ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 110 เงินไม่พอ ดังนั้นฉันจะยืม - novel-lucky

110 เงินไม่พอ ดังนั้นฉันจะยืม

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

พระอาทิตย์ยามเช้าเฉิดฉายเบาๆ ผ่านช่องว่างของหน้าต่างไม้ที่ปิด ช่องควรจะปล่อยให้ลมฤดูหน้าพัดเข้ามาได้ แต่ดัวยความร้อนที่หายใจไม่ออกในห้อง มันเกือบเหมือนมันไม่มีอากาศเลย

「อออุมุ」

ผมคลานบนเตียง และพยายามจะเปิดหน้าต่าง แต่มันไม่มีที่ให้สอดมือเข้าไปเลย เตียงผมปกคลุมไปด้วยหน้าอกและตูดผู้หญิง

ผมจับตูดขาวๆเพื่อที่จะดูว่าเป็นของใคร

「อ๊าน……เอเกอร์-ซามะ……มหัศจรรย์……」

มันเป็นตูดของซีเลีย ผมม้วนพลิกเธอ และวางเธอลงบนเลอาห์ และเธอทั้งสองคนเริ่มพัวพันกันเอง

「เอเกอร์-ซามะ……」

「มาสเตอร์……」

ดี ได้โปรดสนิทกันไว้

ผมแยกจากกายผู้หญิงมากขึ้นและเจอผู้หญิงนอนอ้าขาอยู่……ทอนบนของเธอถูกปกปิดด้วยผ้าห่ม ผมเลยบอกไม่ได้ว่าเป็นใคร ผมพยายามจะสัมผัสเธอ

「น๊าาาา!」

ช่องคลอดของเธอดูดนิ้วของผมเข้าไปการเคลื่อนไหวนี้้ มันเป็นแคทเธอรีนแน่นอน เพราะแม้แต่รูของเธอ มันก็ยังบ้ากามมาก และมันโหยหาผู้ชายทั้งหมดด้วยตัวมันเอง……

สิ่งสุดท้ายเป็นเกาะ ผมบอกได้จากขนาด แม้ว่ามันมีแสงแค่น้อยนิด นั่นที่อยู่ตรงนั้นเป็นหน้าอกขนาดยักษ์ ที่เป็นของภรรยาของผม นนน่า สิ่งเหล่านั้นยังคงชี้ขึ้นไป แม้ว่าเธอจะนอนหงายหลัง และเด้งอย่างอ่อนโยนกับการหายใจของเธอ

「มุนย้าา……นั่นอะไร……มันใหญ่ ไม่ใช่เหรอ」

คาร์ล่าที่หลับข้างๆเธอ ละเมอพร้อมกับสีหน้าที่ยั่วยวน ระหว่างที่ดูดหน้าอกของเธอ

「ลูกน้อย……มันได้เวลาให้นมแล้ว……」

มันดูเหมือนนน่าฝันอยู่ มันจะดีถ้าเธอท้องในไม่นาน

ผมเปิดหน้าต่าง และแสงแดดยามเช้านั้นใกล้กับพระอาทิตย์ตอนกลางวัน ผมคิดอยู่ว่าผมจะทำทุกคนตื่นที่มาเปิดหน้าต่างกระทันหัน

「อึน……ขออภัย!」

คนแรกคือซีเลีย ผู้ที่ตื่นขึ้นอย่างรวดเร็วระหว่างที่เปลือย และยืนขึ้น

「เช้าแล้วเหรอ?!!」

「อรุณสวัสดิ์」

อิริจิน่าและไมล่าก็ตอบสนองกับพระอาทิตย์ยามเช้า และลุกขึ้นมาจากเตียงตามนั้น ซึ่งมันตาดได้กับการเป็นทหาร

(อ้าาา—-!!)

เสียงร้องดังขึ้นตรงๆในหัวของผม

อิริจิน่าเหยียบเท้าของเคซี่ เธอไม่เห็นหนูอย่างแน่นอน และเพราะหนูตีเท้าของเธออย่างสิ้นหวังพี่จะช่วยหนูออกมาเอง

「งั้น หนูจะไปล้างหน้า」

「พี่ไปด้วย!!」

ซีเลียและอิริจิน่าออกไปด้วยกัน อิริจิน่ามีเสียงที่ดังแบบนั้นเช้าๆ ดังนั้นสาวๆคนอื่นเริ่มตื่นขึ้นด้วย

「……นี่มันน่ากลัว」

ไมล่า ที่ยังอยู่ที่นี่ พึมพำกับตัวเธอเอง

「มีอะไร?」

「ไม่มีอะไร พี่รู้ไว้ด้วยนะ การมีสาวๆมารอมากมายมันไม่ใช่อะไรที่น่าชื่นชม」

「แต่หนูก็หนึ่งในสาวเหล่านั้นเมื่อวานด้วยนะ」

เธอถูกเอาในท่านั่งใส่หลังและหยิกหัวนมเธออย่างมีความสุขด้วย

「นั่นมันเพราะหนูขาดความสงบไป! หนูไม่มีประสบการณ์มากกับกิจกรรมเซ็กส์!」

นั่นถูกแล้ว เธอยังบริสุธไม่นาน

「มันธรรมชาติที่คนเหมือนเคานต์จะมีเมียน้อย แต่พี่ควรจะย่อลงถึงคนนึงทุกคืนน การมีหลับนอนหมู่ที่มั่วซั่วแบบนี้……มันสกปรกเละเทะเกินไป」

ไมล่ามีความรู้สึกของคุณธรรมสูงจนน่าตกใจ มันเพราะเธอยังบริสุทธิ์ที่อายุ 25

「อย่ากังวลเรื่องเล็กๆเลย หนูมีความสุขกับการหลับนอนหมู่ ใช่มั้ยล่ะ?」

「ห-หนูไม่รู้ว่าพี่พูดถึงเรื่องอะไร! และไม่ใช่ว่ามีสาวๆมากกว่านี้ข้างนอกคฤหาสน์ ที่พี่เอามาล้อมตัวเองเหรอ?!」

「ใช่ สามสิบคน มันดูเหมือนพวกเธอยี่สิบคนจะท้อง มันจะยุ่งมากๆในครึ่งปี」

ไมล่าวางมือไว้ที่ปากและไร้คำพูด

「ยี่สิบคน……นี่มันคุกแห่งความลามกเหรอ……?」

ในเวลานั้น มีการเคาะที่ประตู

「ขออภัยค่ะ ถ้าท่านตื่นแล้วหนูนำชาและน้ำร้อนมาให้ค่ะ」

แม่บ้านของคฤหาสน์ ผมเปิดประตูโดยไม่ลังเล

「-! ขออภัยที่ขัดจังหวะค่ะ」

ผมสงสัยว่าอะไรกันที่ทำให้เธอสับสน – ความจริงที่ว่าผมเปลือย หรือกลิ่นของอสุจิที่ดุร้ายและซุกซน ที่ลอยอยู่ข้างในห้อง

「โอ้ ขอบคุณ พี่จะไว้นี่ ดังนั้นกินได้เลยนะ」

ผมนำชาและวางไว้ที่โตะ และออกไปเพื่ออาบน้ำ

「อ-อืม!!」

แ่บ้านหยุดผม โอ้ เธอเป็นแม่บ้านที่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก เธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่ตลอดกาลแล้ว กระนั้นผมยังจำชื่อของเธอไม่ได้เลย

「หนูก็……มี่ความสุข ที่มาสเตอร์กลับมาอย่างไม่บาดเจ็บ หนูดีใจจริงๆ」

เธอมองขึ้นมาหาผมด้วยตาที่มีนำตา ผมเลยขยับไปเพื่อจับคางของเธอและจูบเธอ แต่เธอวางมือไว้กับหน้าอกของผม และปฏิเสธผม

「มันจะเป็นการเสียริมฝีปากของท่านเปล่าๆ หนูจะขอให้ท่านใช้สิ่งนี้ตรงนี้」

แม่บ้านยองลงที่เท้าของผม ขณะที่ผมเปลือยอยู่ และจูบปลายของเอ็นผม ที่มันยังปกคลุมไปด้วยน้ำหวานแห่งเซ็กส์

「ได้โปรดเอาหนูเมื่อไหร่ก็ได้นะ เค๊?」

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอยิ้ม และเดินกระโดดออกจากห้องไป

「ค-คุก……ลามก」

ผมได้ยินเสียงไมล่ารีบใส่เสื้อผ้าและเสียงที่สั่น

—————————————————————

「ยังไงซะ มาล้างปัญหาทีละอย่างเถอะ」

「ผมดีใจที่ท่านรู้สึกอย่างนั้น」

มันมีเราสี่คนอยู่ในห้องทำงาน: ผม อดอล์ฟ ลีโอโพลต์ และซีเรีย ปรกติมันเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่ก็ตามที่เราปรึกษากันเกี่ยวกับกองทัพ หรือกิจการภายใน สำหรับดินแดนที่ใหญ่ เรามีตัวรัฐบาลค่อนข้างเล็ก แม้ว่าผมเป็นคนพูดเอง

「อย่างแรกที่สุด เราไม่มีทอง ใช่มั้ย?」

ผมถามอดอล์ฟ

「ใช่ ทุนที่เรามีบนมือหมดไปแล้ว และเราจ่ายค้าจ้างรายวันไม่ได้ ตอนนี้ แรงงานหยุดลงเนื่องจากการกลับมาแห่งชัยชนะของลอร์ดศักดินา แต่มันจะมีผู้คนต้องการเงิน ถ้าเรื่องนี้ดำเนินต่อไปเป็นเวลานาน」

แรงงานไม่เพียงแต่มีเรื่องการควบคุมน้ำท่วม หรือสร้างถนน แต่มันยังมีการทำนาและงานธรรมดาด้วย และมันสำคัญสำหรับทุกคนที่จะใช้ชิวิต ถ้าผมปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพัง พวกเขาอาจจะกลายไปเป็นขโมยหรือโจร

「ฟุมุ ลีโอโพลต์ มันควรจะมีของที่ได้มาจากการรบ เมื่อเวลาที่เราปล้นสะดมทริสเนีย แต่มันไม่มีอะไรที่เราจะไปดึงดึงได้จากรางวัลทหาร ใช่มั้ย?」

「ไม่มี มันก็ขึ้นอยู่กับผลงานที่โดดเด่นของเขาด้วย และเราแบ่งสรรรางวัลไปเท่ากับรายได้ประจำปีของทหาร ผมเชื่อว่ามันอาจจะมากเกินไป แต่เมื่อพิจารณาว่าเราไม่ได้มอบเงินอะไรเลยนอกจากพอจำเป็นที่จะใช้ชีวิต เพราะการต่อสู้ที่ต่อเนื่อง หลังจากความขัดแย้งก่อนหน้านี้ มันน่าจะจำเป็นที่จะต้องคงพลังใจของทหารไว้」

「เพราะทั้งหมด จำนวนผู้เสียชีวิตครั้งนี้มันมากด้วย」

「คนเหล่านั้นที่มีครอบครัวจะต้องถูกจ่ายอย่างดี」

ถ้าทหารไปถูกฆ่าหรือตัวเองบาดเจ็บไปมาก จนพวกเขาขยับไม่ได้ และภรรยาและลูกสาวจำเป็นต้องไปขายตัวเพื่อหาเงิน ทหารจะไม่อยากสู้เพื่อผมอีกแล้ว ผมจำเป็นต้องจ่ายส่วนหนึ่ง ให้กับครอบครัวที่เสียเสาหลักไปให้ไปมีชีวิตอยู่ต่อ

「งั้นไม่มีอะไรเหลือ หือห์」

「พูดถึงแล้ว มันยังมีเหลืออยู่นิดหน่อย แต่มันเอามาใช้ไม่ได้」

「หมายความว่ายังไง?」

「เงินจำนวนน้อยที่สุดที่เก็บไว้จ่ายค่าใช้จ่ายกองทัพ ถ้าบางอย่างเกิดขึ้น เราจะไม่มีอาหารสำหรับการออกเดินทางไปรบ และเราเตรียมการณ์อะไรไม่ได้เลย」

「แต่ไม่ใช่ว่าความสำคัญปัจจุบันคือการเงินของดินแดนเหรอ?」

อดอล์ฟแยกเขี้ยวใส่ลีโอโพลต์ แต่ผมอยากจะทำให้เรื่องนั้นเป็นตัวเลือกสุดท้าย เหตุผลที่มันมีการลดจำนวนโจรไปอย่างมากรอบดินแดนของผม คือเรื่องราวลึกลับของตำนานของผม และกองทัพที่ทรงพลังของผม มันจะแย่ลงถ้าพวกเขาเริ่มแพร่หลาย เพราะทหาารผมเดินทางไม่ได้

「เมื่อจำเป็น เราอาจจะใช้เงินก้อนนั้น แต่ก่อนหน้านั้น คุณบริหารจัดการไปก่อนด้วยไม่วิธีใดวิธีหนึ่งก็ได้เหรออดอล์ฟ?」

อดอล์ฟวางศอกไว้บนโต๊ะและพักหัวของเขาไว้ที่มือ ตาของซีเลียตามเขา ถ้ามันไม่ใช่ผม นายจะโดนดุเอานะ

「มันมีวิธีทำมันเป็นล้าน แต่มันจะแค่ชะลอการติดลบ; ถ้าเราผ่านปีนี้ไป มันจะมีแต่แย่ลงในปีอนาคต……และถ้าเราะพึ่งพานั่นมากเกินไป และบางคนสังเกต ความลำบากเรื่องการเงินของเราอาจถูกเปิดเผย」

「แล้วเหมืองเหล็กนั่นล่ะ?」

「เราได้ยืนยันตำแหน่งมันแล้ว มันมีคุณภาพดี และเป็นเหมืองที่มีแนวโน้มดี แต่เพราะถนนยังไม่เสร็จ เราขนส่งอะไรไม่ได้เลย……แร่เหล็กมันหนักและขนได้ช้าบนพื้นทที่ขรุขระ」

และเรายังต้องการเงินเพื่อที่จะสร้างทางให้เสร็จด้วย

「มันจะใช้เวลาและความพยายามมาก ที่จะสร้างถนนให้กว่าจากคำแนะนำที่มากของแคลร์-ซัง」

นั่นทำให้ผมจำได้ แคลร์ค่อนข้างที่จะสนใจแร่เหล็ก ถ้าผมไม่ระวัง การขยายถนนจะกว้างขึ้น และน่าประทับใจกกว่าถนนเหล่านั้นในดินแดนของอีริชที่ไปเหนือ และถนนเหล่านั้นที่ไปสู่โกลโดเนีย อดอล์ฟพูดไว้ว่าการรักษาถนนมันได้ประโยชน์กับเมืองและหมู่บ้านตามรายทางด้วย

「จะมีภาษีรายหัวในฤดูใบไม้ผลินี้ด้วย แต่คนส่วนใหญ่ได้จ่ายล่วงหน้าไปแล้ว……ถ้าเรามาพิจารณาการเริ่มแรงงานใหม่และคืนสถานะทหาร มันจะเป็นแค่หยดน้ำในถังใหญ่」

มันมีทางเลือกเดียว ที่ผู้คันที่ขาดเงินได้ใช้มาตั้งแต่เวลาโบราณ

「ถ้าแบบนั้น เราจะยืม?」

「……เหมือนที่ผมคาด มันมาถึงนี่」

อดอล์ฟห่อไหล่และซีเลียคิ้วชนกัน ไม่มีใครที่มีความสุขเมื่อเราต้องกู้ยืม

「ผมก็คิดอยู่บ้าง แต่สถานการณ์ของเราได้เปลี่ยนไปแล้ว」

อดอล์ฟยืนเอกสารให้ผม มันเป็นรายชื่อพ่อค้าที่มาตั้งร้าน ชายคนนี้รักการเก็บรายละเอียดข้อมูลเหล่านี้ และใส่มันเข้าด้วยกันในเอกสารจริงๆ

「พ่อค้าเหล่านี้ที่กู้เพื่อแลกเปลี่ยนกับการปฏิบัติด้านธุรกิจที่ดีกว่า แต่พวกเขาทั้งหมดล้มละลาย」

「ทำไมเป็นแบบนั้น?」

「พ่อค้าทั้งหมดที่ว่ามาที่นี่ ตอนนี้อยู่ภายใต้เครือข่ายของบริษัทฟลิตช์ พวกเขา บอกว่า การเลือกปฏิบัติมันสัญญาไม่ได้ ถ้าขาดการอนุญาตจากคนที่ดูแลบริเวณนี้」

「แคลร์ ไม่ใช่เหรอ……? งั้นมันจริงที่ว่าเธอทะเยอทะยาน」

「ไม่มีบริษัทใหญ่มีตัวตนอยู่ที่ราเฟนตั้งแต่ทีแรก พ่อค้าเร่และตระกูลใหญ่ๆ และครอบคัวชาวนาใหญ่ ทั้งหมดเป็นพ่อค้าที่ผันตัว พวกเขาน่าจะถูกปัญหาการเงินท่วมท้น」

อดอล์ฟเอาเอกสารอีกเล่มให้ผมดูที่มีการโยงรายชื่อกัน มันดูเหมือนจะเป็นเอกสารที่พ่อค้าต้องปิดธุรกิจและล้มละลาย แต่จังหวะเวลามันเหมือนกันอย่างแน่นอน พวกเขาน่าจะถูกขยี้ ถ้าพว

กเขาปฏิเสธแคลร์ที่หลัง

「ตอนนี้ เธอทำมันไปแล้ว」

「มาคิดเกี่ยวกับปัญหานี้ภายหลัง เพราะมันมีไม่มีทงเลือกนอกจากจะพูดกับแคลร์」

「ได้เลย มันดีกว่าที่จะไปยืมชายสกปรกๆ เรียกเธอ」

อดอล์ฟลุกขึ้นจากเก้าอี้และทิ้งคำพูดสุดท้ายหนึ่งคำไว้

「ถ้าท่านจะยืม ยืมให้ใหญ่โต」

「หนี้มันจะพองโตขึ้นนะ」

「ชาบที่จ่ายหนี้ 10 ทองคืนไม่ได้ และจะถูกขายไปเป็นทาส และเพื่อ 1000 ทอง ไม่มีทางเลือกนอกจากจะรอคนปล่อยกู้ มันเป็นอย่างนั้น」

ช่างเป็นวิธีคิดที่น่าสนใจ

—————————————————————

หลังจากที่อดอล์ฟจากไป มีเวลาอยู่บ้างก่อนที่แคลร์จะมา

「ลีโอโพลต์」

「มีอะไร?」

「ดินแดนที่ชั้นได้มาครั้งที่ ทางใต้ของเทรีย……หลายประเทศของทางใต้ และดินแดนของเราเชื่อมต่อกันแล้วตอนนี้」

「ใช่」

「มันมีสนธิสัญญาคือข้อตกลงอยู่ก่อนหน้านี้มั้ย?」

「มันมีข้อตกลงการแลกเปลี่ยนแบบครั้งเดียว กับพวกเขาส่วนหนึ่ง แต่เราไม่ได้ติดกันกับดินแดนของพวกเค้าซักนิด ดังนั้นข้อตกลงสันติและข้อตกลงอื่นไม่มีอยู่ เมืองหลวงน่าจะเจรจาเรื่องนั้น」

「พอรู้ว่าพวกเค้าเป็นภัยได้มากแค่ไหนมั้ย?」

「มีข้อมูลอยู่น้อย ดังนั้นผมไม่เต็มใจที่จะตัดสินใจตอนนี้ แต่ประเทศที่ติดกับดินแดนของเราไปทางใต้นั้นเป็นประเทศที่อ่อนแอ ผมคิดว่ามันไม่ควรจะมีอะไรให้ต้องกังวลมาก พวกเค้าจะไม่มีความกล้าเพื่อโจมตีโกลโดเนีย」

「ถ้าเราสู้กับพวกเค้าเป็นการส่วนตัว เมืองหลวงจะทำยังไง?」

「ถ้ามันก่อนเจ้าหน้าที่ราชวงศ์ของโกลโดเนีย จบข้อตกลงสันติ มันไม่ควรจะมีปัญหาเป็นพิเศษ ผมไม่เชื่อว่าพวกเขาจะเน้นความสัมพันธ์ระหว่างประเทศทางใต้มาก」

「เข้าใจแล้ว……ยังไงซะ อย่างน้อย รวบรวมข้อมูล เป็นการระวังล่วงหน้า และจดเส้นทางการเดินทัพ ที่จะไปชายแดนทางใต้มาด้วย」

「ผมเข้าใจ」

ใช้ชีวิตอยู่ในหนี้สินมันเศร้านิดหน่อย ดังนั้นผมควรจะเล่นไพ่ในมือผม ซีเลีย หน้าหนูดูตึงเครียด แล้วก็ อย่าไปจดมันใส่กระดาษเพราะมันจะมีปัญหาถ้ามันเล็ดออกไป

—————————————————————

จากนั้น แคลร์มา สาวที่ดูสาวๆ ที่เรียกว่าลอรี่ก็มากับเธอด้วยเช่นกัน

「ขอยินดีกับชัยชนะในสงครามที่ผ่านมา」

「ขอบคุณ ได้โปรดนั่ง」

ผมให้แคลร์ ผู้ที่อยากจะยืน นั่งลง และให้แม่บ้านเตรียมชา นนน่าเคยเอะอะเรื่องใบชา เราเลยมีแบบคุณภาพดีๆ

「งั้น……เคานต์ฮาร์ดเลตต์-ซามะ พี่จะขออะไรในครั้งนี้?」

แคลร์ชำเลืองมองซีเลีย มันดูเหมือนเธอจะไม่เรียกผมว่า ‘เอเกอร์-ซามะ’ ถ้ามันมีคนอื่นอยู่

「เอาเงินให้พี่ยืมที」

ทุกคนแข็งไปชั่วขณะ

「……นั่นมันค่อนข้างกระทันหันนะ」

「สงสัยเหตุผลที่พี่ต้องการเงินเหรอ?」

「ก็ไม่เหมือนว่าหนูไม่สงสัยนะ……ยังไงซะ หนูจะไม่ถามก่อนตอนนี้ พี่ต้องการเท่าไหร่?」

「20 000 ทอง」

ทุกคนแข็งไปอีกครั้ง

「20 000 ทอง……พี่รู้ว่านี่คือเงินมากมาย ใช่มั้ย?」

「แน่นอน มันสองเท่าของจำนวนที่พี่ให้หนูเบิกก่อนหน้านี้」

「……แน่นอนว่ามันจะทำให้หนูเสียหาย」

แคลร์จิบชาด้วยการเคลื่อนไหวที่ขัดเกลามา และมองดูผม

「ในมุมมองของพี่ ที่เป็นเคานต์ เงินอาจจะเป็นแค่องค์ประกอบที่ไปด้วยกันกับดินแดน ชื่อเสียง และกองกำลังกองทัพ แต่สำหรับเรา แม่ค้า เงินมันมีความมากกว่าอะไรทั้งสิ้น มันเท่าเทียมได้กับชีวิตเราเลย」

มันเป็นอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่สนใจในพ่อค้าแม่ค้า ผมเลยไม่ได้เข้าใจมันมาก

「ในกรณีของเคานต์ พี่จินตนาการว่าพี่ ให้อีกคนยืมผู้หญิงไป ถ้าพี่ทำผิดพลาด และให้ยืมเร็วไป พี่เอาคืนมาไม่ได้อีกแล้ว」

นั่นจะทำให้ผมอารมณ์เสียจริงๆ

「พี่ขยายความได้มั้ย ว่าพี่จะใช้มันยังไง? มันมีที่พี่ช่วยหนูจากก่อนหน้า ดังนั้น ไม่ใช่ว่าหนูไม่เต็มใจจะให้พี่ยืมเงิน แต่เงินมากขนาดนี้ หนูจำเป็นต้องเตรียมตัวเองก่อน ดังนั้นได้โปรดสบายใจได้」

「มันเป็นค่าใช้จ่ายแรงงาน เพื่อการควบคุมน้ำท่วม และบำรุงรักษางหลวง และค่าวัตถุดิบ ถ้าเราได้มันตอนนี้ รายได้ในฤดูใบไม่ผลิควรจะเพิ่มขึ้น」

「รายได้จะเพิ่ม……และพี่จะสามารถ จ่าย 20 000 ใช่มั้ย?」

แคลร์มองผมด้วยสายตาสงสัย มันน่าจะเป็นไปไม่ได้ การเก็บเกี่ยวปีนี้มันจะใหญ่กว่าทั่วไป แต่ประชากรของเราเพิ่มขึ้น และเราให้เสบียงชาติภูเขาด้วย มันจะยากที่จะพูดว่า เราจะมีพอที่จะขายแล้วก็ทำเงินได้ 1000 ทอง

「แล้วก็……ค่าบำรุงรักษาถนนไปเหมืองเหล็ก」

แคลร์กระตุก

「อดอล์ฟก็มั่นใจด้วย แต่เพราะทั้งหมด พวกมันค่อนข้างเป็นถนนที่งดงาม พวกมันต้องการเงินมากกว่าถนนทั่วไปมาก ตั้งแต่ทีแรก และมันก็เป็นงานหนักที่จะต้องทำงานในดินแดนชาติภูเขาด้วย」

ไปกลับรอบหนึ่งมันเป็นไปไม่ได้ในหนึ่งวัน และไม่มีหมู่บ้านล้อมรอบที่หยุดได้้ มันมีหลายที่ด้วยที่เราจะไม่รอดชีวิต ยกเว้นว่าเราจะขนน้ำไปบนรถเกวียน

「ถ้าถนนเสร็จ พี่จะสามารถขนเหล็กได้จริงๆแล้ว ใช่มั้ย?」

แคลร์มองผม ระหว่างทีชำเลืองมองซีเลียเล็กน้อย เธอน่าจะถามว่าเธอเชื่อถือได้มั้ย

「ซีเลียในทางปฏิบัติแล้วเป็นส่วนหนึ่งของพี่ ไม่ต้องกังวล」

ตาของซีเลียเสียกำลังใจ ได้โปรดอย่าลืมเขียนมันในสมุดจด

「ถ้างั้นหนูจะพูด หนูไม่ได้มีเจตนาแค่จะขนเหล็กเมื่อมันถูกขุด」

「พี่ไม่เข้าใจ……อะไรอย่างอื่นนอกจากแร่เหล็ก ที่จะสกัดได้จากเหมืองเหล็ก?」

「จริงๆแล้ว หนูก็ไปดูที่นั่นกับลูกน้อง เมื่อเคานต์มุ่งหน้าไปที่สนามรบ ด้วยกันกับอดอล์ฟ」

เขาก็พูดถึงมัน แคลร์ก็ส่งลูกน้องของเธอด้วย

「ใช่ ด้วยธงของเคานต์ คนป่าเถื่อน……ขออภัย ชาติภูเขาไม่โจมตีเราเลยซักนิด」

แคลร์ก็รู้แล้วว่าผมมีชาติภูเขาอยู่ใต้การควบคุม

「กลับไปที่ประเด็น……คนที่ไปที่นั่น เป็นคนที่รู้เรื่องเหล็กดี ที่ขุดเหล็กที่มีคุณภาพสูงจนน่าเหลือเชื่อ และแม้แต่แม่น้ำเล็กๆรอบข้างมีทรายเหล็กอยู่ในมันด้วยเหมือนกัน」

โฮฮฮ่ ผมไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับคุณภาพของแร่ แต่ความจริงที่ว่ามันคุณภาพสูง จะไม่หนีหูผมไป นนน่าก็พูดทั้งคืน เกี่ยวกับความต่างในความกระจ่างใสของทับทิม ที่มันดูเหมือนๆกันสำหรับผมด้วย

「มันไม่ใช่แค่เหมืองเหล็กเดียวที่นั่น แต่มีความเป็นไปได้ว่าทั้งโกลโดเนีย……ไม่ ทั้งที่ราบกลางเลย มันเป็นบริเวณผลิตเหล็กที่ใหญ่ได้!」

ความตื่นเต้นของแคลร์ แสดงออกมาในคำพูดของเธอ

「นั่นเป็นเหตุผลที่ถนนกว้างกว่า ไม่ว่าของจะคุณภาพดีแค่ไหน มันจะเป็นกำไรไม่ได้ถ้าเราขนส่งไม่ได้」

「พี่เข้าใจส่วนนั้น แต่หนูหมายความว่ายังไง ที่พูดว่าหนูจะขนอย่างอื่นนอกจากแร่เหล็กด้วย」

「ใช่ ไม่ว่าคุณภาพแร่เหล็กมันสูงแค่ไหน ราคาต่อน้ำหนักมันตายตัว ดังนั้น เราจะหลอมเหล็กใกล้กับเหมือง และเปลี่ยนมันให้เป็นลิ่มเหล็ก ที่มีความบริสุทธิ์ระดับที่สูงกว่า……หรือเปลี่ยนมันเป็นก้อนเหล็กก่อนที่จะขนมัน」

แคลร์ไม่ควรจะรู้มากเกี่ยวกับสายงานการผลิตเหล็ก แต่เธอน่าจะศึกษามา

「ถ้าเราเปลี่ยนแร่เหล็กเป็นผลิตภันฑ์สุดท้าย ที่สร้างจากเหล็กหรือเหล็กกล้า กำไรน่าจะเพิ่มมากขึ้นไปอีก」

「แต่มันมีระยะห่างจากราเฟนนะ เราส่งคนทำเหมือนกับอาหารไปที่นั่นได้ และการผลิตมันค่อนข้าง-」

แคลร์ยืนขึ้นกระทันหันและอ้าแขนของเธอ ผมคิดว่าเธออยากจะกอดผม ผมเลยเข้าหาเธอ แต่เธอวิ่งหนี

「สร้างเมืองรอบๆเหมือง! ถ้าเราไม่มีอาหารหรือน้ำรอบๆที่นั่น เราแค่ขนไปที่นั่นทุกวันได้ ให้รถเกวียนใหญ่ขนอาหารและน้ำ มุ่งหน้าไปที่ภูเขาในถนนที่บำรุงรักษาให้ใหญ่โต และให้พวกเค้าขนผลิตภัณฑ์เหล็กกลับมา……และจากนั้น นำกำไรสูงมาให้เรา!!」

แคลร์พูดอย่างหลงใหล ผมจะปรึกษากับอดอล์ฟทีหลัง แต่นั่นหมายถึง เธอเห็นด้วยที่จะให้ยืมแล้วเหรอ?

「งั้น หนูจะให้พี่ยืมเงินเพื่อแผนที่งดงามนั่นมั้ย?」

แคลร์นั่งกลับไปที่เก้าอี้ อาย เพราะเธอตื่นเต้นเกินไปเล็กน้อย

「หนูจะให้ยืม แต่ถ้าการพัฒนาเหมืองมันไม่ไปไหน หนูจะอยู่ในปัญหา ดังนั้น เพื่อเรื่องนั้น เรื่องนี้จะฟังดูเป็นไง?」

แคลร์ทำสัญญาน และลอรี่เตรียมกระดาษมแผ่นหนึ่ง จากนั้นเขียนสัญญาอย่างรวดเร็ว

「ก่อนอื่น เราจะส่ง 10 000 ทองตรงเข้าคฤหาสน์ของพี่ ดังนั้นพี่ใช้ก้อนนี้ได้ตามใจเลย ส่วน 10 000 ทองที่เหลือเราจะเก็บไว้ และใช้เพื่อจ่ายค่าวัตถุดิบและแรงงาน สำหรับการสร้างทางหลวง」

「งี้ ครึ่งนึงของจำนวนจะถูกกำหนดว่าใช้ทำอะไรก่อนหน้า……?」

「และอีกอย่างนึง」

「ถ้าไร้สาระอย่างนี้พอ-……」

ผมหยุดซีเลียที่อยากจะตะโกน ให้แคลร์ ที่เงียบ พร้อมหน้าที่สงบ พูดต่อ

「หนูอยากให้พี่ ให้หนูรับมือกับทุกอย่าง ที่เกี่ยวกับแผนของเมืองเหมืองนี้ ทุกอย่างจากการขายเหล็ก ไปถึงธุรกิจในเมือง และการขนส่งของ……แน่นอน ว่าหนูจะไม่ไปขัด อะไรเกี่ยวกับเรื่องความปลอดภัย และการเกณฑ์ทหาร」

ถ้าผมไปตกลงเอง อดอล์ฟน่าจะโกรธ

「ได้เลย คุยรายละเอียดกับอดอล์ฟ」

เขาน่าจะโกรธอย่างแน่นอน

「ขอบคุณมากๆ หนูจะไม่ทำให้พี่ผิดหวัง」

หน้าของแคลร์เปิดเผยรอยยิ้มที่กว้าง ยังไงซะ มันเป็นการแสดงหรือความรู้สึกจริงๆของเธอกัน?

「ต่อไป มาตัดสินใจเรื่องดอกเบี้ยกันเถอะ」

「หนูแม้แต่จะคิดดอกบนเรื่องนี้อีกเหรอ?」

「…………เคานต์-ซามะ แม่ค้าที้ให้ยืมแล้วไมคิดดอก ไมมีอยู่จริงหรอกค่ะ」

ผมทึ่ง ซีเลียไม่ได้ดูเหมือนว่ามีอะไรจะพูดด้วย แต่ผมไม่อยากทำให้อดอล์ฟโกรธไปมากกว่านี้อีกแล้ว ถ้าเขาป่วย เพราะเจ็บท้อง งานผมจะหนักขึ้นไปอีกไปสิบเท่า มาพยายามเจรจานิดนึงเถอะ

「เฮ้ แคลร์……」

ผมยืนขึ้น เดินออกไปจากโต๊ะในห้องทำงาน และนั่งข้างแคลร์ที่โซฟา

「อะร้า มีอะไรเหรอ?」

「เราชายและหญิง ดังนั้น ไม่คิดว่าเราให้ความร่วมมือกัน มากกว่านี้หน่อยได้เหรอ」

ผมวางมือลงไปที่ต้นขาแคลร์ และลูบมันอย่างอ่อนโยน ผมรู้สึกถึงความรู้สึกของเนื้อของเธอได้อย่างชัดเจน ผ่านผ้าบางๆของเสื้อผ้าของเธอ

「เงินและความสัมพันธ์ ควรจะเก็บไว้แยกกัน」

ดูซิใครพูด

ผมนำมือ และวางมันอย่างอ่อนโยนที่หน้าอกผม เพื่อต่อต้าน และอมนิ้วของเธอไว้ในปาก ผมคืบคลานลิ้นที่นิ้วที่ละเอียดอ่อนของเธอ นำอีกมือมา และให้เธอจับเอ็นที่ยังอ่อนอยู่ของผมผ่านกางเกง

「อาาา……แม้ว่าเราถูกมองอยู่」

ซีเลียถอนหายใจ ดังพอที่จะให้ทุกคนได้ยินได้ จากนั้นออกจากห้องไป แคลร์ก็โบกมือของเธอ เพื่อส่งลอรี่ออกจากห้องไปด้วย

「แคลร์ พี่จะให้หนูมีความสุขเหมือนเจ้าหญิงเลยวันนี้ ดังนั้นเอาดอกออกให้พี่ได้มั้ย?」

「อัตราดอกเบี้ยตามตลาด คือ 20% ต่อปี……แต่ถ้านำความน่าเชื่อถือของเอเกอร์-ซามะมาคิด หนูให้มัน 10% ได้」

ผมดันแคลร์ลงบนเตียง และเปิดกระโปรงของเธอขึ้น ดึงการเกงในที่ตกแต่งของเธออย่างระวัง และวางหน้าไว้ที่หว่างขาของเธอ

「พี่จะเลียเยอะๆเลย……แน่นอนว่าพี่จะให้ชิมเจ้านี่ด้วย」

「มันเป็นหลายเดือนแล้ว……และมันใหญ่ตามคาดเลย……เหมือนกระบองเลย」

หลังจากชักเอ็นของผมเพื่อให้มันแข็ง ผมวางปากไว้ที่ช่องคลอดของเธอ ไม่ถือเสียงที่มันเกิดออกมา

「อ๊าาา!! ลิ้นพี่……เอเกอร์-ซามะ……ลิ้นเอเกอร์มันเข้าไปแล้ว!!」

การมีความสุขกับผู้หญิง ก็เป็นรูปแบบหนึ่งในการเจรจาได้ด้วย อย่างที่คาด มันสะดวก ที่ผมทำให้แคลร์เป็นแม่ค้าของผม ผมควรจะให้อดอล์ฟรู้เกี่ยวกับมันมากกว่านี้

「เอเกอร์!! ได้โปรดเลียมันหนักๆกว่านี้อีก! เม็ดถั่วหนู กัดเม็ดถั่วหนูที!!」

ในวันนั้น เวลามากมาย ถูกใช้ไปเพื่อทำให้แคลร์มีความสุข ขณะที่เธอกลับบ้านไปอย่างโซซัดโซเซ ระหว่างถูกช่วยจับโดยลอรี่ ผลของการเจรจานั้นคือ เงื่อนไขที่ว่า ถ้าจำนวนนั้นถูกจ่ายคืนมาในสองปี ดอกเบี้ยจะเป็นศูนย์

—————————————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม/แคลร์–】

ห้องทำงานใหญ่ของบริษัทฟลิตช์ ราเฟนตะวันออก

「สุภาพบุรุษ 2000 ทองอร่อยมั้ย?」

ลอรี่แหย่แคลร์ ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเหนื่อย

「อย่าล้อเล่นน่า」

แคลร์วางผ้าไว้ที่หน้าของเธอ และถอนหายใจ

「มันน่าทึ่ง……มันเป็นครั้งแรกเลยที่พี่ ไม่ต้องแกล้งทำเสียงสาวน้อยแบบนั้น」

「หนูมีความสุขกับพี่นะ」

「พี่เกือบจะหลุดปากไปว่าไม่ต้องคืน แค่สร้างความรักกับพี่อีกเยอะๆ」

แคลร์ยิ้มอย่างซุกซน แต่ลอรี่รู้ว่าเธอไม่ได้พูดจริงจัง ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร มันชัดเจน ที่เธอจะไม่ปล่อยตำแหน่งของเธอไป

「เสียวในแขนเค้าแล้วตะโกน ‘หนูไม่เอาดอกแล้ว’ มันอยากให้หนูเป็นแม่ค้า ที่ให้เค้ารักใคร่ต่อ ใช่มั้ย?」

「พี่จะเอาผู้ชายไว้มากกว่าเงินเหรอ?」

「แน่นอนว่าไม่ พี่จะไม่ยอมปล่อยทองถ้ามันถูกมอบให้พี่ แต่คร้งนี้ มันควรจะโอเค เพราะมันมีค่ามากกว่า ที่จะให้เค้ารักใคร่กับพี่ในอนาคต」

「เค้าถูกเลื่อนตำแหน่งเป็นเคานต์จากความดีความชอบในครั้งนี้……และแม้ว่า ดินแดนของเค้าอยู่ในที่ชนบท บริเวณนี้มันเทียบได้กับเมืองเล็กๆเลย」

「ถูก พี่จะไม่ให้เค้าหลุดมือไปอย่างแน่นอน」

ตาของแคลร์ดูเหนื่อย แต่ยังแผดเผาไปด้วยไฟแห่งความหลงใหล

「แต่พี่อยากได้ 2000 ทองนั่นจริงๆ ใช่มั้ย?」

สำหรับตระกูลพ่อค้าขนาดเล็กและกลาง เงินจำนวนเท่านั้นมันหัวเราะส่งๆได้ แม้ว่าแคลร์ไม่ใช่คนแบบนั้น มันดูไม่เหมือนว่าเธอจะถือมัน

「ไม่ค่อยหรอก นอกจากนี้ จำนวนที่พี่ให้เค้ายืมคือ 20 000 ทอง……ถ้าพี่พลาด พี่จะถูกทำเป็นตัวอย่าง ว่าจะขยี้แม่ค้าในชานเมืองยังไง หรือไม่ก็ กลายไปตุ๊กตาลามกไว้มีเซ็กส์」

「หนูคงจะเจอชะตาแบบเดียวกัน」

ทั้งสองคนมองหน้ากันและยิ้ม สองสาวนี้เป็นหนึ่งกาย ดังนั้นถ้าแคลร์กลายเป็นซิ้นซาก ลอรี่จะตามไปด้วย

「เมื่อพี่พนันเงินไปมากเท่านั้น 2000 ทองมันไม่มีอะไรแล้ว……แล้วก็ครึ่งนึ่ง 10 000 ทองน่ะ จะถูกใช้จ้างแรงงานและซื้อวัตถุดิบ สำหรับสร้างทางหลวง」

แคลร์ยิ้ม แต่ ไม่ได้ดูเหมือนมีความสุขมากเกินไป

「ถ้าวัตถุดิบจำนวนมากถูกซื้อไป มันจะเป็นกำไรยิ่งกว่า 20% ถ้าแรงงาน ซื้อโสเภณีหรือบางอย่างระหว่างที่ทำงานอยู่ 20% ของค่าซื้อจะกลับมา」

「งี้ สุดท้าย 20% ของ 10 000……ได้มา 2000 แล้ว」

「มันไม่เสียอะไร และพี่ได้ยกยอเค้าด้วย ว่าแถม พี่ได้ตัวแน่นๆและเอ็นด้วย……ไม่ได้แย่นะ」

「น่าอิจฉาจัง」

「เราก็ทำกำไรไปมากจากเค้า จากเกราะและอาวุธด้วย และยังมีกำไรจากการก่อสร้างมาจนถึงตอนนี้ หลังจากทั้งหมด~ เอาเลยแล้วดูแลรูพี่ที มันเจ็บนิดๆ」

แคลร์แหวกขา และลอรี่ดูแลหว่างขาของเธอ ที่นั่น ซึงเริ่มแดง ที่เป็นราคา ของความรู้้สึกดี

「พี่จะกลายเป็นผู้หญิงของเค้ามั้ยแบบนี้?」

หนูจะไม่เป็นเมียเขา แต่ถ้าหนูเป็นคนรักของเขา อย่างน้อยหนูก็กดดันพ่อค้าคนอื่นในดินแดนเขาได้

「แต่ ถ้าหนูทำแบบนั้น มันมีลูกค้าคนอื่นด้วยไง รู้มั้ย เพราะทั้งหมดในที่ที่เราเก็บของกัน มันมีคนลามกที่ใคร่ตัวหนูอยู่」

แคลร์กระพือขา ขณะที่ลอรี่นวดเธอ

「มันเร็วไปหน่อยมั้ย?」

「น่าจะ เมื่อเหมืองมันทำงานได้ กำไรจะเพิ่มเยอะเลย……ดังนั้นเมื่อตอนนั้น หนูควรจะลูบไล้เค้าด้วย」

「เมื่อพี่ให้หนูทำย่างนั้น โรปดแนะนำหนูไปเป็นคนรักเค้าด้วยได้มั้ยพี่ หนูอยากจะอยู่หรูๆด้วยอ่ะ」

「ไม่เอาอ่ะ ถ้าหนูโดนเอา แล้วเคานต์กลายเป็นติดเด็ก พี่จะลำบาก」

แคลร์ก็รู้ด้วย ว่าลอรี่ ครอบครองพลังของเพศเหนือไปกว่าภาพลักษณ์ของเธอ มีพ่อค้ามากมาย ที่ยอมติดลบเพื่อที่จะได้โอบกอดเธอ

สองสาวหัวเราคิกคัก และ 20 000 ทอง จำนวนที่ซื้อชีวิตของชาวบ้านธรรมดาเป็นพันได้ เคลื่อนไหว ภายในเสียงหัวเราะของพวกเธอ

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของทั้งบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา

กองทัพที่ บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – จัดระเบียบใหม่

สินทรัพย์: 9400 ทอง (แรงงาน -100) ※ ยกเว้นสำหรับระบบเหมือง (10 000 เพื่อเหมือง และพัฒนาทางหลวงโดยเฉพาะ)

หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรักที่ท้อง), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), ไมล่า (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสเซ็กส์), โยกุริ (หมกตัวอยู่บ้าน), เคซี่ (ผี), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), มิตตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์

เดินทางของเธอเอง: ปีปี้ (ผู้ติดดตาม), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่า)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (บุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 88, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 60 บาท

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1108/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu