนให้ปลอดภัยได้อย่างไร?
ในยุคสมัยโบราณไม่มีบัตรเอทีเอ็ม โดยส่วนใหญ่แล้วมักจะเก็บรักษาเงินโดยการถือเป็นก้อนเงินก้อนทองนำไปแลกเป็นตั๋วเงิน ตั๋วเงินจำนวนมากเพียงนั้นย่อมต้องหาที่เก็บรักษา
รถม้าเคลื่อนตัวไปดังกุบกับ นอกจากเมื่อเริ่มออกเดินทางรถม้าโคลงเคลงไม่กี่ครั้ง หลินชิงเวยเอนกายพิงเบาะนุ่มบนรถม้า ต่อมารถม้าวิ่งอย่างมั่นคง เสียงวุ่นวายบนสองข้างถนนดัง อยู่ข้างหู หลินชิงเวยมองไม่เห็น จึงได้แต่ใช้ประสาทหูฟังอย่างตั้งใจ
ทุกครั้งที่รถม้าเลี้ยวขวาหรือเลี้ยวซ้าย หลินชิงเวยมักจะลอบจดจำเอาไว้ในใจ แม้นางจะจำทางไม่เก่ง แต่อย่างไรก็แยกแยะได้ ความจำของนางไม่เลวนัก
รถม้าวิ่งผ่านถนนสายคึกคักเข้าสู่ตรอกเล็กๆ ที่เงียบสงบ เลี้ยวไปเลี้ยวมาแล้วไม่รู้วิ่งไปอีกนานเท่าใด หลินชิงเวยไม่ได้ยินเสียงพูดคุยด้านนอกแม้แต่น้อย ในใจจึงคิดว่านี่น่าจะ ะถึงบริเวณบ้านเรือนผู้คนที่อยู่ในตรอกลึก แต่ระหว่างทางนางไม่ได้ยินเสียงเด็กน้อยหรือเสียงร้องของสัตว์จำพวกสุนัขหรือไก่ ถนนสายนี้ไม่น่าจะเป็นตรอกที่เป็นที่อยู่อาศัยของชาว วบ้านธรรมดาสามัญทั่วไป
ในที่สุดรถม้าก็หยุดลง คนขับรถม้าด้านนอกเอ่ยขึ้นว่า “ถึงแล้วขอรับ”
หลินชิงเวยเลิกม่านประตูขึ้นเตรียมลงจากรถม้า
ไหนเลยจะคิดว่าด้วยนางนั่งอยู่บนรถม้านานเกินไปสายตาจึงเคยชินกับความมืดในรถม้า ยามนี้ออกมาข้างนอกกะทันหันจึงถูกแสงตะวันอันเจิดจ้านั้นทิ่มแทงสายตา ทำให้ตาพร่าเลือนไปครู่ หนึ่ง
เมื่อนางปรับสายตาได้ก็เห็นรถม้ากำลังจอดอยู่กลางตรอกลึก ด้านหน้าคือประตูเรือนทางด้านหลังของคฤหาสน์หลังหนึ่ง คนขับรถม้าก้าวขึ้นไปข้างหน้า เคาะประตูเสียงดัง ไม่นานนักม มีคนออกมาเปิดประตู
หลินชิงเวยเข้ามาทางประตูเรือนด้านหลัง ด้านหน้ามีบ่าวชายท่าทางทะมัดทะแมงนำทาง คฤหาสน์หลังนี้ดูไปแล้วหรูหราโอ่อ่าพอสมควร หลังจากเดินลดเลี้ยวไปมาหลายครั้งจึงมาถึงห้องโถงด้านใน นห้องหนึ่ง บ่าวชายหยุดฝีเท้า เชิญให้หลินชิงเวยเข้าไปด้านในด้วยตนเอง
ลักษณะของเรือนหลังนี้ไม่ต่างจากสถานที่อื่นนัก ด้านในมีสถานที่เลี้ยงพืชน้ำ มีหอหนังสือแห่งหนึ่ง สิ่งแวดล้อมรอบกายเงียบสงบอย่างยิ่งยวด
ดอกบัวกลางน้ำกำลังบานสะพรั่งในเวลานี้ นอกจากดอกบัวแล้วหลินชิงเวยยังเห็นกังหันน้ำชุดหนึ่งอยู่กลางสระน้ำ
โดยส่วนใหญ่แล้วกังหันน้ำจะวางอยู่บนผิวน้ำของริมแม่น้ำเพื่อสะดวกต่อการนำมาใช้ประโยชน์ในเรือกสวนไร่นา ทว่าชัดเจนยิ่งนักว่ากังหันน้ำชุดนี้มีไว้เพื่อความสวยงามเท่านั้น มันไ ไม่เพียงแต่สามารถหมุนน้ำได้ มันยังสามารถรวบรวมน้ำเป็นชั้นๆ แล้วพ่นออกมาเป็นละอองน้ำได้อีกด้วย
ละอองน้ำเย็นนั้นกระจายตัวอยู่บนสระน้ำ ภายใต้แสงตะวันอันเจิดจ้าปรากฏให้เห็นรุ้งกินน้ำสายหนึ่ง ภายในศาลาที่อยู่ด้านข้างราวกับถูกครอบคลุมด้วยละอองน้ำค้างและหมอกชั้นหนึ่ง ให้ความรู้สึกเลือนรางและไม่ชัดเจน
หลินชิงเวยเห็นด้านหลังเสาของศาลานั้นมีชายอาภรณ์สีแดงชุดหนึ่งระไปกับพื้นปรากฏขึ้นเบื้องหน้าสายตานาง
สายลมเย็นๆ พัดโชยชายอาภรณ์สะบัดพลิ้ว เส้นผมดำขลับนั้นปลิวขึ้นกลางอากาศให้เห็นเป็นวงกลมอันงดงาม ขายาวๆ ข้างหนึ่งยื่นออกไปห้อยอยู่นอกศาลาอย่างสบายอกสบายใจ
หลินชิงเวยอดนึกขึ้นไม่ได้ว่ากล่องใบนั้นที่ตนเห็นในโรงรับจำนำเมื่อสักครู่ ดูท่าแล้วมันควรจะเป็นกล่องเครื่องประทินโฉมที่สตรีเท่านั้นจะมีไว้ครอบครอง หากเป็นสิ่งของของสต ตรีที่อยู่ในศาลาแห่งนี้ นางจะไม่ประหลาดใจสักนิด ลำพังแค่มองจากด้านหลัง นางก็รับรู้ได้ว่าจะต้องเป็นสตรีรูปโฉมงดงาม
หลินชิงเวยเดินเข้าไปในศาลาช้าๆ นางเห็นกรอบหน้าด้านข้างของสตรีตรงหน้า ทว่ากลับมองเห็นใบหน้าของนางไม่ชัดเจน นาทีนี้นางกำลังก้มหน้า แขนเสื้อและกระโปรงสีแดงนั้นปลิวไปตาม มแรงลม จอนผมนั้นห้อยตกลงมาบดบังใบหน้างดงามด้านข้างของนางพอดี ขาข้างหนึ่งของนางห้อยอยู่ด้านนอก ขาอีกข้างหนึ่งงออยู่บนเก้าอี้ตัวยาว ร่างนั้นเอนไปพิงกับเสาของศาลา า บนหน้าอกของนางวางกล่องใบนั้นที่หลินชิงเวยเห็นในโรงรับจำนำเมื่อสักครู่
คิดไม่ถึงว่าเถ้าแก่จะทำงานอย่างมีศักยภาพและรวดเร็วเช่นนี้ ก่อนหน้าที่นางจะถึงเขาได้ส่งกล่องใบนั้นมาก่อนก้าวหนึ่ง เขาน่าจะไม่ได้เส้นทางเดียวกันกับนาง จากโรงรับจำนำมาถึงสถ ถานที่แห่งนี้น่าจะยังมีเส้นทางอื่นที่ใกล้กว่านี้ เพียงแต่ไม่สะดวกที่จะให้หลินชิงเวยล่วงรู้เท่านั้นเอง
สตรีนางนั้นก้มหน้าเล่นกล่องในมือใบนั้น นิ้วมือทั้งสิบเคลื่อนไหวไปมา นิ้วมือขาวผ่องนั้นทั้งยาวและสวยงามราวกับมันมีจิตวิญญาณของมันเอง มันเคลื่อนไหวเพื่อเปิดกุญแจเก้าชั นบนกล่องใบนั้น
ก่อนหน้านี้เมื่อได้ยินเถ้าแก่โรงรับจำนำแนะนำ หลินชิงเวยเพียงแค่รู้สึกสนใจ ทว่าไม่รู้ว่ากล่องเล็กๆ ใบนี้จะมีกลไกลึกลับซับซ้อนเพียงใด นางนี้ประจักษ์ด้วยตาตนเองแล้วไม่อาจไม ม่เปิดหูเปิดตา
ด้านนอกกล่องสีดำใบนี้มีกุญแจโลหะเพียงลูกเดียว แต่ปลายนิ้วของสตรีนางนี้เคลื่อนไหวเล่นกับมันอย่างคล่องแคล่วว่องไว เสียงเสียดสีและกระทบกันของโลหะที่อยู่ด้านในบาดหูยิ่งน นัก ข้างในยังมีกุญแจอีกแปดชั้น ล้วนเป็นกุญแจที่เชื่อมต่อกัน เมื่อกล่องใบนี้อยู่ในมือนาง จึงดูเหมือนเครื่องดนตรีงดงามชิ้นหนึ่ง
YOU MAY ALSO LIKE
