ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 102 ความไม่สงบในทิศเหนือ ⑧ ความปั่นป่วนในทิศเหนือ - novel-lucky

102 ความไม่สงบในทิศเหนือ ⑧ ความปั่นป่วนในทิศเหนือ

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「คำสั่งของราชาแห่งจักรวรรดิ! วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการกองทัพที่มุ่งหน้าไปทางเหนือ กองทัพกลางจะแบ่งกองกำลังและส่งทหารไปทิศเหนือ」

อีริชและผมยืนอยู่ในหมู่ผู้บัญชาการของกองทัพกลางในเต็นท์ ผู้ส่งสาส์นที่มาจากเมืองหลวงประกาศอย่างดัง ในทันทีนั้น ผมรู้สึกเหมือนอยากพูดว่า ‘ชั้นอยากไปนอนที่บ้านของชั้น ดัังนั้นชั้นจะกลับ’ แต่มันจะน่ารำคาญมากกว่าเป็นสองเท่าทีหลัง ผมเลยไม่ได้ทำ

「ชั้นยอมรับคำสั่งอย่างนอบน้อม」

ผมคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตอบ เพราะทางเลือกให้ปฏิเสธไม่ได้ถูกมอบมาตั้งแต่ทีแรก

การพูดของผู้ส่งสาส์นยังมมีต่อ แต่เพราะมันไม่ได้เกี่ยวกับผม ผมถอยหลังและถูตูดซีเลีย ผมคาดหวังมัน แต่ตูดของเธอรู้สึกนุ่มและเนื้อเด้ง มันคล้ายกับผู้หญิงแล้วหลังๆ ผมควรจะทำเธออย่างเข้มข้นคืนนี้เป็นครั้งแรกในเวลานาน

「อย่างที่นายได้ยินจากคำสั่งของพระองค์ ชั้นจะอยู่ต่อที่นี่เพื่อทำความสะอาดกบฏที่เหลือและปราบปรามลอร์ดศักดินาพื้นที่ ชั้นจะมอบเหล่ากองทัพให้ลอร์ดฮารดเลตต์และลอร์ดอักเซ่แต่ละคน」

กองทัพกลางปัจจุันประกอบไปด้วยเหล่าของกองทัพห้าเหล่า โดยที่แต่ละเหล่ามีทหาร 15 000 คน สองเหล่าอยู่ภายใต้การบัญชาการของอีริชโดยตรง หนึ่งเห่าาถูกกำหนดไว้ที่ป้อมปราการมาจิโน่ และคนละหนึ่งเหล่า ถูกส่งให้ผมและชายที่ดูขยันนี้

「ลอร์ดอักเซ่ นายจะรอพร้อมข้างแม่น้ำ หลังจากที่นายขนส่งนักโทษของสงครามแล้ว มีความเสี่ยงที่มากราโดอาจจะนำทหารบางคนผ่านแม่น้ำ เราเลยป่ลอยวงรอบเราว่างไม่ได้ เพราะทั้งหมด เราปล่อยให้ฐานไม่ถูกปกป้องไม่ได้…… ก่อนหน้านั้น ชั้นมีบางอย่างที่ชั้นต้องให้นายทำด้วย」

มันไม่เหมือนว่าผมไม่เข้าใจด้วย ตอนนี้ มีแค่ยามเมืองถูกทิ้งไว้ที่ฐานของโกลโดเนีย ดังนั้น ความแข็งแกร่งของพวกเขาได้ร่วงหล่นลงไปมาก ถ้าพวกเขาถูกโจมตี พวกเขาน่าจะเข้าไปอยู่ในปัญหา

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์จะมุ่งหน้าไปที่ทิศเหนือกับกองทัพส่วนตัวด้วย ถ้านายขาดเสบียง อย่าลังเลทีจะพูดมัน และเราจะเติมเสบียงให้นาย」

「รับทราบ แต่ทำไมชั้นถูกแต่งตั้งเป็นผู้บัญชาการกองทัพล่ะ?」

หัวของอีริชลดลง

「……ถ้าพระองค์จำเป็นต้องให้นายนำทหารระหว่างช่วงเวลาฉุกเฉิน งั้นพระองค์จะสั่งให้นายทำแบบนั้น」

จริงเหรอ? มันต้องเป็นในอดีตนานมาแล้ว เพราะผมจำไม่ได้จริงๆ

「ช่างมันเถอะ ดังนั้น……」

อีริชมองดูผู้คนรอบๆเขาและพยักหัวของเขา พื้นฐานแล้วเขาบอกทุกคนยกเว้นผู้บัญชาการให้หายไป ผมนำนิ้วออกอย่างไม่เต็มใจ นิ้วที่มันจกตูดซีเลียอยู่

「……เพื่อเลี่ยงโอกาสใดก็ตามที่มันจะเล็ด ชั้นมีคำสั่งลับมาบอกนาย ที่ชั้นไม่ได้พูดถึงกับผู้ส่งสาส์น」

ผมมีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ทันทีที่นายมุ่งหน้าไปทิศเหนือ ชั้นอยากให้นายเขาไปสู่ดินแดนของพันธมิตรแห่งยูเรส มันจะเป็นการทำลายสันติ แต่นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลยซักนิด และมุ่งหน้าตลอดทางไปที่เมืองหลวง โดยไม่ลังเล」

นั่นไง ผมคิดอย่างแน่นอนเลยว่ามันจะเป็นอะไรที่มีปัญหา

「เรากำจัดเทรีย……และตอนนี้ เราโจมตียูเรสระหว่างที่มากราโดเป็นศัตรูกับเราเหรอ?」

「มันเพราะเทรียถูกกำจัด และถ้าเรากำจัดยูเรสต่อ มันจะไม่มีศัตรูบนฝั่งนี้ของแม่นำอีกแล้ว เราจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับประเทศใกล้ๆอีกต่อไป」

‘มากไปกว่านั้น’ อีริชเพิ่มเติมเข้ามา

「ยูเรสมันพยายามที่จะเลี่ยงการต่อสู้กับเราอย่างแน่นอน พูดมันอีกทาง เขตชายแดนจะขาดคนเพราะพวกเค้าอยากเลี่ยงการเผชิญหน้าทุกแบบ ดังนั้น ตราบใดที่เราแอบโจมตีเขา เราดันไปได้ลึกในดินแดนของเขาได้อย่างรวดเร็ว

」

การโจมตีที่ทำลายสันติโดยไม่ประกาศสงครามเหรอ? ช่างไร้ความรับผิดชอบ

「เหตุผลสำหรับสงครามจะถูกจัดใหม่ทีหลัง และลอ์ดอักเซ่ นายจะปกครองเมมืองท่าที่ดั้งเดิมเป็นอาร์คแลนด์…… และบริเวณที่สามชาติปกครอง」

มันดูเหมือนแม้แต่สตูร่าก็เอื้อมมือมาถึงที่นั่น แต่จริงๆแล้วนี่มันสดชื่นมากว่าสำหรับผม

「มันจะเป็นการดี ถ้าการโจมตีมันถูกสร้างติดกัน เมือลอร์ดฮาร์ดเลตตรุกรานยูเรส ถ้าเป็นไปได้ ทำจังหวะเวลาให้ตรงกันก่อนหน้า」

คนที่เรียกว่าอักเซ่ คำนับผมเมื่อเขามองดูมาทางนี้ เขาเป็นเหมือนที่เขาปรากฏอ่างแน่นอน เขา – เป็นชายที่ดูขยัน

「เตรียมพร้อมทันที!」

สำหรับเวลานี้ มันดูเหมือนว่าการนอนกับนนน่าและคนอื่นกลับไปที่บ้านจะถูกเลื่อนออกไปอีกซักพัก

—————————————————————

「เอ่อ สุภาพบุรุษของเหล่าที่สาม……」

ผมพูดกับทหาร 15 000 คนของเหล่าที่สาม ในฐานะผู้บัญชาการใหม่ของพวกเขา…… มันดูเหมือนกับจำนวนจะ 13 000 มากกว่าเพราะจำนวนน่าจะลดลงหลังจากการต่อสู้กับป้อมปราการ

มันไม่ค่อยมีโอกาสมากนักที่ผู้บัญชาการจะนำพวกเขาตรงๆ หรือเจ้าหน้าที่เหล่าโดยตรง ผมไม่ได้รู้สึกต่างออกไป แต่มันดีกว่าที่ผมจะปรากฏตรงหน้าพวกเขาอย่างน้อยๆครั้งหนึ่ง วิสเคานต์อักเซ่ ถ้าผมจำไม่ผิด ไม่เคยมีความยากลำบาก เพราะดั้งเดิมแล้ว เขาเป็นรองผู้บัญชาการกองทัพกลาง

「เอเกอร์-ซามะ ได้โปรดทำมันอย่างถูกต้อง เพื่อที่ทหารจะไม่ดูถูกพ่อ」

ซีเลียกระซิบหลังผม แต่ผมเห็นได้แค่ทหารกลัวผมมากกว่าจะดูถูกผมนะ เมื่อผมคิดว่าผมควรพูดอะไรดี ลีโอโพลต์ก้าวไปข้างหน้าผมและตะโกนออกมาเสียงดัง

「ชีวิตหรือความตาย จะขึ้นอยู่กับโชคเมื่อนายเจอศัตรูตรงหน้านาย แต่ถ้านายหนีและวิ่งที่ตรงกันข้ามกับคำสั่ง ความตายของนายมันไม่ใช่อะไรนอกจากจะถูกรับประกันแล้ว แกะสลักไว้ในหัวใจ ว่าอะไรที่น่ากลัวกว่า: ศัตรู หรือลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ยังไงก็ตาม นายจะถูกตบรางวัล สำหรับความสำเร็จที่โดดเด่น ชั้นรู้ถึงความแข็งแกร่งที่เหล่าสุภาพบุรุษมี ถ้านายแสดงพลังที่นายแสดงออกมาตลอด ศัตรูจะถูกกำจัดอย่างแน่นอน」

เฮ้ พูดอะไรของนายน่ะ? ทหารจะกลัวโดยสิ้นเชิงแล้วนะตอนนี้……ผมไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนะ รู้มั้ย

「มันดีกว่าที่จะเป็นแบบนี้ตั้งแต่เริ่มแรก พวกเขาจะเข้าใจอย่างช้าๆ ว่าลอร์ดฮาร์ดเลตต์ไม่ใช่ปีศาจที่ชั่วร้ายอย่างนั้น」

ผมแอบดูอีริชอย่างลับๆ อีริชผู้ที่พูดไร้สาระบางอย่าง เหมือนความภักดีและความรักชาติกับทหารที่ยืนหลังตรง ผมเกลียดการที่สิ่งต่างๆแปลกไปแค่โดยการพูดชื่อของผม

หลังจากนั้น การคุยของผู้บัญชาการแต่ละคนและเจ้าหน้าที่จบลง พวกเขาได้สร้างระบบบังคับบัญชาและสั่งการแล้ว ถ้าเป้าหมายอื่นได้ถูกวางไปที่ทีมที่อีริชได้สร้างขึ้นมาแล้ว มันจะทำให้พวกเขาสับสน นอกจากนี้ นอกจากผมได้เป็นผู้บัญชาการแล้ว องค์ประกอบของกองทัพไม่เปลี่ยนไป รวมไปถึงกัปตันและคนสั่งการ

ตอนนี้ผมนำกองทัพใหญ่สองกองทัพ รวมไปถึงกองทัพส่วนตัวของผมแต่เพราะเราได้จัดการกับสถานการณ์ที่คล้ายกันมาก่อนหน้านี้ มันจะไม่มีปัญหา

「ยังไงซะ เราจะมุ่งหน้าไปที่ทิศเหนือพรุ่งนี้ ดังนั้นทุกคนกินและดื่มเท่าที่นายต้องการได้คืนนี้」

อาหารและแอลกอฮอล์มันเป็นของกองทัพกลาง ดังนั้นไม่มีใครจะถือแม้ว่าคุณจะดื่มจนคุณตาย ผมจะนำอาหารชั้นสูงและแอลกอฮอล์ไปด้วยกันกับผมและกลับไปด้วย

—————————————————————

มันมีหลายอย่างมากให้ต้องทำในเวลาทานอาหารมันดึกดื่นตอนกลางคืน พวกเขาสองคน – ซีเลียและผม – นั่งอยู่ที่โต๊ะและมีความสุขกับเนื้อและแอลกอฮอล์ที่หรูหรา

「มันนานแค่ไหนกันที่พวกเราสองคนกินด้วยกันแบบนี้?」

「หนูสงสัย」

พูดถึงแล้ว ลูน่าและปีปี้ก็หลับไปแล้วด้วย และอิริจิน่าไปดื่มกับเหล่าทหาร ดันนั้นมันน่าจะมีถังของแอลกอฮอล์ที่หมดเพิ่มขึ้น

「เนื้อนี้มันนิ่มแต่มันยังค่อนข้างดิบตรงกลาง」

「แต่ชั้นชอบเมื่อมันแดงนิดหน่อยและมีเลือดหยดนะ」

「ช่างเหมาะกับเอเกอร์-ซามะ」

「หมายความว่ายังไง?」

「มันเป็นความลับ」

ซีเลียจ้องผมอย่างหลงใหล เราน่าจะมีเซ็กส์ที่เร่าร้อนกันหลังจากที่เรากิน แต่สำหรับตอนนี้ ท้องผมว่างเปล่า

ผมตัดเนื้อชิ้นใหญ่และใส่มันเข้าปากของผม อย่างที่คิด มันอร่อยจริงๆ และมันไม่ใช่บางอย่างงที่กินได้บ่อยที่สนามรบ มันอาจเป็นเพราะผมกินบางอย่างดีๆ แต่เลือดมันก็พุ่งไปที่ไม้เนื้อของผม และความรู้สึกดีมาที่หว่างขาของผม ลิ้นที่คืบคลน เลียเอ็นของผมทั้งหมด ซึ่งมันยังสกปรกจากการไม่ได้ถูกล้าง ดั่งจะพยายามทำความสะอาดมัน

「เสียงดูดน้ำนั่นอะไรกัน? มันเหมือนว่าบางคน……」

ซีเลียดูข้างล่างผ้าคลุมโต๊ะ เธอเห็นสาวอยู่ที่นั่นพร้อมไม้เนื้อของผมในปากของเธอ และโยกหัวของเธอขึ้นและลง

「เจ้าอันธพาล! อยู่ที่นั่นนานแค่ไหนกัน-!!?」

ผมหยุดซีเลียจากการวิ่งไปหยิบดาบของเธอ และเอ็นของผมเติมเต็มปากของสาวคนนี้ แต่ผมจำได้ว่าเห็นหน้าเธอจากที่ไหนซักที่

「ซีเลีย ไม่จำเป็นต้องเอาดาบมาา……พ่อคิดว่าชั้นเอาเธอไปเก็บไว้ใต้การปกป้องกับเด็กๆคนอื่นแล้วซะอีก」

「หนึ่โม๊ะ……มมมมู้มมมมู้!」

「พูดหลังจากเอาปากออกมาจจากเอ็นของชั้น」

มันรู้สึกดี แต่เราสื่อสารกันไม่ได้แบบนั้น

「ปุ่ฮ่าา ที่นั่น มมันไม่เจ็บ…… แต่มีชายมากมายอยู่ที่นั่น และมันน่ากลัวที่จะอยู่ที่นั่น หนูอยากอยู่ที่ที่เอเกอร์อยู่」

มาดูกัน ผมเคยบอกชื่อของผมให้สาวคนนี้รึยัง

「เจ้าเด็ก-! พูดถึงเอเกอร์-ซามะโดยไม่มีคำให้เกียรติอย่างนี พยายามจะทำอะไรหึ้?!! ยาม ทำไมนายปล่อยบางอย่างแบบนี้มา!?」

ซีเลียตะโกนใส่ยามที่ยืนอยู่ข้างนอก

「ครับ! สาวคนนั้นเรียกตัวเองว่า……ทาสเซ็กส์ของลอร์ดฮาร์ดเลตต์ และพูดว่าเธอถูกเรียกใหไปดูแลเค้าตอนกลางคืน」

「นายเชื่อเรือองไร้สาระนั่นเหรอ!?」

「ผมขอโทษอย่างมากครับ! แต่…… บางคนเยี่ยมเยียนทุกคืน ดังนั้นผมไม่คิดว่ามันน่าสงสัย」

「พอได้แล้วน่า อย่าโกรธเลย」

ผมทำให้ซีเลียที่แว้ดๆเงียบ และนั่งเธอที่มุมของห้อง เธอจ้องผู้หญิงระหว่างที่จับดาบของเธอ

งั้น เธอมาที่นี่เพราะอะไรกัน?

「หนูอยากให้เอเกอร์ -ซามะหลงใหลกับหนู ในฐานะทาสของนาย」

นั่นไม่ต่างจากก่อนหน้าเลย

「นั่นทำไมเธอมัน-! มื้อ มื้อ……」

สาวจะกลัวถ้าซีเลียตะโกนใส่เธอ ผมเลยใช้มือของผมเพื่อปิดปากซีเลีย

「นายจำมันไม่ได้…….ใช่มั้ย?」

「ขอโทษ ไม่เลยซักนิด」

สาวคนนี้ไม่เคยได้รับการถูกสอน และเธอทำได้แค่ใช้คำทั่วไปเหมือนเด็กอ่อน แต่เธอยังเริ่มที่จะพูดทีละสั้นๆ สั้นๆก็คือ เธออยู่กับผมในที่เดียวกันเมื่อผมยังอยู่ที่ถ้ำใต้ดิน แต่เธอยังเป็นเด็กน้อย เธอไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อผมหนีและทำลายคุก ดังนั้นเธอแค่มองผมวิ่งออกไป

「เข้าใจแล้ว เธอทำได้ดีที่มีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้」

เด็กๆที่อยู่ที่นั่นถูกปฏิบัติอย่างหยาบคาย และอยู่ในสภาพแวดล้อมที่โหดร้าย พวกเธอส่วนใหญ่ตายทันที ผมยืดอายุของผมโดยการสู้และชนะอย่างต่อเนื่อง แต่แต่ไม่มีคนพวกนั้นที่ผมรู้จักตอนนี้ที่ยังมีชีวิตอยู่

「เอเกอร์……-ซามะ」「เธอไม่ต้องพูดคำให้เกียรติ」

「หลังจากที่เอเกอร์ไป มาสเตอร์คนใหม่มาและชอบหนู ดังนั้นเค้าพาหนูไปและโบกอดหนูอย่างไม่จบไม่สิ้นทุกคืน……」

เข้าใจแล้ว ดังนั้นเธอได้กลายเป็นคนโปรดของมาสเตอร์และถูกพาไปที่ห้อง มันต้องเป็นเรื่องที่น่าเวทนา ที่จะถูกข่มขืนทุกคืน แต่สภาพแวดล้อมของเธอจะดีขึ้น และเธอจะได้กินอาหารจนอิ่ม ถ้าธอยอมรับมัน เธอจะมีชีวิตอยู่ได้นาน มันเป็นแบบนั้นกับผมด้วย แต่พวกเธอส่วนใหญ่จะถูกหมดความสนใจหรือพังไปก่อน และถูกโยนกลับไปที่คุก

「พวกเค้าพูดว่าส่วนล่างของหนูดี หนูเลยอยู่กับชายคนนั้นหลายปี」

ผมสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้นมากๆ แต่ผมรู้ว่าต้องไม่กระโจนใส่เธอตอนนี้

「งั้นทำไมเธออยู่ในห้องลงโทษนั่นล่ะ?」

เมื่อผมเจอเธอ เธอไม่ได้ดูเหมือนเป็นคนโปรดของมาสเตอร์เลย ในความเป็นจริงมันดูเหมือนเธอถูกรุมข่มขืนโดยชายคนอื่น และโดนทรมาน

「ชายคนนั้นขายหนูไปเพิ่งไม่นานมานี้……แต่หนูทำผิดและกลับมา」

「อาา ชั้นพอนึกออกแล้ว」

เธอถูกขายไปให้ขุนนาง และน่าจะไปทำแจกันมรดกแตกหรืออะไรบางอย่าง ขุนนางมาหามาสเตอร์เก่าของเธอและตะโกนเพื่อจะขอเงินคืน หลังจากที่คืนเธอ สิ่งที่เขาทำมันผิดกฎหมายจากเริ่มต้นถึงจุดจบ ดังนั้นเขาพูดว่าไม่หลังจากที่ขุนนางข่มขู่เขาไม่ได้ จากนั้น มาสเตอร์ทรมานสาวในการตอบแทน

「งั้นชั้นมาแค่ตรงเวลาพอดี」

「ใช่ หนูมั่นใจว่าพวกเค้าจะฆ่าหนูในไม่นาน」

สาวเกาะแขนผม

「หนูได้คิดถึงแต่นาย…… ตั้งแต่เวลาานั้น」

ผมไม่เข้าใจเรื่องนั้นจริงๆ เธอโอเคแค่กับผม และไม่ใช่ทหารคนอื่นระหว่างเวลาที่เธอถูกช่วยอีกด้วย ผมรู้ว่าเธออยู่กับผมในเวลานั้น แต่ที่นั่นไม่ได้ทำให้เด็กสนิทกัน มันแปลกที่เธอจำชื่อผมได้และเพียงแค่มองผมหนีไป

「จำไม่ได้เหรอ? ในเวลาที่นายเอาชนะคู่ต่อสู้ผู้ใหญ่ และแขกดีใจสุดขีด……」

「ชั้นอยู่ในการต่อสู้หลายร้อย……ดังนั้นแน่นอนว่าชั้นจะจำไม่ได้」

「คืนนั้น ชั้นอยู่ในคุกเดียวกันกับนาย นายรู้มั้ย? แค่โดยการคิดตื้นๆของมาสเตอร์คนเก่า」

ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมันแล้ว ผมจำได้ เมื่อผมไปนอนหลังจากการต่อสู้ มันมีสาวน้อยตัวเล็กๆที่เปลือยมา ที่มาเกาะผม

「ใช่ และเมื่อหนูกำลังจะนอนกับนาย เอ็นของนายใหญ่เกินไปและใส่ไม่เข้า…….เอเกอร์บอกชั้นว่ามันโอเค」

บางอย่างแบบนั้นอาจจะเกิดขึ้น กลับไปตอนนั้น ผมไม่มีความสนใจในสาวๆ และเธอเป็นแค่เด็ก……

「แต่ถ้าเรากลับไปแบบนั้น พวกเค้าจะโกรธ ดังนั้นหนูพยายามย่างสิ้นหวังเพื่อที่จะใส่มันเข้าปากของหนู……และนายลูบผมของหนูตลอดเวลานั้นเลย」

ผมจำไม่ไดมากขนาดนั้น แต่ผมจำได้ว่าเคยเข้าไปอยู่ในปากเด็กน้อยนะ

「หนูถูกทำโดยชายเป็นร้อย มากจนหนูจำมันมากไม่ได้แล้ว แต่ครั้งเดียวที่หนูมีความสุข คือระหว่างเวลานั้น นั่นทำไมหนูจำมันได้ดี」

สาวคนนั้นพิงผมมากกว่าเดิม

「ชายคนอื่นทำอะไรเจ็บๆกับหนู และหยาบกับหนู ซึ่งหนูเกลียดมันอย่างแน่นอน…… นั่นทำไมหนูยากจะอยู่ด้วยกันกับเอเกอร์ หนูทำอะไรไม่ได้นอกจากจะใช้ที่่นั่น แต่ชายมีความสุขหลังจากที่พวกเค้าใส่มันเข้าไป ดังนั้นหนูมั่นใจว่ามันรู้สึกดี」

สาวแก้ผ้าทุกชิ้นในตัวเธอ โดยไม่ลังเล และแสดงท่อนล่างเปลือยๆให้ผมดู

「โมมมม่! อย่าเอาบางอย่างที่สกปรกมากให้เค้าดู! เอเกอร์-ซามะนั้น- มมมู้ฮ่าา!」

「มันสกปรก……ไม่ใช่เหรอ ใช่ เพราะทั้งหมด มันถูกใช้นับครั้งไม่ถ้วน แต่หนูยินดีที่จะทำทุกอย่าง รู้มั้ย? หนูจะทนทุกอย่าที่นายทำกับหนูดังนั้น ได้โปรด……เก็บหนูไว้ได้มั้ย?」

ผมหยิกแก้มของซีเลียเพื่อที่จะไม่ให้เธอพูดอะไรที่ไม่จำเป็นและกอดสาว

「พี่ไม่ได้ยินชื่อของหนูเลย」

「หนูไม่มี……คนเรียกกหนูอะไรก็ตามที่เค้าอยากเรียก ดังนั้นถ้าเป็นไปได้-」

「ถ้าชื่อเลอาห์เป็นยังไง?」

สาวพืมพำกับตัวเธอเองหลายครั้ง และจากนั้นแสดรอยยิ้มให้ผมเห็น มันจะแยกหน้าเธอเป็นสอง รอยยิ้มนี้มันเป็นครั้งแรกตั้งแต่เวลาที่เธอถูกช่วย และมันน่าหลงใหลสุดขีดสำหรับบางคนที่อายุเท่าเธอ

สั้นๆก็คือ บางอย่างที่สาวที่ไม่เคยถูกสอนสามารถจำได้ พูดได้ง่าย และค่อนข้างที่จะน่ารัก มันเป็นชื่อที่ดี ถ้าผมพูดเอง มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเนื้อดิบๆTLN: บางที่นี่พูดถึงว่าชื่อของเธอคล้ายกับคำว่าดิบ…เหมือนในคำว่าเนื้้อดิบ?

「ได้โปรดโอบกอดหนู ทำมันแรงๆให้หนูพัง และใช้หนูเหมือนของเล่น เลอาห์อยากจะเป็นของพี่」

เลอาหกอดผม และแม้ว่าผมไม่มีเจตนาจะทำให้เธอเป็นทาสของผม หลังจากที่เธอพูดมากขนาดนี้แล้ว ผมแค่ไม่โอบกอดเธอไม่ได้ ผมจะคิิดเกี่ยวกับอะไรที่ตามมา หลังจากที่ผมให้เธอเป็นผู้หญิงของผม

ผมมอบการจูบให้ซีเลียที่มุ่ยหน้าและปล่อยเธอให้อิริจิน่าจัดการ

「อย่าอารมณ์เสียมากน่า มันจะโอเคถ้าเธอให้เค้าหลงใหลเธอพรุ่งนี้ น้องนอนกับพี่วันนี้ได้!」

「ไม่! อิริจิน่า-ซัง พี่รู้มั้ยว่าพี่นอนยังไง? หนูจะถูกรัดคอตาย!」

「ฮ่าฮ่าฮ่า! มันจะโอเควันนี้! พี่ดื่มแอลกอฮอล์ไปเป็นตันเลย!」

「นั่นจะทำให้สิ่งต่างๆแย่ลงโดยไม่จำเป็น!」

ช่ายมันดีเพราะเธอไม่อารมณ์เสีย ผมจะเอาใจเธอพรุ่งนี้

—————————————————————

「อืม งั้น」

เลอาห์ขึ้นไปบนเตียง วางทั้งสองมือไว้ที่เตียง และลดหัวของเธอ

「ตัวหนูหยาบ แต่ได้โปรดใช้งานมันตามที่พี่ปรารถนา」

เธอได้ช่วยให้ผมจำได้แล้ว ดังนั้นผมไม่สนใจว่าเะอพูดอะไรและขโมยริมฝีปากของเธอ

「ยังไงซะ หนูจะบริการพี่มั้ย?」

ผมลดกางเกงลง และเปิดเผยไม้เนื้อของผม

「มันใหญ่อย่างที่หนูคิดเลย……มันน่าทึ่งตอนนัั้น แต่มันเทียบไม่ได้กับตอนนี้เลย」

เลอาห์คลานลิ้นของของเธอกับไม้อย่างช้าๆ เริ่มจากโคน และทำให้มันเปียกด้วยน้ำลายของเธอ ใช้ลิ้นของเธอ เธอเลียได้ทั้งอัน แต่เธอใส่มันเข้าไปลึกไม่ได้

「ใส่มันลึกเข้าไปข้างในได้มั้ย?」

「หนูขอโทษ มันใหญ่เกินไป และมากกว่านี้มันฟันของหนูจะไปขูดกับมัน……แต่ถ้าหนูเอาฟันออกถ้างั้น-」

อย่าพูดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างที่เจ็บปวดสิ หนูจะทำให้พี่เปลี้ยนะ

「มันโอเคถ้ามันโดน พี่น่าจะไม่รู้สึกถึงฟันของหนู」

ผมจับหัวของเลอาห์และดันผมเข้าไปที่คอของเธอ และแยกมัน ฟันของเธอขูดกับผม แต่นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่งของความรู้สึกดี

「นั่นดี หนูมีทักษะ」

เลอาห์บริการผมต่อ แม้ว่าผมเอามือผมออกจากหัวเธอ และเธอปล่อยไม้เนื้อของผม เมื่อในที่สุดเธอพบว่ามันยากที่จะหายใจ

「ก่ะโฮฮฮฮ่! โก๊ะโฮฮฮ่! เก๊ะโฮฮ่!」

「หนูทำเต็มที่ ขอบคุณ」

ผมลูบหัวของเธอและเธอเปลี่ยนเป็นแดง นี่มันน่าสดชื่นกว่าการที่ให้เธอรับทั้งระยะของผมด้วยคอของเธอระหว่างที่เปลือย

จากนั้น ในที่สุดก็ได้เวลาว่ารูของเธอรสชาติเป็นเช่นไหร

「ได้โปรด เอาเลย……」

ผมไปที่ระหว่างขาเธอและพักเอ็นผมบนท้องของเธอ แหย่กับอวัยวะเพศของเลอาห์ เลอาห์เตี้ยกว่าซีเลียเล็กนน้อย ดังนั้น ขนาดของตัวเธอต่างกันเล็กน้อย มากกว่านั้น ตรงกันข้ามกับตัวที่มีกล้ามของซีเลีย เลอาห์นุ่มกว่า และผิวของเธอขาวอย่างผิดปรกติจากการอยู่ใต้ดิน ในท้ายที่สุด ทั้งตัวของเธอปกคลุมไปด้วยแผลและแผลเป็น แต่ในท้ายที่สุดมันจะรักษาไปตามเวลา

「คนพวกนั้นไม่รู้จริงๆว่าจะปฏิบัติกับผู้หญิงยังไง」

ผมนวดหน้าอกเธออย่างอ่อนโดยและนำนิ้วของผมเข้าไปในอวัยวะเพศของเธอ

「มันเปียกแล้ว?」

「ถ้ามันไม่เปียก มันจะเจ็บดังนั้น……โดยธรรมชาติ」

งี้มันก็เป็นปฏิกิริยาตอบสนองจากตัวของเธอ และไม่ใช่เพราะเธอมีอารมณ์ ผมจะทำให้เธอมีอารมณ์อย่างทั่วถึงถ้าอย่างนั้นวันนี้

ผมดันนิ้วเข้าไปลึกในเลีย ทำให้เธอตกใจ รูปลักษณ์ภายนอก มันดำ และกลีบมันยืดออกมา และถูกทำอย่างหยาบคาย แต่ข้างในไม่หลวมเลยซักนิด แทนที่จะเป็นอย่างนั้นมันแน่นอย่างแปลกประหลาด โดยเฉพาะทางเข้ามันรัดตัวอย่างแน่น เมื่อผมเข้าลึกเข้าไป มันมีรอยพับที่ใกล้กันมากมาย ส่วนนั้นของบริเวณมันไม่เรียบและถูกับนิ้วของผม

「ถ้าพี่ใส่ไม้เนื้อเข้าไปในนั้น มันจะไม่น่าเชื่อ พี่พนันว่าอย่างนั้น」

「ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่พี่ต้องการก็ได้」

เลอาห์ยิ้มอย่าร่าเริง มันไม่มีทางที่รอยยิ้มนั้นจะเป็นการแสดง

「งั้น พี่จะทำมันกับหนู」

ความคาดหวังของรูที่ประณีตทำให้เอ็นขงผมแข็งขึ้นกว่าเดิม ขณะที่ผมถูมันหลายครั้งกับทางเข้า ก่อนที่จะแทงเธอ

「อื้นน!!」

「มันแน่น」

อย่างที่ผมคิด ทางเข้ามันแคบ ผมใส่แรงเข้าไปอีกและเอ็นของผมไหลลึกเข้าไปในเลอาห์ ขณะที่เธอโยนหัวของเธอไปข้างหลัง

「ค่ะะฮ่าา มันใหญญญ่!! มันเป็นครั้งแรกสำหรับหนูเลยยย!!」

เพื่อทำให้เลอาห์รู้สึกดี ผมดันตัวเองเข้าไปและพยายามที่จะค้นหาส่วนที่ลึกที่สุดของเธอก่อนตอนแรก ผมขยับช้าๆ เพื่อที่เธอจะมไม่รู้สึกเจ็บ และเมื่อเอ็นของผมไปสงบอยู่ข้างใน ในที่สุดมันก็ไปถึงจุดจบ

「อ๊าาาาาาาาา!!」

「นี่มัน……โอออ้……น่าทึ่ง」

ทัันทีที่ผมแทงเข้าไปถึงข้างหลัง ไม่เพียงแต่เลอาห์ที่คราง แต่ผมก็ด้วย อย่างแรกเลย มันลึก; ผมไม่คิดว่าตัวที่เล็กๆอย่างนี้จะใส่ทั้งหขนาดของผมเข้าไปได้ มากกว่านั้นเมื่อผมไปถึงจุดจบ ทางเข้ามันบีบรัดรอบผมมากจนมันเจ็บ และรอยพับมันดิ้นไปดิ้นมา แม้แต่ว่าผมจะไม่ขยับ ทั้งหมดมันรัดผมและบีบผม กระตุ้นไม้เนื้อของผม แม้ว่าผมแค่เพิ่งแทงเข้าไปในเธอ ผมก็รู้สึกถึงอสุจิขึ้นมาจากไข่ผมแล้ว

「ช่างเป็นอุปกรณืที่มหัศจรรย์ที่หนูมี」

「พี่แทงได้ตามที่พี่อยากแทงได้ รู้มั้ย? มีความสุขกับตัวเองให้เต็มที่」

ผมเข้าใจมันในไม่นานที่ผมเริ่มขยับสะโพกของผ แต่เธอไม่สามารถจะรู้สึกดีได้ใกล้ทางเข้า เพราะมันเคยถูกถูอย่างหยาบๆ และผิวรอบๆเม็ดถั่วของเธอได้ถูกดึงกลับไปแล้ว มันถูกกระตุ้นมากจนความไวของมันทื่อลง แต่เพื่อทดแทนสิ่งนั้น เธอรู้สึกตอบสนองอย่างเข้มข้นเมื่อผมแทงไปถึงข้างหลังสุด

「นะ-นั่นอะไร? หนูรู้สึกจั๊กจี้ในส่วนลึกของของตัวของหนู……หนูกลายเป็นอะไรที่แปลกไปแล้ว」

「เลอาห์ หนูไม่รู้สึกมีอารมณ์เมื่อหนูถูกโอบกอดโดยผู้ชายเหรอ?」

「การนอนกับผู้ชายเป็นงานของหนู และมันไม่ใช่บางอย่างที่มีความรู้สึกดี แต่ครั้งนี้บางอย่างมันแปลกไป」

น้ำเริ่มหยดจากที่นั่นที่ผมแทงเธอ และมันไม่ใช่ฉี่หรือการน้ำแตกของผู้หญิง แต่มมันเป็นน้ำแห่งความรัก ที่ไหลออกมาเมื่อผู้หญิงรู้สึกดี

「ได้เลย พี่จะให้หนูแตกแบบนี้ จับพี่นะ เค๊?」

「แตก? ผู้หญิงแตกได้เหรอ??」

ผมผนึกริมฝีปากของเธอด้วยการจูบ และส่ายสะโพกของผมในความเมามัน เลอาห์เริ่มกระตุกและเกาะผม ขณะที่แขนขาดิ้นไปทั่ว ในที่สุดมันก็ยืดออกและจากนั้นเสียกำลังไป

「อื้นอื้นนนนนน———-!!?」

「ออุ่โอออออ้!!!」

รอยพับถูกยาไปด้วยน้ำหวานรัดอยู่รอบสมาชิกของผม ขณะที่ผมถึงจุดสุดยอดพร้อมกันรอยพับกลายเป็นเรียบ ขณะที่ผมน้ำแตก และทางเข้าของเธอบีบผม การเคลื่อนไหวที่ลามกของเธอ กระตุ้นการน้ำแตกของผม แะทำให้มันดำเนินต่อไป ห้านาที

「ตัวของหนูขยับเอง…… นี่มันความหมายของการแตกเหรอ?」

เลอาห์หอบขณะที่เธอนอนคว่ำหน้าบนเตียง พร้อมกับเมล็ดพันธุ์จำนวนมากที่ไหลออกมาจากตูดของเธอ ผมแทงนิ้วเข้าไปในรู้ของเธอและปกปิดเธอจากข้างหลัง ผมจูบหลังและต้นคอของเธอซ้ำๆ

「หนูรู้สึกดีจริงๆ หนูคิดว่ามมันจะจบเมื่อผู้ชายปล่อยน้ำหวานของเค้า」

เธอมีแค่ประบการณ์การมีเพศสัมพันธ์ที่น่ากลัว หือห์ ผมหันหน้าเธอหาผมและจูบเธอ

「นี่มันดีกว่าชายทุกคนที่หนูมีก่อนหน้า ใช่มั้ย?」

เลอาห์บิดตัวของเธออย่างสิ้นหวังระหว่างที่เธอพึมพำกลับมา

「แม้แต่จะเทียบยังไม่ได้เลย งี้การโอบกอดกับผู้ชายมันก็รู้สึกดีอยา่งนี้ ถ้าอย่างนี้ หนูอยากจะทำมันทุกวันเลย」

เธอเอื้อมไปหาเอ็นของผมและชักมันขึ้นลงอย่างอ่อนโยน เมล็ดพันธุ์ที่หลงเหลืออยู่ในไม้ของผมหยดลงอย่างเหนียว

「หนูเล่นกับเอ็นของพี่ได้มั้ย? มันเป็นครั้งแรกที่หนูเห็นอะไรที่ใหญ่ขนาดนี้」

ผมลูบหัวเลอาห์ที่ไร้เดียงสา ขณะที่เธอเล่นกับเอ็นของผม

ผมไม่มีอารมณ์ติดค้างเป็นพิเศษ กับเลอาห์ เธอให้ค่าความทรงจำที่มีกับผม เมื่อเธอยังเด็ก แต่มันเป็นบางอย่างที่ผมเพิ่งนึกออก

อย่าไรก็ตาม เด็กคนนี้สวยแล้วตอนนี้ เธอมองขึ้นมาหาผม ระหว่างที่เล่นกับเอ็นของผม ทำให้ผมอยากที่จะปกป้องเธอ เธอจะร้องไห้อย่างแน่นอนถ้าผมปล่อยเธอไป

มาจินตนาการมันชั่วครู่: เลอาห์ขึ้นไปอยู่บนชายอีกคนและโยกตัวของเธอ ชายหลงใหลในร่างที่ละเอียดอ่อนและน้ำแตกหลังจากที่เหวี่ยงสะโพกขงเขาอย่างรุนแรง และเลอาห์ปล่อยการครางเสียงสูงขณะที่ท้องของเธอรับเมล็ดพันธุ์ของเค้า

「มันทำให้ชั้นป่วยเลย」

「เอ๋!? พี่ได้รับบาดเจ็บเหรอ!? หนูจะแก้มันทันที ดังนั้นได้โปรดบอกหนู? อย่าโกรธนะ!」

「พี่ผิดเอง แค่พูดกับตัวเองน่า มานี่มา」

ผมกอดเลีย ที่ดูดเอ็นของผม

「หนูขอโทษ……หนูวิตกกังวลตลอดเพราะชายอื่นได้ทำอะไรที่น่ากลัวกับหนู」

「ทุกคนรอบๆเธอเป็นแค่ไองี่เง่าหือห์ พี่จะสอนเธอมากมายเกี่ยวกับชายจากตอนนี้ไป」

เลอาห์มองผมอย่างมีความสุข

「พี่จะทำให้หนูเป็นทาสเหรอ!?」

ผมไม่ชอบที่จะก็บผู้หญิงเป็นทาสของผม

「ไม่ใช่ทาส มาดูกันเถอะ เป็นคนรักดีกว่า」

เลอาห์กอดมผมอย่างแน่น มนช่วยไม่ได้ที่ผมเพิ่มจำนวนของคนรักอีกแล้ว ผมตองฝึกเอ็นผมมากขึ้น เพื่อที่ผมจะรับมือกับผู้หญิงให้มากขึ้นได้

「เฮฮฮ้ เอเกอร์ ส่วนนี้ยังมีเหลืออยู่ เห็นมั้ย?」

เลอาห์ลงไปคุกเข่าสีขาบนเตียงและเปิดตูดของเธอ

「ปากและช่องคลอดของหนูถูกครอบงำไปแล้ว แต่ไม่มีชายคนไหนที่ใช้รูนี้」

「ช่างเป็นตูดที่เล็ก พี่จะฉีกมันนะ รู้มั้ย?」

「แต่หนูไม่ถือมันจริงๆนะ? ถ้าเอ็นของเอเกอร์-ซามะทำลายมัน หนูจะเป็นของพี่หลังจากทั้งหมด」

ผมกดเอ็นของผม ที่ได้รับความแข็งกลับคืนมา กับเลอาห์ที่กล้าหาร

เสียงกรีดร้องแห่งความสุข และการตะโกนเหมือนสัตว์ป่า สะท้อนออกมาตอนกลางคืนดึกดื่น

วันต่อมา ผมตื่นขึ้น เพื่อที่จะเห็นซีเลียตะโกนอย่างโกรธเคือง เมื่อเธอพบว่าเลอาห์ยาครีมลงไปที่รูตูดของเธออย่างมีความสุข

—————————————————————

กองทัพของผมเดินทัพไปสู่ชายแดนของพันธมิตรแห่งยูเรสในสองอาทิตย์ และจากนั้นก้าวเข้าไปในดินแดนของพวกเขาโดยไม่ลังเล หน่วยรักษาความปลอดภัยชายแดน ที่ทำอะไรไม่ได้กับทหารเราที่ประกอบไปด้วยทหาร 20 000 คนแค่วิ่งหนีโดยไม่ต่อสู้ เราเลยเผาแคมป์ป้องกันที่หยาบๆของพวกเขาที่ชายแดน เราสามารถที่จะรุกรานเข้าไปได้ลึกในชาติของพวกเขา ตลอดทางไปถึงชานเมืองของเมืองหลวง โดยไม่มีการต่อต้านอย่างแน่นอน ยูเรสไม่ได้เตรียมกองทัพหรือทำการเตรียมการสำหรับสงครามเลย

ในเวลาเดียวกัน ลอร์ดอักเซ่และกองทัพของเขา เหยี่ยบย่ำทางของเขาไปสู่เมืองท่า และบริเวณรอบข้างของมมันบนฝั่งทิศตะวันออกของแม่น้ำที่สามประเทศปกครองคนละส่วน โดยไม่ประกาศสงคราม และคาดหวังถึงการโจมตี กองทัพมากราโดถอนกองทัพของเขา แต่อีกสองชาติ ไม่ได้ป้องกันใดๆเลย และถูกทำลายอยู่ฝ่ายเดียว ผลออกมาคือการทำลายล้างและการปล้นสะดมแม้แต่กับบริษัทที่ผู้จัดส่งของรัฐบาลทำงาน

ราชวงศ์ของเทรียที่หนีไปที่มากราโด และสามประเทศยืนกรานสำหรับการลงโทษที่มีเป้าหมายไปที่โกลโดเนียอย่างสูง แต่มันสายเกินไปแล้ว ดินแดนของเทรียถูกควบคุมอย่างสมบูรณ์ และการรุกรานที่จริงจังเกิดขึ้นที่พันธมิตรแห่งยูเรสแล้ว แะพวกเขาแค่เน้นไปทางป้องกัน และมากราโดและสตูร่า เสียฐานที่ริมแม่น้ำของแม่น้ำ ดังนั้นพวกเขารุกไม่ได้

โกลโดเนีย ที่ควบคุมเทรียและอาร์คแลนด์เก่าทั้งประเทศ ได้สร้างความห่างในความแข็งแกร่งระดับชาติ ระหว่างประเทศที่ล้อมอยู่

—————————————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

พันธมิตรแห่งยูเรส เมืองหลวง: บารเรล่า

「ราชาที่บ้าคลังของโกลโดเนีย มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว!! ที่จะรุกรานโดยไม่ประกาศสงคราม!」

「สำหรับเพื่อนของเราที่บุกรุกโดยไม่มีแม้แต่เสี้ยวของความลังเล!」

ที่เมืองกลางของพันธมิตรแห่งยูเรส บาร์เรล่า การประชุมระหว่างตัวแทนอยู่ในความวุ่นยาย ประเทศนี้ดั้งเดิมแล้วถูกก่อตั้งขึ้นโดยตระกูลที่ทรงพลังและคนที่มีอิทธิพลในพึ้นที่ ดังนั้นไม่มีราชาหรือผู้ปกครองคนเดียว ด้วยเรื่องของกองทัพ กองทัพขอวตัวแทนแต่ละที่จะถูกตัดสินหลังจากการประชุม

ในทางกลับกัน เพราะมันไม่มีความเป็นหัวหน้าและความเป็นลูกน้องในหมู่ตัวแทนทั้งหมด มันใช้เวลาเพื่อที่จะไปถึงการตัดสินใจ ถ้ามันมีความคิดเห็นที่ต่างกัน ดังนั้น ไม่มีการกระทำอะไรที่รวดเร็วที่ถูกทำ มันมีข้อเสนอที่จะเพิ่มกำลังชายแดน ตอบโต้การเคลื่อนไหวในไม่นานของโกลโดเนีย แต่เนื่องจากการคัดค้านของขุนนางที่แต่งงานกับขุนนางโกลโดเนีย การปรึกษากลายเป็นการโต้เถียงที่ไร้ความหมาย

「นั่นทำไมชั้นถึงพูดว่าโกลโดเนียไว้ใจไม่ได้! ใครจะรับผิดชอบเรื่องนี้ ตอนนี้ที่เรื่องนี้มันเกิดขึ้นแล้ว!?」

「ไร้สาระน่า ไม่ใช่นายไปทำให้พวกเค้ารำคาญตั้งแต่ทีแรกเหรอ!? ถ้าประเทศของชั้นก็ประกาศสงครามกับเทรียด้วย เรื่องแบบนี้……」

ประธานที่สมควรจะสรุปการตะโกนนี้ ก็ไปอยู่ในระดับเดียวกันกับคนอื่น ดังนั้นเขาไม่มีอำนาจที่จะกล่อมพวกเขา

「พวกเค้าได้เข้ามาที่ดินแดนของเราแล้ว……ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเราแค่คุยเกี่ยวกับมัน」

「แต่เราแม้แต่มีทางที่จะชนะโกลโดเนียได้มั้ย ถ้าเราทำให้พวกเค้าเป็นศัตรูของเรา?」

「สตูร่าและมากราโดเป็นมิตรของเรา ถ้าเราทำงานร่วมกัน……」

「เจ้างี่เง่า พวกเค้าถูกแยกโดยแม่น้ำ พวกเค้าต่างจากเราทีเชื่อมทางบก」

「ทำไมเราไม่แก้สถานการณ์นี้ก่อน?」

ชายที่แก่ที่สุดในขุนนางตัวแทน และพูดในน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย ในกรณีที่ทุกคนเป็นชนชั้นเดียวกันและระดับเดียวกัน คนที่อาวุโสกว่า ถูกเคารพมากกว่า

「พวกเขามีมากเท่าไหร่ คร่าวๆ?」

「รายงานบ่งบอกว่าพวกเค้ามีประมาณ 20 000」

「แล้วมิตรที่รวมกันได้ของเราล่ะ?」

「ประมาณ 30 000」

ชายแก่ยิ้มมและแยกแขน

「งั้นไม่ใช่ว่าเรายยังอยู่ในความได้เปรียบเหรอ? นี่ไม่ใช่บางอย่างที่ควรจะทำให้หายคิ้วขมวดเหรอ」

สีหน้าของขุนนางรอบๆเขาผ่อนคลาย ชายแก่ไม่เปิดปากของเขาอีกครั้งหลังจากนั้น แต่ผลที่เขาสร้างกับคนอื่นมันใหญ่

「นอกจากทุกอย่างแล้ว เราควรจะกำจัดศัตรูที่เข้าหาเมืองหลวงก่อน ไม่มีใครคัดค้านเรื่องนี้ ใช่มั้ย?」

「「แน่นอนครับ」」

ทุกคนฟังการเคลื่อนไหวและคำสั่งของประธาน และกลับไปที่ห้องโถงที่ไว้รวมตัว

「งั้นเราจะตัดสินใจผู้บัญชากาตของทหาร 30 000 คนนี้ก่อน」

「ประธาน ผมแนะนำหมีป่าของทิศเหนือนายพลฮาร์โทเน็น」

「โออ้! ถ้ามันเป็นเค้าคนที่กำจัดศัตรูด้วยทหารไม่กี่คนในสงครามอาร์คแลนด์ โกลโดเนียจะลำบาก!」

ประธานตื่นเต้น แต่ตัวแทนคนอื่นยกมือของเขา

「ถ้างั้นนายผลที่เจาะทะลุไม่ได้ฮูเทียควรจะเหมาะสม!」

「นายพลหญิงฮูเทียเหรอ!? เธอเป็นผู้เเชี่ยวชาญการป้องกันที่ป้องกันกองทัพใหญ่แบบไหนก็ได้!」

อีกครั้ง มีบรรยากาศที่วุ่นวายในห้องโถงที่ไว้รวมตัว

「มันจะเป็นการต่อสู้ป้องกัน ดังนั้นฮูเทียเหมาะสม!」

「นายพูดอะไรของนาย?!ทางเดียวที่จะขับไล่ศัตรูไปคือการกำจัดพวกเค้า มันไม่มีใครอื่นนอกจากฮาร์โทเน็น!」

ด้วยการตะโกนกลับไปกลับมา ห้องโถงรวมตัวหนวกหูอีกครั้ง และประธานจับหัวของเขา อย่างไรก็ตาม เสียงของคนเดียวระงับพวกเขา

「ได้โปรดรอ ทุกคน! เราไม่ต้องลดมันลงถึงแค่คนคนเดียว!」

「หมายความว่ายังไง?」

「จะแบ่งกองทัพแล้วจากนั้นบัญชาการพวกเค้าเหรอ?」

ชายที่ส่งเสียงประกาศอย่างดัง

「จากข้อมูลขของเรา คนที่นำศัตรูเป็นนายพลผู้กล้าหาญลอร์ดฮาร์ดเลตต์」

เสียงที่เงียบพูดออกมา

「แต่ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล! เขานำทั้งกองทัพหลวงของโกลโดเนียและกองทัพส่วนตัวของเขา แต่ความกล้าหาญของเขาจะถูกลดลงครึ่งหนึ่ง」

「นั่นมัน……จริงเหรอ?」

「ยังไงซะ มันอาจจะยากสำหรับคนคนเดียว ที่จะควบคุมสองกองทัพ」

「เมื่อพูดกันเรามีกองทัพหนึ่งที่นำโดยนายพลสองคน ถ้านายพลสองคนถูกมอบอำนาจเหมือนกัน และพวกเค้าคนหนึ่งมองข้ามบางอย่างไป อีกคนจะทดแทน เมื่อเราผสมจุดเด่นของทั้งสองนายพล – การรุกของฮาร์โทเน็น และการป้องกันของฮูเทีย – มันควรจะมีผลเป็นกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุด!」

「โออ้……ถ้าพวกเค้าสองคนรวมกำลังกัน มันไม่มีอะไรที่พึ่งพาได้มากกว่า」

「มันธรรมชาติสำหรับนายพลสองคนที่จะดีกว่าคนเดียว!」

เสียงเชียร์ครอบงำห้องโถงรวมพล และประธานก็พยักหน้า ด้วยหน้าตาที่พอใจ

และดังนั้น มันถูกตัดสินในใจว่านายพลสองคนที่ระดับเดียวกัน จะถูกส่งไปนำกองทัพพันธมิตรแห่งยูเรส 30 000 คน เพื่อกำจัดโกลโดเนีย

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ร่วง เวลาสงคราม

หน่วยของลูกน้อง: 9800

ทหารราบ: 2200, ทหารม้า: 1300, นักธนู: 700, ช่างศึก: 200, ทหารม้าธนู: 5400

กองทัพกลางหน่วยที่สาม: 13 000

ทหารราบ: 10 000, ทหารม้า: 1000, นักธนู: 2000

ลูกน้อง: ลีโอโพลต์ (หัวหน้าของเจ้าหน้าที่และรองผู้บัญชาการกองทัพ), ซีเลีย (ผู้ช่วย, กัปตันผู้คุ้มกัน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการทหารม้าธนู), ปีปี้ (มาสคอต), เลอาห์ (ดูแลท่อนล่างของผม)

ตำแหน่งปัจจุบัน: พันธมิตรแห่งยูเรส ตะวันออกของบาร์เรล่า

ความสำเร็จ:

กวาดล้างกองกำลังป้องกันทิศตะวันออก (ยอมแพ้), ยึดครองโรเลล, กำจัดกองทัพมากราโด, ทำลายกองทัพจักรวรรดิของเทรีย, ทำให้ป้อมปราการมาจิโน่พ่ายแพ้ (ร่วม)

—————————————————————

ขอบคุณสำหรับเงิน 59 บาท

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว